CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(1999) 3 ΑΑΔ 314

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 1970

Εφεσείοντες

Εφεσιβλήτων

Αίτηση ακυρώσεως μπορούν να ασκήσουν μόνο εκείνοι που προσβαλλόμενη πράξη τους αφορά ή εκείνοι που μπορούν εύλογα να ισχυριστούν, να πιθανολογήσουν, ότι η πράξη θίγει έννομο τους συμφέρον. ΄Ετσι για να είναι παραδεκτή αίτηση ακύρωσης δεν αρκεί ο ισχυρισμός ότι η προσβαλλόμενη πράξη θίγει το γενικό δημόσιο συμφέρον, αλλά πρέπει να προβληθεί ο εύλογος ισχυρισμός ότι η πράξη θίγει το συμφέρον του αιτητή (Δαγτόγλου, Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο, 1994, Δεύτερη ΄Εκδοση, σελ. 396 και 397).

Η προσφυγή ασκείται από οποιονδήποτε του οποίου προσβλήθηκε με την πράξη συμφέρον που έχει είτε ως άτομο, είτε ως μέλος κοινότητας (Επιστημονικό Τεχνικό Επιμελητήριο Κύπρου ν. Δημοκρατίας, Υποθ. 358/96, ημερ. 16.9.1998).

Το έννομο συμφέρον αφορά κάθε νομική ή πραγματική κατάσταση που αναγνωρίζεται από το δίκαιο, από την οποία ο αιτητής βάσει ενός ειδικού δεσμού αντλεί ωφέλεια που θίγεται από την προσβαλλόμενη πράξη ή παράλειψη, δηλαδή που μεταβλήθηκε ή δεν ρυθμίστηκε, με συνέπεια την πρόκληση σ΄ αυτόν υλικής ή ηθικής βλάβης (Αριστοδήμου ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 184/92, ημερ. 15.7.1992 και Σεργίδου ν. Δήμου Λευκωσίας κ.α., Α.Ε. 1738, ημερ. 27.2.1998, Γεωργίου κ.α. ν. Δημοκρατίας κ.α., Α.Ε. 2166, ημερ. 28.2.1997 και Θ. Τσάτσος, Η Αίτησις Ακυρώσεως ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας, 3η ΄Εκδοση, σελ. 32,33).

Από το Συμβούλιο Επικρατείας έγινε επίσης δεκτό ότι ανώτερος υπάλληλος έχει ηθικό συμφέρον, όπως ευνομία και τάξη διέπει το συγκροτούν τον κλάδο στον οποίο ανήκει προσωπικό, ιδιαίτερα δε όπως οι ανώτερες θέσεις κατέχονται νόμιμα (ΣτΕ 357/49, 195/53).

Κρίθηκε ότι μέλος φαρμακευτικού συλλόγου κέκτειται προσωπικό έννομο συμφέρον προς προσβολή πράξης που αφορούσε στη νόμιμη σύνθεση του διοικητικού συμβουλίου (ΣτΕ 1963/54) ή γιατρός ή δικηγόρος προς προσβολή εκλογής του διοικητικού συμβουλίου του συλλόγου στον οποίο ανήκε (ΣτΕ 995/40).

Η ύπαρξη συμφέροντος είναι καθαρά υποθετική και δεν ταυτίζεται προς την ύπαρξη πραγματικής, θετικής ή αποθετικής, υλικής ή ηθικής ζημιάς. Αρκεί ότι θα απεφεύγετο η ζημιά ή θα υπήρχε ωφέλεια αν η διοίκηση δεν προέβαινε στην προσβαλλόμενη πράξη ή δεν παρέλειπε τη συγκεκριμένη ενέργεια (Τσάτσος, ανωτέρω, σελ. 39).

Ο καθηγητής Δαγτόγλου, στο Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο, ανωτέρω, αναφέρει στη σελ. 398:

Το συμφέρον δεν απαιτείται κατ΄ ανάγκην να ανήκει μόνο στον προσφεύγοντα. Αρκεί το προβαλλόμενο συμφέρον να είναι κοινό σε ορισμένο κύκλο προσώπων σαν τον προσφεύγοντα, που συνδέονται μεταξύ τους με στενούς δεσμούς, όπως για παράδειγμα πρόσωπα που κατοικούν στον ίδιο δήμο, ανήκουν σε συγκεκριμένο σωματείο ή εταιρεία, ασκούν ένα επάγγελμα κ.λ.π (Δαγτόγλου, σελ.401).

Ο μέτοχος εταιρείας ή μέλος σωματείου μπορεί να προσβάλει πράξεις που αφορούν την εταιρεία ή το σωματείο, γιατί αναγνωρίζεται ως επαρκές προς νομιμοποίηση των αιτούντων το συμφέρον που αφορά όχι προσωπικά αυτούς, αλλά ευρύ σχετικώς κύκλο προσώπων (Μιχ. Στασινόπουλος, Δίκαιον των Διοικητικών Διαφορών, Τέταρτη ΄Εκδοση, σελ. 199).

Για τις πράξεις που απευθύνονται σε πρόσωπο άλλο από τον αιτούντα, απαιτείται ειδική πιθανολόγηση του εννόμου συμφέροντος. Σε μια τέτοια περίπτωση ο αιτητής θα πρέπει να ισχυριστεί εύλογα ότι θίγονται δικά του συμφέροντα. Πράξεις που είναι ευμενείς για τον αποδέκτη της, μπορεί να έχουν δυσμενή αποτελέσματα για τρίτους, τα συμφέροντα των οποίων βρίσκονται αντικειμενικά σε άμεση αντίθεση με τα συμφέροντα του αποδέκτη της ευμενούς πράξης. Τις πράξεις αυτές έχουν έννομο συμφέρον να προσβάλλουν οι τρίτοι με την αιτιολογία της αντικειμενικής παρανομίας (Δαγτόγλου, ανωτέρω, σελ. 409).