|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Ν. 4/1978 - Ο περί Βεβαιώσεως και Εισπράξεως Φόρων Νόμος του 1978
Ν. 52/1980 - Ο περί Φορολογίας Κεφαλαιουχικών Κερδών Νόμος του 1980
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση Αρ. 769/2000
ΕΝΩΠΙΟΝ: Γ.Κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.
Αναφορικά με το Άρθρο 146 του Συντάγματος
Μεταξύ
:Μιχαήλ Μεσαρίτη, εκ Λακατάμιας,
Αιτητή
- και -
Κυπριακής Δημοκρατίας, διά του
Διευθυντή Τμήματος Εσωτερικών Προσόδων,
Καθ΄ ων η αίτηση
---------------------------
25 Σεπτεμβρίου 2001
Για τον αιτητή: Π. Μεσαρίτης.
Για τους καθ΄ ων η αίτηση: Λ. Χριστοδουλίδου-Ζαννέτου,
Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄.
---------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Ο αιτητής ήταν συνιδιοκτήτης του 1/3 μεριδίου σε τεμάχιο γης στην Κάτω Λακατάμια. Επρόκειτο περί χωραφιού το οποίο κατά ή περί το 1995 διαχωρίστηκε σε τρία οικόπεδα, διατηρουμένου του ίδιου μεριδίου ιδιοκτησίας στο καθένα. Τα οικόπεδα πωλήθηκαν πριν από τη συμπλήρωση του διαχωρισμού. Το 1992 πωλήθηκε το πρώτο, το 1993 το δεύτερο και το 1995 το τρίτο. Πιστοποιητικά εγγραφής εκδόθηκαν, στις 20 Φεβρουαρίου 1997.
Λίγο μετά, στις 11 Απριλίου 1997, ο αιτητής προέβη σε αντίστοιχη, για το κάθε οικόπεδο, δήλωση διάθεσης ακίνητης ιδιοκτησίας επί του προβλεπομένου εντύπου. Προνοείται στο άρθρο 12(1) του περί Κεφαλαιουχικών Κερδών Νόμου του 1980 Ν. 52/80 όπως τροποποιήθηκε με το Ν. 135/90 ότι:
"12. - (1) Ο διαθέτης ιδιοκτησίας οφείλει δι΄ εκάστην διάθεσιν ιδιοκτησίας να δίδη εις τον Διευθυντή, εντός ενός μηνός από της τοιαύτης διαθέσεως αλλά εν πάση περιπτώσει προ της μεταβιβάσεως της ιδιοκτησίας, δήλωσιν περί ταύτης και τοιαύτα έτερα στοιχεία οία δυνατόν να απαιτηθώσι διά τους σκοπούς του παρόντος Νόμου και να καταβάλλει το υπ΄ αυτού υπολογιζόμενο ποσό φόρου."
Οι δηλώσεις του αιτητή, οι οποίες δεν συνοδεύονταν από οποιαδήποτε επιφύλαξη, κατέληγαν ότι με βάση τους δικούς του υπολογισμούς, τους οποίους εξέθετε, προέκυπτε στην κάθε περίπτωση φόρος πληρωτέος: £403.00 για το οικόπεδο με αρ. εγγραφής Β2412, £458.40 για το οικόπεδο με αρ. εγγραφής Β2413, και £509.00 για το οικόπεδο με αρ. εγγραφής Β2411, καθώς και τόκοι από 6 Δεκεμβρίου 1992, 14 Δεκεμβρίου 1993 και 14 Απριλίου 1995 αντιστοίχως. Ο αιτητής εξόφλησε τα διάφορα ποσά κατά την ημερομηνία της δήλωσης χωρίς και πάλι οποιαδήποτε επιφύλαξη.
Μερικά χρόνια αργότερα, στις 14 Μαρτίου 2000, ο αιτητής υπέβαλε ένσταση στις φορολογίες. Επικαλέστηκε ως λόγο ότι ο υπολογισμός θα έπρεπε να είχε ως αφετηρία την αξία που αναγραφόταν στον τίτλο ιδιοκτησίας του κάθε οικοπέδου ενώ εν προκειμένω είχε χρησιμοποιηθεί η αξία της γης πριν
από το διαχωρισμό. Καθώς ανέφερε ο συνήγορος του αιτητή στην αγόρευσή του, κατόπιν αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου ακολουθείται πλέον αυτός ο τρόπος υπολογισμού και, κατά την εισήγησή του, ο Διευθυντής είχε υποχρέωση να επανέλθει για να τον εφαρμόσει και σε περιπτώσεις του παρελθόντος. Ο Διευθυντής του Τμήματος Εσωτερικών Προσόδων απάντησε, με επιστολή ημερ. 29 Ιουνίου 2000, ότι η ένσταση δεν μπορούσε να γίνει δεκτή διότι δεν υποβλήθηκε στα χρονικά όρια του νόμου. Στο μεταξύ καταχωρήθηκε η παρούσα προσφυγή με την οποία ο αιτητής ζητά:"Απόφαση του Δικαστηρίου δηλούσα ότι οι πράξεις και/ή αποφάσεις του Καθ΄ ου η Αίτηση να μην ανακαλέσει, και/ή η παράλειψη του Καθ΄ ου η Αίτηση να ανακαλέσει και/ή ακυρώσει και/ή αναθεωρήσει τις κάτωθι παράνομες διοικητικές πράξεις, ήτοι φορολογίες, είναι εξ υπαρχής άκυρες και εστερημένες οιουδήποτε αποτελέσματος και ό,τι παν το παραλειφθέν έδει να είχεν εκτελεσθή, ως αντικείμενες προς τις διατάξεις των κανονισμών, των Νόμων, του Συντάγματος και της Νομολογίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου και προς τις Αρχές του Διοικητικού Δικαίου και διότι ο Καθ΄ ου η Αίτηση ενήργησε εν πλάνη περί τα πραγματικά περιστατικά, εν πλημμελεί άσκησει της διακριτικής εξουσίας, κατά κατάχρηση και καθ΄ υπέρβαση εξουσίας και άνευ της δέουσης ή οιασδήποτε αιτιολογίας.
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΠΡΑΞΕΩΝ ΚΑΙ/Η ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΩΝ.
ΑΡΙΘΜΟ| ΦΑΚΕΛΛΟΥ: 1900255884
ΑΝΑΦΟΡΑ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑΣ: 920001, 930001, και 950001."
Ήδη απασχόλησαν το Ανώτατο Δικαστήριο δύο όμοιες περιπτώσεις στις οποίες με παρέπεμψε η συνήγορος της Δημοκρατίας: οι Κωνσταντίνου Μεσαρίτη ν. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 762/00 ημερ. 23 Απριλίου 2001, (Χατζηχαμπή, Δ.) και Κωνσταντίνου Μεσαρίτη ν. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 770/00 ημερ. 30 Απριλίου 2001, (Καλλή, Δ.). Οι προσφυγές απορρίφθηκαν. Η πρώτη, για τον λόγο ότι δεν υποβλήθηκε έγκαιρα ένσταση, ως προϋπόθεση για την καταχώριση προσφυγής, όπως και για τον λόγο ότι δεν υπήρχε έννομο συμφέρον αφού δεν είχε διατυπωθεί επιφύλαξη δικαιωμάτων σε σχέση με τη φορολογία. Ενώ η δεύτερη απορρίφθηκε για τον λόγο ότι η ίδια η προσφυγή ήταν εκπρόθεσμη αφού παρήλθε η προθεσμία των 75 ημερών αφότου ο Διευθυντής απάντησε ότι η ένσταση, δεδομένης της καθυστέρησης, δεν μπορούσε να γίνει δεκτή. Για τον ίδιο λόγο απορρίφθηκε μεταγενέστερα και μια άλλη η Παναγιώτη Μεσαρίτη ν. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 583/00, ημερ. 20 Ιουνίου 2001, (Αρτεμίδη, Δ.).
Το ζήτημα των ενστάσεων, οι οποίες, όπως προβλέπει το άρθρο 15 του περί Κεφαλαιουχικών Κερδών Νόμου, διέπονται από το άρθρο 20 του περί Βεβαιώσεως και Εισπράξεως Φόρων Νόμου του 1978 (Ν. 4/78) όπως τροποποιήθηκε - σε συνδυασμό με τα άρθρα 19 και 21 του ίδιου Νόμου - παρουσιάζει, κατά την άποψή μου, κάποια ιδιομορφία σε τέτοιες περιπτώσεις "αυτοφορολογίας και καταβολής του φόρου": βλ. άρθρο 12 του περί Κεφαλαιουχικών Κερδών Νόμου. Αλλά δεν χρειάζεται εδώ να με απασχολήσει. Είναι νομίζω προφανές πως ακόμα και αν δεν παρουσιαζόταν πρόβλημα σχετικά με τον χρόνο ένστασης, ο αιτητής στερείται εννόμου συμφέροντος να αμφισβητήσει τη νομιμότητα φορολογίας που ήταν το αποτέλεσμα δικής του ανεπιφύλακτης δήλωσης. Η όποια αλλαγή στην αντίληψη αναφορικά με την ερμηνεία του νόμου δεν καθιστά εκ των υστέρων παράνομη τη διοικητική απόφαση, η νομιμότητα της οποίας δεν αμφισβητήθηκε εγκαίρως: βλ. σχετικά την Αλέκος Κληρίδης ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 2441 ημερ. 20 Οκτωβρίου 2000.
Η προσφυγή απορρίπτεται ως μη παραδεκτή. Έξοδα υπέρ της Δημοκρατίας.
Γ.Κ. Νικολάου,
Δ.
/ΕΘ