Το Φεβρουάριο 1995 κίνησε αγωγή εναντίον των εφεσιβλήτων. Ισχυρίστηκε ότι η παραίτηση που υπέβαλε στις 8.12.1987 από τη θέση γραμματέα είναι άκυρη και θεωρείται ως μηδέποτε υποβληθείσα γιατί δεν ήταν το αποτέλεσμα ελεύθερης και αυτόβουλης απόφασης του αλλά το αποτέλεσμα εξαναγκασμού και απειλών και/ή το αποτέλεσμα δόλου και/ή ψευδών παραστάσεων υπό των εφεσιβλήτων. Κατ΄ επίκληση των ανωτέρω, αξίωσε ανάλογη δήλωση του Δικαστηρίου, γενικές και ειδικές αποζημιώσεις, τόκους και έξοδα.

Ο Πρόεδρος του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας που εκδίκασε την υπόθεση, διαπίστωσε ότι τα πιο κάτω γεγονότα, που με συντομία παραθέτουμε, συνιστούν τα ουσιώδη πραγματικά γεγονότα της υπόθεσης.

Με βάση τα πιο πάνω ευρήματα το Δικαστήριο εξέτασε κατά πόσο ο εφεσείων πέτυχε να αποδείξει

Εναντίον της πρωτόδικης απόφασης ασκήθηκε η παρούσα έφεση. Προβλήθηκαν τρεις λόγοι έφεσης που έχουν ως αντικείμενο την αξιολόγηση της μαρτυρίας και τις διαπιστώσεις του δικάσαντος δικαστηρίου επί της αξιοπιστίας των μαρτύρων και των γεγονότων της υπόθεσης.

Ο πρώτος λόγος έφεσης αναφέρεται σε εσφαλμένη αξιολόγηση της μαρτυρίας που άπτεται του ισχυρισμού του εφεσείοντα περί των πιέσεων που ασκήθηκαν εναντίον του για να υποβάλει παραίτηση από τη θέση γραμματέα των εφεσιβλήτων. Με το δεύτερο λόγο έφεσης ο εφεσείων ισχυρίζεται ότι το δικαστήριο, εσφαλμένως και/ή άνευ αιτιολογίας απέρριψε ως αναξιόπιστη τη μαρτυρία του και τη μαρτυρία του Π. Ελληνα (ΜΕ4). Ο τρίτος λόγος έφεσης αναφέρεται στα ευρήματα επί των γεγονότων. Προβάλλεται ισχυρισμός ότι τα εν λόγω ευρήματα δεν συνάδουν με την προσαχθείσα μαρτυρία και/ή με τα τεκμήρια που κατατέθηκαν.

Η επέμβαση του Εφετείου δικαιολογείται μόνο στις περιπτώσεις όπου διαπιστώνεται ότι η αξιολόγηση είναι εσφαλμένη ή ανεπαρκής ή τα ευρήματα είναι αβάσιμα. Επανειλημμένα έχει ειπωθεί ότι το πρωτόδικο δικαστήριο βρίσκεται σε μοναδική θέση να κρίνει την αξιοπιστία των μαρτύρων με βάση τις εντυπώσεις που αφήνουν στο εδώλιο του μάρτυρα και ότι επέμβαση του Εφετείου σε ευρήματα αξιοπιστίας δικαιολογείται όταν τα εν λόγω ευρήματα είναι εξ αντικειμένου ανυπόστατα ή όταν είναι παράλογα ή αυθαίρετα ή δεν υποστηρίζονται από τη μαρτυρία που το πρωτόδικο δικαστήριο έχει αποδεχθεί ως αξιόπιστη. Βλ. Papadopoulos v. Stavrou (1982) 1 CLR 321 και Ειρήνη Α. Ανδρέου κα ν. Ζήνωνα Ζήνωνος, ΠΕ 10642, ημερ. 26.4.01.

Εισηγείται εν προκειμένω ο εφεσείων ότι σαφώς έχει προκύψει από τη μαρτυρία του κ. Π. Βασιλείου (ΜΥ 10), που κρίθηκε από το δικαστήριο ως αξιόπιστη, ότι ο εν λόγω μάρτυρας τον απείλησε και τον εκφόβισε "με έμμεσο πλην σαφέστατο τρόπο". Εχουμε διεξέλθει ολόκληρη τη μαρτυρία του κ. Βασιλείου χωρίς να εντοπίσουμε ο,τιδήποτε εξ εκείνων που ο εφεσείων θεωρεί ότι εξ αντικειμένου συνιστούν απειλή ή εκφοβισμό.

Το μέρος της μαρτυρίας του κ. Βασιλείου στο οποίο επικέντρωσε την επιχειρηματολογία του ο εφεσείων αναφέρεται στη συνομιλία που είχε με τον εν λόγω μάρτυρα σε εστιατόριο στη διάρκεια της μοναδικής τους συνάντησης που πραγματοποιήθηκε κατά το διάστημα της οκτάμηνης προσωρινής παύσης του εφεσείοντα. Ο κ. Βασιλείου ήταν τότε, Πρόεδρος της Επιτροπής των εφεσιβλήτων και οι σχέσεις του με τον εφεσείοντα ήταν φιλικές. Ενώ λοιπόν συνέτρωγαν στο εστιατόριο, συμβούλευσε φιλικά τον εφεσείοντα ότι ήταν προς το συμφέρον του (του εφεσείοντα) να παραιτηθεί για να έχει καλές σχέσεις με τη Συνεργατική. Και καθώς ο μάρτυρας ανέφερε κατά την αντεξέταση, ο λόγος που έδωσε στον εφεσείοντα την πιο πάνω συμβουλή ήταν: "Διότι ίσως αργότερα μπορούσε να υποχρεωθεί να σταματήσει από τη Συνεργατική ή από το Δικαστήριο διότι εκκρεμούσαν υποθέσεις πολλές, ίσως και ποινικές υποθέσεις ενώ αν σταματούσε σημαίνει ότι θα τελείωναν αυτά τα πράγματα."

Είναι η θέση του εφεσείοντα ότι ο δικαστής που εκδίκασε την υπόθεση απέτυχε να εκτιμήσει σωστά το πιο πάνω μέρος της μαρτυρίας του κ. Βασιλείου με αποτέλεσμα να μη διακρίνει στα λόγια του μάρτυρα τα ενυπάρχοντα στοιχεία εκφοβισμού και απειλών που αποφασιστικά επηρέασαν την σκέψη του και τον οδήγησαν στην υποβολή της παραίτησης, που δεν ήταν αυτόβουλη αλλά το προϊόν του εκφοβισμού και των απειλών του μάρτυρα.

Στην προκείμενη περίπτωση η συνομιλία που είχε ο εφεσείων με τον κ. Βασιλείου κατά τη συνάντησή τους στο εστιατόριο ήταν φιλική. Ο προβληματισμός του εφεσείοντα για το θέμα που τον απασχολούσε υπήρξε αντικείμενο της συνομιλίας τους. Τα λεχθέντα από το μάρτυρα κ. Βασιλείου αναμφίβολα συνιστούν συμβουλή προς τον εφεσείοντα απαλλαγμένη από κάθε στοιχείο απειλής ή εκφοβισμού ή άλλου νομικά επιλήψιμου στοιχείου που καταλυτικά θα μπορούσε να επηρεάσει την ελεύθερη βούληση του εφεσείοντα για ό,τι αυτός θα έπραττε ή δεν θα έπραττε σχετικά με το θέμα των σχέσεων του με τους εφεσίβλητους.

Εξετάσαμε τα επιχειρήματα που έχουν προβληθεί από πλευράς εφεσείοντα. Ολα τείνουν στην αμφισβήτηση των συμπερασμάτων του δικαστή που εκδίκασε πρωτοδίκως την υπόθεση. Δεν πρόκειται να επανεκτιμήσουμε τη μαρτυρία για να καταλήξουμε σε δικά μας πρωτογενή συμπεράσματα επί των γεγονότων. Αυτό είναι έργο του πρωτόδικου δικαστηρίου που στην προκείμενη περίπτωση ασκήθηκε σωστά. Κανένα από τα επιχειρήματα που έχουν προβληθεί δεν κλονίζει τα συμπεράσματα του πρωτόδικου δικαστηρίου είτε αυτά αναφέρονται στην αξιολόγηση της μαρτυρίας είτε στις διαπιστώσεις επί της αξιοπιστίας των μαρτύρων ή επί των γεγονότων της υπόθεσης.