|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2013) 1 ΑΑΔ 561
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 39/2013)
7 Μαρτίου, 2013
[ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
- ΚΑΙ -
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ 33/1964 ΟΠΩΣ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 30 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
- ΚΑΙ -
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ CERNEY TRADING LIMITED ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΓΙΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ CERTIORARI
- KAI -
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ/ΔΙΑΤΑΓΕΣ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 18/2/2013 ΚΑΙ 25/2/2013 ΕΠΙ ΤΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ ΔΙΑ ΚΛΗΣΕΩΣ ΤΗΣ CERNEY TRADING LIMITED ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΟΣΩΡΙΝΩΝ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΚΑΤΑΧΩΡΗΘΗΚΕ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΑΡ. 595/2013 ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΙΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ
____________
Μ. Σωκράτους (κα), για κ. Α. Χρ. Θεοφίλου, για τους Αιτητές.
__________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.: Οι αιτητές, ενάγοντες στην αγωγή υπ΄ αρ. 595/2013, του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού, καταχώρησαν στις 11.2.2013 εναντίον των εναγομένων μονομερή αίτηση, με την οποία επιζητείτο η έκδοση προσωρινών απαγορευτικών και συντηρητικών διαταγμάτων. Το Επαρχιακό Δικαστήριο το οποίο επελήφθη της αίτησης, μη ικανοποιούμενο ότι συντρέχουν οι προϋποθέσεις για έκδοση των αιτουμένων διαταγμάτων μονομερώς, διέταξε την επίδοση της αίτησης την οποία και όρισε στις 18.2.2013. Ενέκρινε την ίδια ημέρα, μετά την υποβολή προφορικού αιτήματος εκ μέρους των αιτητών, άδεια για καταχώριση συμπληρωματικής ένορκής δήλωσης. Οι αιτητές καταχώρισαν τη συμπληρωματική ένορκη δήλωση στις 13.2.2013 και επέδωσαν αυθημερόν στους καθ΄ ων η αίτηση την αίτηση μαζί με το κλητήριο ένταλμα.
Στις 18.2.2013 οι καθ΄ ων η αίτηση δεν εμφανίστηκαν στο Δικαστήριο. Το Δικαστήριο εξέδωσε προσωρινά διατάγματα όπως αυτά περιορίστηκαν από τη δικηγόρο των αιτητών και επέβαλε όρο υπογραφής εγγύησης ύψους €30.000 εκ μέρους της αιτήτριας. Ενώ η μη εμφάνιση των εναγομένων στη διαδικασία, παρά την προς αυτούς επίδοση της αίτησης, καταγράφηκε στο πρακτικό του Δικαστηρίου, το Δικαστήριο όρισε τα διατάγματα επιστρεπτέα στις 25.2.2013. Στις 25.2.2013, η καθ΄ ης η αίτηση εμφανίζεται στη διαδικασία και προβάλλει ένσταση. Το Δικαστήριο ακολούθως ορίζει την υπόθεση για μνεία στις 13.3.2013, δίνοντας ταυτόχρονα οδηγίες για την καταχώριση ένστασης της καθ΄ ης η αίτηση μέχρι την ημέρα εκείνη.
Με την παρούσα διαδικασία επιζητείται η παραχώρηση άδειας για την καταχώριση αίτησης:
(1) Για έκδοση εντάλματος certiorari για τη μετακίνηση και/ή μεταφορά στο Ανώτατο Δικαστήριο της υπόθεσης, με σκοπό την ακύρωση:
(α) των αποφάσεων και/ή διαταγών του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού ημερ. 18.2.2013, με τις οποίες διέταξε να υπογραφεί εγγύηση ύψους €30.000 από τους αιτητές και τον ορισμό των προσωρινών διαταγμάτων τα οποία όρισε ως επιστρεπτέα.
(β) Των οδηγιών και/ή αποφάσεων του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού, ημερ. 25.2.2013, που δόθηκαν στα πλαίσια της πιο πάνω αίτησης σχετικά με την καταχώριση ένστασης εκ μέρους της καθ΄ ης η αίτηση.
(2) Διάταγμα που να αναστέλλει κάθε ενέργεια σε σχέση με τη διαδικασία της εκδίκασης της αίτησης μέχρι και της αποπεράτωσης της παρούσας διαδικασίας.
Είναι η θέση των αιτητών ότι οι επίδικες αποφάσεις εκδόθηκαν κατά παράβαση των σχετικών διαδικαστικών κανονισμών και νομοθεσίας: το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού χειρίστηκε τα εκδοθέντα διατάγματα ως να εκδόθηκαν μονομερώς και χωρίς ειδοποίηση, παρόλο που κατά τον ουσιώδη χρόνο η αίτηση είχε ήδη, σύμφωνα με τις οδηγίες του Δικαστηρίου, καταστεί διά κλήσεως μετά τη δέουσα επίδοσή της στους καθ΄ ων η αίτηση. Ως εκ τούτου, η έκδοση των προσβαλλομένων αποφάσεων συνιστά έκδηλο νομικό σφάλμα.
Δεν προβλέπεται από τη σχετική νομοθεσία δικαίωμα έφεσης εναντίον των προσβαλλομένων αποφάσεων και/ή διαταγμάτων του Δικαστηρίου.
Τα γεγονότα και οι συνέπειες της έκδοσης των προσβαλλομένων αποφάσεων και/ή διαταγών συνιστούν εξαιρετικές συνθήκες για την ακύρωσή τους, σε περίπτωση που ήθελε αποφασιστεί ότι οι αιτητές είχαν εναλλακτική θεραπεία.
Η διαδικασία έκδοσης προνομιακού εντάλματος δεν συνιστά υποκατάστατο του ένδικου μέσου της έφεσης, ούτε μέσο εποπτείας της διαδικασίας των Επαρχιακών Δικαστηρίων ή της πρακτικής που ακολουθήθηκε (Αναφορικά με το Γενικό Εισαγγελέα (Αρ.3) (1993) 1 Α.Α.Δ. 42 και Αναφορικά με την αίτηση της Global Consolidator Public Ltd (2006) 1 Α.Δ.Δ. 464). Αντικείμενό της, είναι ο έλεγχος της ορθότητας αλλά και της νομιμότητας της απόφασης εκεί όπου διαπιστώνεται από το πρακτικό της σχετικής απόφασης και/ή διαδικασίας, όπως καταγράφεται στα πρακτικά, έλλειψη ή υπέρβαση δικαιοδοσίας, έκδηλη πλάνη περί το νόμο, προκατάληψη ή παραβίαση των κανόνων της φυσικής δικαιοσύνης.
Στοχεύει η διαδικασία, όχι στον έλεγχο της ορθότητας, αλλά της νομιμότητας της απόφασης (Αναφορικά με την αίτηση της Marewave Shipping & Trading Company Ltd (1992) 1 A.A.Δ. 116). Εκεί όπου εκ πρώτης όψεως προκύπτει ότι το Δικαστήριο έχει δικαιοδοσία και ότι η διαδικασία εξελίχθηκε κανονικά, το Ανώτατο Δικαστήριο δεν προχωρεί στην έκδοση προνομιακού διατάγματος επειδή ενδεχομένως το κατώτερο Δικαστήριο αντιλήφθηκε λανθασμένα ένα νομικό σημείο (Αναφορικά με το Μάριο Χρίστου (1996) 1 Α.Α.Δ. 398). Εκεί όπου το Δικαστήριο κέκτηται δικαιοδοσίας, δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί ότι έχει υπερβεί ή ότι καταχράστηκε τη δικαιοδοσία του, απλώς και μόνο επειδή ερμήνευσε λανθασμένα ένα νομοθέτημα ή ακόμα αποδέχθηκε παράνομη μαρτυρία (Χρίστου, ανωτέρω), ή, τέλος αν παραπλανήθηκε ως προς τα γεγονότα. Σε κάθε περίπτωση, το διάταγμα δεν στοχεύει στη διόρθωση λανθασμένης απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Δεν τίθεται ζήτημα αντικατάστασης της κρίσης που διαμόρφωσε το κατώτερο Δικαστήριο αναφορικά με ζήτημα που αποφάσισε στα πλαίσια της δικαιοδοσίας του, με την κρίση του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
΄Εχει πάγια νομολογηθεί, ότι σε πολύ σπάνιες και εξαιρετικές περιστάσεις δίδεται άδεια καταχώρησης αίτησης προνομιακού εντάλματος ή θα χορηγηθεί η έκδοση τέτοιου εντάλματος εκεί όπου προσφέρεται άλλο ένδικο μέσο (Αναφορικά με τις Αιτήσεις της Αυγής Ι. Κωνσταντινίδου κ.α. (1992) 1 Α.Α.Δ. 853).
Όπως εξήγησε η Ολομέλεια στην Ανθίμου (1991) 1 Α.Α.Δ. 41, σελ. 48-49:
«Και αν ακόμα ο αιτητής ικανοποιήσει το Δικαστήριο ότι υπάρχει εκ πρώτης όψεως ή/και συζητήσιμο ζήτημα, αυτό δεν είναι αρκετό από μόνο του για να του δοθεί η αναγκαία άδεια. Πρέπει, επίσης, να αποδείξει ότι υπάρχουν εξαιρετικές συνθήκες. Όπου προβλέπεται άλλο ένδικο μέσο και, ειδικά διαδικασία έφεσης, το Ανώτατο Δικαστήριο σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις, κάτω από εξαιρετικές περιστάσεις, δίδει άδεια.».
Η συνήγορος των αιτητών στηρίχτηκε στην υπόθεση Αναφορικά με την αίτηση του Κώστα Σμυρνιού, αιτητή στην Αίτηση Διατροφής του Οικογενειακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (2000) 1 Α.Α.Δ. 43, για να υποστηρίξει ότι, από τη στιγμή που το Δικαστήριο έδωσε οδηγίες για επίδοση της αίτησης ώστε και να ακουστεί και η άλλη πλευρά, μετέτρεψε στο χρόνο που την όρισε την αίτηση διά κλήσεως, και ως εκ τούτου, το Δικαστήριο από τη στιγμή που εξέτασε το ζήτημα στην απουσία της άλλης πλευράς η οποία είχε την ευκαιρία να ακουστεί, και επέλεξε να μην εμφανιστεί, οδηγεί στην έκδοση απ΄ ευθείας οριστικού προσωρινού διατάγματος και όχι επιστρεπτέου. Θα πρέπει λοιπόν, όπως αποφασίστηκε στην πιο πάνω υπόθεση, το Δικαστήριο να κρίνει ότι η αίτηση εξαντλήθηκε, δεν παρεχόταν πλέον στο Δικαστήριο δικονομικό πλαίσιο για την εξέταση οποιουδήποτε ζητήματος. Εισηγείται λοιπόν η ευπαίδευτη συνήγορος, ότι από τη στιγμή που το ζήτημα εξαντλήθηκε και από τη στιγμή που δεν παρέχεται στους αιτητές η δυνατότητα έφεσης για την προσβολή εκείνης της πτυχής της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού αναφορικά με τις οδηγίες ημερ. 25.2.2013, με τις οποίες το Δικαστήριο έδωσε οδηγίες στους καθ΄ ων η αίτηση για καταχώριση ένστασης, παρέχεται η δυνατότητα για την έκδοση διατάγματος certiorari.
Δεν θα συμφωνήσω με την πιο πάνω εισήγηση. Τα γεγονότα της υπόθεσης, στην οποία αναφέρθηκε η ευπαίδευτη συνήγορος, διαφοροποιούνται από την παρούσα. Δεν θα τα καταγράψω. Περιορίζομαι να αναφέρω ότι εκεί είχε εκδοθεί διάταγμα αναστολής μέχρι την ημερομηνία κατά την οποία βρισκόταν ορισμένη η κύρια αίτηση για αναστολή εκτέλεσης διατάγματος διατροφής. Μεταφέρω όμως τη συμφωνία μου με τις παρατηρήσεις του Δικαστηρίου το οποίο σημείωνε:
«Όσο και αν ο τρόπος με τον οποίο το Οικογενειακό Δικαστήριο αντίκρυσε ορισμένες πτυχές υπόκειται σε επίκριση, ήταν εντούτοις ορθή η βασική διαπίστωση ότι δεν απέμενε ο,τιδήποτε προς εξέταση σχετικά με την αίτηση για προσωρινό διάταγμα. Εσφαλμένα ήταν βέβαια που το Δικαστήριο συνέχισε να θεωρεί την αίτηση μονομερή. Διότι με τις δοθείσες οδηγίες για επίδοση, ώστε να ακουστεί και η άλλη πλευρά, εν προκειμένω τη μετέτρεψε, στο χρόνο που την όρισε, σε αίτηση διά κλήσεως. Όπως υποστήριξε και ο ευπαίδευτος συνήγορος του αιτητή. Αυστηρώς βέβαια θα έπρεπε, από τη στιγμή που το Δικαστήριο δεν ήταν διατεθειμένο να επιληφθεί του ζητήματος στη βάση μονομερούς αίτησης, να έδιδε οδηγίες όπως το ζήτημα τεθεί με αίτηση διά κλήσεως όπως ορίζει η Δ.48 κ. 8(3): σύμφωνα με τον Καν. 11 του αναφερθέντος Διαδικαστικού Κανονισμού του 1990, ισχύουν οι Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας εφόσον δεν έχει γίνει άλλη πρόνοια. Προβλέπεται στον κ.8(3) της Δ.48 ότι:
"(3) The Court or Judge dealing with an application made ex parte may direct that it be made by summons with notice to such persons as the Court or Judge may think fit."».
Ο τρόπος όμως που ενήργησε στην υπό κρίση περίπτωση το Δικαστήριο δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση να δικαιολογήσει την έκδοση ή την ύπαρξη δυνατότητας για έκδοση διατάγματος τύπου certiorari για την απόφαση του Δικαστηρίου ημερ. 25.2.2013. Σε κάθε περίπτωση και λόγος καθόλου να μην δόθηκε από το Δικαστήριο για τις ενέργειες του και την κατάληξή του να παράσχει στους καθ΄ ων η αίτηση τη δυνατότητα να καταχωρίσουν ένσταση, παρά την έκδοση του αιτουμένου διατάγματος, το οποίο θεώρησε ως προσωρινό, παρέχεται η δυνατότητα έφεσης για την προσβολή εκείνης της πτυχής της απόφασης και/ή των οδηγιών του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού ημερ. 25.2.2013. Δεν αποτελεί το certiorari εναλλακτικό ένδικο μέσο, το δικαίωμα έφεσης εξυπηρετεί τις ανάγκες της περίπτωσης.
Δεν θα παραχωρούσα όμως την άδεια και για ένα επιπρόσθετο λόγο. Για την καθυστέρηση που επέδειξαν οι αιτητές και την αντιφατικότητα στη στάση τους και στις κινήσεις τους έναντι των διαταγών του Δικαστηρίου. Στη συμπληρωματική ένορκη δήλωση που καταχωρίστηκε στις 4.3.2013, οι αιτητές δικαιολογούν την όποια καθυστέρηση, λέγοντας ότι δεν προχώρησαν άμεσα μετά τις 18.2.2013 με την καταχώρηση της αίτησης για άδεια γιατί «μετά την επίδοση των διαταγμάτων θεώρησαν σκοπιμότερο να περιμένουν εάν τελικά θα εμφανίζονταν οι Καθ΄ων η αίτηση στη διαδικασία. Λόγω της μη εμφάνισης των Καθ΄ων η αίτηση κατά τη δικάσιμο της 18/02/2013, θεωρείτο πολύ πιθανό να μην εμφανιστούν ούτε κατά την 25/02/2013 οπότε τα εκδοθέντα προσωρινά διατάγματα θα οριστικοποιούνταν. Αμέσως, όμως, μετά την δικάσιμο της 25/02/2013 όταν και το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού συνέχιζε να χειρίζεται τα προσωρινά διατάγματα ως εκδοθέντα επί μονομερούς αιτήσεως δίνοντας οδηγίες στους Καθ΄ ων η αίτηση για καταχώρηση ένστασης, οι Αιτητές προχώρησαν άμεσα με την καταχώρηση της παρούσας αίτησης.» Από τη στιγμή που έκριναν ότι οι οδηγίες του Δικαστηρίου 18.2.2013 δόθηκαν εκτός δικονομικού πλαισίου, όφειλαν να κινηθούν και να λάβουν τα μέτρα τα οποία έκριναν υπό τις περιστάσεις ότι δικαιολογούνταν για την ακύρωσή τους, και να μην αναμένουν τις κινήσεις του αντιδίκου τους, αν εμφανιζόταν, για να λάβουν μέτρα, όπως η υπό κρίση αίτηση.
Υπό το φως των όσων έχω αναφέρει πιο πάνω, δεν υπάρχει περιθώριο για παροχή άδειας καταχώρησης αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος certiorari. H αίτηση απορρίπτεται.
Δ. Μιχαηλίδου, Δ.
/ΜΔ