ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

ΕΦΕΣΗ ΚΑΤΑ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ

ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΑΡ. 59/2022 Σχ. με Aρ. 61/2022

(Υποθ. Αρ. 474/2018)

 

5 Σεπτεμβρίου, 2023

 

 

[Γ.N. ΓΙΑΣΕΜΗΣ,  Δ. ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ, Ν.Γ. ΣΑΝΤΗΣ, Δ/ΣΤΕΣ]

 

Ε.Δ.Δ. Αρ. 59/2022

ΜΕΤΑΞΥ:

                        ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ

                        1.  ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ

                        2.  ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ ΚΑΙ

                             ΟΙΚΗΣΕΩΣ

                        3.  ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΜΕΛΕΤΗΣ ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΕΩΝ

Εφεσειόντων/ Καθ'  ων η Αίτηση

ΚΑI

 

ΑΝΔΡΕΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Εφεσίβλητου/ Αιτητή

 

Ε.Δ.Δ. Αρ. 61/2022

 

ΜΕΤΑΞΥ:

ΑΝΔΡΕΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Εφεσείοντα/Αιτητή

ΚΑΙ

 

                        ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ

                        1.  ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ

                        2.  ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ ΚΑΙ

                             ΟΙΚΗΣΕΩΣ

                        3.  ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΜΕΛΕΤΗΣ ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΕΩΝ

Εφεσίβλητων\/Καθ' ων η Αίτηση

Τ. Ιακωβίδου (κα), για Εφεσείοντες στην 59/22 και εφεσίβλητους στην 61/22 για Γενικό Εισαγγελέα

Ν. Χατζηιωάννου, (κα) για Εφεσείοντα στην 61/22 και εφεσίβλητο στην 59/22, για Α.Κ. Χατζηιωάννου & Σία

------------------------------

 

 

Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Δικαστή Γ.Ν. Γιασεμή.

----------------------------

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.  Ο εφεσίβλητος στην Ε.Δ.Δ. αρ. 59/2022 και εφεσείων στην Ε.Δ.Δ. αρ. 61/2022, είναι ιδιοκτήτης συγκεκριμένου τεμαχίου γης στο Δήμο Δρομολαξιάς-Μενεού της Επαρχίας Λάρνακας.  Στις 13.6.2016, υπέβαλε στην Πολεοδομική Αρχή (Επαρχιακό Λειτουργό Τμήματος Πολεοδομίας & Οικήσεως Λάρνακας), την αίτηση αρ. ΛΑΡ/0272/2016 (η αίτηση).  Με αυτή, αιτείτο τη χορήγηση πολεοδομικής άδειας για ανέγερση μεμονωμένης κατοικίας, κατά περέκκλιση των προνοιών του τοπικού Σχεδίου Λάρνακας (2013), στη βάση του Κ. 13(1) των περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας (Παρεκκλίσεις) Κανονισμών του 1999, Κ.Δ.Π. 309/1999, (οι Κανονισμοί).

Η αιτηθείσα, ως άνω, ανάπτυξη, εξετάστηκε από το Συμβούλιο Μελέτης Παρεκκλίσεων, για το λόγο ότι δεν ήταν σύμφωνη με συγκεκριμένες πρόνοιες του τοπικού Σχεδίου Λάρνακας (2013).  Το εν λόγω Συμβούλιο, προτού προβεί σε εισήγηση προς το Υπουργικό Συμβούλιο, έλαβε υπόψη, μεταξύ άλλων, την έκθεση της Πολεοδομικής Αρχής, που αντιμετώπισε θετικά την αίτηση, υπό προϋποθέσεις και όρους, καθώς, επίσης, την άποψη της Διευθύντριας του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως που ήταν αρνητική σε σχέση με αυτή, για τους λόγους που εξήγησε στο σημείωμα της.  Αποφάσισε, ομόφωνα, να εισηγηθεί στο Υπουργικό Συμβούλιο, όπως με βάση τις εξουσίες που διαθέτει, σύμφωνα με το άρθρο 26 του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου του 1972, Ν.90/72, (ο Νόμος), όπως αυτό τροποποιήθηκε, να απορρίψει την αίτηση.  Θεώρησε, ότι η προτεινόμενη ανάπτυξη θα επηρέαζε, «ουσιωδώς, τη γενική στρατηγική του ισχύοντος Σχεδίου Ανάπτυξης», σύμφωνα με τον Κ.19(2), ενώ δεν ενέπιπτε σε κανένα από τα κριτήρια του Κ.19(1)(α)-(ιβ) των Κανονισμών. 

 

Το Υπουργικό Συμβούλιο, στη συνεδρίαση του ημερομηνίας 19.12.2017, ασκώντας τις εξουσίες που του παρέχονται από το άρθρο 26 του Νόμου και τον Κ.17(1) των Κανονισμών, αποφάσισε την απόρριψη της αίτησης, υιοθετώντας την εισήγηση του Συμβουλίου Μελέτης Παρεκκλίσεων. Για την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, ενημερώθηκαν, με επιστολή ημερομηνίας 15.1.2018, ο αιτητής, η Πολεοδομική Αρχή και η Διευθύντρια του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως. Ο αιτητής, με την θεραπεία υπό το (Α)[1], στην προσφυγή με αρ. 474/2018, ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου, αμφισβήτησε τη νομιμότητα της πιο πάνω απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου.  Το Δικαστήριο έκανε δεκτή την  πιο πάνω θεραπεία και ακύρωσε τη σχετική απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου.  Ως αποτέλεσμα, οι εφεσείοντες, καταχώρισαν την Ε.Δ.Δ. αρ. 59/2022,  με την οποία αμφισβητούν την ορθότητα της απόφασης του Δικαστηρίου. 

 

Της καταχώρησης της προσφυγής, προηγήθηκε κοινοποίηση από τη Πολεοδομική Αρχή στον αιτητή, χαρακτηριζόμενη ως  «Γνωστοποίηση Αρνήσεως Χορηγήσεως Πολεοδομικής Άδειας», ημερομηνίας 21.2.2018.  Με αυτή, απορρίφθηκε, για συγκεκριμένους λόγους, η αίτηση του με αρ. ΛΑΡ/00271/2016, για τη χορήγηση πολεοδομικής άδειας, σε σχέση με την ανάπτυξη, που έχει προαναφερθεί. Την πιο πάνω απόφαση της Πολεοδομικής Αρχής, αμφισβήτησε ο αιτητής με την θεραπεία (Β)[2] στην εν λόγω προσφυγή του.  Το Δικαστήριο δεν έκανε δεκτή την προσφυγή, ως προς την πιο πάνω θεραπεία και επικύρωσε την προσβαλλόμενη απόφαση της  Πολεοδομικής Αρχής.  Την ορθότητα της απόφασης αυτής, του Δικαστηρίου, αμφισβητεί ο εφεσείων, αιτητής στην προσφυγή, με την Ε.Δ.Δ. αρ. 61/22. 

 

Οι πιο πάνω δύο εφέσεις, Ε.Δ.Δ. αρ. 59/22 και Ε.Δ.Δ. αρ. 61/22, λόγω του ότι αφορούν στο ίδιο θέμα, την αίτηση του συγκεκριμένου διοικούμενου, για παραχώρηση προς αυτόν πολεοδομικής άδειας κατά παρέκκλιση και τις προκύψασες, σε σχέση με αυτή, αποφάσεις της διοίκησης, συνεκδικάστηκαν. Στρέφονται, αντίστοιχα, κατά του ακυρωτικού μέρους της απόφασης του Δικαστηρίου, σε σχέση με την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου και κατά της επικύρωσης από το Δικαστήριο της απόφασης της Πολεοδομικής Αρχής, όπως έχει προαναφερθεί. Οι εφεσείοντες, Κυπριακή Δημοκρατία, στην Ε.Δ.Δ. αρ. 59/2022 και ο εφεσείων στην Ε.Δ.Δ. αρ. 61/2022, αιτητής στην προσφυγή αρ. 474/2018, επικαλέστηκαν δύο  λόγους έφεσης οι πρώτοι και τρεις λόγους έφεσης ο δεύτερος, επιδιώκοντας, σε κάθε περίπτωση, την ακύρωση της, αντίστοιχης, πρωτόδικης απόφασης εναντίον τους.  Προέχει η εξέταση του πρώτου λόγου έφεσης στην Ε.Δ.Δ. αρ. 59/2022, η έκβαση του οποίου, όπως θα φανεί στη συνέχεια, είναι καθοριστικής σημασίας, για την πορεία και των δύο εφέσεων.

 

Οπως προαναφέρθηκε, η Ε.Δ.Δ. αρ. 59/2022 στρέφεται εναντίον της απόφασης του Δικαστηρίου, στην έκταση και για τους λόγους που αυτό αποδέχτηκε τη θεραπεία υπό το «Α» στην προσφυγή και έκρινε παράνομη την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Για την ακρίβεια, οι εφεσείοντες αμφισβητούν την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης, με την οποία απορρίφθηκε η προδικαστική ένσταση τους, ότι η απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου δεν είναι εκτελεστή διοικητική πράξη αλλά συγχωνεύτηκε στη Γνωστοποίηση της Πολεοδομικής Αρχής ημερομηνίας 21.2.2018, η οποία είναι και η μόνη εκτελεστή διοικητική πράξη, που μπορούσε να προσβληθεί με βάση το Άρθρο 146 του Συντάγματος.  Στο πλαίσιο αυτό, εισηγούνται ότι η απόφαση στην υπόθεση Ma Ostrich Farms (Akamas) Ltd v. Δημοκρατίας, υπόθεση αρ. 1506/2009, ημερομηνίας 26.7.2011, είναι ορθή και ότι έπρεπε να ακολουθηθεί το σκεπτικό της, κατά την εξέταση της προδικαστικής ένστασης. Γίνεται εκτενής αναφορά από τους εφεσείοντες στην απόφαση από την εν λόγω υπόθεση, όπου τα γεγονότα προσομοιάζουν με αυτά της παρούσας. Η συγκεκριμένη απόφαση θα απασχολήσει στη συνέχεια.

 

Ο συνήγορος του εφεσίβλητου, αιτητή στην προσφυγή, λακωνικά, υποστήριξε την απόφαση του Δικαστηρίου, ως ορθή και ότι πρόκειται περί δύο αυτοτελών, συναφών, διοικητικών πράξεων, ήτοι του Υπουργικού Συμβουλίου και της Πολεοδομικής Αρχής, όπως κρίθηκε στην υπόθεση CNP CYPRIALIFE LIMITED ν. Υπουργικού Συμβουλίου κ.α. Προσφυγές αρ. 1093/2014 και 1094/2014, ημερομηνίας 10.9.2019,  στην οποία παρέπεμψε και το Δικαστήριο.  Κρίνεται ότι ο συγκεκριμένος αυτός ο λόγος έφεσης πρέπει να επιτύχει για τους λόγους που  εξηγούνται πιο κάτω.

 

Το Δικαστήριο, κατά την εξέταση του πιο πάνω θέματος, ανέφερε, σχετικά, τα εξής:

«Με όλο το σεβασμό στην αντίθετη άποψη, η οποία εκφράστηκε στην απόφαση στην Προσφυγή Αρ. 506/2009 Ma Ostrich Farms (Akamas) Ltd (supra) και στις εκεί αναφερόμενες αποφάσεις, η προδικαστική ένσταση δεν με βρίσκει σύμφωνο. H αρμοδιότητα του Υπουργικού Συμβουλίου να αποφασίσει επί ζητήματος παρέκκλισης δεν τίθεται υπό την αίρεση της όποιας θέσης του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως ως πολεοδομική αρχή, ούτε τελεί υπό ιεραρχική σχέση σε σχέση με αυτή, ούτε συγχωνεύεται στην όποια απόφαση της τελευταίας. Η πολεοδομική αρχή δεν αποφασίζει επ' αυτής, ώστε να τίθεται βάσιμα ζήτημα συγχώνευσης της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου στην απόφαση της, αλλά απλώς ενημερώνει τον αιτητή σε σχέση με την εν λόγω απόφαση (βλ. λεκτικό γνωστοποίησης της πολεοδομικής αρχής, ανωτέρω, υπό «Σημειώσεις προς τον Αιτητή:...»), την οποία η πολεοδομική αρχή λαμβάνει και θεωρεί (ορθώς) ως δεδομένη. Η άποψη μου, όσον αφορά στη δέουσα προσέγγιση του ζητήματος, έχει εκφραστεί στην απόφαση του παρόντος Δικαστηρίου ημερομηνίας 10.9.2019  στις συνεκδικασθείσες Προσφυγές Αρ. 1093/2014 και 1094/2014 CNP CYPRIALIFE LIMITED ν. ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ κ.ά, στην οποία αναφέρθηκαν τα εξής:

 

«...Όσον αφορά την προσφυγή Αρ. 1093/2014, σε αυτή θα εξεταστεί επί της ουσίας της, κατωτέρω, η νομιμότητα τόσο της, με την αιτούμενη θεραπεία Α οριζόμενης ως αντικείμενο της προσφυγής, απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου ημερομηνίας 23.4.2014, όσο και αυτή της απόφασης του Διευθυντή του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως ημερομηνίας 22.5.2014, η οποία προσβάλλεται με την θεραπεία Β της προσφυγής, (ανωτέρω, στα γεγονότα), οι οποίες επιτρεπτώς συμπροσβάλλονται με το ίδιο δικόγραφο, ως συναφείς (βλ. Συμεωνίδου & άλλοι ν. Δημοκρατίας (Αρ. 2) (1993) 3 Α.Α.Δ. 258 και Χριστοφίδης κ.ά. ν. Δημοκρατίας κ.ά. (1999) 3 Α.Α.Δ. 766)...»

 

       Συνεπώς, με βάση τα ανωτέρω, η άνω προδικαστική ένσταση απορρίπτεται.»

 

 

Καθοριστικής σημασίας, λοιπόν, θεωρήθηκαν τα κριθέντα στην υπόθεση Ma Ostrich Farms (Akamas) Ltd, ανωτέρω, η οποία, σημειώνεται,  δεν εφεσιβλήθηκε και στην οποία παρέπεμψε το Δικαστήριο για να καταδείξει, όμως, τη διαφωνία του προς αυτήν.

 

Με το δέοντα σεβασμό, κρίνεται ότι η ορθή θέση, ως προς την πιο πάνω πτυχή, είναι η ακόλουθη.  Για την έκδοση πολεοδομικής άδειας κατά παρέκκλιση, βάσει του άρθρου 26 του Νόμου, όπως τροποποιήθηκε με τον Ν.142(Ι)/1999, η σχετική αίτηση υποβάλλεται στην αρμόδια  Πολεοδομική Αρχή Κ.13(1)[3].  Δεν υποβάλλεται, κατευθείαν, στο Υπουργικό Συμβούλιο, η απόφαση του οποίου αν και  δεσμευτική για την Πολεοδομική Αρχή, εντούτοις, συγχωνεύεται με την απόφαση της Πολεοδομικής Αρχής, ως είναι, εν προκειμένω, η «Γνωστοποίηση Αρνήσεως Χορηγήσεως Πολεοδομικής Άδειας», η οποία είναι η τελική απόφαση και η μόνη εκτελεστή πράξη που μπορεί να προσβληθεί με προσφυγή.  Ως αποτέλεσμα, η προσβληθείσα, στην παρούσα περίπτωση, απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, με την αιτούμενη θεραπεία υπό το «Α», δεν είναι εκτελεστή διοικητική πράξη.

 

Όπως προκύπτει από το Νόμο και τους Κανονισμούς, καμία αίτηση για χορήγηση πολεοδομικής άδειας κατά παρέκκλιση δεν εξετάζεται, εκτός αν έχει προηγηθεί υποβολή αίτησης προς την Πολεοδομική Αρχή για την ανάπτυξη, σύμφωνα με το άρθρο 23 του Νόμου, όπως καθορίζεται στον Κ.13(2)[4], οπότε και προκύπτει «αιτητής».  Στη συνέχεια, αφού η Πολεοδομική Αρχή μελετήσει την αίτηση, την αποστέλλει, μαζί με όσα την αφορούν, στο Συμβούλιο Μελέτης Παρεκκλίσεων, με τη δική της εισήγηση, (Κ.13(8)(α)[5]).  Ακολουθεί η μελέτη από το Συμβούλιο Μελέτης Παρεκκλίσεων και η εισήγηση του προς το Υπουργικό Συμβούλιο για απόρριψη της αίτησης ή για τη χορήγηση πολεοδομικής άδειας κατά παρέκκλιση, (Κ.15(4)).  Tο Υπουργικό Συμβούλιο εξετάζει την αίτηση και την έκθεση του Συμβουλίου Μελέτης Παρεκκλίσεων και αποφασίζει σε σχέση με την αίτηση, (Κ.17(1)).

 

Σαφέστατα, προκύπτει από τα, πιο πάνω, πως η «πολεοδομική άδεια κατά παρέκκλιση» διακρίνεται ή και δεν εξομοιώνεται προς την «πολεοδομική άδεια» εν γένει, την οποία μόνο η Πολεοδομική Αρχή μπορεί να εκδώσει.  Αυτό μάλιστα καταδεικνύεται, επιπρόσθετα και από την πρόνοια στον Κ.29, όπου αναφέρεται:

 

«29. Σε περίπτωση χορήγησης παρέκκλισης, αυτή παύει να ισχύει σε διάστημα τριών (3) χρόνων από την ημερομηνία κοινοποίησης της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου στον αιτητή, εκτός αν στο μεταξύ έχει χορηγηθεί πολεοδομική άδεια.»

 

Παρεμπιπτόντως, ανάλογη υπήρξε η προσέγγιση στην απόφαση του Κωνσταντινίδη, Δ. στην υπόθεση Μακρίδης κ.α. ν. Δημοκρατίας (2005) 4(Β) Α.Α.Δ. 849, η οποία δεν εφεσιβλήθηκε όπως και στην υπόθεση Ma Ostrich Farms (Akamas) Ltd, ανωτέρω, απόφαση του Ερωτοκρίτου, Δ.

 

Κατά συνέπεια, η απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, αναφορικά με την αίτηση για πολεοδομική άδεια κατά παρέκκλιση, δεν επάγεται, κατ' ανάγκη, και πολεοδομική άδεια ούτε νομιμοποιεί, αφ'  εαυτής, την έναρξη της ανάπτυξης.  Η τελική απόφαση ανήκει στην Πολεοδομική Αρχή (άρθρα 21[6] και 23[7] του Νόμου), η οποία,  προφανώς, δεν έχει ως μόνο έρεισμα της την έγκριση της παρέκκλισης, για την οποία είναι δεσμευμένη. Σαφώς, και η απόφαση, αναφορικά με την πολεοδομική άδεια, δεν είναι πράξη εκτέλεσης αλλά σφραγίζει την τύχη της αίτησης για πολεοδομική άδεια και, αναλόγως, νομιμοποιεί ή όχι την ανάπτυξη.  Επιφέρει, συνεπώς, έννομες συνέπειες και είναι εκτελεστή διοικητική πράξη.

 

Υπό το φως της πιο πάνω αναλυτικής παράθεσης της ισχύουσας Νομοθεσίας, των Κανονισμών και της σχετικής νομολογίας, αδιαμφισβήτητα, προκύπτει πως η απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου θα μπορούσε να ήταν εκτελεστή, υποκείμενη σε αναθεωρητικό έλεγχο, ως επιφέρουσα το δικό της έννομο αποτέλεσμα, καθοριστικό ως προς τη διεκδίκηση παρέκκλισης.  Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, η Πολεοδομική Αρχή εξέδωσε απόφαση σε σχέση με την αίτηση για πολεοδομική άδεια, στις 21.2.2018, με τη «Γνωστοποίηση Αρνήσεως Χορηγήσεως Πολεοδομικής Άδειας», στην οποία και καταγράφεται ως «Σημείωση» ότι απορρίφθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο η αίτηση τού αιτητή, εφεσίβλητου, στην Ε.Δ.Δ. αρ. 59/2022, για χορήγηση πολεοδομικής άδειας κατά παρέκκλιση.  Οπότε, η απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, ουσιαστικά, απώλεσε την αυτοτέλεια της.  Συγχωνεύτηκε στην τελική απόφαση και έπαυσε να υπόκειται σε ξεχωριστό αναθεωρητικό έλεγχο, η δε νομιμότητά της, μετεξελίχθηκε σε θέμα της πολεοδομικής άδειας. 

 

Πρόκειται, προφανώς, περί σύνθετης διοικητικής ενέργειας.  Σύμφωνα με την ισχύουσα νομολογία και αν ακόμα η κάθε μία εκ των συμπροσβαλλόμενων πράξεων διατηρεί τον εκτελεστό αυτής χαρακτήρα και μπορεί να προσβληθεί, από τη στιγμή που αυτή απορροφήθηκε από την περατωθείσα διοικητική ενέργεια, χάνει τον εκτελεστό της χαρακτήρα, (βλ. Chrikar Trading Limited κ.α. ν. Δημοκρατίας (2011) 3 Α.Α.Δ. 541, σελίδες 551 έως 554, απόφαση της Πλήρους Ολομέλειας Ανωτάτου Δικαστηρίου).

 

Υπό το φως, λοιπόν, της εξέτασης που έχει προηγηθεί, γίνεται αποδεκτός ο πρώτος λόγος στην Ε.Δ.Δ. αρ. 59/2022, ήτοι η προδικαστική ένσταση των εφεσειόντων, ότι η αιτούμενη θεραπεία υπό το «Α», αφορώσα στην  απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, δεν αποτελεί εκτελεστή πράξη και ως εκ τούτου η προσφυγή του εφεσίβλητου εναντίον αυτής, κρίνεται απαράδεκτη, ως προς τη συγκεκριμένη πτυχή.  Η περί του αντιθέτου κρίση του Δικαστηρίου, κρίνεται λανθασμένη.  Για τον πιο πάνω λόγο η, εν λόγω, έφεση επιτυγχάνει και η πρωτόδικη απόφαση, ως προς το μέρος αυτό, παραμερίζεται.  Στο σημείο τούτο να σημειωθεί, ότι το Δικαστήριο έκρινε ως παράνομη την προσβαλλόμενη απόφαση, σε σχέση με τη θεραπεία υπό το «Α», για άλλο λόγο.  Η ορθότητα της κρίσης αυτής του Δικαστηρίου, αμφισβητείται με το δεύτερο λόγο έφεσης στην Ε.Δ.Δ. αρ. 59/2022.  Με βάση, όμως, την κρίση που έχει προηγηθεί, η έφεση επιτυγχάνει για θέμα δημόσιας τάξης, οπότε δεν παρίσταται ανάγκη εξέτασης του πιο πάνω λόγου έφεσης.

 

Όσον αφορά την έφεση Ε.Δ.Δ. αρ. 61/2022 του εφεσείοντα, αιτητή στην προσφυγή, με αυτή αμφισβητείται, με τρεις λόγους έφεσης, η ορθότητα της απόφασης του Δικαστηρίου να κρίνει νόμιμη την απόφαση της Πολεοδομικής Αρχής, ημερομηνίας 21.12.2018, να απορρίψει την αίτηση του για πολεοδομική άδεια.  Όπως κρίθηκε, πιο πάνω, η απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου αναφορικά με την αίτηση για πολεοδομική άδεια κατά παρέκκλιση δεν επάγεται και πολεοδομική άδεια και δεν νομιμοποιεί αφ' εαυτής την έναρξη της ανάπτυξης.  Η τελική απόφαση, για την έκδοση πολεοδομικής άδειας, ανήκει στην Πολεοδομική Αρχή, που σφραγίζει την τύχη της αίτησης για πολεοδομική άδεια και αναλόγως, νομιμοποιεί ή όχι την ανάπτυξη.  Προφανώς, δεν θα έχει ως μόνο έρεισμα της την έγκριση της παρέκκλισης.  Ως προς την παρέκκλιση, όμως, είναι αυτονόητο, ότι είναι δεσμευμένη από την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, (βλ. Μακρίδης κ.α. ν. Δημοκρατίας, ανωτέρω).  Συναφώς, και η Πολεοδομική Αρχή, αναφορικά με την έκδοση της αιτούμενης πολεοδομικής άδειας, ήταν δεσμευμένη από την απορριπτική απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου για την έκδοση πολεοδομικής άδειας κατά παρέκκλιση.  Έστω και αν η Πολεοδομική Αρχή αποφάσιζε και εξέδιδε την πολεοδομική άδεια  υπό όρους, υπό τις περιστάσεις, δε θα μπορούσε να το πράξει, εφόσον ήταν δεσμευμένη από την απορριπτική απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, το οποίο αποφάσισε, καθοριστικά, την απόρριψη της, δεδομένου ότι έκρινε πως η προτεινόμενη ανάπτυξη επηρέαζε, ουσιωδώς, τη γενική στρατηγική του ισχύοντος Σχεδίου Ανάπτυξης.  Σχετικό είναι το απόσπασμα από την ίδια τη Γνωστοποίηση, όπου αναφέρεται, συναφώς «.θεωρώντας ότι η προτεινόμενη ανάπτυξη επηρεάζει ουσιωδώς τη Γενική Στρατηγική του Ισχύοντος Σχεδίου, Ανάπτυξης [Κανονισμός 19(2)] και δεν εμπίπτει σε κανένα από τα κριτήρια του Κανονισμού 19(1) (α)-(ιβ) των περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας (Παρεκκλίσεις) Κανονισμών του 1999 (ΚΔΠ 309/1999)».

 

Ωστόσο, στην παρούσα υπόθεση η Πολεοδομική Αρχή απέρριψε την αίτηση για τη χορήγηση πολεοδομικής άδειας για τους λόγους που παρέθεσε στο παράρτημα που επισυνάπτεται στη «Γνωστοποίηση Αρνήσεως Χορηγήσεως Πολεοδομικής Άδειας» και παραπέμποντας στις «Σημειώσεις προς τον Αιτητή», στην απορριπτική απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, η οποία, εν πάση περιπτώσει, όπως προαναφέρθηκε,  δέσμευε τελειωτικά την Πολεοδομική Αρχή.  Με βάση τα πιο πάνω, ήταν αχρείαστη η εξέταση από το Δικαστήριο των λόγων απόρριψης της επίδικης αίτησης από την Πολεοδομική Αρχή, οι οποίοι αμφισβητήθηκαν από τον εφεσείοντα.  Υπό το φως των πιο πάνω κριθέντων, παρέλκει η εξέταση των προταθέντων λόγων έφεσης.  Καταληκτικά, η προσβαλλόμενη απόφαση της Πολεοδομικής Αρχής, αναφορικά με την απόρριψη της αίτησης για έκδοση πολεοδομικής άδειας, ορθά επικυρώθηκε από το Δικαστήριο.  Επομένως, για τους ανωτέρω λόγους, η Ε.Δ.Δ. Αρ. 59/2022 επιτυγχάνει, ενώ η Ε.Δ.Δ. αρ. 61/22 αποτυγχάνει και απορρίπτεται.

 

Υπό τις περιστάσεις της υπόθεσης, περιλαμβανομένων αυτών που αφορούν ειδικά στον εφεσείοντα στην Ε.Δ.Δ. αρ. 61/2022, δεν εκδίδεται οποιαδήποτε διαταγή για έξοδα.

 

 

 

                                                                   Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.

 

                                                                   Δ. ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ, Δ.

 

                                                                   Ν.Γ. ΣΑΝΤΗΣ, Δ.

 

 

/γκ