|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2004) 1 ΑΑΔ 1621
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11828)
30 Σεπτεμβρίου, 2004
[ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΗΛΙΑΔΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στές]
ΚΥΠΡΙΑΚΕΣ ΑΕΡΟΓΡΑΜΜΕΣ ΛΤΔ,
Εφεσείουσα-Εναγομένη,
ν.
ΕΙΡΗΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ,
Εφεσίβλητης-Ενάγουσας.
- - - - - -
Π. Πολυβίου, για την Εφεσείουσα.
Κ. Μέσσιος, για την Εφεσίβλητη.
- - - - - -
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Γαβριηλίδης, Δ.
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ.: Η παρούσα έφεση στρέφεται κατά της ενδιάμεσης απόφασης του Ε.Δ. Λευκωσίας, ημερομηνίας 26.9.2003, με την οποία επιτράπηκε στην εφεσίβλητη η τροποποίηση της εκθέσεως απαιτήσεώς της στην Αγωγή 15855/98 Ε.Δ. Λευκωσίας.
Την 31.3.2004, ύστερα από αίτημα του δικηγόρου της εφεσίβλητης, δώσαμε οδηγίες να καταχωρηθούν γραπτές αγορεύσεις αναφορικά με το κατά πόσο το Εφετείο έχει δικαιοδοσία να επιληφθεί της έφεσης. Αν, δηλαδή, η επίδικη απόφαση είναι εφέσιμη. Ταυτόχρονα, δώσαμε ημερομηνία για προφορικές διευκρινίσεις.
Ο δικηγόρος της εφεσείουσας υποστήριξε ότι η επίδικη απόφαση είναι εφέσιμη, ως καθοριστική για τα δικαιώματα των διαδίκων, για το λόγο ότι η αίτηση της εφεσίβλητης για τροποποίηση της εκθέσεως απαιτήσεως συνιστούσε κατάχρηση της δικαστικής εξουσίας διότι (α) υποβλήθηκε με υπέρμετρη και/ή αδικαιολόγητη, υπό τις περιστάσεις, καθυστέρηση και (β) η εφεσίβλητη καταχώρησε πολλαπλές προηγούμενες διαδικασίες.
Αντίθετη ήταν η θέση του δικηγόρου της εφεσίβλητης. Αφού απέρριψε τη θέση ότι η αίτηση για τροποποίηση συνιστούσε κατάχρηση της δικαστικής διαδικασίας, εισηγήθηκε ότι η επίδικη απόφαση δεν είναι εφέσιμη ως μη καθοριστική για τα δικαιώματα των διαδίκων.
Σχετικά με το ζήτημα του εφέσιμου των ενδιάμεσων αποφάσεων στην Κωνσταντίνου ν. Κυπριακών Αερογραμμών Λτδ, Π.Ε. 11332, 21.4.2003, λέχθηκαν τα ακόλουθα:
". Στην απόφαση της Ολομέλειας στην SECO Ltd v. Κεντρικού Συμβουλίου Προσφορών, Α.Ε.2748, 14.2.2000, ο Νικήτας Δ. επανέλαβε τις αρχές που υιοθέτησε η νομολογία μας, με ειδική αναφορά στην Χρ. Ιωσηφίδης κ.ά. ν. Δημοκρατίας, Α.Ε.2694 και Α.Ε.2812, 22.12.1999, απ΄ όπου υιοθετήθηκε το πιο κάτω απόσπασμα από την απόφαση του Νικολαϊδη Δ., με παραπομπή στην Evand Promotions Ltd and others v. Rutman, Π.Ε.9397, 23.12.1997, (υπό Πική, Π.):
"Στην υπόθεση Evand Promotions Ltd and others v. Rutman, Π.Ε.9397, ημερ. 23.12.1997, επαναλήφθηκε ότι η έννοια του όρου «απόφαση» σημαίνει αποφάσεις, ενδιάμεσες ή τελικές, καθοριστικές για τα δικαιώματα των διαδίκων. Μόνο αποφάσεις που ενέχουν αυτό το στοιχείο είναι εφέσιμες. Τονίστηκε επίσης ότι η δευτεροβάθμια δικαιοδοσία δεν έχει ως σκοπό την επιτήρηση της πορείας ή της εξέλιξης της δίκης, αλλά των αποτελεσμάτων της, των καθοριστικών για τα δικαιώματα των διαδίκων. Ενδιάμεσες αποφάσεις, μη καθοριστικές αφ΄ εαυτών για τα δικαιώματα των διαδίκων, εφόσον επηρεάζουν το αποτέλεσμα, μπορούν να αναθεωρηθούν μέσα στα πλαίσια της έφεσης κατά της τελικής απόφασης (βλέπε επίσης Ιεροδιακόνου κ.α. ν. Γεωργίου, Π.Ε.10013 ημερ. 15.12.1998)."
Οι ίδιες αρχές υιοθετήθηκαν στην Thas Maritime Co. Ltd v. Στ. Ρήγα κ.α., Π.Ε.10427, 27.4.2000 και στην Price v. Gray, Π.Ε.11054, 26.3.2002."
Η ανωτέρω νομολογία επικροτήθηκε με την απόφαση της πλειοψηφίας της πλήρους Ολομέλειας στη Χαρούς ν. Χαρούς, Π.Ε.11272, 4.11.2003.
Έχουμε συγκρίνει την αρχική έκθεση απαιτήσεως, όπως αυτή περιέχεται στο ειδικώς οπισθογραφημένο κλητήριο, με την τροποποιημένη έκθεση απαιτήσεως. Διαπιστώσαμε, όπως και το πρωτόδικο Δικαστήριο, ότι πρόκειται για εκτεταμένη τροποποίηση. Όμως η βάση της αγωγής παραμένει η ίδια. Είναι αυτή της παράνομης απόλυσης. Η ίδια είναι και η αξίωση. Με αυτά τα δεδομένα, δε βλέπουμε πως η επίδικη ενδιάμεση απόφαση, με την οποία επιτράπηκε η τροποποίηση, μπορεί να θεωρηθεί ως καθοριστική αφ΄ εαυτής των δικαιωμάτων των διαδίκων. Οι λόγοι που προβάλλονται από το δικηγόρο της εφεσείουσας προς υποστήριξη της εισήγησής του ότι η επίδικη απόφαση είναι καθοριστική αφ΄ εαυτής των δικαιωμάτων των διαδίκων ήτοι, (α) καθυστέρηση στην υποβολή της αίτησης και (β) πολλαπλότητα, δεν είναι, κατά την άποψή μας, λόγοι στη βάση των οποίων θα μπορούσε να κριθεί, με βάση τη νομολογία, το αμιγώς νομικό δικαιοδοτικό ερώτημα του εφέσιμου ή μη της επίδικης απόφασης. Είναι απλώς λόγοι, νομικοί και πραγματικοί, στη βάση των οποίων θα μπορούσε, ενδεχόμενα, να επιτύχει η έφεση αν η επίδικη απόφαση ήταν εφέσιμη. Εξού και περιλήφθηκαν, ορθά, στο εφετήριο.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εις βάρος της εφεσείουσας.
Δ.
Δ.
Δ.
/ΧΤΘ