CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(1997) 1 ΑΑΔ 699

Εφεσείων-Ενάγων

Εφεσιβλήτων-Εναγομένων

ΠΙΚΗΣ, Π.: Η απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Νικολάου, Δ.

ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Κατά την ημερομηνία ακρόασης της αγωγής του εφεσείοντος, το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας απέρριψε αίτημα του για αναβολή. Εν συνεχεία απέρριψε και την ιδία την αγωγή αφού ο εφεσείων δεν ήταν έτοιμος να προχωρήσει. Με την παρούσα έφεση προβάλλεται ότι το δικαστήριο, με τη μη παραχώρηση αναβολής, άσκησε τη διακριτική του εξουσία χωρίς αναφορά προς τα όσα είχαν ήδη αναγνωριστεί ότι συνέθεταν τις ανάγκες της περίπτωσης.

Δεν έγινε ωστόσο κανένα διάβημα, δυνάμει των Θεσμών, για την με οποιοδήποτε τρόπο δικονομική σύνδεση των υποθέσεων. Λόγος για μεταξύ τους αλληλεπίδραση έγινε για πρώτη φορά στο δικαστήριο στις 12 Οκτωβρίου 1994, ημερομηνία κατά την οποία η αγωγή που εδώ ενδιαφέρει ήταν ορισμένη για ακρόαση. Εμφάνιση υπήρξε μόνο για τον εφεσείοντα. Ο συνήγορος πληροφόρησε το δικαστήριο ότι εκκρεμούσε για ακρόαση την 21 Οκτωβρίου 1994 ενώπιον του Πλήρους Επαρχιακού μια από τις άλλες δύο αγωγές, ότι το αποτέλεσμα της ενδέχετο να επιδράσει και ζήτησε αναβολή. Το δικαστήριο συγκατένευσε. Όρισε την υπόθεση για μνεία στις 6 Δεκεμβρίου 1994. Κατά τη νέα ημερομηνία, οι συνήγοροι δήλωσαν ότι η άλλη αγωγή είχε αναβληθεί για ακρόαση στις 12 Μαΐου 1995 και ζήτησαν, όπως, εν αναμονή του αποτελέσματος, δοθεί νέα, μεταγενέστερη ημερομηνία ακρόασης. Το δικαστήριο το έπραξε, αποδεχόμενο τη συνέχιση του συσχετισμού. Όρισε την υπόθεση για ακρόαση στις 29 Μαΐου 1995. Ημερομηνία κατά την οποία επαναλήφθηκε το ίδιο: δηλαδή, δεδομένης της αναβολής της άλλης αγωγής για τις 6 Δεκεμβρίου 1995, το δικαστήριο ανέβαλε και την ενώπιον του για τις 20 Δεκεμβρίου 1995. Την ίδια πορεία ακολούθησε και η τρίτη αγωγή που ορίστηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1995. Και πάλι όμως δεν κατέστη δυνατή η διεκπεραίωση της άλλης αγωγής - εκείνης με το προβάδισμα - μέχρι τη νέα δοθείσα ημερομηνία. Γι΄ αυτό, οι συνήγοροι, με άτυπο έγγραφο το οποίο καταχωρήθηκε μια εβδομάδα ενωρίτερα, πληροφόρησαν το δικαστήριο σχετικά και υπέβαλαν, σε σχέση με την παρούσα περίπτωση, παράκληση για την ίδια όπως και πριν εξέλιξη.

Άλλαξε όμως στο μεταξύ ο δικαστής που επιλαμβανόταν της υπόθεσης. Στο άτυπο έγγραφο δεν υπήρξε οποιαδήποτε ανταπόκριση. Όταν, κατά την ορισθείσα ημερομηνία, οι συνήγοροι εμφανίστηκαν από πολύ ενωρίς ενώπιον του δικαστηρίου για να εξηγήσουν την κατάσταση, τους δόθηκε να αντιληφθούν ότι το ενδεχόμενο αναβολής θα έπρεπε να θεωρείτο απομακρυσμένο. Αργότερα, όταν φωνήθηκε η υπόθεση, η συνήγορος του εφεσείοντος υπέβαλε σχετική αίτηση. Προέβη σε πλήρη αναφορά στις περιστάσεις συσχετισμού με την άλλη αγωγή. Και επισήμανε πως όσο και αν λανθασμένα ήταν που θεωρήθηκε από τους συνηγόρους αυτονόητη η υπό του δικαστηρίου συνέχιση του συσχετισμού, το λάθος εξηγείτο ιδιαίτερα από μια τελευταία εξέλιξη. Που ήταν η αναβολή στις 8 Δεκεμβρίου 1995 της τρίτης αγωγής ως αποτέλεσμα της αναβολής της αγωγής αρ. 9864/88 - εκείνης με το προβάδισμα - την 6 Δεκεμβρίου 1995 ενόψει της οποίας εζητείτο και η αναβολή στην προκείμενη περίπτωση. Εισηγήθηκε εν τέλει πως εάν η μέχρι τότε διευθέτηση συσχετισμού των υποθέσεων δεν μπορούσε πια να γίνει δεκτή από το δικαστήριο, η αναβολή καθίστατο εν πάση περιπτώσει αναγκαία προς υποβολή αίτησης για συνένωση των αγωγών. Ο συνήγορος της άλλης πλευράς συμφώνησε.

Επρόκειτο πράγματι περί παλαιάς υπόθεσης. Η οποία βαρυνόταν με πολλές και ατυχείς - όπως φαίνεται να ήταν οι περισσότερες - αναβολές. Και στην οποία αφέθηκε πολύς χρόνος να διαρρεύσει χωρίς τη λήψη δικαστικού διαβήματος για συσχετισμό της με άλλες εκκρεμούσες αγωγές, είτε με συνένωση είτε άλλως πως, όταν η αναγκαιότητα ή έστω η χρησιμότητα θα πρέπει να ήταν εμφανής εξ αρχής. Γενικά, το ότι η άλλη πλευρά συντάσσεται με αίτηση για αναβολή και το ότι η αναβολή αναμένεται να αποβεί ωφέλιμη ενόψει διαπλοκής της υπόθεσης με άλλη, δεν δικαιολογούν αφεαυτών και χωρίς αναφορά προς άλλους παράγοντες την παραχώρηση αναβολής. Στη Fatsita v. Fatsita & Another (1988) 1 C.L.R. 210 το Εφετείο υπογράμμισε ότι η εντός ευλόγου χρόνου διεκπεραίωση υποθέσεων δεν αποτελεί μόνο δικαίωμα των διαδίκων δυνάμει του Άρθρου 30.2 του Συντάγματος αλλά και συμφέρον γενικότερα της πολιτείας με βάση το αξίωμα "interest reipublicae ut sit finis litium". Ανέφερε (στη σελ. 220) τα εξής:

Το απόσπασμα αυτό επικροτήθηκε στην Τσουλόφτας ν. Μιχαήλ (Αρ. 2) (1992) 1 Α.Α.Δ. 228.

Στην άσκηση πρωτόδικα διακριτικής εξουσίας, το Εφετείο δεν επεμβαίνει παρά μόνο όπου είτε προκύπτει ότι υπήρξε λάθος επί του νόμου ή ζητήματος αρχής είτε καταφαίνεται ότι προκλήθηκε αδικία. Η εφαρμοστέα αρχή συζητήθηκε στη In re Eleni Michael Hji Petri (1973) 1 C.L.R. 166 στην οποία επικροτήθηκε η προσέγγιση στην Evans v. Bartlam (1937) 2 All E.R. 646^. όπως και στη σχετικά πρόσφατη Αρέστη ν. Ηλία (1991) 1 Α.Α.Δ. 984.