ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

Μεταξύ:

Γεώργιου Τσιαντή,

και

HELLENIC BANK (INVESTMENTS) LIMITED,

Εφεσιβλήτων-Εν αγόντων

____________________

Για τον εφεσείοντα: Ν. Γεωργιάδης.

Για τους εφεσίβλητους: Μ. Πύργου (κα.).

______________________

______________________

ΚΑΛΛΗΣ, Δ.: Οι εφεσίβλητοι-ενάγοντες (οι εφεσίβλητοι) είναι χρηματιστηριακή εταιρεία. Με αγωγή τους που κατέθεσαν στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας (το Πρωτόδικο Δικαστήριο) στις 26.4.2000 αξίωσαν από τον εφεσείοντα-εναγόμενο (ο εφεσείων) το ποσό των £141,120.00. Το ποσό αυτό αντιπροσωπεύει αξία 350,000 μετοχών της εταιρείας K & G Complex Ltd, που αγόρασαν, κατόπιν εντολής και για λογαριασμό του εφεσείοντα. Για την μερική ή ολική ικανοποίηση της απαίτησης τους ζήτησαν και διάταγμα πώλησης των μετοχών μέσω του Χρηματιστηρίου Αξιών Κύπρου.

Την 4.5.2000 οι εφεσίβλητοι πέτυχαν, κατόπιν μονομερούς αίτησης, την έκδοση προσωρινού διατάγματος με το οποίο απαγορεύεται στον εφεσείοντα να πωλήσει, μεταβιβάσει, διαθέσει, ενεχειριάσει ή άλλως πως αποξενώσει τις εν λόγω μετοχές «για τις οποίες εκδόθηκε το πιστοποιητικό με αρ. 18395, αρ. Μητρώου 05191856 και με αρ. Μεταβίβασης 18003 ημερ. 11.10.1999».

Ο εφεσείων αντέδρασε με την καταχώριση ένστασης. Αντικείμενο της διαδικασίας ενώπιον του Πρωτόδικου Δικαστηρίου ήταν η εξέταση όλων όσων τα μέρη είχαν θέσει ενώπιον του για τη συνέχιση ή όχι της ισχύος του διατάγματος.

Τα γεγονότα όπως είχαν τεθεί στην ένορκο δήλωση των εφεσιβλήτων, η οποία συνόδευε την μονομερή αίτηση τους, έχουν ως εξής:

Οι εφεσίβλητοι είναι χρηματιστηριακή εταιρεία και διεξάγουν νόμιμα τραπεζιτικές, επενδυτικές και χρηματιστηριακές εργασίες.

Ο εφεσείων ήταν πελάτης τους από το 1996 και κατόπιν οδηγιών του προέβαιναν σε αγορές και πωλήσεις μετοχών. Στο πλαίσιο της σχέσης αυτής του αγόρασαν, στις 20.8.1999, 350,000 μετοχές της εταιρείας K & G Complex Ltd και χρέωσαν τον λογαριασμό του με το ποσό των £141,120.00. Για την αγορά αυτή έκδωσαν σημείωμα συμβολαίου (contract note) που επιβεβαίωνε την ολοκλήρωση της συναλλαγής το οποίο απέστειλαν αυθημερόν στον εφεσείοντα ο οποίος εξέφρασε και την ικανοποίηση του. Λίγες ημέρες, μάλιστα, αργότερα ο εφεσείων τους έδωσε οδηγίες για πώληση μέρους των μετοχών αλλά αυτές δεν υλοποιήθηκαν λόγω μη εξεύρεσης αγοραστή στην επιθυμητή τιμή.

Ο εφεσείων όφειλε να εξοφλήσει το πιο πάνω ποσό με την ολοκλήρωση της συναλλαγής αλλά δεν το έπραξε. Εξακολουθεί μέχρι σήμερα να το οφείλει παρά τις συνεχείς τους οχλήσεις και την ειδοποίηση που του έστειλαν μέσω δικηγόρων την 3.1.2000. Λόγω αυτής της παράλειψης, και προκειμένου να εξασφαλίσουν το λαβείν τους, προχώρησαν την 3.10.99 σε επίσχεση των μετοχών και έχουν στην κατοχή τους το πρωτότυπο του τίτλου τους. Παρόλο ότι άσκησαν το δικαίωμα επίσχεσης υπάρχει κίνδυνος σταδιακής πώλησης των μετοχών από τον εφεσείοντα γιατί εφαρμόζεται το σύστημα αποϋλοποίησης των μετοχών και είναι δυνατή η μεταβίβαση τους και χωρίς πιστοποιητικό ιδιοκτησίας.

Ο εφεσείων στερείται ικανής περιουσίας και σε περίπτωση αποξένωσης των μετοχών θα είναι δύσκολη ή αδύνατη η απονομή δικαιοσύνης σε κατοπινό στάδιο με ορατό τον κίνδυνο να μην μπορούν να εκτελέσουν πιθανή απόφαση προς όφελος τους.

Οι θέσεις που έχει προβάλει ο εφεσείων με την ένορκη του δήλωση που συνόδευε την ένσταση του έχουν ως εξής:

Την αγορά των επίδικων μετοχών την πληροφορήθηκε για πρώτη φορά μέσω κάποιου Σαρρή ο οποίος, λόγω των διαμαρτυριών του, υποσχέθηκε να εξετάσει τις κασέτες όπου ηχογραφούνται οι τηλεφωνικές συνομιλίες. Τέτοιες κασέτες, όμως, δεν υπήρχαν γιατί ο ίδιος ουδέποτε έδωσε οδηγίες για αγορά των μετοχών.

Εξέφρασε έλλειψη κατανόησης γιατί οι εφεσίβλητοι δεν προχώρησαν στην πώληση των μετοχών τον Νιόβρη του 1999 που η αξία τους ήταν υπερδιπλάσια κάτι που θα του επέφερε κέρδος £140,000 περίπου - ή, τουλάχιστο, γιατί δεν τον ειδοποίησαν ότι θάταν σωστό να πωληθούν τότε.

Οι πράξεις ή οι παραλείψεις των εφεσιβλήτων, που σχετίζονται με τις επίδικες μετοχές συνιστούν σοβαρές παραβιάσεις των περί Αξιών και Χρηματιστηρίου Αξιών Κύπρου Κανονισμών «γι' αυτό τους κατάγγειλε στις 14.6.2000 στην Επιτροπή Χρηματαγοράς».

Στο στάδιο των αγορεύσεων ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσείοντα επικέντρωσε την προσοχή του στην ανυπαρξία του στοιχείου του κατεπείγοντος.

Το Πρωτόδικο Δικαστήριο σημείωσε ότι για να πετύχει μια αίτηση για προσωρινό διάταγμα πρέπει, σύμφωνα με το άρ. 32 του περί Δικαστηρίων Νόμου, 1960 (Ν 14/60) να συντρέχουν οι ακόλουθες τρεις προϋποθέσεις:

1. Η ύπαρξη σοβαρού ζητήματος για εκδίκαση.
2. Η πιθανότητα ο αιτητής να δικαιούται στη θεραπεία που ζητεί με την αγωγή του ή ορατή πιθανότητα επιτυχίας.
3. 'Οτι θα είναι δύσκολο ή αδύνατο να απονεμηθεί πλήρης δικαιοσύνη σε μεταγενέστερο στάδιο αν δεν εκδοθεί το διάταγμα.

Τέλος το Πρωτόδικο Δικαστήριο ασχολήθηκε με το θέμα του κατεπείγοντος. Σημείωσε ότι «η έκδοση διατάγματος εξ πάρτε με βάση το άρ. 9(1) του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 6 δικαιολογείται μόνο εφ' όσον καταδεικνύεται το κατεπείγον του αιτήματος ή άλλες ειδικές περιστάσεις».

Συνόψισε τα λεχθέντα στην Bacardi & Co Ltd v. Vinco Ltd (1996) 1 Α.Α.Δ. 788 και κατέληξε ως εξής:

Ο εφεσείων υποστήριξε ότι το Πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα κατέστησε απόλυτο το προσωρινό διάταγμα. Το σφάλμα του Πρωτόδικου Δικαστηρίου σχετίζεται με το συμπέρασμα του ότι έχει ικανοποιηθεί η τρίτη προϋπόθεση του άρ. 32 του Ν 14/60. Ο κ. Γεωργιάδης, εκ μέρους του εφεσείοντα, υπέβαλε ότι το σχετικό συμπέρασμα είναι εντελώς αδικαιολόγητο και αντίθετο με τη δοθείσα μαρτυρία. Στην ένορκη δήλωση τους οι εφεσίβλητοι παραδέχθηκαν ότι άσκησαν το δικαίωμα επίσχεσης. Επομένως έχουν εξασφαλίσει ότι ο εφεσείων δεν μπορεί να πωλήσει τις επίδικες μετοχές.

Η εκκαλούμενη απόφαση έχει εκδοθεί κατά διακριτική ευχέρεια. Εφόσο πρόκειται για απόφαση που απορρέει από άσκηση διακριτικής ευχέρειας επέμβαση του Εφετείου δικαιολογείται:

(α) ΄Οπου διαπιστώνεται ότι η διακριτική ευχέρεια ασκήθηκε έξω από το

πλαίσιο που παρέχεται από το Νόμο, όπως όταν διαπιστώνεται ότι

υπεισήλθαν στην άσκηση της εξωγενείς παράγοντες.

(β) ΄Οπου η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας οδηγεί σε πασιφανή αδικία,

(γ) ΄Οπου υπάρχει πλάνη ως προς τα γεγονότα, σφάλμα νόμου, εφαρμογή

'Εχουμε εξετάσει προσεκτικά το σκεπτικό της πρωτόδικης απόφασης. 'Εχουμε λάβει υπόψη το αποδεικτικό υλικό το οποίο βρισκόταν ενώπιον του Πρωτόδικου Δικαστηρίου. Θεωρούμε ότι έχει ασκήσει τη διακριτική του ευχέρεια εντός των ορθών πλαισίων. Το επίδικο συμπέρασμα του δικαιολογείται πλήρως από το ενώπιον του υλικό. Ο σχετικός λόγος της έφεσης δεν ευσταθεί.

Οι εφεσείοντες, ενώ έλαβαν γνώση των δραστηριοτήτων των εφεσιβλήτων, πωλητών υποδημάτων στην Πάφο, αφότου άρχισε η εμπορική τους δραστηριότητα στην Κύπρο, το Μάϊο του 1994, δεν πήραν κανένα μέτρο εναντίον τους μέχρι το Φεβρουάριο του 1995. Η επίκληση των επικείμενων ξεπουλημάτων, ως στοιχείου προσδίδοντος την υφή του κατεπείγοντος στο αίτημά τους, χαρακτηρίστηκε από το Πρωτόδικο Δικαστήριο ως «μη σοβαρή». Στην άσκηση της διακριτικής του ευχέρειας το Πρωτόδικο Δικαστήριο ακύρωσε το εκδοθέν προσωρινό διάταγμα εν όψει, ανάμεσα σ' άλλα, και της αποκαλυφθείσας καθυστέρησης.

Το Εφετείο διαφώνησε με την πρωτόδικη προσέγγιση. 'Εθεσε το θέμα ως εξής:

Στην παρούσα υπόθεση, όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε το Πρωτόδικο Δικαστήριο, η έκδοση του επίδικου διατάγματος σε καμιά περίπτωση δεν επηρεάζει τον εφεσείοντα «έχοντας υπόψη την δεδηλωμένη θέση του ότι οι μετοχές αγοράσθηκαν χωρίς τις οδηγίες του και επομένως δεν του ανήκουν». Επομένως σε σχέση και με τους δύο παράγοντες που λαμβάνονται υπόψη η πλάστιγγα κλίνει εναντίον του εφεσείοντα.

Το κατεπείγον του θέματος μπορεί να προκύψει και μετά την γένεση της βάσης της αγωγής. 'Οπως παρατηρεί ο Χατζηχαμπής, Δ. στην Χριστοδούλου (πιο πάνω) «το κρίσιμο στοιχείο για την αίτηση δεν ήταν ο χρόνος έγερσης της αιτίας αγωγής αλλά ο χρόνος πληροφόρησης του εφεσίβλητου για τη δυνατότητα του να επιτύχει την ενδιάμεση θεραπεία».

'Εχουμε λάβει υπόψη τα σχετικά γεγονότα. Με δεδομένη την ύπαρξη σοβαρού ζητήματος για εκδίκαση και ορατή την πιθανότητα επιτυχίας θεωρούμε ότι η προστασία των δικαιωμάτων των εφεσειόντων καθίστατο επείγον ζήτημα. Επομένως το επίδικο διάταγμα μπορούσε να χορηγηθεί μετά από μονομερή αίτηση. Περαιτέρω θεωρούμε ότι η καθυστέρηση - μικρότερη των 4 μηνών - εξεταζόμενη σε συνάρτηση με τους πιο πάνω δύο παράγοντες - την ουσία της υπόθεσης και τον επηρεασμό των δικαιωμάτων του εφεσείοντα - δεν ήταν τέτοια που να δικαιολογεί την άρνηση χορήγησης ενδιάμεσης θεραπείας. Ο σχετικός λόγος της έφεσης δεν ευσταθεί.

Δ.

Δ.

Δ.

/ΕΑΠ.