ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

Αναφορικά με το άρθρο 146 του Συντάγματος.

Μεταξύ:

Ανδρέα Παπανεοφύτου,

Αιτητή

και

Αρχής Τηλεπικοινωνιών Κύπρου,

Καθ΄ ης η αίτηση.

______________

Για τον αιτητή: Α. Σ. Αγγελίδης.

Για την καθ΄ ης η αίτηση: Κ. Χ" Ιωάννου.

______________

Με την παρούσα προσφυγή ο αιτητής ζητά τις πιο κάτω θεραπείες:

Ο αιτητής επανήλθε επί του θέματος υπερωριών με επιστολή του προς τον Διευθυντή Οικονομικών Υπηρεσιών ημερ. 26.6.96. Τον πληροφόρησε ότι ο ακριβής αριθμός "κατ΄έτος" των απλήρωτων υπερωριών της περιόδου 1993-1995 είναι:

"1993 01/06/93 - 31/12/93 378 ώρες

1994 01/01/94 - 31/12/94 537 ώρες

1995 01/01/95 - 31/10/95 339 ώρες

___

Σύνολο 1254 ώρες"

Σε απάντηση ο Διευθυντής Υπηρεσιών Προσωπικού με επιστολή του ημερ. 24.2.97 ζήτησε να πληροφορηθεί πιο ακριβώς ήταν το αίτημα του αιτητή για να το εξετάσουν.

Ο αιτητής εξήγησε ως πιο κάτω το αίτημα του (βλ. επιστολή του προς το Διευθυντή Υπηρεσιών Προσωπικού ημερ. 27.3.97):

"(α) Αναγνώριση των υπηρεσιών και της προσφοράς μου που δικαιολογούν

απόλυτα προαγωγή μου στο βαθμό του Τομεάρχη, πράγμα το οποίο θα

θεωρήσω σαν μικρή αποζημίωση για την υπερωριακή μου απασχόληση.

Με αυτή τη διευθέτηση θα θεωρήσω το θέμα αυτό ως λήξαν.

(β) Σε αντίθετη περίπτωση πληρωμή στο ακέραιο των υπερωριών της

περιόδου 1/6/93 - 31/10/95 που είναι 1254 ώρες και κατ΄ αποκοπή

αριθμό ελευθέρων ημερών για τις υπερωρίες της περιόδου 06/84 -

05/93, που είναι 3200 ώρες."

Ακολούθησε επιστολή του αιτητή προς τον Διευθυντή Υπηρεσιών Προσωπικού ημερ. 6.5.98. Τον πληροφόρησε ότι το περιεχόμενο της πιο πάνω επιστολής του ημερ. 27.3.97 έπαψε να τον δεσμεύει. ΄Ομως σαν "ένδειξη της διάθεσης του για επίλυση του θέματος θα περιμένει απάντηση ή και πρόταση της Αρχής, για πληρωμή ή διακανονισμό των απλήρωτων υπερωριών μέχρι την 6/10/1998".

Τελικά το αίτημα του αιτητή εξετάστηκε από το Συμβούλιο της Α.ΤΗ.Κ. στις 3.9.98 το οποίο αποφάσισε τα ακόλουθα:

"1. Ο κ. Παπανεοφύτου προβάλλει τον ισχυρισμό ότι εργάστηκε υπερωριακά,

όμως τόσο το γεγονός αυτό όσο και ο αριθμός των ωρών δεν είναι επίσημα καταχωρημένα στα αρχεία της Αρχής και κατά συνέπεια δεν είναι δυνατό να επιβεβαιωθούν και να εκτιμηθούν ακριβώς. Ούτε είχε δοθεί προη-

γούμενη έγκριση της Αρχής για την προσφορά από τον κ. Παπανεοφύτου υπερωριακής εργασίας.

2. Ο άμεσος προϊστάμενος του, Διευθυντής Οικονομικών Υπηρεσιών, ο

οποίος δεν έδωσε ποτέ συγκεκριμένες οδηγίες για υπερωριακή

απασχόληση στον κ. Παπανεοφύτου, επιβεβαιώνει ότι ο

κ. Παπανεοφύτου πρόσφερε υπηρεσίες πέραν του κανονικού

ωραρίου, που ήταν ασφαλώς πολύ ωφέλιμες για την υπη ρεσία,

4. ΄Ομως, το Συμβούλιο, με βάση τα όσα αναφέρει ο Διευθυντής

θα ήταν διατεθειμένο να εξετάσει ζήτημα καταβολής στον κ.

Παπανεοφύτου εφ΄ άπαξ ποσού £5.000 ως υλική αμοιβή για

εξαίρετες πράξεις (προσφορά υπερωριακής εργασίας χωρίς να

του ζητηθεί), με βάση τον κανονισμό 17, αν και ο ίδιος ήταν δεκτός

δικαιώματα του για υπερωριακή εργασία. Ως εκ τούτου, ο Γενικός

Διευθυντής εξουσιοδοτείται να διερευνήσει τις προθέσεις του κ.

Παπανεοφύτου και να επαναφέρει το ζήτημα στο Συμβούλιο, αν ο

τελευταίος συμφωνεί.

5. Αν ο κ. Παπανεοφύτου επιμένει στις διεκδικήσεις του τότε θα πρέπει

να προσφύγει στα δικαστήρια."

Ενώπιον του Συμβουλίου της Α.ΤΗ.Κ. είχε τεθεί και επιστολή του Διευθυντή Οικονομικών Υπηρεσιών της Αρχής σύμφωνα με την οποία ο αιτητής εργάσθηκε υπερωριακά από την 1.6.93 μέχρι 31.10.95. Η επιστολή καταλήγει ως εξής:

Ο ευπαίδευτος συνήγορος της Α.ΤΗ.Κ. υπέβαλε ότι η "προσφυγή είναι άνευ αντικειμένου και πρέπει να απορριφθεί".

Η εισήγηση αυτή έχει σαν έρεισμα τους ισχυρισμούς του αιτητή οι οποίοι περιέχονται στο δικόγραφο της προσφυγής του (παραγ. 5 και 6). Σύμφωνα με την παραγ. 5 των γεγονότων της προσφυγής "ο αιτητής μέχρι σήμερα ουδεμία απάντηση έλαβε στο αίτημα του". Στην παραγ. 6 ο αιτητής ισχυρίζεται "ότι η παράλειψη της καθ΄ ης η αίτηση υπάρχει κατά παράβαση δημοσίου δικαιώματος και της εκ του Νόμου οφειλόμενης από την καθ΄ ης ενέργεια".

Περαιτέρω ο ευπαίδευτος συνήγορος έκαμε αναφορά στο γεγονός της καταχώρισης της ένστασης - στις 18.1.99 - μαζί με την πιο πάνω απόφαση της Α.ΤΗ.Κ. (Παράρτημα 1). Το Παράτημα 1, σύμφωνα με τον ευπαίδευτο συνήγορο, "αποτελεί απόδειξη ότι η Αρχή εξέτασε σε βάθος το αίτημα του αιτητή". Η σχετική εισήγηση καταλήγει ως εξής: "Συνεπώς η πρώτη αιτούμενη θεραπεία δεν ευσταθεί και περαιτέρω αυτή η ένσταση συνιστά κοινοποίηση της αιτιολογημένης απόφασης της Αρχής στον αιτητή. Η απόφαση αυτή της Αρχής δεν έχει προσβληθεί με προσφυγή μέσα σε 75 ημέρες από την κοινοποίηση της και συνεπώς κατέστη τελεσίδικη. Δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί ότι το 'Β' αιτητικόν της προσφυγής προσβάλλει αυτή την απόφαση η οποία κατά τον αιτητή μέχρι την 18/1/99 αποτελούσε internum της Διοίκησης, δεν είχε δηλαδή ολοκληρωθεί με κοινοποίηση".

Από την άλλη ο ευπαίδευτος συνήγορος του αιτητή υποστήριξε πως η προδικαστική ένσταση της Α.ΤΗ.Κ. δεν ευσταθεί για τους πιο κάτω λόγους:

• "Η ΑΤΗΚ όπως προκύπτει από τα πρακτικά παραλείπει συνεχώς και δεν ικανοποίησε ένα δημόσιο δικαίωμα του αιτητή, δηλαδή καταβολή των δεδουλευμένων υπερωριών του και συνεχίζει μέχρι και σήμερα να παραλείπει την ικανοποίηση του δικαιώματος αυτού.
• Η ΑΤΗΚ θεώρησε ότι υπάρχει μεν αυτό το δικαίωμα, αλλά και πρότεινε 'διευθέτηση' με καταβολή ενός κατ΄ αποκοπή ποσού. Η μη αποδοχή της 'διευθέτησης' αυτής, δεν σημαίνει απόρριψη του αιτήματος.
• Η υποχρέωση υπάρχει και παραμένει ανεκπλήρωτη.
• Εάν δεν υπάρχει αυτό το δημόσιο δικαίωμα υπέρ του αιτητή, τότε δεν έχουμε παρανομία ή παράλειψη της καθ΄ ης η αίτηση.
• ΄Ομως υπάρχει και παραμένει από πλευράς καθ΄ ων η αίτηση ανεκπλήρωτο."

Στην υπόθεση εκείνη ο αιτητής ζητούσε διακήρυξη του δικαστηρίου,

(α) πως "η άρνησις και/ή παράλειψις του καθ΄ ου η Αίτησις να εκδώση

την άδειαν διαχωρισμού οικοπέδων κατόπιν σχετικής Αιτήσεως των

Αιτητών είναι άκυρος και ότι παν το παραληφθέν έδει να είχε

εκτελεσθή", και

(β) πως "η απόφασις και/ή παράλειψις του καθ΄ ου η Αίτησις να μη

εκδώση την άδεια διαχωρισμού οικοπέδων, ελήφθη καθ΄ υπέρβασιν

και/ή κατάχρησιν εξουσίας και/ή καθ΄ υπέρβασιν του περί Ρυθμίσεως

Οδών και Οικοδομών Νόμου Κεφ. 96 και/ή ότι ο Καθ΄ ου η Αίτησις

ενήργησε κατά παράβασιν των αρχών της χρηστής διοικήσεως."

Από τα γεγονότα της υπόθεσης φαινόταν πως ελήφθη απόφαση από τη διοίκηση η οποία έγινε γνωστή στους αιτητές με την κοινοποίηση σ΄ αυτούς της ένστασης στην προσφυγή. Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου έκρινε ότι δεν υπήρχε αντικείμενο προς συζήτηση ενώπιον του Δικαστηρίου. Μεταφέρω το σχετικό απόσπασμα:

Η πιο πάνω απόφαση έχει υιοθετηθεί και στην Χατζημιτσή (Αρ. 2) ν. Επάρχου Πάφου (1991) 3 Α.Α.Δ. 488 στην οποία ο εφεσείων ζήτησε:

Στην παρούσα υπόθεση η Διοίκηση αποφάσισε την 3.9.98 πως "δεν μπορεί να αποδεχθεί το αίτημα του αιτητή για πληρωμή αποζημίωσης για υπερωριακή εργασία" (βλ. παραγ. 3 της απόφασης της ΑΤΗΚ η οποία παρατίθεται στη σελ. 3, πιο πάνω). Δεν εγείρεται, επομένως, θέμα "παράλειψης" (βλ. Θεραπεία Β) γιατί παράλειψη εντός της έννοιας του άρθρου 146.1 του Συντάγματος προϋποθέτει ανυπαρξία απόφασης (βλ. Δήμος Λεμεσού και Vafeadis, πιο πάνω). Ούτε και εγείρεται θέμα άρνησης της διοίκησης να εξετάσει το αίτημα του αιτητή (βλ. Θεραπεία Α) γιατί η διοίκηση το έχει εξετάσει και το έχει απορρίψει.

Ο αιτητής έλαβε γνώση της πιο πάνω απόφασης της διοίκησης με την καταχώριση της ένστασης αλλά δεν έχει ασκήσει προσφυγή εναντίον της απόφασης εκείνης. Δεν μπορεί δε να θεωρηθεί με οποιοδήποτε τρόπο ότι η παρούσα προσφυγή στρέφεται κατά της πιο πάνω απόφασης της 3.9.98. Τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης είναι ταυτόσημα με εκείνα της Δήμου Λεμεσού (πιο πάνω). Τυγχάνουν επομένως εφαρμογής τα αποφασισθέντα σε εκείνη την υπόθεση. Ακολουθεί πως η προσφυγή στερείται αντικειμένου και πρέπει ν΄ απορριφθεί.

Π. ΚΑΛΛΗΣ,

/ΕΑΠ. Δ.