ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ

Έρευνα - - Αφαίρεση Υπογραμμίσεων


ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

Πολιτική Έφεση Αρ. 30/2022

(i-justice)

 

11 Ιουλίου, 2023

 

 

[ΜΑΛΑΧΤΟΣ, ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ, ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ,

ΣΑΝΤΗΣ, ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ, Δ/ΣΤΕΣ]

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1984 (Ν. 33/1964)

 

ΚΑΙ

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ) ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟ ΤΟΥ 2018

ΚΑΙ

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ([   ]), ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ CERTIORARI ΚΑΙ MANDAMUS

 

ΚΑΙ

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΑΙ/Η ΤΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΚΑΙ/Η ΤΙΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ (ΕΝΤΙΜΗΣ ΚΑΣ Ν. ΤΑΛΑΡΙΔΟΥ-ΚΟΝΤΟΠOΥΛΟΥ, Α.Ε.Δ.) ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 22/07/2022, Η ΟΠΟΙΑ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΑΣ ΚΛΗΣΗΣ (ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ) ΑΡ. 308/2019 (ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ - ν - 1. ΣΥΜΕΩΝ ΜΙΧΑΗΛ ΣΥΜΕΟΥ, 2. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΔΑΜΙΑΝΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ)

------------------------

 

Αλ. Ταλιαδώρος για Δρ Κ. Χρυσοστομίδης & ΣΙΑ ΔΕΠΕ, για Αιτήτρια.

 

ΜΑΛΑΧΤΟΣ, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί

                           από την Δ. Σωκράτους, Δ.

 

----------------------

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ, Δ.: Με την κρινόμενη έφεση προσβάλλεται η απόφαση Δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου κατά την άσκηση της πρωτοβάθμιας δικαιοδοσίας του (το πρωτόδικο Δικαστήριο) με την οποία απέρριψε τη μονομερή Αίτηση της εφεσείουσας για παραχώρηση άδειας για καταχώρηση δια κλήσεως αίτηση προς έκδοση προνομιακών ενταλμάτων τύπου certiorari και mandamus.  Σκοπός του πρώτου εντάλματος, θα ήταν η ακύρωση του μέρους «του διατακτικού . και/ή των οδηγιών» που δόθηκαν από Δικαστή του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (το κατώτερο Δικαστήριο) στο πλαίσιο απόφασης που εξέδωσε στις 22.7.2022 επί της Εναρκτήριας Αίτησης υπ΄ αρ. 308/2019.  Με το δεύτερο ένταλμα mandamus σκοπείτο η έκδοση διαταγής προς το κατώτερο Δικαστήριο, να προχωρήσει στην εκδίκαση της προαναφερθείσας Εναρκτήριας Αίτησης, την οποία καταχώρησε η εφεσείουσα, χωρίς να ληφθεί υπόψη οποιαδήποτε «νέα ένσταση» καταχωρήθηκε σε αυτή.

 

          Για καλύτερη κατανόηση των γεγονότων που περιβάλλουν την υπόθεση σημειώνονται τα ακόλουθα: Η εφεσείουσα είναι η εν ζωή κατονομαζόμενη κληροδόχος και εκτελέστρια της διαθήκης ημερ. 1.9.1994 του αποβιώσαντα Α. Γεωργιάδη, τέως από το Ηνωμένο Βασίλειο, ο οποίος απεβίωσε στις 13.2.2019.  Μετά το  θάνατο του και εκκρεμούσης θανατικής ανάκρισης, ο Σ. Συμεού (Καθ΄ ου η αίτηση 1 στη Γενική Αίτηση Αρ. 308/19) επικοινώνησε με τις αρμόδιες αρχές στο Λονδίνο, αποστέλλοντας αντίγραφο πληρεξουσίου εγγράφου και αντίγραφο διαθήκης του αποβιώσαντος ημερ. 5.1.2018 (η νεότερη διαθήκη) στην οποία κατονομαζόταν ο ίδιος ως εκτελεστής, ενώ κληροδόχος αναφερόταν ο αδελφός του αποβιώσαντα, Κωνσταντίνος Δ. Γεωργιάδη (καθ΄ ου η αίτηση 2 στην ανωτέρω Γενική Αίτηση).

 

          Παρά το γεγονός ότι ο Συμεού ισχυριζόταν ότι κατείχε τη νεότερη διαθήκη, δεν την παρουσίασε προς κατάθεση στο Δικαστήριο παρά τις οχλήσεις της εφεσείουσας και παρά την παρέλευση του χρονικού διαστήματος των δεκατεσσάρων ημερών που τάσσεται από το Άρθρο 11(1) του περί Διαχείρισης Κληρονομιών Αποθανόντων Νόμου, Κεφ.189.  Ενόψει τούτου, η εφεσείουσα καταχώρησε την προαναφερθείσα Εναρκτήρια Αίτηση, αξιώνοντας την παρουσίαση της φερόμενης νεότερης διαθήκης στον Πρωτοκολλητή Επικυρώσεως Διαθηκών.

 

          Αμφότεροι οι Καθ΄ων η αίτηση κατεχώρησαν, ο καθένας ξεχωριστά, ειδοποίηση ένστασης.

Αυτές, ως εκ του περιεχομένου τους, θεωρήθηκε από την εφεσείουσα ότι αντίκειντο σε συγκεκριμένες πρόνοιες των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας, (Κ.Π.Δ).  Ενδιάμεση αίτηση δε, που αυτή καταχώρησε για την απόρριψη τους, έγινε δεκτή από το Δικαστήριο.  Συγκεκριμένα, τις έκρινε «παράτυπες» στερούμενες «νομικού και πραγματικού ερείσματος», καθώς, επίσης, «επιπόλαιες» (frivolous) και «ενοχλητικές» (vexatious), και έτσι, διέταξε τη διαγραφή τους. 

 

Το κατώτερο Δικαστήριο, ωστόσο, δεν περιορίστηκε μόνο, στην πιο πάνω διαταγή, η οποία ουσιαστικά έθεσε τέλος στο συγκεκριμένο δικονομικό βήμα και, βεβαίως, και στις εν λόγω ειδοποιήσεις ένστασης.  Προχώρησε, περαιτέρω, δηλώνοντας ότι:  «Στην περίπτωση καταχώρησης νέας ένστασης, δίδεται περιθώριο καταχώρησης της εντός 45 ημερών από σήμερα».  Στο μεταξύ, ο ένας εκ των δύο καθ΄ ων η αίτηση, απεβίωσε.  Εν πάση περιπτώσει, είναι η θέση, συναφώς, της εφεσείουσας, ότι το Δικαστήριο, προβαίνοντας στην πιο πάνω δήλωση του, ουσιαστικά, ενήργησε χωρίς δικαιοδοσία, αφού στερείτο εξουσίας να δώσει την πιο πάνω οδηγία, γι΄ αυτό καταχωρήθηκε η Πολιτική Αίτηση 138/2022, η απόφαση επί της οποίας αποτελεί το αντικείμενο της παρούσας έφεσης.

 

          Το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε πώς το κατώτερο Δικαστήριο δεν διέταξε την καταχώρηση νέας ένστασης, έστω και αν με το δεύτερο μέρος αυτής, δυνατό να εκληφθεί πως θεώρησε ότι παρέχετο δυνατότητα προς τούτο. 

 

          Έκρινε συνεπώς, ότι η υπό αναφορά δήλωση του Δικαστηρίου και ειδικά το μέρος της, με το οποίο δίνεται η πιο πάνω οδηγία δεν συνιστά δικαστική απόφαση, και μάλιστα δυνάμενη να προσβληθεί με έφεση και ακριβώς, «επρόκειτο για οδηγία και, μάλιστα, όχι ουσίας».

 

          Αποτέλεσμα τούτου ήταν η κρίση πώς η υπό εξέταση περίπτωση δεν ενέπιπτε στη δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, δυνάμει του Άρθρου 155.4 του Συντάγματος.

 

      Με πέντε λόγους έφεσης, η εφεσείουσα προσβάλλει την πρωτόδικη κρίση, κύριο έρεισμα των οποίων αποτελεί η κατά τη θέση της πεπλανημένη αντίληψη του Δικαστηρίου πώς η εκδοθείσα από το κατώτερο Δικαστήριο απόφαση με την οποία παρείχε το δικαίωμα στον Καθ΄ου η αίτηση να καταχωρήσει ένσταση ήταν απλά οδηγία και μάλιστα όχι ουσίας. 

 

Προτού εξετάσουμε τους λόγους έφεσης, υπενθυμίζουμε πώς στο στάδιο αυτό, η επέμβαση του Εφετείου, όπως έχει αποκρυσταλλωθεί η αρχή μέσα από τη νομολογία, είναι δυνατή στις περιπτώσεις όπως αυτές καταγράφησαν στη Στυλιανού (2015) 1(B) AAΔ.1382, 1388 και επόμενα, σχετικό απόσπασμα της οποίας παραθέτουμε:

«Είχαμε σχετικά πρόσφατα επισημάνει στην Πολιτική Έφεση Αρ. 20/2014, Στέλιος Στυλιανίδης, 17.3.2015, με παραπομπή στην Μαρκιτανής ν. Μουζούρη (2000) 1 ΑΑΔ 923, τις περιπτώσεις που δικαιολογείται επέμβαση του Εφετείου τις οποίες και κρίνεται αναγκαίο να επαναλάβουμε, ως εκ της αυξητικής τάσης που παρατηρείται στην καταχώριση αιτήσεων και εφέσεων αναλόγως, για έκδοση προνομιακών ενταλμάτων:

 

       «Η άδεια για καταχώρηση αίτησης χορηγείται κατά διακριτική ευχέρεια (βλ. και The Supreme Court Practice 1999, σελ. 908).  Εφόσο πρόκειται για απόφαση που απορρέει από άσκηση διακριτικής ευχέρειας επέμβαση του Εφετείου δικαιολογείται:

 

(α)  Όπου διαπιστώνεται ότι η διακριτική ευχέρεια ασκήθηκε έξω από το πλαίσιο που παρέχεται από το Νόμο, όπως όταν διαπιστώνεται ότι υπεισήλθαν στην άσκηση της εξωγενείς παράγοντες.

 

(β)  Όπου η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας οδηγεί σε πασιφανή αδικία, όπως είναι η περίπτωση στην οποία δε θα μπορούσε να προέλθει κανένα δικαστήριο  (Αρέστη ν. Ηλία (1991) 1 ΑΑΔ 984, 988,989, Σιακόλας ν. Federal Bank of Lebanon (1992) 1 ΑΑΔ 710).

 

(γ)  Όπου υπάρχει πλάνη ως προς τα γεγονότα, σφάλμα νόμου, εφαρμογή λανθασμένων αρχών δικαίου, λήψη υπόψη άσχετων στοιχείων, μη λήψη υπόψη σχετικών στοιχείων (Νεάρχου ν. Χαραλάμπους (1991) 1 ΑΑΔ 954, Donald Campell & Co. Ltd v.  Pollak (1927) A.C. 732, Evans v. Bartlam (1937) A.C. 473, Young v. Thomas (1892) 2 Ch. 234 και Egerton v. Jones (1939) 3 All E.R. 892)."

 (δέστε επίσης Αναφορικά με την Αίτηση του Νικολάου, Πολ. Έφ. ΑΡ. 117/16, ημερ. 25.5.2017, ECLI:CY:AD:2017:A188, Αναφορικά με την Αίτηση των Θεοχαρίδη κ.α., Πολ. Έφ. Αρ. 426/19, ημερ. 20.7.2021, ECLI:CY:AD:2021:A354).

 

          Ο ευπαίδευτος συνήγορος της εφεσείουσας ανέπτυξε εκτενώς με το περίγραμμα αγόρευσης του αλλά και προφορικά ενώπιον μας τις θέσεις και επιχειρήματα του.  Αποτέλεσε κεντρικό άξονα γύρω από τον οποίον περιεστράφη η επιχειρηματολογία του, πώς το κατώτερο Δικαστήριο, ενώ ορθά διέγραψε εξ ολοκλήρου την ένσταση των Καθ΄ων η αίτηση, ωστόσο με το καταληκτικό σκέλος της απόφασης του «στην περίπτωση καταχώρησης νέας ένστασης, δίδεται περιθώριο καταχώρησης της εντός 45 ημερών από σήμερα» έδωσε το δικαίωμα για την υποβολή ένστασης, χωρίς να παρέχεται τέτοια δυνατότητα στη Δ.27 θ.3 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας, παραβιάζοντας τους κανόνες φυσικής δικαιοσύνης και της τελεσιδικίας.

 

          Υπέδειξε περαιτέρω πώς το πρωτόδικο Δικαστήριο, υπό πλάνη ενεργώντας έκρινε ότι η ανωτέρω απόφαση αποτελούσε οδηγία μη δυνάμενη να προσβληθεί με τη χρήση της διαδικασίας προνομιακού εντάλματος.

 

          Θα εξετάσουμε σωρευτικά τους τέσσερις τελευταίους λόγους ένστασης, αφού είναι επάλληλοι και αλληλένδετοι.  Αντικείμενο τους, αποτελεί η ερμηνεία που έδωσε το πρωτόδικο Δικαστήριο στην επίμαχη φράση, (καταγράφεται κατωτέρω) και κατ΄ ακολουθία η «εσφαλμένη κρίση» ότι ως οδηγία και μάλιστα όχι ουσίας δεν εμπίπτει στη δικαιοδοσία του Άρθρου 155.4.

 

          Το κατώτερο Δικαστήριο αφού διέταξε τη διαγραφή και παραμερισμό των ειδοποιήσεων ενστάσεων των καθ΄ ων η αίτηση, συνέχισε με την ακόλουθη φράση η οποία και αποτελεί το αντικείμενο της πολιτικής αίτησης για άδεια για έκδοση προνομιακού εντάλματος «Στην περίπτωση καταχώρησης νέας ένστασης, δίδεται περιθώριο καταχώρησης της εντός 45 ημερών από σήμερα».

 

          Είναι σαφές από τη διατυπωθείσα έκφραση ότι το κατώτερο Δικαστήριο, ενέκρινε την καταχώριση «νέας ένστασης», τάσσοντας προθεσμία προς τούτο και αναιρώντας με αυτό τον τρόπο την απόφαση του για διαγραφή της ένστασης.  Κρίνουμε ότι δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως απλώς μια οδηγία, αφού με αυτή το κατώτερο Δικαστήριο έδωσε δικαίωμα για λήψη δικονομικού μέσου, το οποίο είχε ήδη διαγράψει.  Έδωσε ένα δικαίωμα στον καθ΄ ου η αίτηση το οποίο είχε απωλέσει.  Δεν ήταν απαραίτητο να καταγράψει πως δίδεται «άδεια» ή εκδίδεται «διάταγμα» για καταχώριση δικογράφου (στην προκειμένη περίπτωση ένσταση) για να θεωρηθεί ότι αποτελεί δικαστική απόφαση δυνάμενη να προσβληθεί με προνομιακό ένταλμα, αφού ήδη αποτελούσε μέρος της εκδοθείσας απόφασης, η οποία δημιούργησε συνέπειες.  Συγκεκριμένα ο καθ΄ ου η αίτηση «άδραξε την ευκαιρία» που του εδόθη και καταχώρισε νέα ένσταση στις 2.9.2022, γεγονός το οποίο, όπως μας πληροφόρησε ο συνήγορος του εφεσείοντα, το διαπίστωσε μετά την καταχώριση στις 5.9.2022 της μονομερούς αίτησης του αρ. 138/22.

 

        Το πρωτόδικο Δικαστήριο έχοντας αποφασίσει ως ανωτέρω, ότι δηλαδή η «οδηγία» δεν μπορούσε να προσβληθεί με προνομιακό ένταλμα, δεν εξέτασε εάν συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις για παραχώρηση της αιτούμενης άδειας και δεν έχουμε την κρίση του επί τούτου.

 

        Παρά ταύτα, το Εφετείο, κατά την άσκηση της δευτεροβάθμιας δικαιοδοσίας του, διαθέτει ευρεία εξουσία να εξετάζει την ουσία της πρωτόδικης απόφασης και να επιλύει τα πραγματικά επίδικα ζητήματα, έτσι ώστε να επιτυγχάνεται η πλήρης και ουσιαστική απονομή της δικαιοσύνης (Άρθρο 25 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960, (Ν. 14/1960) και Δ.35 θ.8 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών, Ζερβός ν. Hellenic Bank Public Co Ltd (2013) 1 AAΔ 2357, Δημητρίου κ.α. ν. Sidorenko (2011) 1 (B) AAΔ.1095, Μουσουπέτρου ν. Α. Σκορδή, ως διαχειριστή της περιουσίας του αποβιώσαντα Ν. Ψαθά, Πολ. Έφ. Αρ. 335/13, ημερ. 16.6.2021, ECLI:CY:AD:2021:A256).

        Εν προκειμένω, υπάρχουν ενώπιον μας τα ουσιώδη γεγονότα και στοιχεία, τα οποία μας επιτρέπουμε να ασκήσουμε την εξουσία αυτή.

 

          Θα πρέπει να υπομνήσουμε στο σημείο αυτό πως με το ένταλμα certiorari, παρέχεται διακριτική εξουσία ακύρωσης απόφασης ή διαταγής κατώτερου Δικαστηρίου, πασιφανώς εσφαλμένης κατά το νόμο, ή που εκδόθηκε ελλείψει ή καθ'  υπέρβαση εξουσίας (δέστε Christofi and others v. Iacovidou (1986) 1 CLR 236, 246).

 

          Άδεια δε για καταχώριση αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος certiorari παρέχεται εκεί όπου αποκαλύπτεται εκ πρώτης όψεως υπόθεση και συζητήσιμο θέμα και διαφαίνεται υπέρβαση ή έλλειψη δικαιοδοσίας ή νομικό σφάλμα εμφανές στο πρακτικό ή παραβίαση των κανόνων φυσικής δικαιοσύνης (Αίτηση Αλέκου Κωνσταντινίδη (2003) 1 ΑΑΔ 1298, Αναφορικά με την Bank of Cyprus Public Company Ltd, Πολ. Έφ. Αρ. 12/21, ημερ. 6.4.2021).

 

        Η Δ.27 θ.3, η οποία αποτέλεσε το έρεισμα για την απόφαση του κατώτερου Δικαστηρίου, με την οποία διέγραψε τις ενστάσεις, προνοεί πως:

 

«3. The Court may order any pleading to be struck out on the ground that it discloses no reasonable cause of action or answer, and in any such case or in case of the action or defence being shown by the pleadings to be frivolous or vexatious, the Court may order the action to be stayed or dismissed, or judgment to be entered accordingly as may be just.»

 

        Εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται από τη ρητή πρόνοια της Διαταγής αυτής να προσφέρεται τέτοια δυνατότητα για καταχώριση νέου δικογράφου ή να παρέχεται στο Δικαστήριο αντίστοιχη διακριτική ευχέρεια για παραχώρηση ανάλογης άδειας.  Το αντίθετο θα λέγαμε.  Με την εν λόγω Διαταγή δίδεται η εξουσία στο Δικαστήριο να προχωρήσει, εν όψει της διαγραφής του δικογράφου, στην έκδοση απόφασης.  Συναφής επί του θέματος η Sigma Radio TV Ltd v. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου (Αρ.2) (2006) 1 ΑΑΔ 572 (στην οποία μας παρέπεμψε ο ευπαίδευτος συνήγορος της εφεσείουσας) όπου εκεί μετά τη διαγραφή της Υπεράσπισης, το Δικαστήριο προχώρησε με έκδοση απόφασης, με επικύρωση της ενέργειας αυτής από το Εφετείο.

 

        Εν προκειμένω, το κατώτερο Δικαστήριο, ενώ είχε τη σαφή και αναντίλεκτη άποψη του εφεσείοντα ότι οι ενστάσεις είναι ανυπόστατες, θέση την οποία εν τέλει αποδέχθηκε διαγράφοντας τις, προχώρησε στην έκδοση της απόφασης/διαταγής, χωρίς να ζητήσει να ακούσει την άποψη του συνηγόρου του εφεσείοντα για την ύπαρξη ή όχι τέτοιας δυνατότητας.

        Δεν χρειάζεται, εν προκειμένω, να πούμε περισσότερα.  Με αυτά ως δεδομένο κρίνουμε ότι έχει καταδειχθεί εκ πρώτης όψεως υπόθεση για υπέρβαση δικαιοδοσίας του κατώτερου Δικαστηρίου, ούτως ώστε να παραχωρηθεί άδεια για καταχώριση δια κλήσεως αίτησης.

 

          Άδεια δίδεται.

 

          Η αίτηση να καταχωρηθεί εντός 10 ημερών και να επιδοθεί στο ενδιαφερόμενο μέρος.

 

          Τα έξοδα να ακολουθήσουν το αποτέλεσμα της διαδικασίας της δια κλήσεως αίτησης.

                          Χ. ΜΑΛΑΧΤΟΣ, Δ.

                            Δ. ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ, Δ.

                                                 Λ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ, Δ.      

                                                      Ν. ΣΑΝΤΗΣ, Δ.

                                                      ΣΤ. ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ, Δ.

/κη/φκ

 


cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο