|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2009) 4 ΑΑΔ 1010
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 833/2008)
12 Νοεμβρίου 2009
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δικαστής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 28, 24, 23, 30, 35 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
HAPPY DAYS LTD,
Αιτήτρια,
ν.
ΔΗΜΟΥ ΠΑΡΑΛΙΜΝΙΟΥ,
Καθ΄Ου η Αίτηση
_________
Α.Σ. Αγγελίδης, για την Αιτήτρια.
Μ. Μουαΐμης, για τον Καθ΄Ου η Αίτηση.
_________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Ο Δήμος Παραλιμνίου επέβαλε στην Αιτήτρια εταιρεία φορολογία για το 2006 εκ £404 ως επαγγελματική άδεια και £699 ως τέλη καθαριότητας. Την 15.11.2006 η Αιτήτρια υπέβαλε ένσταση ως εξής:
«Φέρουμε ένσταση για την φορολογία καθαριότητας και επαγγελματικής άδειας για το έτος 2006 καθώς ξεφεύγει από την φορολογία περί τουριστικών διαμερισμάτων.»
Φορολογία £404 και £769 αντιστοίχως επεβλήθη και για το 2007 και η Αιτήτρια την 15.10.2007 υπέβαλε πανομοιότυπη ένσταση και για αυτή.
Με επιστολή ημερομηνίας 11.4.2008 ο Δήμος πληροφόρησε την Αιτήτρια ότι η ένσταση της για το 2006 απερρίφθη και για τις δύο φορολογίες. Πανομοιότυπες επιστολές ημερομηνίας 10.4.2008 εστάλησαν και για τις φορολογίες του 2007. Κατεχώρησε τότε η Αιτήτρια την προσφυγή αυτή προσβάλλοντας τις εν λόγω αποφάσεις του Δήμου για απόρριψη των ενστάσεών της.
Ο Δήμος ήγειρε προδικαστική ένσταση ότι η προσφυγή δεν προσβάλλει εκτελεστή διοικητική πράξη καθ΄όσον μόνη τέτοια είναι η αρχική φορολογία, με αποτέλεσμα να είναι και εκπρόθεσμη όσον αφορά εκείνη.
Η Αιτήτρια λέγει ότι η απόφαση για απόρριψη των ενστάσεων έχει εκτελεστότητα καθ΄όσον επιφέρει τελικές συνέπειες ως προς τις υποχρεώσεις της. Έστω και αν ο Ν. 111/85 δεν προβλέπει δικαίωμα ένστασης, η εξέταση της ένστασης συνιστά διοικητική απόφαση. Εισηγείται μάλιστα περαιτέρω ότι με την απόφαση για απόρριψη των ενστάσεων διαφοροποιήθησαν τα οφειλόμενα ποσά ώστε να προκύπτουν νέες αποφάσεις. Αυτό δεν ευσταθεί όμως ως γεγονός αφού τόσο στις ειδοποιήσεις φορολογίας που παρουσιάσθησαν κατά τις διευκρινίσεις όσο και στις προσβαλλόμενες αποφάσεις τα ποσά είναι τα ίδια. Η αναφορά που γίνεται στο ποσό που αφορούσαν οι ενστάσεις (που οι ίδιες δεν αναφέροντο σε ποσό) πρόδηλο είναι, όπως μάλιστα εξηγήθηκε και δεν αμφισβητήθηκε, είχε υπ΄όψη την πρόσθετη επιβάρυνση η οποία όμως είναι επόμενη της ίδιας της φορολογίας. Η επιβληθείσα φορολογία παρέμεινε η ίδια με την απόρριψη της ένστασης και η οποία υποχρέωση για πρόσθετη επιβάρυνση ήταν θέμα λογισμικού υπολογισμού.
Το θέμα έχει απασχολήσει και αποφασισθεί στη νομολογία στην οποία και παραπέμπει ο Δήμος. Σχετική είναι η απόφαση του Νικήτα, Δ., στην υπόθεση Σοφού κ.α. ν. Δήμου Έγκωμης (1995) 4 ΑΑΔ 289, όπου εκρίθη ότι, καθ΄όσον δεν προβλέπεται στο νόμο διαδικασία ένστασης, «η μόνη εκτελεστή πράξη είναι εκείνη με την οποία καταλογίζεται ο φόρος» (σσ. 293-294). Και τούτο, παρά το ότι είχε υποβληθεί ένσταση η οποία και απερρίφθη, διότι η απόφαση με την οποία απερρίφθη η ένσταση «με κανένα τρόπο ... περιέχει πράξη εκτελεστού χαρακτήρα». Όπως υπεδείχθη, διαφορετική είναι η περίπτωση όπου η διοίκηση δέχεται την ένσταση και μειώνει τη φορολογία, αφού τότε δημιουργείται νέα εκτελεστή πράξη (Stilvi General Cleaners Ltd ν. Δήμου Λεμεσού (1989) 3 ΑΑΔ 1683). Την άποψη αυτή επανέλαβε ο Νικήτας, Δ., και στην υπόθεση K.P. Intertraffic Engineering Ltd ν. Δήμου Λεμεσού, 351/1997, 29.1.1999.
Στην ίδια κατάληξη ήχθη και ο Αρτεμίδης, Δ. (ως ήτο τότε) στην υπόθεση Χριστοφή ν. Δήμου Λευκωσίας, 970/98, 21.3.2000, απορρίπτοντας την εισήγηση ότι η υποβολή και απόρριψη ένστασης απέληξε σε νέα έρευνα και νέα εκτελεστή πράξη.
Την απόφαση αυτή ακολούθησε ο Ηλιάδης, Δ., στην υπόθεση Σχολική Εφορεία Μέσα Γειτονιάς ν. Δήμου Μέσα Γειτονιάς, 174/2003, 14.5.2004.
Υιοθετώ το σκεπτικό των εν λόγω αποφάσεων και παρατηρώ μόνο και μια πρακτική διάσταση στο όλο θέμα. Δεν είναι λογικό, αφού παρέλθει η προθεσμία προσφυγής κατά της φορολογίας, ο φορολογούμενος να μπορεί να επανέλθει οποτεδήποτε μετά, και μάλιστα χωρίς να υπάρχουν νέα στοιχεία, για να ανατρέψει με την ένσταση του την ήδη αποκρυσταλλωθείσα νομική κατάσταση και ουσιαστικά να δημιουργήσει αυτοδικαίως νέο δικαίωμα του για προσφυγή προκαλώντας τη διοίκηση να εκδώσει «νέα» απόφαση.
Καταλήγω ότι οι προσβαλλόμενες πράξεις στερούνται εκτελεστότητας. Οι προσβαλλόμενες πράξεις ήσαν απλώς βεβαιωτικές των μόνων εκτελεστών αποφάσεων, που ήσαν οι αρχικές φορολογίες, και οι οποίες δεν προσεβλήθησαν, με αποτέλεσμα η προσφυγή να είναι εκπρόθεσμη ως προς εκείνες και να μην προσβάλλει εκτελεστή πράξη (Δημητρίου ν. Δημοκρατίας (1989) 3 ΑΑΔ 1281).
Η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται. Η Αιτήτρια θα καταβάλει €800 ευρώ έξοδα στο Δήμο.
Δ. Χατζηχαμπής,
Δ.
/ΚΧ"Π