ANΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

ΕΝΩΠΙΟΝ: Π ΑΡΤΕΜΗ, ΦΡ. ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ, Μ. ΚΡΟΝΙΔΗ, Δ.Δ.

Βύρωνα Βύρωνος

- ν. -

Αστυνομίας

___________

Για τον εφεσείοντα : κ. Δ. Παυλίδης.

Για την εφεσίβλητη : κ. Ρ. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄,

εκ μέρους του Γεν. Εισαγγελέα της Δημοκρατίας.

Ο εφεσείων παρών.

_________

__________

ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων κατηγορείται για εισαγωγή, κατοχή και κατοχή με σκοπό την προμήθεια σε άλλο πρόσωπο ναρκωτικών διαφόρων ειδών, μεταξύ των οποίων κοκαΐνη, φαιναιθυλαμίνη και κάνναβη. Μετά την παραπομπή της υπόθεσής του για δίκη στις 6.11.2002, ενώπιον του Κακουργιοδικείου, το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού διέταξε την κράτησή του μέχρι τότε.

Ο εφεσείων, προσβάλλοντας το διάταγμα κράτησής του, υποστηρίζει ότι το Δικαστήριο κατά την εξέταση του ενδεχόμενου μη προσέλευσής του απομόνωσε τη σοβαρότητα των αδικημάτων για τα οποία κατηγορείται και εντελώς αναιτιολόγητα διέταξε την κράτησή του, παρά το ότι δέκτηκε ότι δεν υπήρχε ενδεχόμενο επηρεασμού μαρτύρων.

΄Οπως έχει επανειλημμένα λεχθεί (βλέπε μεταξύ άλλων Χ"Δημητρίου ν. Δημοκρατίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 45, 48, 49), το ενδεχόμενο κράτησης εξετάζεται με αναφορά προς την ύπαρξη οποιουδήποτε από τους εξής κινδύνους:

(α) τη μη προσέλευση στο δικαστήριο,

(β) τη διάπραξη στο μεταξύ άλλων αδικημάτων και

(γ) τον επηρεασμό μαρτύρων.

Το Δικαστήριο υπολογίζοντας το ενδεχόμενο μη προσέλευσης του υπόδικου λαμβάνει υπ΄ όψιν, μεταξύ άλλων, τη σοβαρότητα του αδικήματος, το ύψος της προβλεπόμενης ποινής και την πιθανολόγηση καταδίκης.

Η διακριτική ευχέρεια ανήκει στο παραπέμπον δικαστήριο και όχι στο Εφετείο (Χριστοφόρου κ.α. ν. Αστυνομίας, Ποιν. Εφ.7112 κ.α., ημερ. 14.6.2001). ΄Οπως επισημάνθηκε και στην υπόθεση Θεοδωρίδη κ.α. ν. Αστυνομίας, Ποιν. Εφ.7079, ημερ. 19.3.2001, όσο σοβαρότερη είναι η κατηγορία, ανάλογα μεγαλύτερο είναι και το κίνητρο του υπόδικου να αποφύγει τη δίκη. ΄Αλλος παράγοντας που προσμετρά κατά την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου, είναι η δύναμη της μαρτυρίας της κατηγορούσας αρχής, όπως αυτή προκύπτει από τις καταθέσεις των μαρτύρων κατηγορίας.

Το πρωτόδικο δικαστήριο εξέτασε την πιθανότητα προσέλευσης του εφεσείοντα και αφού αναφέρθηκε στη σοβαρότητα των αδικημάτων που αντιμετώπιζε, σοβαρότητα που αντικατοπτρίζεται στις ποινές που προβλέπονται, μέχρι και ισόβια φυλάκιση για μερικά από αυτά, και συνδυάζοντας την με την πιθανότητα καταδίκης του, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το ενδεχόμενο μη προσέλευσης του εφεσείοντα στο δικαστήριο είναι ορατό. Η κατάληξή του είναι ορθή.

Ο εφεσείων παραπονείται ακόμα ότι το Δικαστήριο δεν έλαβε υπ΄ όψιν την πάγια νομολογιακή αρχή ότι η κράτηση μέχρι τη δίκη αποτελεί μέτρο κατ΄ εξαίρεση, ενώ η πρώτη επιλογή είναι η απόλυση με εγγύηση. Σύμφωνα πάντα με τον εφεσείοντα, παραγνωρίστηκε ότι η κατοικία και το επάγγελμά του βρίσκονται στην Κύπρο, ενώ δεν εξειδικεύεται το γενικό δημόσιο συμφέρον που απαιτεί την κράτησή του μέχρι τη δίκη.

Το ότι η κράτηση δεν αποτελεί μέτρο τιμωρίας, αλλά διατάσσεται εκεί όπου κρίνεται ότι ο κίνδυνος απόδρασης το επιβάλλει, έχει επανειλημμένα λεχθεί. Η απόλυση του υπόδικου υπό όρους, αν βέβαια διασφαλίζεται η παρουσία του στο δικαστήριο, αποτελεί σίγουρα την πρώτη επιλογή. Η αντιμετώπιση αυτή απορρέει από το τεκμήριο της αθωότητας. Δεν είναι ορθό ότι στην παρούσα περίπτωση το Δικαστήριο παρέβη την αρχή αυτή ή ότι δεν εξέτασε την πιθανότητα απόλυσής του με εγγύηση. Το Δικαστήριο, σωστά ενεργώντας, ξεκίνησε από το τεκμήριο της αθωότητας και προχώρησε στη συνέχεια να εξετάσει κατά πόσο υπήρχε κίνδυνος μη προσέλευσής του στη δίκη. Το Δικαστήριο δεν εξετάζει θέμα απόλυσης με εγγύηση ή με οποιουσδήποτε άλλους όρους, αλλά κατά πόσο δικαιολογείται η κατ΄ εξαίρεση, λόγω του τεκμηρίου της αθωότητας, κράτηση του υπόδικου μέχρι τη δίκη του.

Ασφαλώς και ελήφθη υπ΄ όψιν ότι ο εφεσείων είναι Κύπριος. Θα πρέπει να πούμε ότι δεν συμφωνούμε με τη γενικότητα με την οποία τέθηκε το σχετικό επιχείρημα. Το γεγονός ότι κάποιος είναι Κύπριος και κατοικεί στην Κύπρο, έχοντας εδώ το κέντρο των οικονομικών και οικογενειακών του δραστηριοτήτων, είναι ασφαλώς ένας παράγοντας που θα πρέπει να λαμβάνεται υπ΄ όψιν, αλλά αυτό δεν σημαίνει, όπως έγινε προσπάθεια να τεθεί από τον ευπαίδευτο συνήγορο του εφεσείοντα, ότι αφού στην υπόθεση Amirov ν. Αστυνομίας, Ποιν. Εφ. 7164, ημερ. 17.8.2001, αλλοδαπός αφέθηκε ελεύθερος, πολύ περισσότερο στην παρούσα περίπτωση θα έπρεπε να γίνει το ίδιο, αφού ο εφεσείων είναι Κύπριος. Κάθε υπόθεση εξετάζεται χωριστά με βάση τα δικά της περιστατικά και αφού ληφθούν βέβαια υπ΄ όψιν όλοι οι σχετικοί παράγοντες.

Τέλος, ο εφεσείων παραπονείται ότι το πρωτόδικο δικαστήριο κατέληξε αναιτιολόγητα ότι δεν υπήρχε πιθανότητα παρακώλυσης της υπεράσπισής του εξ αιτίας της κράτησής του. Πλην μερικών αόριστων γενικοτήτων ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσείοντα δεν έχει τεκμηριώσει πως και γιατί παρακωλύεται με την κράτηση η υπεράσπισή του. Χρειάζεται κάτι περισσότερο από ένα απλό ισχυρισμό.

Η έφεση κρίνεται ως παντελώς αβάσιμη και απορρίπτεται.

Π. Αρτέμης, Δ.

Φρ. Νικολαΐδης, Δ.

Μ. Κρονίδης, Δ.

/ΜΔ