|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2005) 2 ΑΑΔ 574
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Ποινική Εφεση Αρ. 10/2005)
1 Νοεμβρίου, 2005
[ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, ΦΩΤΙΟΥ, Δ/στές]
ΠΑΝΙΚΟΣ ΚΟΥΤΣΟΥΔΗΣ,
Εφεσείων,
v.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
― ― ― ― ―
Ν. Δαμιανού για Χ. Κυριακίδη, για τον Εφεσείοντα.
Ε. Ζαχαριάδου, για την Εφεσίβλητη.
― ― ― ― ―
ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Α. Κραμβής.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων ήταν συνιδιοκτήτης και συνδιαχειριστής του κέντρου αναψυχής "SECRETS" στη Λάρνακα. Για τη νόμιμη λειτουργία του κέντρου κατείχε τις απαιτούμενες άδειες, συμπεριλαμβανομένων των αδειών χρήσης μεγαφώνων και πώλησης οινοπνευματωδών ποτών οι οποίες εξ ορισμού, λήγουν πάντα τη 12η Μαρτίου. Ο εφεσείων ζήτησε κανονικά την ανανέωση/έκδοση νέων αδειών πριν από τη λήξη τους. Οι αρμόδιοι παρέλειψαν να προβούν στα δέοντα παρά τις επανειλημμένες οχλήσεις του εφεσείοντα το δε κέντρο, συνέχισε να λειτουργεί με ληγμένες τις υφιστάμενες άδειες. Ενόψει τούτου, η αστυνομία προέβη σε αλλεπάλληλες κατηγορίες εναντίον του εφεσείοντα για παραβάσεις απορρέουσες από τη μη έκδοση/ανανέωση των πιο πάνω αδειών. Πάγια θέση του εφεσείοντα ήταν ότι το κέντρο του πληρούσε όλα τα κριτήρια και προϋποθέσεις για την έκδοση των αδειών και τη συνέχιση της νόμιμης λειτουργίας του. Παρά ταύτα, ο Δήμος Λάρνακας, αρνήθηκε την έκδοση άδειας διατήρησης του υποστατικού και αρνήθηκε επίσης να συστήσει στο Επαρχιακό Συμβούλιο την έκδοση άδειας πώλησης οινοπνευματωδών ποτών. Εναντίον των πιο πάνω αποφάσεων του Δήμου, ο εφεσείων άσκησε προσφυγές στο Ανώτατο Δικαστήριο. Στη συνέχεια, περί το Σεπτέμβριο 2004, ο Δήμος Λάρνακας, ανακαλώντας ουσιαστικά τις προηγούμενες αποφάσεις του, αποφάσισε την έκδοση των αδειών που ζητούσε ο εφεσείων. Κατά τη χρονική περίοδο που μεσολάβησε μέχρι την έκδοση/ανανέωση των αδειών έγιναν οι καταγγελίες που προαναφέραμε και εναντίον του εφεσείοντα ασκήθηκε ποινική δίωξη. Το κατηγορητήριο περιλάμβανε δύο κατηγορίες για αδικήματα που διαπράχθηκαν στις 7.5.2004 και αφορούσαν στη χρήση μεγαφώνων και στην πώληση οινοπνευματωδών ποτών χωρίς άδεια κατά παράβαση των σχετικών νομοθετικών και κανονιστικών διατάξεων. Ο εφεσείων παραδέχθηκε τις κατηγορίες και κατά την επιμέτρηση της ποινής λήφθηκαν υπόψη ακόμα 19 υποθέσεις που αφορούσαν παρόμοια αδικήματα που διαπράχθηκαν κατά διάφορες ημερομηνίες μεταξύ Μαΐου 2004 και Σεπτεμβρίου 2004 στο ίδιο κέντρο. Στην κατηγορία για χρήση μεγαφώνων χωρίς άδεια, το Δικαστήριο επέβαλε στον εφεσείοντα ποινή προστίμου £1500 και στην κατηγορία για πώληση οινοπνευματωδών ποτών χωρίς άδεια, πρόστιμο £350.
Με την παρούσα έφεση, επιδιώκεται ο παραμερισμός της πρωτόδικης απόφασης με τη δικαιολογία ότι οι χρηματικές ποινές είναι έκδηλα υπερβολικές. Υποστηρίχθηκε συναφώς ότι η μη έκδοση/ανανέωση των αδειών δεν οφειλόταν σε υπαιτιότητα του εφεσείοντα ο οποίος έπραξε ό,τι νόμιμα μπορούσε να πράξει για την έγκαιρη εξασφάλιση των αδειών και ότι η καθυστέρηση οφειλόταν αποκλειστικά στην αδράνεια των αρμόδιων να προωθήσουν τις προβλεπόμενες διαδικασίες για τη διεξαγωγή των απαραίτητων ελέγχων και επιθεωρήσεων. Ο εφεσείων θεωρεί ότι η στάση που γενικά τήρησαν έναντι του ο Δήμος Λάρνακας και η αστυνομία ήταν όχι μόνο αρνητική αλλά και εχθρική επειδή ο ίδιος είναι ομοφυλόφιλος και στο κέντρο του σύχναζαν ομοφυλόφιλα άτομα. Αναφέρθηκε ενδεικτικά ότι εκκρεμούσας της εξέτασης του θέματος της έκδοσης των αδειών, ο εφεσείων συνελήφθηκε τέσσερις φορές για παρόμοιες περιπτώσεις και αδικαιολόγητα κρατήθηκε για πολλές ώρες στον αστυνομικό σταθμό παρότι σε κάθε περίπτωση, παραδεχόταν εξ αρχής τη διάπραξη των αδικημάτων.
Τα πιο πάνω γεγονότα, που ας σημειωθεί είναι αναντίλεκτα, αποτέλεσαν παράγοντες μετριαστικούς της ποινής. Στην εκκαλούμενη απόφαση αναφέρεται ότι προτού ο εφεσείων συνεχίσει τη λειτουργία του κέντρου όφειλε να εξασφαλίσει τις άδειες «............ και σε περίπτωση που οι αρμόδιες αρχές καταχρώντο την εξουσία τους, να προσφύγει αμέσως στο Ανώτατο Δικαστήριο, πράγμα το οποίο, όπως έχω αναφέρει πιο πάνω, έχει πράξει αλλά μετά από πάροδο κάποιου χρόνου.» Παρενθετικά σημειώνουμε ότι το δικαστήριο, διέταξε την επιστροφή των ποτών που είχαν κατασχεθεί και κρατούνταν ως τεκμήρια ενόψει του γεγονότος ότι το κέντρο λειτουργούσε πλέον κανονικά.
Ο προσδιορισμός της ποινής και η επιμέτρηση του ύψους της αποτελούν πρωταρχική ευθύνη του πρωτόδικου δικαστηρίου. Το Εφετείο επεμβαίνει για να αντικαταστήσει την πρωτόδικη κρίση με τη δική του στις περιπτώσεις όπου διαπιστώνεται,
(α) εσφαλμένη καθοδήγηση του πρωτόδικου δικαστηρίου αναφορικά με τα γεγονότα ή το νόμο ή και τα δύο, ή
(β) πρόσδοση σημασίας σε εξωγενείς παράγοντες στον καθορισμό της ποινής, ή
(γ) η ποινή εμφανίζεται έκδηλα υπερβολική ή έκδηλα ανεπαρκής εφόσον η έκδηλη υπερβολή αναδύεται εξ αντικειμένου με τη διαστολή μεταξύ αδικήματος και τιμωρίας. Βλ. Philippou v. Republic (1983) 2 CLR 245, Γεωργίου ν. Αστυνομίας (1991) 2 ΑΑΔ 525 και Μιχαήλ κα ν. Αστυνομίας (1997) 2 ΑΑΔ 362.
Το προβλεπόμενο από το νόμο ανώτατο όριο της ποινής είναι ένας από τους παράγοντες που προσδιορίζουν το βαθμό της σοβαρότητας του αδικήματος. Το μέγιστο ύψος της ποινής που προβλέπεται από το νόμο αποτελεί την αφετηρία για σκοπούς επιμέτρησης της ποινής. Ωστόσο, η κάθε υπόθεση πρέπει να κρίνεται με βάση τα δικά της γεγονότα και περιστατικά. Στην παρούσα υπόθεση το δεσπόζον πραγματικό γεγονός είναι ότι για τη νόμιμη λειτουργία του κέντρου "SECRETS" στη Λάρνακα, ο εφεσείων εξασφάλισε εξαρχής όλες τις προβλεπόμενες από το νόμο και τους κανονισμούς άδειες και προτού αυτές λήξουν, ζήτησε έγκαιρα την ανανέωση τους δηλώνοντας έτσι και το αυτονόητο, ότι δηλαδή, το κέντρο ήταν έτοιμο για τις αναγκαίες επιθεωρήσεις οι οποίες αποτελούσαν προϋπόθεση για την έκδοση/ανανέωση των επίδικων αδειών. Προκύπτει επίσης από τα γεγονότα ότι ο εφεσείων επανειλημμένα αποτάθηκε προς το Δήμο Λάρνακας για την προώθηση των αιτήσεων του χωρίς όμως αποτέλεσμα. Από τον ίδιο δεν ζητήθηκε να πράξει ο,τιδήποτε για να συμμορφωθεί προς τα απαιτούμενα και αυτός να αρνήθηκε. Προφανώς, η Κατηγορούσα Αρχή, γνώριζε ότι η καθυστέρηση που είχε μεσολαβήσει μέχρι την έκδοση των αδειών δεν οφειλόταν στον εφεσείοντα. Κάτω από αυτές τις περιστάσεις και το πνεύμα που δημιουργούν οι αρχές της χρηστής διοίκησης, θεωρούμε πως το θέμα έπρεπε να τύχει διαφορετικού χειρισμού, ευνοϊκότερου για τον εφεσείοντα. Εδώ δεν είναι η περίπτωση ατόμου που περιφρόνησε τις διαδικασίες που προβλέπουν ο νόμος και οι κανονισμοί και συνειδητά επέλεξε να ακολουθήσει το δρόμο της παρανομίας. Αυτά ακριβώς τα στοιχεία που οπωσδήποτε αποτελούν σοβαρούς μετριαστικούς παράγοντες, φαίνεται πως διέλαθαν της προσοχής του πρωτόδικου δικαστηρίου. Προδήλως υπήρξε εσφαλμένη εκτίμηση των γεγονότων που οδήγησε στην επιβολή έκδηλα υπερβολικών ποινών.
Υπό τις περιστάσεις, η έφεση επιτυγχάνει και η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται. Οι ποινές προστίμου σε κάθε κατηγορία αντικαθίστανται με δέσμευση του εφεσείοντα με εγγύηση £1000 για δυο χρόνια από σήμερα να τηρεί τους νόμους και κανονισμούς που διέπουν τη λειτουργία των κέντρων αναψυχής. Δεν εκδίδεται διαταγή για έξοδα.
ΦΡ. ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ, Δ.
Α. ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.
Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ.
ΣΦ.