28 Μαρτίου, 2003

[ΝΙΚΟΛΑЇΔΗΣ, Δ/στής]

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

ΚΑΛΟΜΟΙΡΑ ΙΩΑΝΝΟΥ,

v.

Τα πλαίσια της εξουσίας του κράτους για απέλαση αλλοδαπών, καθώς και του δικαιώματος άρνησης εισόδου στην επικράτεια, έχουν αναλυθεί στην υπόθεση Kolomoets v. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 426/1997, ημερ. 30.4.1999.

Η διακριτική ευχέρεια του κράτους να απελαύνει αλλοδαπούς είναι ευρεία. Εφ΄ όσον η ευχέρεια αυτή ασκείται καλόπιστα, το δικαστήριο δεν επεμβαίνει, ούτε μπορεί να αμφισβητήσει τη ληφθείσα απόφαση (Moyo and another v. Republic (1988) 3 C.L.R. 976, Levantis v. Republic (1988) 3 C.L.R. 2483). Υπέρ της διοίκησης υπάρχει πάντα το μαχητό τεκμήριο ότι ενήργησε καλόπιστα (Suleiman v. Republic (1987) 3 C.L.R. 224, 227).

Το θέμα της ύπαρξης ή μη οικογενειακής ζωής είναι ουσιαστικά θέμα πραγματικό που εξαρτάται από την ύπαρξη στενών στην πραγματικότητα προσωπικών δεσμών (K v. UK Υποθ. Αρ. 11468/85 50DR 199, 270. Βλέπε ακόμα Marckx v. Belgium A31 (1979)).

Πέραν όμως αυτού, η τέλεση γάμου δεν είναι αρκετή για να στοιχειοθετηθεί το επιχείρημα της επέμβασης στην οικογενειακή ζωή της αιτήτριας. Στην Balalas and another v. Republic (1988) 3 C.L.R. 2127 κρίθηκε ότι η άρνηση των αρχών να επιτρέψουν την παραμονή του αλλοδαπού συζύγου της αιτήτριας δεν αποτελούσε επέμβαση στο συνταγματικό δικαίωμα που διασφαλίζεται από το ΄Αρθρο 15, επειδή η οικογένεια μπορούσε να διατηρηθεί και εκτός της Δημοκρατίας. Κρίθηκε πως δεν υπήρχαν οποιαδήποτε νομικά ή άλλα εμπόδια για την Kυπρία σύζυγο να ενωθεί με το σύζυγό της στην Ελλάδα, χώρα της οποίας αυτός ήταν υπήκοος και να ζήσει μαζί του εκεί.

Ενώ ο Κιάνι κατάγεται από το Ιράν, στην απαντητική αγόρευση για την αιτήτρια γίνεται συνεχής αναφορά στις δυνατότητες διαβίωσης της οικογένειας στη Συρία. Κανένας λόγος δεν δίδεται γιατί η οικογένεια δεν μπορεί να διαμείνει στο Ιράν. Από την άλλη δεν τεκμηριώνεται η ύπαρξη οποιωνδήποτε πραγματικών εμποδίων που αποτρέπουν την αιτήτρια να ζήσει με το σύζυγό της έστω και στη Συρία (βλέπε Abdulaziz, Cabalas and Balkandali v. U.K. A94 para 68 (1985)).

Η αιτήτρια έχει από προηγούμενο γάμο τρία παιδιά, 18, 12 και 8 ετών. Οι ισχυρισμοί για την ανάγκη απρόσκοπτης συνέχισης της μόρφωσης των παιδιών και της διασφάλισης του δικαιώματος επικοινωνίας με το φυσικό τους πατέρα, δεν στοιχειοθετούν από μόνοι τους την ύπαρξη εμποδίων διαβίωσης της οικογένειας εκτός Κύπρου. Δεν έχει γίνει καν αναφορά στο κατά πόσο ο φυσικός τους πατέρας έχει επαφή μαζί τους ή αν ενίσταται ή όχι στην εγκατάσταση τους στο εξωτερικό. Οι ισχυρισμοί αυτοί δεν αναφέρονται σε αντικειμενικές δυσκολίες, αλλά σε υποκειμενικά εμπόδια τα οποία, για να έχουν κάποια αξία θα πρέπει να στοιχειοθετηθούν.

Τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν τα μέλη της οικογένειας για να ενωθούν με τον άλλο εκτός του συμβαλλόμενου κράτους θα πρέπει να είναι ουσιαστικά. Οικονομικά, ή πολιτιστικά μειονεκτήματα, γενικώς κρίνονται ως μη ικανοποιητικά (Beldjoudi v. France A234 - A para 79 (1992)). Η άρνηση άσκησης των δικαιωμάτων της Σύμβασης θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα ενός πλέον καταπιεστικού λόγου.

Θα πρέπει τέλος να σημειωθεί ότι η αιτήτρια παντρεύτηκε τον αλλοδαπό τρεις μήνες μετά την απέλασή του από την Κύπρο. Γνώριζε ότι με βάση την κειμένη νομοθεσία είχε απαγορευτεί στον υποψήφιο σύζυγό της να εισέλθει στην Κυπριακή Δημοκρατία και παρ΄όλα αυτά, προχώρησε και τον παντρεύτηκε (βλέπε Shankernath Lukka v. U.K., Υποθ. Αρ. 12122/86, ημερ. 16.10.1986. Βλέπε επίσης Σαββίδης ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 898/95, ημερ. 18.4.1997).