Η διάπραξη των αδικημάτων, ανάγεται σε χρόνους προγενέστερους της τροποποίησης του άρθρου 305(Α) του Ποινικού Κώδικα την οποία επέφερε ο Νόμος 186/96 και συνεπώς το θέμα διέπεται από την νομοθεσία που ίσχυε πριν από την τροποποίηση.

Αναφορικά με τα γεγονότα που συνθέτουν τις λεπτομέρειες των δυο αδικημάτων, έγινε δήλωση παραδεκτών γεγονότων με βάση τις σχετικές πρόνοιες του περί Αποδείξεως Τροποποιητικού Νόμου Ν. 186/86, τα οποία έγιναν αποδεκτά από το δικαστήριο. Τα γεγονότα αυτά είναι:

(α) Οι επίδικες επιταγές δεν πληρώθηκαν μέσα σε εύλογο χρόνο.

(β) Κατά τις ημερομηνίες που παρουσιάστηκαν για πληρωμή δεν υπήρχαν διαθέσιμα κεφάλαια και δεν πληρώθηκαν λόγω έλλειψης διαθέσιμων κεφαλαίων στους λογαριασμούς του εφεσίβλητου.

(γ) Ο εφεσείων καταχώρησε εναντίον του εφεσίβλητου την αγωγή αριθ. 11987/95 με την οποία απαιτούσε τα ποσά τα δύο επιταγών και η οποία επιδόθηκε προσωπικά στον εφεσίβλητο στις 8.1.96.

Ο εφεσείων είναι ιατρός-γυναικολόγος. Γνώρισε τον εφεσίβλητο μέσω της γυναίκας του η οποία είναι παιδίατρος. Ο εφεσίβλητος είπε στον εφεσείοντα πως ασχολείτο με εισαγωγές γάλακτος και παιδικών τροφών καθώς και με εξαγωγές γάλακτος στην Κροατία.

Η γνωριμία, οδήγησε στη σύναψη συμφωνίας. Εφεσείων και εφεσίβλητος συμφώνησαν μεταξύ τους όπως ο εφεσείων διαθέσει και όντως διέθεσε, κεφάλαια στην επιχείρηση εξαγωγών γάλακτος του εφεσίβλητου με αντάλλαγμα την καταβολή υπό του εφεσίβλητου μερίσματος 7% επί του κεφαλαίου ανά δίμηνο.

Στη βάση της μεταξύ τους συμφωνίας ακολούθησαν συναλλαγές και δοσοληψίες. Η χρονολογική τους σειρά και τα ακριβή γεγονότα που τις περιβάλλουν υπήρξαν αντικείμενο αμφισβήτησης. Παρά ταύτα, διαπιστώθηκε η ύπαρξη σημαντικού σταθμού στην όλη πορεία των συναλλαγών για τον οποίο υπάρχει σύγκλιση. Ο εφεσίβλητος υπέγραψε προς όφελος του εφεσείοντα δύο συναλλαγματικές εκ £34.240 και £32.100 με εγγυητές τον πατέρα του και την εταιρεία Stelios Kyriakides Ltd. Το πρωτόδικο δικαστήριο κατόπιν εξέτασης της μαρτυρίας που είχε ενώπιόν του, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι εν λόγω συναλλαγματικές υπεγράφησαν από τον εφεσίβλητο προς εξασφάλιση του λαβείν του εφεσείοντα και όχι προς ακύρωση προγενέστερων συναλλαγών των διαδίκων. Σύμφωνα με την απόφαση, η υπογραφή των εν λόγω συναλλαγματικών αποτελούσε συνέχεια των συναλλαγών των διαδίκων που είχαν ως βάση την αρχική τους συμφωνία.

Ο εφεσίβλητος πρόβαλε τον ισχυρισμό ότι η συμφωνία με τον εφεσείοντα ήταν συμφωνία δανείου που πρόβλεπε την πληρωμή τόκου πέραν του επιτρεπομένου υπό του νόμου ορίου και ότι τα ποσά των δύο επιταγών ήταν προϊόν τοκογλυφίας που είχε προκύψει από την εν λόγω συμφωνία που στην ολότητά της ήταν μολυσμένη από παρανομία λόγω παράβασης των προνοιών του Περί Τόκου Νόμου του 1977 (Ν. 2/77).

Η πρωτόδικος δικαστής κατέληξε στο συμπέρασμα ότι απεδείχθησαν όλα τα συστατικά στοιχεία του αδικήματος τα οποία ορθά προσδιόρισε ως εξής:

(α) Η έκδοση επιταγής

Διαπίστωσε επίσης ότι το "μέρισμα" που αναφέρεται στη συμφωνία αποτελεί τόκο εντός της εννοίας του περί τόκου νόμου (Ν. 2/77) και με βάση αυτή τη διαπίστωση, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η συμφωνία είναι παράνομη. Το απόσπασμα από την πρωτόδικη απόφαση που ακολουθεί, εμπεριέχει το πιο πάνω συμπέρασμα:

Το άρθρο 305(Α) του Ποινικού Κώδικα Κεφ. 154 προβλέπει για τις επιταγές χωρίς αντίκρυσμα. Στα πρώτα δύο εδάφια του άρθρου προσδιορίζονται τα αντίστοιχα συστατικά στοιχεία των αδικημάτων καθώς και των υπερασπίσεων που προσφέρονται σε σχέση με το καθένα από αυτά στην περίπτωση της μη πληρωμής επιταγών.

Η ορθή ερμηνεία του εδαφίου 3 είναι, κατά τη γνώμη μας, η ακολουθη: Η επιταγή, αντικείμενο της κατηγορίας, πρέπει:

Για τους λόγους που έχουμε εξηγήσει, η υπεράσπιση της έλλειψης αγώγιμου δικαιώματος δεν μπορούσε υπό τις περιστάσεις να ευσταθήσει.

Η διαπίστωση του πρωτόδικου δικαστηρίου ότι έχουν αποδειχθεί όλα τα συστατικά στοιχεία των αδικημάτων είναι ορθή και αναντίρρητη. Κρίνουμε ότι η ενοχή του εφεσιβλήτου έχει αποδειχθεί πέρα από κάθε λογική αμφιβολία.

Ο κ. Πουργουρίδης πρόβαλε τον ισχυρισμό ότι η ειδοποίηση έφεσης υπεγράφη από τον δικηγόρο του εφεσείοντα χωρίς εξουσιοδότηση του Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας κατά παράβαση του άρθρου 137(3) της Ποινικής Δικονομίας, Κεφ. 155, γεγονός που καθιστά την έφεση απαράδεκτη. Ο ισχυρισμός δεν ευσταθεί. Η έγκριση του Γενικού Εισαγγελέα για καταχώρηση έφεσης από δικηγόρο εξυπακούει κατά την άποψή μας και παραχώρηση εξουσιοδότησης υπογραφής της ειδοποίησης έφεσης.

Κατόπιν των ανωτέρω, ενασκώντας τις εξουσίες μας δυνάμει του άρθρου 145(3)(α)(ι) του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155, παραμερίζουμε την αθωωτική απόφαση του πρωτόδικου δικαστηρίου και βρίσκουμε ένοχο τον εφεσίβλητο σύμφωνα με το κατηγορητήριο.

Η έφεση επιτρέπεται. Ο εφεσίβλητος κρίνεται ένοχος ως το κατηγορητήριο. Στη συνέχεια θα εξετάσουμε το θέμα της ποινής.

Δ.

Δ.

Δ.

ΑΦ.

ΑΦ.