CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2000) 1 ΑΑΔ 383

ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ.: Περί τις 10.00π.μ. της 14.1.1996, στη λεωφόρο Φανερωμένης, στη Λάρνακα, προκλήθηκε τροχαίο ατύχημα με εμπλεκόμενα οχήματα το αυτοκίνητο ΕΑΚ829, που οδηγούσε ο εφεσείων (εναγόμενος), και το μοτοποδήλατο PU585, που οδηγούσε ο εφεσίβλητος (ενάγων). Η λεωφόρος Φανερωμένης είναι διπλής κατευθύνσεως, με δύο λωρίδες κυκλοφορίας σε κάθε κατεύθυνση. Διαχωρίζεται με ζωγραφιστές, μη συνεχόμενες, νησίδες πλάτους 2,5 μέτρων. Το ατύχημα προκλήθηκε όταν ο εφεσείων, που οδηγούσε το αυτοκίνητό του προς την εκκλησία Φανερωμένης κρατώντας τη δεξιά λωρίδα της πορείας του, επέπεσε στο μοτοποδήλατο του εφεσίβλητου ενώ τούτο βρισκόταν στο μέσο περίπου της νοητής προέκτασης ζωγραφιστής νησίδας, αφού είχε προηγουμένως διασχίσει διαγώνια το δεξιό τμήμα της λεωφόρου, σε σχέση με την πορεία του εφεσείοντα, με προορισμό να κατευθυνθεί και αυτός προς την εκκλησία, δηλαδή να εισέλθει στην πορεία του εφεσείοντα. Η σύγκρουση έγινε περίπου 1,80 μέτρα δεξιότερα της λωρίδας που τηρούσε ο εφεσείων και 0,55 εκατοστά δεξιότερα από το νοητό κέντρο της λεωφόρου.

Με τον πρώτο λόγο έφεσης προσβάλλεται το εύρημα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι ο εφεσίβλητος δεν ήταν αμελής. Αιτιολογείται με τη θέση ότι το Δικαστήριο δεν έπρεπε να επικεντρώσει την προσοχή του στο ερώτημα κατά πόσο ο εφεσίβλητος απέκοψε την πορεία του εφεσείοντα, αλλά στο ερώτημα κατά πόσο η ενέργεια του εφεσίβλητου να διασταυρώσει διαγώνια το δρόμο, ενώ αντιλήφθηκε τον εφεσείοντα να έρχεται με μεγάλη ταχύτητα, ήταν ασφαλής και συνετή ενέργεια. Σύμφωνα με το δικηγόρο του εφεσείοντα, η προσπάθεια του εφεσίβλητου να διασταυρώσει διαγώνια το δρόμο, ενώ ο εφεσείοντας ήταν σε απόσταση 35 έως 40 μέτρων, αντί να τον αναμένει και ή του δώσει προτεραιότητα, ήταν έκδηλα αμελής και έθεσε τον εφεσείοντα σε αγωνία συγκρούσεως με άμεσο το καθήκον λήψεως αποτρεπτικών μέτρων. Ο εφεσείων έλαβε όλα τα αναγκαία, υπό τις περιστάσεις, αποτρεπτικά μέτρα, αφού, αφ΄ η στιγμής επεσήμανε τον εφεσίβλητο να κινείται με κατεύθυνση το σημείο σύγκρουσης, και ενώ απείχε περί τα 30 έως 40 μέτρα, φρέναρε αμέσως, αν και, δυστυχώς, χωρίς αποτέλεσμα. Επομένως, την εξ αμελείας ευθύνη για το ατύχημα έφερε αποκλειστικά ο εφεσίβλητος που, με τη διαγώνια κίνησή του, έστω και αν, κατά τη στιγμή της σύγκρουσης, ήταν σταματημένος, δημιούργησε τον κίνδυνο, και όχι ο εφεσείων. Η θέση αυτή του δικηγόρου του εφεσείοντα δεν μας βρίσκει σύμφωνους. Ορθά το πρωτόδικο Δικαστήριο επικέντρωσε την προσοχή του στο κατά πόσο ο εφεσίβλητος απέκοψε την πορεία του εφεσείοντα. Ο εφεσίβλητος δεν είχε καθήκον έναντι του εφεσείοντα να τον αναμένει ή να του δώσει προτεραιότητα και να μην διασταυρώσει, έστω και διαγώνια, τις δύο λωρίδες της λεωφόρου, που δεν είχαν καμιά απολύτως σχέση με την πορεία του εφεσείοντα. Στο μέσο της λεωφόρου υπήρχαν δύο ζωγραφιστές νησίδες πλάτους 2,5 μέτρων μεταξύ των οποίων ο εφεσίβλητος οδήγησε το μοτοποδήλατο και, όπως δέχθηκε το Δικαστήριο, σταμάτησε. Ενώ ήταν σταματημένος, ο εφεσείοντας τον κτύπησε στο σημείο συγκρούσεως, που είναι 1,80 μέτρα πέραν της δεξιάς λωρίδας που τηρούσε ο εφεσίβλητος, και 0,55 εκατοστά δεξιότερα από το νοητό μέσο της λεωφόρου, πολύ κοντά στην αντίθετη κατεύθυνση κυκλοφορίας. Με αυτά τα δεδομένα είναι πρόδηλο ότι δεν ήταν η ενέργεια του εφεσίβλητου που δημιούργησε τον κίνδυνο και έθεσε τον εφεσείοντα σε αγωνία συγκρούσεως. Το δίλημμα και η αμηχανία προκλήθηκαν από την αμέλεια του ίδιου του εφεσείοντα, ήτοι την αυξημένη ταχύτητά του σε συνάρτηση με την πρόθεσή του να προσεγγίσει τη δεξιά πλευρά της αντίθετης κατεύθυνσης κυκλοφορίας.

Όσον αφορά την εισήγηση του δικηγόρου του εφεσείοντα ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο τελούσε υπό νομική πλάνη όταν ανέφερε στην απόφασή του ότι «ο ενάγων έφθασε στο κέντρο του δρόμου μεταξύ των ζωγραφιστών νησίδων, όπου ήταν επιτρεπτό να σταματήσει για να ελέγξει την κυκλοφορία του δρόμου» και τούτο διότι, σύμφωνα με την ΚΔΠ 66/84 (Καν.58), δεν επιτρέπεται για κανένα όχημα να υπερβαίνει τις ζωγραφιστές νησίδες, παρατηρούμε ότι αυτή δεν είναι ορθή για το λόγο ότι, σύμφωνα με τη μαρτυρία, που μάλιστα δεν αμφισβητήθηκε, ο εφεσίβλητος δεν οδήγησε το μοτοποδήλατό του πάνω στη ζωγραφιστή νησίδα, αλλά στο ενδιάμεσο, μεταξύ δύο ζωγραφιστών νησίδων, πράγμα που επιτρέπεται.

Με το δεύτερο λόγο έφεσης προσβάλλεται το εύρημα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι την εξ αμελείας ευθύνη για το ατύχημα φέρει αποκλειστικά ο εφεσείων. Ως αιτιολογία του λόγου αυτού προβάλλεται η θέση ότι, στην πρόκληση του ατυχήματος, συνέβαλε και η συντρέχουσα αμέλεια του εφεσίβλητου. Η αμέλεια του εφεσίβλητου συνίστατο, κατά το δικηγόρο του εφεσείοντα, στο ότι δεν έλεγξε ορθά και αποτελεσματικά το δρόμο αφού, ενώ, όπως παραδέχθηκε, είδε για πρώτη φορά τον εφεσείοντα στα 100 τουλάχιστον μέτρα, προχώρησε χωρίς να ξαναγυρίσει για να ελέγξει το δρόμο στα αριστερά του, παρά δε το γεγονός ότι είδε το αυτοκίνητο του εφεσείοντα να έρχεται με ταχύτητα, συνέχισε την πορεία του φθάνοντας μέχρι το μέσο του δρόμου. Ούτε αυτός ο λόγος ευσταθεί. Ο εφεσίβλητος δεν μπορούσε να προβλέψει ότι ο εφεσείων θα εκινείτο προς την αντίθετη κατεύθυνση κυκλοφορίας ούτε και είχε τη δυνατότητα, χρόνο ή ευκαιρία να λάβει οποιαδήποτε μέτρα για να αποφύγει τη σύγκρουση. (Βλ., μεταξύ άλλων, Κυριάκου ν. Φιλίππου (1992) 1 ΑΑΔ 642, Κασιέρη ν. Κυριάκου, Πολ. Έφ. 9049, 29.9.1997 και Χριστοδούλου ν. Μπίλλη, Πολ. Έφ. 9502, 30.1.1998).

Ο τρίτος λόγος έφεσης έχει δύο σκέλη. Το πρώτο σκέλος είναι ότι το εύρημα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι το μοτοποδήλατο του εφεσίβλητου δεν ήταν εν κινήσει και ή ήταν σταματημένο είναι αντίθετο με την έκθεση απαιτήσεως. Το δεύτερο είναι ότι το εύρημα του ίδιου Δικαστηρίου ότι ο εφεσείων κατευθυνόταν δεξιά, προς την αντίθετη κατεύθυνση κυκλοφορίας, δεν υποστηρίζεται από τη μαρτυρία και ή βασίζεται σε ανεπίτρεπτη μαρτυρία, ήτοι εικασία του εφεσίβλητου. Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, δεν διαπιστώνουμε αντίθεση μεταξύ της έκθεσης απαιτήσεως και του ευρήματος ότι το μοτοποδήλατο του εφεσίβλητου ήταν σταματημένο. Στις «λεπτομέρειες αμέλειας και ή παραβάσεως καθηκόντων», που περιέχονται στην έκθεση απαιτήσεως, προβάλλεται η θέση ότι το μοτοποδήλατο «ήταν και ή οδηγείτο μεταξύ των δύο ζωγραφιστών νησίδων που χωρίζουν τη Λεωφόρο Φανερωμένης». Η λέξη «ήταν» περιλαμβάνει και τη θέση, που ο εφεσίβλητος υποστήριξε με τη μαρτυρία του, ότι το μοτοποδήλατό του ήταν σταματημένο κατά τη στιγμή της σύγκρουσης. Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, παρατηρούμε ότι το εύρημα του Δικαστηρίου αναφορικά με την κατεύθυνση του αυτοκινήτου του εφεσείοντα δεν βασίζεται καθόλου σε εικασία του εφεσίβλητου. Το εύρημα υποστηρίζεται από την πραγματική μαρτυρία ενώπιον του Δικαστηρίου και, συγκεκριμένα, από τα ίχνη τροχοπέδησης του αυτοκινήτου του εφεσείοντα, που επί 24,60 μέτρα πριν το σημείο σύγκρουσης δείχνουν λοξή πορεία από αριστερά προς τα δεξιά και, περαιτέρω, μετά τη σύγκρουση, από την πλάγια ολίσθησή του προς τα δεξιά, για άλλα 7,90 μέτρα, με κατάληξη την αντίθετη κατεύθυνση κυκλοφορίας. Το ίδιο εύρημα υποστηρίζεται και από την απάντηση που έδωσε ο εφεσείων κατά την αντεξέτασή του, ότι είχε πρόθεση να κατευθυνθεί δεξιά προς την αντίθετη κατεύθυνση κυκλοφορίας και να παρκάρει, αν και όχι 50 μέτρα πιο κάτω, όπως του υποβλήθηκε, αλλά 200.

Δ.