|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2001) 1 ΑΑΔ 1732
AΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Αίτηση αρ. 86/2001
ΕΝΩΠΙΟΝ:
Σ. ΝΙΚΗΤΑ, Δ.Αναφορικά με την αίτηση της Αρίστης Κορακίδου Μακρίδου
για έκδοση διατάγματος certiorari,
- και -
Αναφορικά με το πιστοποιητικό καταλόγου εξόδων
ημερ. 5/4/01 του πρωτοκολλητή Ε.Δ. Πάφου στην
Παραπομπή Ε.Δ. Πάφου με αρ. 4/92
Μεταξύ -
1. Έφης Γεωργίου Χρ. Χ"Γεωργίου από τη Λευκωσία
2. Στέλλας Γεωργίου Χρ. Χ"Γεωργίου από την Πάφο
3. Δημήτρη Γεωργίου Χρ. Χ"Γεωργίου από την Πάφο
&# 9;
Αιτητών- και -
Δήμου Πέγειας
Αποζημιούσης Αρχής
--------------------------
Ημερομηνία
: 21 Νοεμβρίου, 2001Για την αιτήτρια: Ε. Κορακίδης
-------------- -----
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Η απόφαση μου, ημερ. 21/8/2001, με την οποία χορήγησα άδεια να κατατεθεί η κρινόμενη αίτηση για έκδοση σερτιοράρι, έχει επισυναφθεί στην ένορκη δήλωση, που τη συνοδεύει. Η απόφαση καταγράφει όλα τα σχετικά γεγονότα, τα οποία επαναλαμβάνονται στην παραπάνω ένορκη βεβαίωση. Τα υιοθετώ δε για τους σκοπούς της απόφασης αυτής. Παραχωρώντας την άδεια, είχα έμμεσα διοχετεύσει τον προβληματισμό μου κατά πόσο ήταν εφικτή η παροχή θεραπείας με το ένδικο μέσο της έφεσης. Εννοώ την άσκηση έφεσης από το αρχικό διάταγμα επιψήφισης εξόδων ή την αναθεώρηση του από το Επαρχιακό Δικαστήριο. Αν υπάρχει το δικαίωμα, η διαδικασία προνομιακού διατάγματος δεν προσφέρεται, εκτός αν η αιτήτρια αποδείξει τη συνδρομή εξαιρετικών περιστάσεων.
Θα θυμίσω εδώ ότι ο πρωτόδικος δικαστής απέρριψε την αίτηση για αναθεώρηση του καταλόγου εξόδων γιατί αυτή, κατά την απόφαση του:
"βρίσκεται εκτός του πλαισίου των δικαιοδοτικών ορίων αναθεώρησης του επίδικου πιστοποιητικού εφόσον αυτό το αίτημα δεν βασίζεται επί αμφισβήτησης των κονδυλίων που διεκδικούνται με τον κατάλογο εξόδων."
Ας σημειωθεί ότι η αναθεώρηση του πιστοποιητικού εξόδων, που εκδίδει ο Πρωτοκολλητής, είναι επιτρεπτή μόνο για κονδύλια, που ο ενδιαφερόμενος αμφισβήτησε κατά τη διαδικασία επιψήφισης. Βλέπε θ. 17 της Δ.59 του περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικού Κανονισμού, που ρυθμίζει το θέμα, όπως ερμηνεύθηκε, μεταξύ άλλων, στις Π.Ε. 9103 Βερεγγάρια Π. Παπακόκκινου κ.α. ν. Δήμου Πάφου ημερ. 30/11/98 και Π.Ε. 9724 Δήμος Πάφου ν. Βερεγγάριας Π. Παπακόκκινου κ.α ημερ. 1/3/2000.
Θα υπομνήσω περαιτέρω ότι το ποσό εξόδων που εγκρίθηκε θα έφερε τόκο από 5/4/2001, ημερομηνία έκδοσης του πιστοποιητικού. Κατά το συνήγορο αυτό ήταν λάθος, που προδίδει υπέρβαση εξουσίας του Πρωτοκολλητή. Ο τόκος, κατά την εισήγηση, έπρεπε να τρέχει από 29/11/96, ημερομηνία θέσης σε ισχύ του εδ. 2 του άρθρ. 33 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960, όπως τροποποιήθηκε. Απορρίπτοντας την αίτηση για αναθεώρηση, ο πρωτόδικος δικαστής υπέδειξε, επικαλούμενος την απόφαση στην Αίτηση αρ. 3/99 του Γ. Καλαβά ημερ. 5/2/99, ότι μόνο με προνομιακό διάταγμα είναι δυνατός ο δικαστικός έλεγχος των πράξεων του Πρωτοκολλητή, αφού "η έφεση προϋποθέτει τη διατύπωση διατάγματος ως την απόληξη καθαρά δικαστικής λειτουργίας."
Κοιτάζω το θέμα από διαφορετική σκοπιά. Κατά τη γνώμη μου η Δ.35 θ. 20 παρέχει τη δυνατότητα άσκησης έφεσης τουλάχιστο από την δικαστική απόφαση με την οποία δεν έγινε δεκτή η αίτηση αναθεώρησης. Το δικαίωμα, όπως προκύπτει από τη νομολογία, παραμένει ζωντανό, εφόσον συνδέεται με τις ενστάσεις, ενώπιον του Πρωτοκολλητή, συγκεκριμένων κονδυλίων, όπως προβλέπει η Δ.59 θ. 17.
Εδώ όμως το σκηνικό έχει δεχθεί τις πινελιές μιας καινούργιας εικόνας. Η διαταγή του Πρωτοκολλητή για τον τόκο τέθηκε στο πιστοποιητικό που εξέδωσε υπό περιστάσεις και σε χρόνο, που δεν ήταν δυνατό να αμφισβητηθεί κατά την ακρόαση της αίτησης για ψήφιση των εξόδων. ΄Ηταν στοιχείο παντελώς άγνωστο κατά την ακρόαση. Εδώ νομίζω δημιουργείται ένα θέμα αρχής, που δεν καλύπτεται ούτε περιορίζεται από τη Δ.59 θ.17. Η απόφαση λοιπόν είναι κατά τη γνώμη μου εφέσιμη, ύστερα φυσικά από τη λήψη της άδειας του Εφετείου για την οποία κάμνει λόγο η Δ.35 θ.
20. Το δε Εφετείο με την πλατειά εξουσία που διαθέτει μπορεί, σε περίπτωση δικαίωσης, να παράσχει την κατάλληλη θεραπεία. Και ασφαλώς εδώ δεν μπορεί να προβληθεί ισχυρισμός ότι υφίστανται εξαιρετικές περιστάσεις, που επιβάλλουν την παραχώρηση σερτιοράρι.Αυτό με φέρνει στο δεύτερο - και ανεξάρτητο λόγο - για τον οποίο θα απέρριπτα την αίτηση: ότι το διάταγμα σερτιοράρι - και να το παραχωρούσα - θα ήταν ατελέσφορο μέτρο. Η ακύρωση της απόφασης του Πρωτοκολλητή για τον τόκο δε θα έδινε λύση στο ζήτημα. Ο πρωτοκολλητής δε θα είχε αυτόματα την υποχρέωση ή ακόμα και τη δικαιοδοσία να ικανοποιήσει το αίτημα. Ο Basu "Commentary on the Constitution of India", 5η έκδοση, σελ. 685, μας λέγει
:"The modern view, therefore, appears to be that in all cases, the jurisdiction in certiorari is discretionary. Hence,
1. Εven when the application is made by a "person aggrieved", the Court may and has refused to grant certiorari in view of the conduct of the applicant or other special circumstances, e.g.,
(α) ...................
..................................... .......................(f) That the remedy would be useless. The writ will not be granted where no benefit could arise from granting it, ..............."
H αίτηση απορρίπτεται.
Σ. Νικήτας, Δ.
/Κασ