|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2004) 2 ΑΑΔ 194
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Ποινική Aίτηση Αρ.1/2004)
23 Μαρτίου, 2004
[ΚΑΛΛΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, ΑΡΕΣΤΗΣ, Δ/στές]
ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΛΕΜΕΣΟΥ,
Αιτητής,
v.
Καθ΄ ων η Αίτηση.
_________________________
Φ. Τιμοθέου,
για τον Αιτητή.Δ. Αραούζος, για τους Καθ΄ ων η Αίτηση.
__________________________
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Π. Καλλής.____________________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
(Ex-tempore)
ΚΑΛΛΗΣ, Δ.
: Με την παρούσα αίτηση επιδιώκεται η «παράταση του χρόνου καταχώρησης έφεσης στην υπ΄ αρ. 4373/2003 Ποινική Υπόθεση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού για περίοδο 1 ημέρας από την ημέρα εκδόσεως του διατάγματος».Τα γεγονότα επί των οποίων στηρίζεται η αίτηση έχουν παρατεθεί στην ένορκη δήλωση της δικηγόρου της Δημοκρατίας κας Εύης Γεωργίου-Αντωνίου. Τα παραθέτουμε:
Στις 5 Φεβρουαρίου ανατέθηκε στην κα. Αντωνίου η μελέτη δύο ποινικών φακέλων για σκοπούς καταχώρισης έφεσης. Η μια υπόθεση αφορούσε την Ποιν. Υποθ. 13255/02 της οποίας η ημερομηνία καταχώρισης έφεσης έληγε στις 12 Φεβρουαρίου 2004 και ο άλλος φάκελος αφορούσε την παρούσα υπόθεση. Στις 9 Φεβρουαρίου 2004 ετοίμασε τις δύο εφέσεις. Έδωσε την έφεση στην Ποινική Υπόθεση 13255/2002 να σταλεί για καταχώρηση στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού. Πλην όμως λόγω σύγχυσης και λόγω φόρτου εργασίας δεν έστειλε την έφεση στην παρούσα υπόθεση παρόλο που ήταν έτοιμη. Ανακάλυψε το λάθος στις 10 Φεβρουαρίου 2004, το μεσημέρι, ημέρα κατά την οποία έληγε η προθεσμία καταχώρισης της έφεσης. Ως εκ τούτου στις 11 Φεβρουαρίου 2003 ετοιμάστηκε η παρούσα αίτηση για παράταση του χρόνου καταχώρισης της έφεσης χωρίς οποιαδήποτε χρονοτριβή.
Οι καθ΄ ων η αίτηση ήγειραν ένσταση. Ισχυρίσθηκαν ότι κανένας από τους λόγους που αναφέρονται στην ένορκη δήλωση της κας Αντωνίου είναι ικανοποιητικός ή θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι είναι καλός για τους σκοπούς του άρθρου 134 του Περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155 για να δικαιολογήσει την παράλειψη του αιτητή να καταχωρίσει την έφεση κατά της πρωτόδικης απόφασης στην πιο πάνω ποινική υπόθεση. Ισχυρίσθηκαν, επίσης, ότι η αμέλεια του δικηγόρου να ενεργήσει σύμφωνα με χρονικές προθεσμίες που θέτουν οι Θεσμοί και οι Νόμοι δεν μπορεί να αποτελέσει καλό λόγο για να δικαιολογήσει παραλείψεις συμμόρφωσης προς τέτοιες χρονικές προθεσμίες.
Περαιτέρω οι καθ΄ ων η αίτηση αμφισβήτησαν έντονα την καλοπιστία υποβολής της αίτησης με δεδομένο ότι αν πράγματι η ειδοποίηση έφεσης στην Ποινική Υπόθεση 4373/03 είχε ετοιμαστεί και μπορούσε να καταχωρηθεί στις 10.2.2004, ως προβάλλεται στην ένορκη δήλωση της κας Αντωνίου, αντίγραφο αυτής θα έπρεπε να επισυναφθεί στην εν λόγω ένορκη δήλωση, πράγμα το οποίο δεν έγινε.
Τέλος ισχυρίστηκαν ότι δεν καταδεικνύεται από την ένορκη δήλωση της κας Αντωνίου ότι είναι προς το συμφέρον της δικαιοσύνης να παραταθεί ο χρόνος καταχώρισης έφεσης και/ή ότι υπήρξε ουσιαστική αδυναμία άσκησης έφεσης μέσα στην καθορισμένη περίοδο.
Η έφεση στρέφεται κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού ημερ. 27.1.2004 με την οποία οι καθ΄ ων η αίτηση αθωώθηκαν και απαλλάγηκαν - στο στάδιο της εισήγησης για μη απόδειξη εκ πρώτης όψεως υπόθεσης - της κατηγορίας πρόκλησης θανάτου λόγω αλόγιστης, απερίσκεπτης ή επικίνδυνης πράξης κατά παράβαση του άρθρου 210 του Ποινικού Κώδικα Κεφ. 154, όπως αντικαταστάθηκε από το Ν 181(Ι)/00 και της κατηγορίας της «υποχρεώσεις εργοδοτών κατά παράβαση των άρθρων 2, 13(5) και (7) του περί Ασφάλειας και Υγείας στην Εργασία Νόμου Ν 89(Ι)/96, όπως τροποποιήθηκε από το Ν 25(Ι)/02, άρθρο 20 του Ποινικού Κώδικα Κεφ. 154».
Στην παρούσα υπόθεση ο αιτητής επικαλείται λάθος του δικηγόρου που χειριζόταν το θέμα της έφεσης. Η σχετική με το θέμα αυτό θέση της νομολογίας συνοψίζεται στο πιο κάτω απόσπασμα από την απόφαση που εξέδωσε ο Πικής, Π. στην Eurohouse Finance Ltd κ.α. ν. Αστυνομικού Διευθυντή Λεμεσού (2000) 2 Α.Α.Δ. 52, 56:
«Όχι μόνο αδυναμία, οφειλόμενη σε ασθένεια του δικηγόρου, αλλά και σφάλμα του δικηγόρου θα μπορούσε να θεμελιώσει αίτηση για παράταση, νοουμένου ότι καταφαίνεται ότι η αδυναμία ή το σφάλμα επέδρασε ουσιωδώς, καθ΄ όλη τη διάρκεια του κρίσιμου χρόνου, ως παράγοντας ανασταλτικός της άσκησης έφεσης. Η παράλειψη πρέπει να αιτιολογείται τόσο σε σχέση με το χρόνο που αφορά την προθεσμία για την άσκηση έφεσης όσο και με το κενό που μεσολαβεί μεταξύ της εκπνοής του και της υποβολής του αιτήματος για την παράτασή του.»
Η πιο πάνω απόφαση υιοθετήθηκε στην St. Michaelides (Farm) Ltd κ.α. ν. Διευθυντή Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Αίτηση 6/2003/25.6.2003 (απόφαση Κωνσταντινίδη, Δ.).
Όπως έχει λεχθεί στην Χοππή ν. Παναγή (1993) 1 Α.Α.Δ. 140, 143 (απόφαση Πική, Δ., όπως ήταν τότε):
«Αποκλειστικός οδηγός για την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου για την παράταση του χρόνου άσκησης έφεσης είναι τα συμφέροντα της δικαιοσύνης. ................................................ .................................................. .................................................. ......
Το συμφέρον της δικαιοσύνης είναι έννοια σύνθετη και πολυδιάστατη, συνυφασμένη με το σύνολο των αρχών του δικαίου και τα ιδιαίτερα γεγονότα της κάθε υπόθεσης. Όσο μικρότερο είναι το χρονικό διάστημα που διαρρέει μεταξύ της εκπνοής της προθεσμίας και της κίνησης του μηχανισμού για παράταση ανάλογα μεγαλύτερη είναι και η πιθανότητα αποδοχής του αιτήματος.»
Έχουμε συνεκτιμήσει όλα τα γεγονότα που τέθηκαν ενώπιον μας. Έχουμε δώσει ιδιαίτερη βαρύτητα στο μικρό χρονικό διάστημα - της μιας ημέρας - που διέρρευσε μεταξύ της εκπνοής του χρόνου και της υποβολής της παρούσας αίτησης σε συνάρτηση με τους λόγους που δόθηκαν για την μη εμπρόθεσμη καταχώριση της έφεσης. Κρίνουμε το αίτημα δικαιολογημένο.
Για τους πιο πάνω λόγους το αίτημα για παράταση του χρόνου εγκρίνεται. Η έφεση να καταχωρηθεί σήμερα. Ο χρόνος για την καταχώριση της παρατείνεται αναλόγως. Τα έξοδα επιδικάζονται υπέρ των καθ΄ ων η αίτηση.
Η αίτηση επιτρέπεται με έξοδα υπέρ των καθ΄ ων η αίτηση.
Δ.
Δ.
Δ.
/ΕΑΠ.