CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2002) 2 ΑΑΔ 236

ΕΝΩΠΙΟΝ: ΠΙΚΗ, Π., ΑΡΤΕΜΙΔΗ, ΚΡΟΝΙΔΗ, Δ/στών

ΠΙΚΗΣ, Π.: Ο εφεσίβλητος είναι ιατρός, ειδικός μαιευτήρ, ασκών το λειτούργημά του στη Λευκωσία. Είναι ηλικίας 42 ετών, ύπανδρος με λευκό ποινικό μητρώο.

Βάσει της δικής του παραδοχής, ο εφεσίβλητος κρίθηκε ένοχος για τη διάπραξη τεσσάρων αδικημάτων αποδοχής χρηματικών ποσών σε σχέση με διευθετήσεις για την υιοθεσία ανηλίκων, αδικήματα τιμωρητέα με ποινή φυλάκισης που δεν υπερβαίνει το ένα έτος ή/και χρηματική ποινή η οποία δεν υπερβαίνει τις £1.000,00 - (΄Αρθρο 27(3)(4) του περί Υιοθεσίας Νόμου του 1995, (Ν. 19(Ι)/95)).

Παραδέχτηκε και καταδικάστηκε και για πέμπτο αδίκημα, τουτέστιν για απόπειρα εξασφάλισης άδειας παραμονής αλλοδαπού στην Κύπρο, με την υποβολή ψευδούς έκθεσης, επαγόμενο την ίδια τιμωρία όπως και τα άλλα τέσσερα αδικήματα τα οποία διέπραξε - (΄Αρθρο 19(1)(α)(β) του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου, ΚΕΦ. 105).

Η αρχή της ισότητας ενώπιον του νόμου, της ίσης μεταχείρισης από κάθε αρχή της Πολιτείας και ο αποκλεισμός κάθε μορφής διάκρισης, διασφαλίζεται περιεκτικά από το ΄Αρθρο 28 του Συντάγματος. Η ίση μεταχείριση των παραβατών και οι συνέπειες παρεκκλίσεων από αυτή αποτέλεσαν το αντικείμενο πολλών δικαστικών αποφάσεων, αρχής γενομένης από τη Georghios Yiasoumis Nicolaou v. The Police (1969) 2 C.L.R. 120. Η νομολογία επί του θέματος παρατίθεται και εξετάζεται στην απόφασή μας στη Δημητρίου ν. Δημοκρατίας, Ποινική ΄Εφεση Αρ. 6493, 6/4/99.

Στη Georghiou and Others v. Republic (1986) 2 C.L.R. 109, υπογραμμίστηκε ότι:- (σελ. 126)

Παρόλο που τυπικά οι επιδιώκοντες την υιοθεσία γονείς και οι μητέρες των νεογέννητων, εμπλεκόμενοι στη συναλλαγή για τη διάθεση των νεογέννητων, διέπραξαν, κατά νόμο, αδικήματα ανάλογα προς εκείνα τα οποία διέπραξε ο εφεσίβλητος, η θέση τους διακρίνεται, ως προς την ουσία του πράγματος, από εκείνη του εφεσίβλητου. Διάφορα ήταν τα κίνητρά τους και ο σκοπός της ανάμειξής τους στην εμπορία. Ενώ στις περιπτώσεις των υιοθετούντων και των φυσικών μητέρων η ανάμειξη τους είχε ως αντικειμενικό σκοπό την πλήρωση ανάγκης - συναισθηματικής ή ακόμα φυσικής, στην περίπτωση των πρώτων, και μεγάλης οικονομικής, στην περίπτωση των δευτέρων - στην περίπτωση του εφεσίβλητου το κίνητρο ήταν η εκμετάλλευση αυτής της ανάγκης, χάριν του κέρδους. Το στοιχείο της εγκληματικότητας, που συνοδεύει την πράξη του εφεσίβλητου, διακρίνεται από εκείνο των άλλων παραβατών, οι οποίοι δεν άχθηκαν ενώπιον της Δικαιοσύνης. Τούτου δοθέντος, η έκταση της βαρύτητας που δόθηκε σ' αυτό τον παράγοντα, ως μετριαστικό στοιχείο, ήταν, κατ' ουσία, εσφαλμένη.

Ο κ. Ευσταθίου, για τον εφεσίβλητο, έκαμε αναφορά στις προσωπικές του συνθήκες, στη βεβαρημένη κατάσταση της υγείας της συζύγου του και στο λευκό του μητρώο^. ακόμα και στη μεγάλη δημοσιότητα που δόθηκε στο αδίκημα και, κατά κάποιο τρόπο, στη διαπόμπευσή του. Επίσης, αναφέρθηκε στις εξωδικαστικές κυρώσεις που αναμένεται ότι ο εφεσίβλητος θα αντιμετωπίσει από το πειθαρχικό όργανο του Ιατρικού Συλλόγου. Στο σημείο αυτό, έκαμε αναφορά στη Yeates κ.ά ν. Αστυνομίας, Ποινικές Εφέσεις Αρ. 6940 6941, 22/6/00, όπου λήφθηκαν υπόψη οι αναμενόμενες επιπτώσεις από την καταδίκη άγγλων στρατιωτών σε ποινή φυλάκισης στη σταδιοδρομία τους, επαγόμενη την απόλυσή τους από το στράτευμα. Στην απόφαση του Εφετείου να μην εγκρίνει ποινή φυλάκισης για αδικήματα κοινής επίθεσης και επίθεσης προκαλούσας πραγματική σωματική βλάβη, μέθης, ανησυχίας και δημόσιας εξύβρισης, προσμέτρησε και η μέθη, κάτω από την οποία τελούσαν οι καταδικασθέντες, καθώς επίσης και η απώλεια αυτοελέγχου, στην κατάσταση που αυτοί ευρίσκοντο.

Στην προκείμενη περίπτωση, τα αδικήματα του εφεσίβλητου ήταν προσχεδιασμένα και καλά οργανωμένα. Ο εφεσίβλητος στράτευσε, στην πορεία, τις μαιευτικές του γνώσεις και δεξιότητες, προς αποκόμιση κέρδους. ΄Επραξε ηθελημένα εκείνο το οποίο απαγορεύει ο νόμος, χάριν του κέρδους. Σε σχέση με τη διάπραξη των αδικημάτων, κανένα ελαφρυντικό δεν μπορεί να εντοπισθεί. Το ότι τα επιθυμούντα την υιοθεσία ζευγάρια αισθάνονται ευγνωμοσύνη προς τον εφεσίβλητο για τις υπηρεσίες του, γεγονός που προβλήθηκε τόσο ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου όσο και ενώπιόν μας ως μετριαστικό στοιχείο, δεν αλλοιώνει τη σοβαρότητα των αδικημάτων. Η ευαρέσκεια των ανθρώπων αυτών είναι αποκαλυπτική του μέτρου της ανάγκης που είχαν να υιοθετήσουν νεογέννητα παιδιά. Στην αντιμετώπιση του ανθρωπιστικού αυτού θέματος ο νόμος απαγορεύει τη συναλλαγή, κυρίως προς αποτροπή της εμπορίας. Αν ο εφεσίβλητος απλώς διευκόλυνε την υιοθεσία, διαφορετική θα ήταν η θέση του. ΄Επραξε, όμως, αυτό που αντιστρατεύεται ο απώτερος σκοπός της απαγόρευσης - την εμπορία νεογέννητων παιδιών προς υιοθεσία.

Δε συμφωνούμε με την εισήγηση που έγινε εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα - ότι η αναντιστοιχία μεταξύ του προστίμου και του κέρδους, το οποίο προσπορίστηκε ο εφεσίβλητος από την παράνομη δράση του, καθιστά την ποινή, αφ' εαυτής, ανεπαρκή, ή ότι η αντιστοιχία μεταξύ των δύο είναι προσδιοριστική του μέτρου της ποινής. Αυτό, βέβαια, δεν εξουδετερώνει τη σοβαρότητα του αδικήματος, που αποτελεί και τον άξονα της έφεσης του Γενικού Εισαγγελέα για τον παραμερισμό της επιβληθείσας ποινής, υπό το πρίσμα των καθιερωθεισών προς τούτο νομολογιακών αρχών - (βλ., μεταξύ άλλων, Philippou v. Republic (1983) 2 C.L.R. 245 και Γεωργίου ν. Αστυνομίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 525).

Γ.Μ. Πικής, Π.