|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2016:D307
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Αρ. Υπόθεσης: 292/2013)
28 Ιουνίου, 2016
[Δ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ/ΣΤΗΣ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΝΙΚΟΛΕΤΤΗΣ
Αιτητής,
- ΚΑΙ -
ΑΡΧΗ ΛΙΜΕΝΩΝ ΚΥΠΡΟΥ,
Καθ΄ ης η αίτηση.
---------
Χρ. Μιχαηλίδου (κα) και Μ. Ηλιάδης & Συνεταίροι ΔΕΠΕ, για τον αιτητή.
Στ. Μαξιούτη (κα) για Τ. Παπαδόπουλος & Συνεργάτες ΔΕΠΕ, για την καθ΄ ης η αίτηση.
---------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.: Με την παρούσα προσφυγή ο αιτητής επιζητεί ακύρωση της απόφασης της καθ΄ ης η αίτηση Αρχής Λιμένων Κύπρου (η Αρχή) ημερ. 23.1.2013, με την οποία προήγαγε κατά πλειοψηφία τα ενδιαφερόμενα μέρη Γ. Ιωάννου και Ε.Ν. Ευσταθίου (ΕΜ), στη θέση Ανώτερου Λιμενικού Λεμβοδηγού από 23.1.2013.
Το Διοικητικό Συμβούλιο της Αρχής (ΔΣ) κατά τη συνεδρία του ημερ. 23.1.2013, εξέτασε το θέμα της πλήρωσης δύο κενών θέσεων Ανώτερου Λιμενικού Λεμβοδηγού (θέση προαγωγής), οι οποίες κενώθηκαν λόγω πρόωρης αφυπηρέτησης των κατόχων τους, έχοντας ενώπιον του το Σημείωμα αρ. 63/2012 του Γενικού Διευθυντή της Αρχής και τους προσωπικούς φακέλους. Έξι υποψήφιοι κάλυπταν τις προϋποθέσεις του σχεδίου υπηρεσίας της θέσης, συμπεριλαμβανομένων του αιτητή και των ΕΜ.
Κατά την ίδια συνεδρία το ΔΣ της Αρχής κάλεσε ενώπιον του την Αν. Διευθύντρια Επιχειρήσεων, η οποία ως Προϊσταμένη του οικείου Τμήματος και με βάση τα καθιερωμένα κριτήρια - αξία, προσόντα, αρχαιότητα - συνέστησε για προαγωγή τα δύο ΕΜ, αιτιολογώντας τη σύσταση της. Στη συνέχεια το ΔΣ αφού εκτίμησε τους υποψηφίους με βάση τα ενώπιον του νομικά και πραγματικά δεδομένα, αποφάσισε ότι η σύσταση της Αν. Διευθύντριας Επιχειρήσεων ήταν αιτιολογημένη και συνάδουσα με τα στοιχεία των φακέλων, την υιοθέτησε και αποφάσισε κατά πλειοψηφία (ο αντιπρόεδρος και έξι μέλη) να προάξει τα δύο ΕΜ στην επίδικη θέση. Ο πρόεδρος του ΔΣ πρότεινε τον αιτητή: «είχε προβάδισμα λόγω αρχαιότητας».
Ο αιτητής επικαλείται αριθμό νομικών ισχυρισμών για να επιτύχει ακύρωση της επίδικης απόφασης:
Η αιτιολογία της σύστασης της Αν. Διευθύντριας Επιχειρήσεων για την επιλογή των ΕΜ πάσχει ως αντιφατική και αόριστη. Προσαρμογή των θεσμοθετημένων κριτηρίων στην κάθε μια περίπτωση ξεχωριστά, αναλόγως της επιλογής και κατά συνέπεια άνιση μεταχείριση: η Διευθύντρια στη σύσταση της έδωσε επιλεκτική βαρύτητα στο ένα ή στο άλλο κριτήριο, αναλόγως ως προς τι υπερείχε ο υποψήφιος που επέλεξε (ΕΜ) έναντι συγκρινομένου. Στην περίπτωση της επιλογής του ΕΜ1 Ιωάννου επικαλέστηκε την υπεροχή του ως προς την αξία έναντι των συγκριθέντων, ενώ στην περίπτωση του ΕΜ2 Ευσταθίου ο οποίος υστερούσε έναντι του ΕΜ1, ως προς την αξία, πρόβαλε αυθαιρέτως την αυστηρότητα των αξιολογήσεων από διαφορετικούς προϊσταμένους σε διαφορετικά λιμάνια (Λάρνακας, Λεμεσού) με διαφορετική προσέγγιση στην αξιολόγηση για κάθε εργοτάξιο. Αυθαίρετη και παράνομη αιτιολογία της σύστασης ως εκ της χρήσης αντιφατικών μέτρων, αναλόγως της περίπτωσης και καθ΄ υπέρβαση της διακριτικής της ευχέρειας.
Οι καθ΄ ων υποστηρίζουν το σύννομο της απόφασης και την ορθή άσκηση της διακριτικής ευχέρειας της Διευθύντριας κατ΄ εφαρμογή των θεσμοθετημένων κριτηρίων.
Σαφώς προκύπτει από την αιτιολογημένη σύσταση (Παράρτημα Γ στην ένσταση) ότι η Διευθύντρια προχώρησε έχοντας υπόψη τον τρόπο αξιολόγησης στα δύο λιμάνια: αυστηρότερη για το λιμάνι Λάρνακας απ΄ ότι για το λιμάνι Λεμεσού. Ακριβώς λόγω των εν λόγω διαπιστώσεων προέβη σε συστάσεις αφού προηγουμένως συνέλεξε, ως όφειλε, κατόπιν έρευνας και συνομιλίας με τους προϊσταμένους των εργοταξίων και στάθμισε τέτοιου είδους πληροφορίες, Μοδίτης ν. Δημοκρατίας (2002) 3 Α.Α.Δ. 695, 719.
Συνεπώς, νόμιμα προέβη η Διευθύντρια στη σύσταση των ΕΜ τα οποία υπηρετούσαν σε διαφορετικά λιμάνια και αξιολογούνταν με διαφορετικό τρόπο, από διαφορετικούς προϊσταμένους. Τα «δύο μέτρα και δύο σταθμά» δεν χρησιμοποιήθηκαν από τη Διευθύντρια κατά τη σύσταση της, αλλά από τους εκάστοτε αξιολογούντες προϊσταμένους, γεγονός το οποίο και λήφθηκε καθηκόντως και νομίμως υπόψη από τη Διευθύντρια, στο βαθμό που η νομολογία ορίζει, Kousoulides and Others v. The Republic (1967) 3 C.L.R. 438, 449 Georghiades and Another v. The Republic, (1970 3 C.L.R. 257, 267, Aristocleous and Another v. The Republic, (1974) 3 C. L.R. 321 at pp. 325-26, Georghiou v. Republic (1976) 3 C.L.R. 74, 81, Πούρος κ.α. ν. Χατζηστεφάνου κ.α. (2001) 3 Α.Α.Δ. 374, 390.
Προκύπτει από τη σύσταση ότι η Διευθύντρια στην περίπτωση και των δύο ΕΜ, έδωσε μεγαλύτερη βαρύτητα στο στοιχείο της αξίας, έναντι του στοιχείου της ηλικιακής και μόνο αρχαιότητας: Αναφορικά με το ΕΜ1 Ιωάννου, η επιλογή του έγινε με βάση την υπεροχή του στη βαθμολογημένη αξία, κατά πάντα «εξαίρετος». Κατά ανάλογο τρόπο έγινε και η επιλογή του ΕΜ2 Ευσταθίου: στη βάση της διαπίστωσης ως ανωτέρω ότι δεν υπήρχε ενιαίο μέτρο σύγκρισης. Ο αιτητής (υπηρετούσε στο λιμάνι Λεμεσού) αξιολογήθηκε επιεικέστερα από το ΕΜ1 (υπηρετούσε στο λιμάνι Λάρνακας). Στην ουσία κατείχε ένα «εξαίρετος» περισσότερο στη «διοικητική ικανότητα», το οποίο εν πάση περιπτώσει δεν τον καθιστούσε υπέρτερο στην αξία.
Προκύπτει ότι η Διευθύντρια νομίμως εξήσκησε τη διακριτική της ευχέρεια υπό τις περιστάσεις που περιβάλλουν την υπηρεσιακή εικόνα των υποψηφίων και αιτιολογημένα μόρφωσε τη σύσταση της: Είχε ενώπιον της τους φακέλους των υπψοηφίων και κατόπιν συλλογής και εκτίμησης διαφόρων πληροφοριών αλλά και σύγκρισης των υποψηφίων μεταξύ τους προχώρησε στη σύσταση των ΕΜ στηρίζοντας την κρίση της ως εκ της θέσης της, ποιοι από τους υποψηφίους ήταν καταλληλότεροι για άσκηση των καθηκόντων της επίδικης θέσης. Άλλωστε, όπως έχει νομολογηθεί, η βαρύτητα που θα δοθεί σε κάθε κριτήριο επιλογής, δεν μπορεί να προκαθοριστεί, ούτε να ανατιμηθεί μαθηματικά ή μηχανικίστικα, συναρτάται δε προς τους ιδιαίτερους συσχετισμούς που η κάθε περίπτωση δικαιολογεί, Γρηγορίου (Μιχαηλίδου) ν. Δημοκρατίας (2007) 3 Α.Α.Δ. 275. Η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του αρμοδίου οργάνου και της τελικής καθολικής κρίσης, γίνεται υπό το φως του συνόλου όλων των σχετικών παραμέτρων, Παναγή ν. Δημοκρατίας (2011) 3 Α.Α.Δ. 639, 648.
Το σύστημα αξιολόγησης οφείλει να στοχεύει στην ανάδειξη του καταλληλότερου υποψηφίου, με μόνη δέσμευση να εξυπηρετείται η αξιοκρατία και το δημόσιο συμφέρον, Γιωργούδης v. Δημοκρατίας (2009) 3 Α.Α.Δ. 116.
Τηρουμένων των νομολογιακών αρχών και εντός του ορθού πλαισίου η Διευθύντρια και κατ΄ επέκταση και το ΔΣ της Αρχής που υιοθέτησε τη σύσταση, απέδωσαν περισσότερη βαρύτητα στο κριτήριο της αξίας.
Επιπρόσθετα ο αιτητής ισχυρίζεται ότι η επίδικη απόφαση θα πρέπει να ακυρωθεί, γιατί τόσο η Διευθύντρια στη σύσταση όσο και το ΔΣ της Αρχής, πεπλανημένα παραγνώρισαν ότι υπερτερεί σε ηλικιακή αρχαιότητα, ημερομηνία γέννησης, έναντι του ΕΜ1 κατά 7 χρόνια και 7 μήνες και έναντι του ΕΜ2 κατά 4 χρόνια και 9 μήνες. Ως θεσμοθετημένο κριτήριο έπρεπε να της είχε δοθεί η ανάλογη βαρύτητα, εφόσον ως προς την αξία οι υποψήφιοι ήσαν περίπου ισότιμοι.
Ο ισχυρισμός του αιτητή δεν ευσταθεί. Τόσο η Διευθύντρια όσο και το Συμβούλιο απέδωσαν την ανάλογη και αρμόζουσα προσοχή στο κριτήριο της ηλικιακής αρχαιότητας:
«(γ) Από πλευράς αρχαιότητας, οι συστηνόμενοι είναι ισοδύναμοι με όλους τους υπόλοιπους υποψηφίους, αφού έχουν όλοι προσληφθεί την ίδια ημέρα και οποιαδήποτε διαφορά στο κριτήριο αυτό, ανάγεται μόνο στην ημερομηνία γέννησης. Οι συστηθέντες υστερούν πολύ οριακά σε αρχαιότητα (αφού ανάγεται μόνο στην ημερομηνία γέννησης) έναντι του Νικολεττή. Όμως ο μεν Ιωάννου υπερτερεί του Νικολεττή σε αξία, για δε τον Ευσταθίου ισχύουν όσα έχουν αναφερθεί στην παράγραφο 10.9(α) σε σχέση με τις αξιολογήσεις.»
Έχει κατ΄ επανάληψη νομολογηθεί ότι η αρχαιότητα λόγω ηλικίας είναι συμβολική και όχι ουσιαστική. Εκεί που υπάρχει δυσκολία ως προς την επιλογή λόγω ισοτιμίας ή οριακής υπεροχής σε ένα από τα θεσμοθετημένα κριτήρια, λαμβάνεται υπόψη, Αλευρά κ.ά. ν. Ηρακλέους κ.ά. (2005) 3 Α.Α.Δ. 85, Κατσελλή ν. Δημοκρατίας (2007) 3 Α.Α.Δ. 585 και Αρχή Λιμένων Κύπρου ν. Μακρίδου (2011) 3 Α.Α.Δ. 51, 54.
Με δεδομένη την υπεροχή του ΕΜ1 Ιωάννου στην αξία έστω και οριακά, έναντι του αιτητή, κατά 6Ε για τα έτη 2007-2011, και τα όσα ισχύουν αναφορικά με το ΕΜ2 Ευσταθίου, ως προς τις αξιολογήσεις του (έχει 1Ε λιγότερο από τον αιτητή), πλην όμως είναι παραδεκτό ότι δεν υπήρχε ενιαίο μέτρο σύγκρισης, η συμβολική αυτή υπεροχή στην ηλικιακή αρχαιότητα του αιτητή δεν είναι δυνατόν να ληφθεί ιδιαιτέρως υπόψη.
Στη βάση του συνόλου των ανωτέρω στοιχείων, απορρίπτεται και ο τελευταίος ισχυρισμός του αιτητή ότι η αιτιολογία της επίδικης απόφασης είναι παράνομη: το ΔΣ υιοθέτησε την κατ΄ ισχυρισμόν πάσχουσα αιτιολογία της σύστασης της Διευθύντριας. Όπως σαφώς έχει διαπιστωθεί ανωτέρω, η σύσταση της Διευθύντριας είναι καθόλα νόμιμη και ορθά λήφθηκε υπόψη από την Αρχή. Όπως έχει αναγνωρίσει η νομολογία, θέση που παραγνωρίζει ο αιτητής, όταν η απόφαση του διοικητικού οργάνου εμπίπτει έστω και στα ακραία όρια της διακριτικής του ευχέρειας, το Δικαστήριο δεν επεμβαίνει για να υποκαταστήσει την απόφαση του, έστω και αν το ίδιο θα κατέληγε διαφορετικά, Georghiou (ανωτέρω), Αντωνίου ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 217/12, 3.7.2014, ECLI:CY:AD:2014:C452 (απόφαση Πλήρους Ολομέλειας), Christou a.o. v. Republic, 4 R.S.C.C. 1 και Χ¨Βασιλείου v. Αρχής Λιμένων Κύπρου (1998) 3 Α.Α.Δ. 755.
Στην υπό κρίση αίτηση όχι μόνο ο αιτητής δεν έχει αποδείξει έκδηλη υπεροχή έναντι των ΕΜ, αλλά ούτε καν απλή υπεροχή.
Η αίτηση απορρίπτεται ως αβάσιμη.
Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται.
Ο αιτητής να καταβάλει €1.200 έξοδα προς την καθ΄ ης η αίτηση, πλέον ΦΠΑ αν επιβάλλεται.
Δ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.
/ΦΚ