|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1999) 4 ΑΑΔ 1279
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση αρ.495/97
ΕΝΩΠΙΟΝ
: ΦΡ. ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ, Δ.Αναφορικά με το ΄Αρθρο 146 του Συντάγματος
ΜΕΤΑΞΥ:
Χρίστου Φιλίππου, εκ Λευκωσίας
Λεωφόρος Ακροπόλεως 59-61
Αιτητή
- και -
Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω
Υπουργού Εσωτερικών και/ή Επαρχιακού Λειτουργού
Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως
Καθ΄ων η αίτηση
_____________
19 Νοεμβρίου,
1999Για τον αιτητή : κ. Θ. Ιωαννίδης.
Για τους καθ΄ων η αίτηση : κα Ελ. Ζαχαριάδου, Δικηγόρος της
Δημοκρατίας, για Γεν. Εισαγγελέα
της Δημοκρατίας.
______________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Ο αιτητής αξιώνει ακύρωση συγκεκριμένου όρου που οι καθ΄ ων η αίτηση επέβαλαν σε πολεοδομική άδεια που εξέδωσαν με αριθμό ΛΕΥ/1875/96, ημερομηνίας 14.4.1997, για διαίρεση τεμαχίου του στο Δάλι.
Ο αιτητής υπέβαλε σχετική αίτηση στις 16.9.1996 για διαχωρισμό του τεμαχίου του σε τρία βιομηχανικά οικόπεδα. Επειδή πάνω από το υπό διαχωρισμό τεμάχιο διέρχονταν καλώδια υψηλής τάσης ζητήθηκαν oι απόψεις της Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου.
Η Αρχή με επιστολή της ημερ. 9.12.1996 έφερε ένσταση στον προτεινόμενο διαχωρισμό. Προς άρση της ένστασής της εισηγήθηκε όπως το σχέδιο διαχωρισμού διαφοροποιηθεί κατάλληλα, ούτως ώστε να αφεθεί χώρος πρασίνου πλάτους 25 μέτρων κάτω από τα καλώδια.
Το Επαρχιακό Γραφείο Πολεοδομίας Λευκωσίας, με τη σύμφωνη γνώμη του αιτητή, ετοίμασε νέο σχέδιο διαχωρισμού, το οποίο εγκρίθηκε από την πολεοδομική αρχή. Το σχέδιο προνοεί τη δημιουργία δύο βιομηχανικών οικοπέδων, ενώ χώρος παρέμεινε ως χώρος πρασίνου.
Με την πολεοδομική άδεια που χορηγήθηκε στις 14.4.1997 τέθηκαν όλοι οι όροι που διέπουν την προτεινόμενη ανάπτυξη. Μεταξύ αυτών και ο προσβαλλόμενος όρος υπ΄ αρ. 501, ο οποίος διασφαλίζει σε περίπτωση ανέγερσης οικοδομής τις ελάχιστες αποστάσεις από τα ηλεκτροφόρα καλώδια. Ο όρος κρίθηκε από την Πολεοδομία ως σημαντικός και τέθηκε με βάση τις απόψεις της Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου, προς αποφυγή ενδεχομένων κινδύνων.
Ο αιτητής προβάλλει το επιχείρημα ότι ο περιορισμός που τέθηκε με τον πιο πάνω όρο καθιστά την ιδιοκτησία του αδρανή γιατί δεν επιτρέπει τη χρήση της για οικοδόμηση, τον φυσικό της σκοπό.
Το θέμα έχει λυθεί από τη νομολογία. Στην υπόθεση Δημητριάδη κ.α. ν. Υπουργικού Συμβουλίου κ.α. (1996) 3 Α.Α.Δ. 85, αποφασίστηκε ότι το βάσιμο των περιορισμών στη χρήση ακίνητου κρίνεται με αναφορά και σε συνάρτηση με τους λόγους για τους οποίους επιβάλλονται και τη φύση της ιδιοκτησίας που επηρεάζεται. Η προσδοκία αποκόμισης κέρδους δεν περιορίζει, ούτε και αμβλύνει την εξουσία του κράτους να επιβάλλει περιορισμούς. Η εξουσία πηγάζει από το Σύνταγμα και ρυθμίζεται από το νόμο. Η ζημιά που ενδεχομένως προκαλείται ως αποτέλεσμα περιορισμών στη χρήση γης, εκτός αν απολήγει σε στέρηση της ιδιοκτησίας, δε διερευνάται στο πλαίσιο του ελέγχου της εγκυρότητας της προσβαλλόμενης διοικητικής πράξης.
Στην ίδια απόφαση εξετάστηκε επίσης το ερώτημα πότε περιορισμοί στη χρήση ιδιοκτησίας οδηγούν σε στέρηση ιδιοκτησίας. Αποφασίστηκε ότι περιορισμοί απολήγουν σε στέρησή της μόνο όταν καθιστούν την ιδιοκτησία αδρανή (Χριστοδούλου και ΄Αλλη ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 516, ημερ. 30.3.1990. Βλέπε επίσης Κυριακόπουλου, Ελληνικό Διοικητικό Δίκαιο, Τόμος Γ΄, σελ. 366 και 368, Π. Δαγτόγλου, Συνταγματικό Δίκαιο - Ατομικά Δικαιώματα, Τόμος Β, σελ. 936-938, Ι. Σαρμά, Η συνταγματική και διοικητική νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, Β΄ έκδοση, σελ. 512-513).
Η οικοδομική ανάπτυξη αποτελεί κοινοτική υπόθεση, υποκείμενη στο πολεοδομικό σχέδιο της περιοχής στην οποία βρίσκεται το ακίνητο (βλέπε
Simonis and Another v. Imp. Board Latsia (1984) 3 C.L.R. 109, Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου κ.α. ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 63/82 κ.α., ημερ. 5.4.1990).Είναι θεμελιωμένο ότι η κρίση της αρμόδιας αρχής αναφορικά με την αναγκαιότητα ενός έργου δεν ελέγχεται από τα διοικητικά δικαστήρια (βλέπε Lanitis E.C. Estates Ltd κ.α. ν. Δημοκρατίας κ.α., Υποθ. Αρ. 108/88 κ.α., ημερ. 21.12.1989
).΄Εχει επίσης καθιερωθεί ότι η αρμόδια αρχή κατά το διαχωρισμό τεμαχίων σε οικόπεδα, έχει το δικαίωμα να επιβάλλει οποιουσδήποτε αναγκαίους όρους, σύμφωνα με τις πρόνοιες του νόμου. Ο νόμος παρέχει ευρεία εξουσία επέμβασης της διοίκησης στα δικαιώματα των πολιτών, υπό την αίρεση ότι πράγματι αυτή η επέμβαση διενεργείται μέσα στα πλαίσια των νόμων και του Συντάγματος (Δήμος Στροβόλου ν. Γιασεμίδου κ.α., Α.Ε.1481, ημερ. 27.2.1998
).Η στέρηση του δικαιώματος που είναι ουσιαστικά η εξάλειψη του δικαιώματος ιδιοκτησίας και κατοχής, διακρίνεται από τον περιορισμό του. Επέμβαση στο δικαίωμα ιδιοκτησίας όπως κατοχυρώνεται στο ΄Αρθρο 23.1 του Συντάγματος, δεν συνιστά πάντοτε στέρηση. Η επέμβαση μπορεί να είναι δέσμευση ή περιορισμός, ανάλογα με την έκταση της επέμβασης και των περιστατικών της κάθε υπόθεσης (
The Holy See of Kitium and Municipal Council of Limassol 1 R.S.C.C. 15, Thymopoulos and Others v. Municipal Committee of Nicosia (1967) 3 C.L.R. 588, Δήμος Στροβόλου ν. Γιασεμίδου κ.α., ανωτέρω).Στην παρούσα υπόθεση η επιβολή του συγκεκριμένου όρου στην πολεοδομική άδεια δεν συνιστά στέρηση της κυριότητας του επίδικου τεμαχίου, αλλά περιορισμό, η επιβολή του οποίου, κάτω από τις περιστάσεις, ήταν εύλογη. Το τεμάχιο του αιτητή εξακολουθεί να μπορεί να αξιοποιηθεί με το διαχωρισμό του σε βιομηχανικά οικόπεδα.
Εν όψει των πιο πάνω η παρούσα προσφυγή απορρίπτεται, με έξοδα εναντίον του αιτητή τα οποία υπολογίζω και επιδικάζω στις £300.
Φρ. Νικολαΐδης
Δ.
/ΜΔ