|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΕΦΕΤΕΙΟ ΚΥΠΡΟΥ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση αρ. 65/2019)
29 Ιουλίου, 2024
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, Πρόεδρος]
[ΤΟΥΜΑΖΗ, ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΟΥ, Δ/στές]
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΗ,
Εφεσείοντας/Αιτητής,
v.
ΤΑΜΕΙΟΥ ΠΛΕΟΝΑΣΜΟΥ,
Εφεσίβλητου/Καθ' ου η Αίτηση.
-----------------------------
Ε. Νικολάου (κα) για Ζένιος Νικολάου Δ.Ε.Π.Ε., για τον Εφεσείοντα.
Ζ. Χαραλάμπους (κα), δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, για τον Εφεσίβλητο.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, Π.: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και θα δοθεί από την Τουμαζή, Δ.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΤΟΥΜΑΖΗ, Δ.: Με την υπό κρίση έφεση, προσβάλλεται η απόφαση του Δικαστηρίου Εργατικών Διαφορών, (το πρωτόδικο Δικαστήριο), με την οποία απερρίφθη η αίτηση του εφεσείοντα εναντίον του Ταμείου Πλεονάζοντος Προσωπικού (στο εξής το Ταμείο). Με την αίτησή του, ο εφεσείοντας αξίωνε συμπληρωματική πληρωμή λόγω πλεονασμού. Με έναν λόγο έφεσης, προβάλλεται ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα έχει ερμηνεύσει το Άρθρο 16(1) του περί Τερματισμού Απασχολήσεως Νόμου του 1967, Ν. 24/1967, (στο εξής ο Νόμος), όπως επίσης και τον Τρίτο και τον Τέταρτο Πίνακα του εν λόγω Νόμου και αποφάσισε ότι το εβδομαδιαίο ποσό ημερομισθίων του εφεσείοντα που έπρεπε να ληφθεί υπόψη για σκοπούς πληρωμής, λόγω πλεονασμού, είναι €528,75 και όχι €598,92 που είναι το ποσό ημερομισθίων που έλαβε την τελευταία εβδομάδα απασχόλησής του.
Όπως προκύπτει από την εκκαλούμενη απόφαση και δεν αμφισβητείται, ο εφεσείοντας εργάστηκε σε εταιρεία (στο εξής η εργοδότρια εταιρεία), από τις 13.7.1979 μέχρι τις 15.2.2012. Η εργοδότρια εταιρεία, στις 21.12.2011, παρέδωσε στον εφεσείοντα επιστολή με την οποία τον πληροφορούσε για την απόφασή της να τερματίσει την απασχόλησή του, λόγω πλεονασμού και του έδωσε προειδοποίηση οκτώ εβδομάδων.
Ο εφεσείοντας υπέβαλε αίτηση στο Ταμείο στις 21.2.2012, για πληρωμή για απόλυση που οφειλόταν σε λόγους πλεονασμού. Το Ταμείο ενέκρινε την αίτησή του στις 16.10.2013 και κατέβαλε στον εφεσείοντα το ποσό των €39.920,63 ως πληρωμή πλεονασμού για την περίοδο απασχόλησής του από 13.07.1979 μέχρι 15.2.2012.
Ο εφεσείοντας δεν έμεινε ικανοποιημένος με την πιο πάνω πληρωμή και αξίωσε εναντίον του Ταμείου συμπληρωματική πληρωμή, λόγω πλεονασμού. Ήτο η θέση του ότι για σκοπούς του Ν.24/1967, ελάμβανε €611,28 εβδομαδιαίως και ότι το Ταμείο λανθασμένα του κατέβαλε το ποσό των €39.920,63 για την περίοδο απασχόλησής του στην εργοδότρια εταιρεία από 13.7.1979 μέχρι 15.2.2012. Ισχυρίστηκε ότι το ποσό που δικαιούται από το Ταμείο είναι μεγαλύτερο από αυτό που του είχε καταβληθεί.
Το Ταμείο, με τους γενικούς λόγους της έγγραφης εμφάνισης του, απέρριψε την εναντίον του αξίωση και ισχυρίστηκε ότι ορθά κατέβαλε στον εφεσείοντα το ποσό των €39.920,63, καθότι το ποσό των εβδομαδιαίων απολαβών του, για σκοπούς του Νόμου, ανερχόταν στο ποσό των €528,75, αφού οι τελευταίες, πριν τον τερματισμό της απασχόλησής του αποδοχές, ανέρχονταν στο ποσό των €528,75 εβδομαδιαίως, συμπεριλαμβανομένου και 13ου μισθού.
Ο εφεσείοντας, κατά την πρωτόδικη διαδικασία, ανέφερε ότι τον Απρίλιο του 2011 αποδέχτηκε μείωση του μισθού του, κατά 10%, λόγω της οικονομικής κρίσης και για να μην υπάρξει μείωση του προσωπικού στην εργοδότρια εταιρεία, με την επιφύλαξη ότι ο μισθός του θα επανέρχετο στα ίδια επίπεδα, μόλις θα εξέλειπαν οι λόγοι για τους οποίους έγινε η μείωση του μισθού. Όταν, τέλος Δεκεμβρίου του 2011, του γνωστοποιήθηκε η απόφαση της εργοδότριας εταιρείας να τον απολύσει για λόγους πλεονασμού επειδή δεν μπόρεσε να ανακάμψει οικονομικά, ζήτησε την επαναφορά του μισθού του στα επίπεδα του Μαρτίου του 2011, γιατί εξέλειπε πλέον ένας από τους λόγους που αποδέχτηκε τη μείωση του μισθού του που ήταν η δέσμευση της εργοδότριας εταιρείας ότι δεν θα απολυθεί κανένας από το προσωπικό. Η εργοδότρια εταιρεία αποδέχτηκε το αίτημά του. Ο εφεσείοντας υποστήριξε ότι το Ταμείο λανθασμένα του κατέβαλε πληρωμή με βάση τον μισθό που λάμβανε τον Δεκέμβριο του 2011. Το Ταμείο έπρεπε να του καταβάλει πληρωμή με βάση τον μισθό που λάμβανε τον Φεβρουάριο του 2012.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, στην εμπεριστατωμένη απόφασή του, έκανε δεκτές τις θέσεις του εφεσείοντα και κατέληξε στο εύρημα ότι τον Απρίλιο του 2011 αποδέχτηκε να μειωθεί ο μισθός του, ότι από τον Ιανουάριο του 2012 ο μισθός του επανήλθε στα επίπεδα που ήταν τον Μάρτιο του 2011, ότι μετά που έλαβε την επιστολή απόλυσής του ζήτησε από την εργοδότρια εταιρεία να του επαναφέρει τον μισθό του στα επίπεδα που ήταν πριν την 1.4.2011 και ότι η εργοδότρια εταιρεία αποδέχτηκε το αίτημά του. Δεν απεδέχθη, όμως, τον ισχυρισμό του εφεσείοντα ότι τον Απρίλιο του 2011 δέχθηκε τη μείωση του μισθού του με την επιφύλαξη ότι ο μισθός του θα επανέλθει στα ίδια επίπεδα μόλις εκλείψουν οι λόγοι για τους οποίους έγινε η μείωση, καθότι, όπως ανέφερε το Δικαστήριο, η θέση αυτή δεν υποστηρίχθηκε από το περιεχόμενο της επιστολής ημερ. 19.4.2011, την οποία έστειλε ο εφεσείοντας στην εργοδότρια εταιρεία (Τεκμήριο 5). Κρίθηκε ότι δεν είχε αποδειχτεί ότι η μείωση των απολαβών του εφεσείοντα ήταν προσωρινή, κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις και με καθορισμένα συμφωνημένα κριτήρια για την ισχύ της συμφωνίας για μειωμένο μισθό και ότι η συμφωνία για επαναφορά του μισθού του εφεσείοντα έγινε μετά που δόθηκε η επιστολή απόλυσης στον εφεσείοντα.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αναφέρθηκε στο Άρθρο 16 (1) του Νόμου το οποίο προβλέπει ότι:
«Όταν κατά ή μετά την έναρξιν της ισχύος του παρόντος εδαφίου, η απασχόλησις εργοδοτουμένου απασχοληθέντος συνεχώς επί εκατόν τέσσαρας τουλάχιστον εβδομάδας υπό του αυτού εργοδότου τερματίζηται λόγω πλεονασμού, ο εργοδοτούμενος δικαιούται εις πληρωμήν λόγω πλεονασμού εκ του Ταμείου, υπολογιζομένην συμφώνως προς τον Τέταρτον Πίνακα:»
Το Δικαστήριο αναφέρθηκε, επίσης, στο Άρθρο 4 του Τέταρτου Πίνακα του Νόμου το οποίο προβλέπει ότι το ποσό των εβδομαδιαίων ημερομισθίων που λαμβάνεται υπόψη για σκοπούς καθορισμού του ποσού της πληρωμής λόγω πλεονασμού είναι το ποσό το οποίο ο εργοδοτούμενος θα δικαιούτο κατά την τελευταία εβδομάδα της απασχόλησής του ως αυτό υπολογίζεται σύμφωνα με τον Τρίτο Πίνακα του Νόμου. Στον Τρίτο Πίνακα προσδιορίζονται οι πληρωμές που δικαιούται ο εργοδοτούμενος διαρκούσης της περιόδου προειδοποίησης.
Το Δικαστήριο υπέμνησε ότι το Άρθρο 14 (1) του Νόμου καθορίζει ότι τα δικαιώματα του εργοδότη και του εργοδοτουμένου, κατά τη διάρκεια της περιόδου της προειδοποίησης, διέπονται από τις διατάξεις του Τρίτου Πίνακα. Το εδάφιο 2 του ιδίου Άρθρου καθιστά άκυρο κάθε όρο σε οποιαδήποτε σύμβαση ή άλλη συμφωνία που τείνει να περιορίσει τη νομική ενέργεια του Άρθρου 14 του Νόμου.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αναφέρθηκε, επίσης, στο Άρθρο 11(1) του Νόμου το οποίο προβλέπει για δικαίωμα του εργοδότη να απαιτήσει από τον εργοδοτούμενο να αποδεχτεί πληρωμή αντί προειδοποιήσεως. Σύμφωνα με την επιφύλαξη του εν λόγω Άρθρου, στην περίπτωση που ο εργοδότης εξασκήσει αυτό το δικαίωμα, ο εργοδοτούμενος θεωρείται για σκοπούς των Μερών ΙΙ (τερματισμός της απασχόλησης) και IV (πλεονασμός) του Νόμου, ως απασχολούμενος, μέχρι τη λήξη της περιόδου της προειδοποίησης την οποία θα ελάμβανε αν δεν είχε λάβει πληρωμή αντ' αυτής. Στην απόφαση Μιλτιάδη Ιωάννου v 1. Vesta Holidays Ltd, 2. Ταμείο Πλεονάζοντος Προσωπικού (2001) 1 Α.Α.Δ. 909, λέχθηκαν τα ακόλουθα:
«Είναι φανερό από τα πιο πάνω πως διαφοροποιείται στον ίδιο το Νόμο, ακόμη και με την ονομασία που χρησιμοποιείται, ο τερματισμός της απασχόλησης που συντελείται με τη λήξη της τελευταίας ημερομηνίας της πραγματικής απασχόλησης εργοδοτούμενου, και η προειδοποίηση κατά την περίοδο της οποίας για όλους τους σκοπούς του Νόμου, συνεχίζεται η εργοδότηση μέχρι τη λήξη της τελευταίας ημερομηνίας στην προειδοποίηση..»
Το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε ότι το Ταμείο σωστά υπολόγισε το ποσό των εβδομαδιαίων απολαβών του εφεσείοντα για σκοπούς πληρωμής πλεονασμού και ότι δεν δικαιολογείται οποιαδήποτε επιπρόσθετη πληρωμή από το Ταμείο, με το ακόλουθο σκεπτικό:
«Από όλα τα πιο πάνω είναι σαφές ότι με βάση το λεκτικό των διατάξεων του Νόμου το ποσό των εβδομαδιαίων ημερομισθίων για σκοπούς πληρωμής πλεονασμού (α) υπολογίζεται όπως και το ποσό των εβδομαδιαίων ημερομισθίων που δικαιούται να λάβει ο εργοδοτούμενος κατά τη διάρκεια της περιόδου της προειδοποίησης και (β) δεν είναι το ποσό που πραγματικά έλαβε ο εργοδοτούμενος την τελευταία εβδομάδα της πραγματικής απασχόλησής του στην περίπτωση που ο εργοδοτούμενος εργάστηκε την προειδοποίηση που του δόθηκε. Η οποιαδήποτε κατά παράβαση των πιο πάνω διατάξεων του Νόμου πληρωμή καταβάλλεται από τον εργοδότη κατά τη διάρκεια της περιόδου της προειδοποίησης δεν μπορεί να αποτελέσει τη βάση για τον υπολογισμό των εβδομαδιαίων ημερομισθίων του εργοδοτουμένου για σκοπούς πλεονασμού.
Στην παρούσα περίπτωση ο Αιτητής είχε καθορισμένο ημερομίσθιο και ως εκ τούτου εφαρμόζεται το άρθρο 1 του Τρίτου Πίνακα του Νόμου. Σύμφωνα με την εν λόγω πρόνοια ο Αιτητής δικαιούται να λάβει κατά την περίοδο της προειδοποίησής του το ποσό που με βάση τους όρους της συμφωνίας εργασίας του ελάμβανε πριν την έναρξη της περιόδου της προειδοποίησής του. Στη βάση των πιο πάνω το ποσό των εβδομαδιαίων ημερομισθίων του Αιτητή που θα δικαιούτο να λάβει κατά τη διάρκεια των εβδομάδων της προειδοποίησής του ανέρχεται σε €528.75 (το οποίο ποσό υπολογίζεται στη βάση της μαθηματικής πράξης [(13Χ€ 2.115,00)÷52])».
Συμφωνούμε με τα πιο πάνω συμπεράσματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου, το οποίο εφάρμοσε ορθά τον Νόμο και τη σχετική νομολογία. Βάση για τον υπολογισμό των εβδομαδιαίων ημερομισθίων του εργοδοτούμενου για σκοπούς πλεονασμού αποτελεί ο Ν.24/1967 και ειδικότερα τα Άρθρα 14 (1) και 16 (1), το Άρθρο 4 του Τέταρτου Πίνακα και ο Τρίτος Πίνακας και όχι η οποιαδήποτε πληρωμή καταβάλλεται από τον εργοδότη κατά τη διάρκεια της περιόδου προειδοποίησης, κατά παράβαση των εν λόγω διατάξεων.
Ο πρώτος και μοναδικός λόγος έφεσης απορρίπτεται.
Η έφεση απορρίπτεται. Επιδικάζονται έξοδα υπέρ του Εφεσίβλητου Ταμείου και εναντίον του εφεσείοντα, όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Εφετείο.
ΑΛ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, Π.
Ι. ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΟΥ, Δ.