|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1999) 1 ΑΑΔ 1516
ANΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ;
ΠΟΛIΤIΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ.10125
ΕΝΩΠΙΟΝ:
Π. ΑΡΤΕΜΗ, Μ. ΚΡΟΝΙΔΗ, Τ. ΗΛΙΑΔΗ, ΔΔ.Σκεύη Χριστοφόρου,
εφεσείουσα -ενάγουσα,
και
Ανδρέας Τρύφωνος,
Εφεσίβλητος-εναγομένος.
- - - - - - -
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ:
29.9.99Για την εφεσείουσα: κ. T. Tιμοθέου
Για τον εφεσίβλητο: κ. Χ. Χ" Λοϊζου
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Π. ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.:
Η έφεση αυτή αφορά ατύχημα που συνέβη στις 3.6.94 στη Λεμεσό ενώ η εφεσείουσα διασταύρωνε πεζή την οδό Φραγκλίνου Ρούσβελτ από αριστερά προς τα δεξιά ανάμεσα από ουρά αυτοκινήτων, με αποτέλεσμα ο εφεσίβλητος που οδηγούσε μοτοσυκλέτα και προσπερνούσε την ουρά οχημάτων, να την κτυπήσει και να την τραυματίσει και να τραυματισθεί και ο ίδιος.Το πρωτόδικο Δικαστήριο βρήκε την εφεσείουσα αποκλειστικά υπεύθυνη για το ατύχημα και απέρριψε την αγωγή της, εκδίδοντας ταυτόχρονα απόφαση για αποζημιώσεις υπέρ του εφεσίβλητου στην ανταπαίτηση του.
Με την έφεση της η εφεσείουσα προσβάλλει μόνο τα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου αναφορικά με την ευθύνη χωρίς να αμφισβητεί τα ποσά των αποζημιώσεων.
Η εκδοχή της εφεσείουσας ήταν ότι έφτασε στο κέντρο του δρόμου αφού ένας από τους οδηγούς στην ουρά οχημάτων της επέτρεψε να πράξει τούτο, σταμάτησε στο κέντρο του δρόμου, κοίταξε αριστερά και περίμενε να περάσει αυτοκίνητο που ερχόταν από την κατεύθυνση εκείνη, ακολούθως κοίταξε δεξιά, δεν είδε τίποτε και άρχισε να προχωρεί
, οπότε ένοιωσε το κτύπημα από τη μοτοσυκλέτα του εφεσίβλητου. Αντίθετα, ο εφεσίβλητος ισχυρίστηκε ότι ενώ προσπερνούσε τη σειρά οχημάτων με μικρή ταχύτητα, περίπου 20 χιλ. την ώρα, ξαφνικά η εφεσείουσα πετάχθηκε μέσα από την ουρά οχημάτων χωρίς να σταματήσει ενώ αυτός βρισκόταν τόσο πλησίον της που δεν μπόρεσε να αποφύγει τη σύγκρουση.Το πρωτόδικο Δικαστήριο, αφού ανέλυσε τη μαρτυρία και αναφέρθηκε στις εκδοχές των διαδίκων, θεώρησε αναξιόπιστη τη μαρτυρία της εφεσείουσας, τόσο με αναφορά στη εντύπωση που του δημιούργησαν οι διάδικοι στο εδώλιο όσο και σε συνάρτηση με τη πραγματική μαρτυρία.
Με την έφεση της η εφεσείουσα επιδιώκει ανατροπή των ευρημάτων του Δικαστηρίου, εισηγούμενη συντρέχουσα αμέλεια εκ μέρους του εφεσίβλητου και για το λόγο ότι προσπερνούσε ενώ πλησίαζε σε διασταύρωση.
Οι αρχές επέμβασης του Εφετείου είναι καλά νομολογημένες. Παραθέτουμε ενδεικτικά σχετικό απόσπασμα από την υπόθεση Bullows v. Νεοφύτου και Άλλης (1994) 1 Α.Α.Δ. 41 στη σελ. 49:
"Το Ανώτατο Δικαστήριο δεν επεμβαίνει στα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου, εκτός εάν ο εφεσείων ικανοποιήσει το Δικαστήριο ότι η αιτιολογία είναι ανεπαρκής, ή ότι τα ευρήματα δεν δικαιολογούνται από τη μαρτυρία, θεωρουμένη στο σύνολό της. Με απροθυμία επεμβαίνει στα ευρήματα γεγονότων, εκτός στις περιπτώσεις όπου η δικαιοσύνη το απαιτεί, όταν τα ευρήματα αυτά δεν είναι εύλογα επιτρεπτά με βάση τα πρωτογενή γεγονότα.
Ο εφεσείων έχει την ευθύνη να πείσει το Δικαστήριο ότι τα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου είναι λανθασμένα (βλ. μεταξύ άλλων,
Aνάλογες αρχές ισχύουν και για ευρήματα αξιοπιστίας. (Βλ.
Elia v. Nicola (1985) 1 C.L.R. 286, Αγησιλάου ν. Χρίστου (1989) 1 Α.Α.Δ. (Ε) 713).Έχοντας εξετάσει με προσοχή τη μαρτυρία που είχε ενώπιον του το Δικαστήριο και την ανάλυση που έκαμε για να καταλήξει στα συμπεράσματά του, κρίνουμε ότι η εφεσείουσα απέτυχε να μας ικανοποιήσει ότι υπήρχε οτιδήποτε το μεμπτό στην κρίση του Δικαστηρίου. 'Ηταν εύλογα επιτρεπτό να καταλήξει στα συμπεράσματα που κατέληξε και να δεχθεί την εκδοχή του εφεσίβλητου, απορρίπτοντας εκείνη της εφεσείουσας που πράγματι δεν ήταν πειστική. Ως εκ τούτου θεωρούμε ότι δεν χωρεί πεδίο επέμβασης μας στα ευρήματα γεγονότων και αξιοπιστίας.
Με βάση τη μαρτυρία, όπως τη δέχθηκε το Δικαστήριο, ήταν δικαιολογημένο και το συμπέρασμά του ότι ο εφεσίβλητος δεν ήταν υπεύθυνος οποιασδήποτε αμέλειας αφού αυτός προχωρούσε με χαμηλή ταχύτητα και η ενέργεια της εφεσείουσας ήταν τόσο ξαφνική ώστε να μην του επιτραπεί οποιαδήποτε αποτελεσματική αντίδραση. Το γεγονός ότι προσπερνούσε ενώ πλησίαζε σε διασταύρωση κατά παράβαση σχετικού κανονισμού, όπως ήταν η εισήγηση της εφεσείουσας, δεν ήταν κατά τη γνώμη μας παράγοντας που μπορούσε να έχει οποιαδήποτε επίδραση στην πρόκληση του ατυχήματος, αφού παράβαση κανονισμού δεν αποτελεί αφεαυτής αμέλεια. Εξάλλου υπήρχε αρκετή απόσταση μέχρι τη διασταύρωση, η διασταύρωση ελεγχόταν από φώτα τροχαίας και ο εφεσίβλητος είχε πρόθεση στα φώτα αυτά να στρίψει δεξιά.
Όπως έχει λεχθεί από τον Πική, Π., στην υπόθεση Αλεξάνδρου ν. Λεβέντη Π.Ε. 8452 και 8463, ημερομηνίας 24.4.96 στη σελ 8:
"Ο επιμερισμός της ευθύνης συναρτάται με δύο παράγοντες: Το μεμπτό της διαγωγής (Blameworthiness), κρινόμενο υπό το πρίσμα του καθήκοντος επιμέλειας, και την αιτιώδη σχέση μεταξύ της παραβίασης του καθήκοντος επιμέλειας και της ζημιάς η οποία προκύπτει (causative potency)."
Στην παρούσα περίπτωση η αμελής διαγωγή ήταν εκείνη της εφεσείουσας, που ήταν και η αποκλειστική αιτία του ατυχήματος.
Tα γεγονότα της υπόθεσης αυτής είναι σχεδόν ταυτόσημα με εκείνα στην υπόθεση Χ" Ιωάννου ν. Μπουκάριος (1995) 1 Α.Α.Δ. 131 όπου το Δικαστήριο κάτω από πανομοιότυπες συνθήκες ανέτρεψε την απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου και απάλλαξε το μοτοσυκλετιστή οποιασδήποτε ευθύνης. Στις σελ. 133 και 134 της απόφασης αναφέρθηκαν τα ακόλουθα:
"Λέει το πρωτόδικο Δικαστήριο:
"Στη προκειμένη περίπτωση ο αποβιώσας κάλυψε 18 πόδια από τα 30 πόδια που ήταν το πλάτος του δρόμου βγαίνοντας διά μέσου του κενού που υπήρχε μεταξύ των αυτοκινήτων και το δυστύχημα έγινε αμέσως μόλις βγήκε από το κενό τούτο και όταν ήδη η μοτοσυκλέττα του Ενάγοντα ήτο ήδη κοντά του. Με αυτά τα δεδομένα μπορεί ένας να πει ότι δεν έπρεπε να αναμένεται ότι κάποιος πεζός θα έβγαινε μέσα από τα εν λόγω αυτοκίνητα. (Υπόθεση Βίκης ν. Νεοφύτου Πολ. Έφεση 7376 (ανωτέρω)."
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Με τα γεγονότα όπως έγιναν αποδεκτά από τον πρωτόδικο δικαστή, που παραθέτει στην πρώτη παράγραφο, ο εφεσείων δεν επέδειξε καμιά αμέλεια. Το δυστύχημα οφειλόταν αποκλειστικά στο γεγονός ότι ο μακαρίτης με γρήγορο ή τρεχτό βήμα όρμησε να διασταυρώσει το δρόμο από αριστερά προς τα δεξιά, σε σχέση με την πορεία του μοτοσυκλετιστή περνώντας μάλιστα δια μέσου των κινουμένων οχημάτων. Ο εφεσείων βρισκόταν σε πολύ κοντινή απόσταση από το μακαρίτη πριν από τη σύγκρουση και δεν του παρεχόταν η ευκαιρία να κάμει οτιδήποτε για να την αποφύγει."
Η ίδια απόφαση καταρρίπτει και το επιχείρημα της εφεσείουσας ότι με βάση το σύνηθες ύψος των οχημάτων και το ύψος της εφεσείουσας όφειλε ο εφεσίβλητος να δει την εφεσείουσα εγκαίρως και να αποφύγει το ατύχημα. Σε παρόμοια εισήγηση στην πιο πάνω υπόθεση το Εφετείο αναφέρει τα ακόλουθα στη σελ. 135:
"Και απλή επαναδιατύπωση της πιο πάνω εισήγησης του δικηγόρου της εφεσίβλητης καταδείχνει πως δεν μπορεί να ευσταθήσει, γιατί προϋποθέτει αριθμητικούς υπολογισμούς πάνω σε στοιχεία και γεγονότα που δεν ήταν ενώπιον του Δικαστηρίου. Παραπέρα, προχωρεί με νεφελώδεις θεωρητικούς συλλογισμούς."
Εν όψει των πιο πάνω η έφεση απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος της εφεσείουσας.
Δ. Δ. Δ.
/Χ.Π.