ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

14 Ιουλίου, 2003

[ΠΙΚΗΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΚΑΛΛΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στές]

PAVLOS VARELLAS TRADING CO. LTD, ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ

v.

ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,

ΜΕΣΩ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΕΛΩΝΕΙΩΝ,

____________________

ΠΙΚΗΣ, Π.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Π. Καλλής.

ΚΑΛΛΗΣ, Δ.: Στη διάρκεια των ετών 1998-2000 ασκήθηκαν 929 Προσφυγές εναντίον ισάριθμων αποφάσεων του Διευθυντή Τμήματος Τελωνείων σχετικών με τον καθορισμό της δασμολογητέας αξίας μεγάλου αριθμού εισαχθέντων μεταχειρισμένων αυτοκινήτων. Μετά την συμπλήρωση των αγορεύσεων όλες οι πιο πάνω προσφυγές άχθηκαν προς ακρόαση από την Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου με επταμελή Σύνθεση. Οι 929 προσφυγές χωρίστηκαν σε επτά κατηγορίες ανάλογα με το θέμα τους. Οι υποθέσεις της κάθε μιας από τις κατηγορίες είχαν κοινά στοιχεία.

Στις 28.11.2002 δύο από τους δικηγόρους των επιτυχόντων διαδίκων - οι κ.κ. Π. Αγγελίδης και Λ. Λουκά - υπέβαλαν ξεχωριστούς καταλόγους εξόδων για ψήφιση τους από τον Πρωτοκολλητή.

Αντικείμενο της παρούσας διαδικασίας είναι η αίτηση για αναθεώρηση του καταλόγου εξόδων όπως ψηφίστηκε από την Πρωτοκολλητή. Η προσέγγιση της τελευταίας φαίνεται στην απόφαση της ημερ. 13.1.2003. Παράθεση της θα καταστήσει ευχερέστερη την κατανόηση των επιδίκων θεμάτων της παρούσας διαδικασίας:

«Στις 15/10/2002 εκδόθηκε απόφαση στην προσφυγή υπ' αριθμό 886/98 κ.α. ως το Παράρτημα 1 από διευρυμένη ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου.

Η εν λόγω υπόθεση αποτελείτο από 929 προσφυγές. Αποφασίστηκε η κοινή εκδίκαση της λόγω της ομοιότητας των ζητημάτων που εγείροντο. Ανάλογα με το θέμα τους χωρίστηκαν σε επτά κατηγορίες. Οι Αιτητές σε κάθε κατηγορία καθώς και οι δικηγόροι που τους εκπροσωπούν έχουν ως ακολούθως:

Οι υποθέσεις της Κατηγορίας Δ έχουν απορριφθεί.

Στις 28/11/2002 οι δικηγόροι Παπαχαραλάμπους & Αγγελίδη υπέβαλαν προς ψήφιση δύο καταλόγους εξόδων για τις προσφυγές υπ' αριθμό 1184/98 και 1193/98 οι οποίες ανήκουν και οι δύο στην κατηγορία Α.

Κατά την ίδια ημερομηνία ο δικηγόρος Λουκάς Λουκά υπέβαλε προς ψήφιση καταλόγους εξόδων για τις προσφυγές υπ' αριθμό 886/98, 569/2000, 396/99, 374/99, 1395/99, 471/99, 704/99 και 750/99 οι οποίες ανήκουν στις κατηγορίες Β,Γ,Ε,ΣΤ και Η.

Και οι δύο δικηγόροι με τους καταλόγους τους διεκδικούν όλα τα σχετικά κονδύλια που περιέχονται στο μέρος ΙΙ του περί Πολιτικής Δικονομίας (Τροποποιητικού) Διαδικαστικού Κανονισμού του 1996.

Έχω μελετήσει τους σχετικούς φακέλους των προσφυγών για να μπορέσω ν' αποφασίσω ποια από τα αξιούμενα κονδύλια δικαιολογούνται και ποια όχι, και έχω καταλήξει στα ακόλουθα:

Α) Στις 929 προσφυγές που εκδικάσθηκαν εγείρονταν όμοια ζητήματα.

Β) Ο διαχωρισμός τους σε 7 κατηγορίες έγινε ανάλογα με το θέμα τους. Δηλαδή 7 προσφυγές, (μία από κάθε κατηγορία) ήταν αντιπροσωπευτικές για όλες τις υπόλοιπες της κατηγορίας τους.

Γ) Δεν εκδόθηκε οποιοδήποτε διάταγμα συνεκδίκασης για τις εν λόγω προσφυγές, αλλά από τη μελέτη όλων των πρακτικών που βρίσκονται στους φακέλους έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αποφασίστηκε μεταξύ των μερών πως η εκδίκαση μιας προσφυγής από κάθε κατηγορία ήταν αρκετή για τη διασαφήνιση των εγειρόμενων θεμάτων.

Χαρακτηριστικό είναι το πρακτικό ημερομηνίας 7/12/2000 όπου ο κ. Π. Αγγελίδης αναφέρει: 'Είτε σε πέντε, είτε σε δέκα διασαφηνιστεί η ερμηνεία του Νόμου, δεν βλέπω το λόγο γιατί να περιμένουμε να συμπληρωθούν και οι δύο χιλιάδες.'

Δ) Δεν καταχωρήθηκε γραπτή αγόρευση των Καθ΄ων η αίτηση ξεχωριστά για κάθε προσφυγή. Η γραπτή αγόρευση των Καθ΄ων η αίτηση ήταν κοινή και για τις 927 προσφυγές.

Ε)Η γραπτή αγόρευση των δικηγόρων των Αιτητών ήταν κοινή και για τις 929 προσφυγές.

Με βάση τα πιο πάνω Ευρήματα έχω αποφασίσει να θεωρήσω τις εν λόγω προσφυγές ως ξεχωριστές υποθέσεις παρ' όλο του ότι είναι πανομοιότυπες (οι Αιτήσεις και οι αγορεύσεις τους) μέχρι 13/2/2002.

Στις 13/2/2002, ημερομηνία παραπομπής τους ενώπιον της ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου θεωρώ ότι παραπέμφθηκαν για εκδίκαση 7 προσφυγές στις οποίες θα εκδικάζονταν 7 διαφορετικά θέματα.

Ως εκ των ανωτέρω αποφάσισα πως θα ήταν δίκαιο να δώσω τα μέγιστα έξοδα που προνοούν οι σχετικοί διαδικαστικοί κανονισμοί σε μία προσφυγή κάθε κατηγορίας και στις υπόλοιπες τα ελάχιστα έξοδα μέχρι την ημερομηνία που παραπέμφθηκαν στην Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου δηλαδή 13/2/2002.

Στις 6/12/2002, ημερομηνία κατά την οποία ήταν ορισμένοι προς ψήφιση οι κατάλογοι εξόδων, στην παρουσία των κ.κ. Π. Αγγελίδη, Λ. Λουκά και Στ. Θεοδούλου, έχοντας κατά νου τους πιο πάνω συλλογισμούς μου, προχώρησα στη ψήφιση εξόδων αφού διεξήλθα ένα προς ένα τα κονδύλια των καταλόγων ως ακολούθως:

Στην προσφυγή 1193/98 έχω εγκρίνει τα ακόλουθα κονδύλια:

Τα κονδύλια τα οποία αφορούν εργασία μετά την 13/2/2002 δεν τα ενέκρινα διότι όπως έχω εξηγήσει, θεωρώ ότι υπήρξε κοινή συναίνεση για συνεκδίκαση των εν λόγω υποθέσεων, και στάληκαν στην ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου ως μια υπόθεση στην οποία θα δικάζονταν 7 διαφορετικά θέματα σύμφωνα με τις κατηγορίες στις οποίες έχουν διαχωριστεί οι 927 προσφυγές.

Οι ενστάσεις ενώπιον της Πρωτοκολλητού:

Μετά που είχε λάβει γνώση της πιο πάνω προσέγγισης της Πρωτοκολλητού ο κ. Αγγελίδης υπέβαλε τις πιο κάτω ενστάσεις:

(α) Η παραχώρηση της ελάχιστης αμοιβής για τα κονδύλια Α-Ζ παραβιάζει τη Δ.59 θ.7 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών γιατί δεν δικαιολογείται η αποκοπή των κονδυλίων (μεταγενέστερα τις 13.2.2002) εφόσο δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις της Δ.59 θ.7.

Παρόμοιες ενστάσεις είχαν εγερθεί και από τον κ. Λουκά, ο οποίος υιοθέτησε τις θέσεις του κ. Αγγελίδη, δίδοντας ιδιαίτερη έμφαση στο κονδύλιο που αφορά τις επιστολές. Επιπρόσθετα αξίωσε όπως υπολογισθεί και νόμιμος τόκος επί του ψηφισθέντος ποσού.

Η Πρωτοκολλητής απέρριψε όλες τις ενστάσεις. Παραθέτουμε το σκεπτικό της:

«Ο επιτετραμμένος της ψήφισης εξόδων έχει την ευχέρεια αλλά και την υποχρέωση να κινηθεί μεταξύ της ελάχιστης και της μέγιστης αμοιβής όπως αυτές καθορίζονται στους σχετικούς διαδικαστικούς κανονισμούς.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση παρεχώρησα την ελάχιστη αμοιβή διότι έχω λάβει υπ' όψιν μου ότι

1)όλες σχεδόν οι αιτήσεις καθώς και οι αγορεύσεις τους είναι πανομοιότυπες.

2) Τα θέματα που εγείροντο σε όλες τις προσφυγές ήταν τα ίδια

3)Οι προσφυγές για τις οποίες έχουν καταχωρηθεί οι κατάλογοι εξόδων συμπεριλαμβάνονται στις 927 προσφυγές της υπόθεσης 886/98 κ.α. . Κατάλογοι εξόδων θα καταχωρηθούν και στις 927 προσφυγές. Έχω λάβει υπ'όψιν μου το γεγονός ότι και οι 927 προσφυγές στρέφονται εναντίον του ιδίου Καθ΄ου η αίτηση και ως εκ τούτου ο Καθ΄ου η αίτηση θα καταβάλει τα έξοδα 927 προσφυγών.

Στο Αnnual Practice (1960 Ed) στη σελίδα 1936 στη τελευταία παράγραφο αναφέρεται:

Πιστεύω ότι η παραχώρηση της ελάχιστης αμοιβής για τα κονδύλια Α-Ζ είναι δικαιολογημένη κάτω από τις περιστάσεις που περιβάλλουν την υπόθεση και ως εκ τούτου απορρίπτω την ένσταση και η ψηφισθείσα αμοιβή παραμένει ως έχει.

Β 'Δεν δικαιολογείται αποκοπή ή διαφορετική μεταχείριση στις εν λόγω προσφυγές έστω και αν χαρακτηρισθούν πανομοιότυπες'

Στο Annual Practice (1960 Ed) σελίς 1935 αναφέρεται:

Πιστεύω ότι δεν έχω παρεκκλίνει από την εν λόγω αρχή.

Είχα το δικαίωμα να παραχωρήσω την ελάχιστη αμοιβή (αν αυτή εδικαιολογείτο υπό τις περιστάσεις) όπως αυτή καθορίζεται στο σχετικό πίνακα και αυτό έπραξα. Δεν παρεχώρησα κατώτερη αμοιβή από αυτή που προνοείται στο σχετικό πίνακα.

Δεν παρεχώρησα τα κονδύλια που δημιουργήθηκαν μετά την παραπομπή της υπόθεσης ενώπιον της ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Πιστεύω ότι στις 12/6/2002 δεν συζητήθηκαν και οι 927 προσφυγές , η κάθε μια ξεχωριστά. Ο διαχωρισμός τους σε επτά κατηγορίες με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ενώπιον της ολομέλειας συζητήθηκαν 7 προσφυγές με διαφορετικό θέμα η κάθε μια. Για τις εν λόγω αντιπροσωπευτικές προσφυγές έχω παραχωρήσει όλα τα κονδύλια με τη μέγιστη αμοιβή. Ως εκ τούτου εμμένω στον αρχικό μου υπολογισμό.

Σχετικά με το κονδύλι 'προσέλευση στο Πρωτοκολλητή για καταχώρηση του καταλόγου εξόδων' ένας επιπρόσθετος λόγος που δεν το παρεχώρησα είναι ότι ο πίνακας του σχετικού διαδικαστικού κανονισμού προβλέπει αμοιβή για 'προσέλευση στον Πρωτοκολλητή για καταχώρηση δικογράφων'.

Στους Διαδικαστικούς Κανονισμούς του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου του 1962 δεν υπάρχει ο ορισμός της λέξης 'δικόγραφο'. Υπάρχει όμως ο ορισμός της λέξης 'Έγγραφες προτάσεις' που περιλαμβάνουν τη γραπτή αγόρευση και γραπτή απάντηση. Ως εκ τούτου δεν δικαιολογείται αμοιβή για την καταχώρηση του καταλόγου εξόδων.

Γ 'Ανεπαρκές το επιδικασθέν ποσό για τις επιστολές'

Ως εκ τούτου απορρίπτω την ένσταση και θεωρώ το ποσό που παρεχώρησα ως ικανοποιητικό.»

Ο κ. Αγγελίδης συμφωνεί με τον κατάλογο εξόδων όπως έχει ψηφιστεί στην Προσφυγή 1184/98. Διαφωνεί, όμως, με την ψήφιση του καταλόγου εξόδων στην Προσφυγή 1193/98. Με αίτηση του - αντικείμενο της παρούσας διαδικασίας - ζητά αναθεώρηση του καταλόγου εξόδων «που ψηφίστηκε στην Προσφυγή 1193/98 ούτως ώστε να αντιστοιχεί με τον εγκριθέντα κατάλογο εις την υπόθεση 1184/98 πλέον Φ.Π.Α. και τόκο».

Με την παραγ. 5 της ένορκης δήλωσης, που συνοδεύει την αίτηση, συγκεκριμενοποιείται η θεραπεία που επιδιώκεται με την αίτηση. Ζητείται αναθεώρηση των κονδυλίων Α-Ζ (πιο πάνω) και «όπως δοθούν τα ποσά, όπως αναφέρονται στις παραγ. με αρ. 6, 7, 8, 11, 12, 13 και 14, τα οποία απορρίφθηκαν ολοκληρωτικά και για τα οποία ουδέν ποσό ψηφίστηκε». Σημειώνεται ότι τα κονδύλια 6, 7, 8 και 11 αφορούν εμφανίσεις κλπ. μετά τις 13.2.2002 - ημερ. παραπομπής όλων των Προσφυγών ενώπιον της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου.

Στην ένορκη δήλωση αναφέρεται ότι «ουδέποτε εξεδόθη διάταγμα συνεκδίκασης και οι υποθέσεις απλά εκδικάσθηκαν την ίδια ημέρα». Αναφέρεται, επίσης, ότι το Δικαστήριο απεφάσισε ότι «όλες οι Προσφυγές επιτυγχάνουν με έξοδα». Περαιτέρω αναφέρεται ότι «η απόφαση της Πρωτοκολλητού παραβιάζει την απόφαση του Δικαστηρίου διότι θεωρεί τις υποθέσεις ως συνεκδικασθείσες».

Ο κ. Λουκά συμφωνεί με τα ψηφισθέντα έξοδα στις Προσφυγές 886/98, 396/99, 569/2000 και 471/99. Διαφωνεί, όμως, με την ψήφιση του καταλόγου εξόδων στις Προσφυγές 374/99, 408/99, 704/99, 706/99, 750/99 και 1395/99. Για το λόγο αυτό με ξεχωριστές αιτήσεις, για την κάθε μια από αυτές τις Προσφυγές, ζητά αναθεώρηση του καταλόγου εξόδων.

Στις ένορκες δηλώσεις που συνοδεύουν τις αιτήσεις προβάλλονται οι θέσεις που έχουν προβληθεί στην αίτηση του κ. Αγγελίδη στην πιο πάνω Προσφυγή 1193/98. Πρόσθετα, και σε σχέση με το ποσό που αξιώνεται για τις επιστολές υποστηρίζεται ότι θα πρέπει να επιδικασθεί «καθ΄ ότι αναφέρεται σε επιστολές για προσφυγές διαφόρων αιτητών που ήτο ορισμένες σε διαφορετικά δικαστήρια και σε διαφορετικές ημερομηνίες και επιπλέον η εκδίκαση των προσφυγών αυτών διήρκησε από 3 μέχρι 4 χρόνια και ήτο αναγκαίο οι αιτητές να ενημερώνονται για την πορεία των υποθέσεων τους».

Σε σχέση με τον τόκο υποστηρίζεται «ότι τα έξοδα προσφυγής υπολογίζονται με τον ίδιον τρόπον όπως αυτά των αγωγών και επομένως φέρουν και τον ανάλογον νόμιμον τόκον όπως αναφέρεται στο άρθρο 33(2) του Νόμου 14/60 όπως τροποποιήθηκε από το Νόμο 102(1)/96».

Τέλος υποστηρίζεται ότι η «προετοιμασία και η ακρόαση έγινε για όλες τις υποθέσεις και λανθασμένα θεώρησε ο Πρωτοκολλητής ότι συντρέχουν οι προϋποθέσεις της Δ.59 θ.6. Οι αιτητές καμιάν ευθύνη φέρουν για την καθυστέρηση της εκδίκασης των υποθέσεων και αυτό φαίνεται και από τα πρακτικά».

Κατά την ακρόαση των πιο πάνω αιτήσεων ο κ. Αγγελίδης υπέβαλε ότι όλες οι υποθέσεις ακούστηκαν μαζί. Μας παρέπεμψε στο Annual Practice 1960 σελ. 1935 στο οποίο γίνεται η εξής αναφορά στις επεξηγηματικές σημειώσεις της Δ.65 θ.27(29) των Παλαιών Αγγλικών Διαδικαστικών Κανονισμών (αντιστοιχεί με τη δική μας Δ.59 θ.15):

Υπέβαλε ότι οι προσφυγές δεν είχαν συνενωθεί και, επομένως, ακούσθηκαν μαζί (simoultaneously).

Η Πρωτοκολλητής - κατέληξε ο κ. Αγγελίδης - τροποποίησε την απόφαση του Δικαστηρίου - «οι Προσφυγές επιτυγχάνουν με έξοδα» - γιατί δεν έδωσε όλα τα έξοδα αλλά το 1/5 των εξόδων.

Ο κ. Λουκά υιοθέτησε τις πιο πάνω θέσεις του κ. Αγγελίδη. Πρόσθετα επανέλαβε τις θέσεις που είχε προβάλει στις ένορκες δηλώσεις του αναφορικά με τα έξοδα που αφορούν τις επιστολές. Σε σχέση με τον τόκο ο κ. Λουκά υπέβαλε ότι το θέμα διέπεται από το άρθρο 33(2) του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν 14/60 όπως έχει τροποποιηθεί με το άρθρο 4(α) του περί Δικαστηρίων (Τροποποιητικού) Νόμου του 1996 (Ν 102(Ι)/96). Μας παρέπεμψε στον ορισμό του όρου «αγωγή» στο άρθρο 2 του περί Δικαστηρίων Νόμου 1960 (Ν 14/60) και στον τρόπο έναρξης της διαδικασίας δυνάμει των Διαδικαστικών Κανονισμών του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου του 1962. Εφόσον - συμπλήρωσε - για την ψήφιση των εξόδων τυγχάνουν εφαρμογής οι περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικοί Κανονισμοί γιατί να μην τυγχάνουν εφαρμογής οι κανόνες που αφορούν τις πολιτικές διαδικασίες και στο θέμα του τόκου;

Από την άλλη ο κ. Θεοδούλου, εκ μέρους των καθ΄ ων η αίτηση, υπέβαλε ότι η όλη διαδικασία «συνάδει προς εκδίκαση μιας υπόθεσης από κάθε κατηγορία. Το θέμα - κατέληξε ο κ. Θεοδούλου - εμπίπτει εντός της διακριτικής ευχέρειας του Πρωτοκολλητή και το Δικαστήριο δεν επεμβαίνει εκτός αν υπάρχει καταφανές λάθος.

Με τις πιο πάνω αρχές κατά νουν θα προχωρήσουμε στην εξέταση του αιτήματος των αιτητών για αναθεώρηση του καταλόγου εξόδων.

Βεβαιώνεται, επίσης, από τα εξής περιστατικά:

(α) Από το γεγονός ότι καταχωρήθηκε μόνο μια γραπτή απαντητική αγόρευση για όλες τις υποθέσεις, στην οποία δεν γίνεται αναφορά σε οποιαδήποτε από τις προσφυγές αλλά αναφορά στις πιο πάνω κατηγορίες.

(β) Από την απόφαση της Ολομέλειας στην οποία αναφέρεται ότι οι Προσφυγές χωρίστηκαν σε 7 κατηγορίες ανάλογα με το θέμα τους. Στην απόφαση γίνεται, επίσης, αναφορά στα κοινά στοιχεία της κάθε μιας από τις 7 κατηγορίες στη βάση των οποίων - σύμφωνα με την απόφαση - τα μέρη ανέπτυξαν τα επιχειρήματα τους.

(γ) Από το πρακτικό του Δικαστηρίου ημερ. 7.12.2000 σύμφωνα με το οποίο το Δικαστήριο καταγράφει ως εξής την εισήγηση των μερών: «Δικαστήριο: Η εισήγηση είναι να αντληθούν αντιπροσωπευτικές υποθέσεις έτσι ώστε να τεθούν μεν όλα τα θέματα ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου όχι όμως και όλες οι υποθέσεις.».

(δ) Από τα πρακτικά ημερ. 11.9.2001 σύμφωνα με τα οποία:

Αφού ελάβαμε υπόψη όλα τα ανωτέρω, σε συνάρτηση με τις διαπιστώσεις της Πρωτοκολλητού, κρίνουμε ότι το συμπέρασμα της ότι «ενώπιον της Ολομέλειας συζητήθηκαν 7 προσφυγές με διαφορετικό θέμα η κάθε μια» δικαιολογείται πλήρως από τα γεγονότα και περιστατικά που περιβάλλουν την παρούσα υπόθεση. Εν όψει της ορθότητας του σχετικού συμπεράσματος, το οποίο αποτέλεσε και το βάθρο της υπό αναθεώρηση απόφασης της Πρωτοκολλητού, κρίνουμε ότι δεν έχει εμφιλοχωρήσει οποιοδήποτε σφάλμα αρχής στην επίδικη προσέγγιση της ούτε έχει λάβει χώραν οποιαδήποτε αντικανονικότητα. Έπεται πως δεν παρέχεται πεδίο επέμβασης μας. Το σχετικό αίτημα απορρίπτεται.

Αφού ελάβαμε υπόψη τα γεγονότα και περιστατικά που περιβάλλουν την παρούσα υπόθεση, όπως τα έχουμε προσδιορίσει πιο πάνω, θεωρούμε ότι δεν συντρέχει οποιαδήποτε από τις προϋποθέσεις που επιτρέπουν την παρέμβαση μας. Έπεται πως το σχετικό αίτημα πρέπει ν΄ απορριφθεί.

Τα κονδύλια που απορρίφθηκαν είναι τα εξής:

6. Προετοιμασία για ακρόαση.

7. Εμφάνιση για ακρόαση στις 13.2.2002.

8. Ακρόαση (προφορική).

11. Εμφάνιση στις 15.10.2002 για απαγγελία απόφασης που

επιφυλάχθηκε.

12. Ετοιμασία καταλόγου εξόδων.

13. Καταχώριση καταλόγου εξόδων.

14. Εμφάνιση στον Πρωτοκολλητή για ψήφιση καταλόγου εξόδων.

Τα κονδύλια με αρ. 6, 7, 8 και 11 αφορούν εμφανίσεις μετά τις 13.2.2002. Η απόρριψη τους έχει ήδη επικυρωθεί (βλ. σελ. 17-18, πιο πάνω).

Αναφορικά με το κονδύλι 13 - καταχώριση καταλόγου εξόδων - αυτό δεν έχει εγκριθεί γιατί ο Πίνακας του σχετικού Διαδικαστικού Κανονισμού προβλέπει αμοιβή για προσέλευση στον Πρωτοκολλητή για καταχώριση δικογράφων και ο κατάλογος εξόδων δεν περιλαμβάνεται στον όρο «δικόγραφα». Αυτή η θεώρηση των πραγμάτων είναι ορθή.

Πρέπει ωστόσο να παρατηρήσουμε ότι το κονδύλι αυτό έχει εγκριθεί στην Υπόθεση 1193/98 ενώ δεν έχει εγκριθεί στην Υπόθεση 396/99 και στις υπόλοιπες υποθέσεις. Αυτό συνιστά αντίφαση. Παρά ταύτα η αντίφαση δεν δικαιολογεί την έγκριση της αμοιβής εφόσον τέτοιο κονδύλι δεν προβλέπεται από τους Θεσμούς.

Η επιδίκαση τόκου επί των δικηγορικών εξόδων προβλέπεται από το άρθρο 33(2) του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν 14/60) όπως έχει τροποποιηθεί με το άρθρο 4(α) του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν 102(Ι)/96).

Το άρθρο 33(2) ομιλεί για τόκο επί των δικηγορικών εξόδων «από την ημερομηνία καταχώρησης της αγωγής». Ως εκ τούτου η Πρωτοκολλητής αφού αναφέρθηκε στον ορισμό του όρου «Αγωγή» στο άρθρο 2 του Νόμου 14/60 κατέληξε ως εξής:

Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι εγείρεται ερώτημα κατά πόσο η επιδίκαση τόκου επί των δικηγορικών εμπίπτει εντός της αρμοδιότητος ή εξουσίας του Επιτετραμμένου της Ψήφισης Εξόδων. Παρά ταύτα και εφόσον έχει εγερθεί το θέμα θα διατυπώσουμε τις απόψεις μας σε συντομία.

Η επιδίκαση τόκου επί των δικηγορικών είναι δυνατή σε σχέση μόνο με δικαστικές διαδικασίες οι οποίες εμπίπτουν εντός του πιο πάνω ορισμού του όρου «Αγωγή». Λαμβανομένης υπόψη της φύσης της προσφυγής και του τρόπου έναρξης της σχετικής διαδικασίας θεωρούμε ότι η προσφυγή δεν εμπίπτει εντός του σχετικού ορισμού. Η διαδικασία της προσφυγής πηγάζει απευθείας από το Σύνταγμα και δεν διέπεται καθόλου από το Νόμο 14/60. Σχετική επί του προκειμένου είναι και η Παπαχρυσοστόμου ν. Σιδερά (1992) 1 Α.Α.Δ. 379, 381 στην οποία κρίθηκε ότι διαδικασία σύμφωνα με τους περί Οικογενειακού Δικαστηρίου Κανονισμούς του 1990 δεν εμπίπτει στον όρο «αγωγή» όπως ορίζεται στο άρθρο 2 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 και στον περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικό Κανονισμό Δ.1 θ.2.

Για όλους τους πιο πάνω λόγους οι αιτήσεις επιτυγχάνουν μερικώς με έξοδα. Επιδικάζεται υπέρ των αιτητών το ½ των εξόδων στην αίτηση 1193/98 και το ½ των εξόδων για μια αίτηση μόνο στις Υποθέσεις 374/99, 408/99, 704/99, 706/99, 750/99 και 1395/99.

Π.

Δ.

Δ.

Δ.

Δ.

/ΕΑΠ.