|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2016:D318
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ANAΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Συνεκδικαζόμενες Υποθέσεις Αρ. 146/2013 και 147/2013)
30 Ιουνίου, 2016
[ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
(Υπόθεση Αρ. 146/2013)
ΣΩΤΗΡΗΣ ΧΡ. ΠΕΤΡΟΥ,
Αιτητής,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,
2. ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΣΤΕΓΑΣΤΙΚΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ,
Καθ΄ων η Αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 147/2013)
ΣΩΤΗΡΗΣ ΧΡ. ΠΕΤΡΟΥ,
Αιτητής,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ, ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΗΣΕΩΣ,
2. ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΣΤΕΓΑΣΤΙΚΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ,
Καθ΄ων η Αίτηση.
___________________________
Ν. Ιακώβου (κα) για Λ. Δημητριάδη, για τον Αιτητή και στις δύο υποθέσεις.
Τ. Ιακωβίδου (κα), για τους Καθ' ων η Αίτηση και στις δύο υποθέσεις.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.: Με την προσφυγή αρ. 146/13 ζητείται η ακύρωση της απόφασης των καθ' ων η αίτηση 2 ημερ. 16.11.2012 να τερματίσουν τη χορηγηθείσα στις 7.5.1979 έγκριση για στέγαση σε Κυβερνητικό Οικισμό στον πατέρα του αιτητή. Επίσης επιδιώκεται η ακύρωση της απόφασης του καθ' ου η αίτηση 1 στην Προσφυγή 147/13, ημερ. 29.11.2012, με την οποία ανακλήθηκε η Άδεια Χρήσης που υπέγραψε ο πατέρας του αιτητή στις 17.6.1981.
Ειδικότερα, στις 17.6.1981 υπογράφηκε συμφωνία μεταξύ του Διευθυντή Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως εκ μέρους της Δημοκρατίας και του πατέρα του αιτητή Χρίστου Πέτρου, με την οποία του παραχωρείτο άδεια χρήσης κρατικής οικίας υπό όρους. Ένας από τους συμφωνηθέντες όρους προέβλεπε πως:-
«2(ι) Ο Ιδιοκτήτης δικαιούται να εισέλθει εις την οικίαν και αποκτήση ελευθέραν κατοχήν ταύτης εάν ο Αδειούχος και η οικογένειά του παραλείπουν να διαμένουν εντός της οικίας δια συνεχή περίοδον 3 μηνών».
Στις 16.11.2012 η Επιτροπή Στεγαστικής Βοήθειας Λεμεσού αποφάσισε την ακύρωση της πιο πάνω έγκρισης ημερ. 7.5.1979. Τα δύο από τα τρία παιδιά του αδειούχου δεν διαμένουν πλέον στην οικία, ο δε αιτητής είναι μόνιμα εγκατεστημένος στην Αμερική ενώ δεν διαμένει στην εν λόγω οικία για διαστήματα πέραν των τριών μηνών. Κατακρατεί όμως την κατοικία, παράνομα.
Αγωγή που είχε καταχωρηθεί στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού εναντίον του αιτητή για ανάκτηση οικίας απορρίφθηκε στις 27.6.2012 διότι δεν είχε προηγηθεί διαδικασία ακύρωσης της πιο πάνω έγκρισης.
Ως εκ τούτου, ο αιτητής ενημερώθηκε σχετικά με επιστολή ημερ. 29.11.2012 ως ακολούθως:-
«Αναφέρομαι στο πιο πάνω θέμα και στην απόφαση της Επιτροπής Στεγαστικής Βοήθειας ημερομηνίας 16.11.12, με την οποία ακυρώνει τη δοθείσα έγκριση για στέγαση σε κυβερνητικούς Οικισμούς Λεμεσού από την ΚΕΕΚ στις 07.05.79, του πατέρα σας Χρίστου Πέτρου ΑΔΤ .... και της μητέρας σας Ιφιγένειας Πέτρου ΑΔΤ .... γιατί απεβίωσαν πριν τις 07.04.06 και θα ήθελα να σας πληροφορήσω ότι μετά την απόφαση αυτή η Άδεια Χρήσης που υπέγραψε με το Τμήμα αυτό ο πατέρας σας στις 17.06.1981, έπαψε να ισχύει.
2. Δεύτερος λόγος ανάκλησης της Άδειας Χρήσης είναι το γεγονός ότι μετά το θάνατο των γονιών σας, η κατοικία δεν κατοικείται όπως διαπιστώθηκε από ελέγχους που έγιναν κατά περιόδους από Λειτουργό του Τμήματος.
3. Με την επιστολή μου αυτή σας καλώ όπως μέχρι τις 15.12.12 παραδώσετε στο Τμήμα αυτό την κατοικία με αρ. 49 της Οδού 23ος Δρόμος στον Κυβερνητικό Οικισμό Μακάριος ΙΙΙ στη Λεμεσό.
4. Σε περίπτωση που δεν ανταποκριθείτε, το Τμήμα είναι υποχρεωμένο να προχωρήσει στη λήψη δικαστικών μέτρων εναντίον σας διεκδικώντας όλα τα νόμιμα δικαιώματα του (ανάκτηση της κατοικίας, ενοίκια κτλ).»
Οι καθ' ων η αίτηση εγείρουν δύο προδικαστικές ενστάσεις: πρώτον, ότι η προσβαλλόμενη απόφαση εμπίπτει στη σφαίρα ιδιωτικού δικαίου ως αφορούσα διαχείριση κρατικής περιουσίας και δεύτερον, ότι η προσφυγή 147/13 είναι καταχρηστική της 146/13 διότι με την μεν 146/13 προσβάλλεται το πρώτο σκέλος της επιστολής ημερ. 29.11.2012 δηλαδή η ακύρωση της έγκρισης για στέγαση ημερ. 7.5.1979 με τη δε 147/13 προσβάλλεται το δεύτερο σκέλος της εν λόγω επιστολής, όπου αναφέρεται ότι ανακλήθηκε η άδεια χρήσης για την εν λόγω οικία.
Η πρώτη προδικαστική ένσταση δεν ευσταθεί. Δεν μπορεί να παραγνωριστεί πως παρά το ότι πρόκειται για πράγματι διαχείριση κρατικής περιουσίας, εν τούτοις προάγεται δημόσιος σκοπός στα πλαίσια κρατικής πολιτικής και δη η κάλυψη στεγαστικών αναγκών των προσφύγων. Όπως λέχθηκε στην Μουστάκας ν. Δημοκρατίας (1999) 4 ΑΑΔ 664:-
«Το ότι η παραχώρηση έγινε με σύμβαση υπό τη μορφή άδειας χρήσης δεν αλλοιώνει το χαρακτήρα αυτό της σχέσης, που προσδιορίζει και την προσβαλλόμενη πράξη ως επίσης εντασσόμενη στα πλαίσια της κρατικής πολιτικής ανάκτηση τέτοιων κατοικιών εφ' όσον η ανάγκη για την οποία παρεχωρήθηκαν εξέλιπε. Ο πρωταρχικός και κυρίαρχος σκοπός της προσβαλλόμενης πράξης, όπως και του γενικότερου πλαισίου των σχέσεων των μερών, χαρακτηρίζεται επομένως όχι από την άσκηση ιδιωτικών περιουσιακών ή συμβατικών δικαιωμάτων αλλά από την άσκηση διοικητικής εξουσίας για την προώθηση δημοσίου σκοπού ως του αντικειμένου κρατικής πολιτικής, και έτσι εμπίπτει στη σφαίρα του διοικητικού δικαίου. Η ένσταση στη δικαιοδοσία λοιπόν απορρίπτεται.».
Σχετική είναι και η Χαραλάμπους ν. Δημοκρατίας, Υπόθ. Αρ. 245/12, ημερ. 2.2.2015, ECLI:CY:AD:2015:D62 στην οποία η πιο πάνω Μουστάκας ν. Δημοκρατίας, υιοθετήθηκε και η υπόθεση της Ολομέλειας Κολοκάσης ν. Δημοκρατίας (2008) 3 ΑΑΔ 373.
Συνεπώς, η προδικαστική ένσταση δεν ευσταθεί και απορρίπτεται.
Σε σχέση με τη δεύτερη προδικαστική ένσταση παρατηρώ τα πιο κάτω:-
Με την επιστολή ημερ. 29.11.2012 του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως, ο αιτητής ενημερωνόταν για δύο αποφάσεις: 1. Της Επιτροπής Στεγαστικής Βοήθειας ημερομηνίας 16.11.2012 με την οποία ακυρωνόταν η δοθείσα έγκριση για στέγαση σε Κυβερνητικούς Οικισμούς Λεμεσού από την ΚΕΕΚ στις 7.5.1979 στον πατέρα του και τη μητέρα του γιατί απεβίωσαν πριν τις 7.4.2006 και 2. Του Τμήματος Πολεοδομίας ότι μετά την απόφαση αυτή, η άδεια χρήσης που υπέγραψε με το Τμήμα ο πατέρας του στις 17.6.1981 έπαψε να ισχύει.
Με την προσφυγή αρ. 146/13 προσβάλλεται η πιο πάνω απόφαση αρ. 1 ημερ. 16.11.2012 και διευκρινίζω πως η Κεντρική Επιτροπή Επιλογής και Κριτηρίων (ΚΕΕΚ) μετονομάσθηκε σε Επιτροπή Στεγαστικής Βοήθειας με τον περί Παροχής Στεγαστικής Βοήθειας σε Εκτοπισθέντες, Παθόντες και Άλλα Πρόσωπα Νόμο του 2005, Ν. 46(Ι)/2005. Με την προσφυγή αρ. 147/13 προσβάλλεται η κοινοποιηθείσα στις 29.11.2012 απόφαση του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως να θέσει τέρμα στην ισχύ της άδειας χρήσης της εν λόγω οικίας.
Πρόκειται, σαφώς, ως είναι και η εισήγηση του αιτητή, για δύο αποφάσεις από δύο διαφορετικά όργανα οι οποίες κοινοποιούνται στον αιτητή με την ίδια επιστολή ημερ. 29.11.2012. Με τη μία, ακυρώθηκε η έγκριση της ΚΕΕΚ ώστε οι αποβιώσαντες γονείς και η οικογένειά τους να μη θεωρούνται πλέον δικαιούχοι σε κατοικία εν γένει και με την άλλη, τερματίστηκε η άδεια χρήσης της συγκεκριμένης κατοικίας. Δεν προσβάλλεται συνεπώς, μία πράξη με δύο προσφυγές ώστε να γεννάται ζήτημα καταχρηστικής διαδικασίας. Η προδικαστική ένσταση δεν ευσταθεί και απορρίπτεται.
Υπόθεση αρ. 146/13
Είναι η εισήγηση του αιτητή ότι η έγκριση στέγασης του 1979 ακυρώθηκε και εν τέλει η άδεια χρήσης ανακλήθηκε υπό πλάνη, χωρίς τη δέουσα έρευνα από την Επιτροπή καθ' υπόδειξη της Νομικής Υπηρεσίας και του Τμήματος Πολεοδομίας, εκτελώντας απόφαση αναρμόδιου οργάνου. Περαιτέρω, παραβιάστηκε η αρχή της νομιμότητας και της καλής πίστης εφόσον η ακύρωση της έγκρισης στέγασης δεν κοινοποιήθηκε στον αιτητή έγκαιρα ώστε να είχε την ευκαιρία να ασκήσει το προβλεπόμενο στο άρθρο 13 του περί Παροχής Στεγαστικής Βοήθειας σε Εκτοπισθέντες, Παθόντες και Άλλα Πρόσωπα Νόμου του 2005, Ν. 46(Ι)/2005, δικαίωμα για ιεραρχική προσφυγή. Παραβιάστηκε έτσι και το δικαίωμα Αναφοράς και Ακρόασης του αιτητή (Άρθρο 29 και 30 του Συντάγματος αντίστοιχα) καθώς και τα άρθρα 33 και 43 του Ν. 158(Ι)/99 αφού δεν ενημερώθηκε επαρκώς για τη δυνατότητα άσκησης του δικαιώματος αυτού.
Είναι επίσης ο ισχυρισμός του αιτητή ότι η προσβαλλόμενη απόφαση λήφθηκε υπό νομική και/ή πραγματική πλάνη και αυτό επειδή καταγράφεται ως αιτιολογία της ακύρωσης της έγκρισης στέγασης ότι οι γονείς του αιτητή στους οποίους είχε δοθεί η έγκριση, απεβίωσαν πριν τις 7.4.2006. Ο αιτητής επισημαίνει πως συναφής είναι ο Νόμος 46(Ι)/2005 στον οποίο τέτοια πρόβλεψη δεν περιέχεται. Επιπρόσθετα, ενώ οι καθ' ων η αίτηση δέχονται ότι ο αιτητής είναι δικαιούχος, φαίνεται να υποστηρίζουν ότι η ΚΔΠ 163/2006 δεν εφαρμόζεται γιατί δήθεν ο αιτητής δεν διαμένει νόμιμα στην οικία. Έγινε επίκληση από τους καθ' ων η αίτηση του χρονικού περιορισμού που τέθηκε στο άρθρο 8 της ΚΔΠ 435/2009 δυνάμει του περί Τουρκοκυπριακών Περιουσιών (Διαχείριση και Άλλα Θέματα) Νόμου, η οποία δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι εφαρμόζεται στην παρούσα υπόθεση. Η εν λόγω ΚΔΠ αφορά σε περιπτώσεις κληρονομικής διαδοχής του δικαιώματος μίσθωσης τουρκοκυπριακών περιουσιών εφόσον ο δικαιούχος μίσθωσης απεβίωσε κατά ή μετά την 7.4.2006. Εδώ όμως, δεν έχουμε τουρκοκυπριακή περιουσία και το δικαίωμα του αιτητή καλύπτεται από άδεια χρήσης και όχι σχέση ενοικίασης. Περαιτέρω, δεν έγινε η δέουσα έρευνα για να διαπιστωθεί κατά πόσο η οικία κατοικείται ενώ παραβιάστηκαν τα προσωπικά δεδομένα του αιτητή με τη λήψη των στοιχείων του λογαριασμού της Αρχής Ηλεκτρισμού σε σχέση με την οικία.
Κατά τον αιτητή, καταπατείται το Άρθρο 15 του Συντάγματος και το δικαίωμα για σεβασμό της ιδιωτικής ζωής (Άρθρο 8 της ΕΣΔΑ) και κατοικίας αφού του αποστερεί την πατρική στέγη με την οποία είχε αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς. Το δικαίωμα στην κατοικία κρίνεται ανεξάρτητα από το αν υφίσταται ιδιοκτησιακό δικαίωμα. Περαιτέρω, παραβιάζεται το Άρθρο 23 του Συντάγματος και το δικαίωμα του αιτητή να κατέχει, χρησιμοποιεί και απολαμβάνει την περιουσία που ως εκ του Νόμου δικαιούχος κατείχε (Άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ). Παράλληλα, παραβιάζονται τα Άρθρα 28, 29 και 30 του Συντάγματος διότι κατά δυσμενή διάκριση δεν απολαμβάνει τα δικαιώματα που απορρέουν από την ιδιότητά του ως εκτοπισθείς ενώ στερήθηκε του δικαιώματος για ακρόαση και για δίκαιη δίκη.
Η κατάληξη
Δεν διαπιστώνω αναρμοδιότητα των οργάνων τα οποία εξέδωσαν τις προσβαλλόμενες αποφάσεις. Η εισήγηση πως αρμόδιο όργανο για την ανάκληση οποιασδήποτε απόφασης στέγασης και/ή μέτρων έξωσης από κυβερνητική κατοικία έχει η Επιτροπή Στεγαστικής Βοήθειας στη βάση του άρθρου 12(2) του Ν. 46(Ι)/2005 δεν μπορεί να γίνει δεκτή. Κατά πρώτον, επειδή διαφορετικά όργανα έχουν εκδώσει από τη μια την έγκριση της στέγασης και από την άλλη την άδεια χρήσης οπότε και από αυτά τα όργανα θα μπορούσαν να ανακληθούν οι αποφάσεις, και κατά δεύτερον αποδοχή της εισήγησης αυτής θα σήμαινε πως εν προκειμένω θα έπρεπε να είχαμε μία διοικητική απόφαση εναντίον της οποίας θα ασκείτο μία μόνο προσφυγή και όχι δύο όπως εδώ. Καθώς αντιλαμβάνομαι, ο αιτητής ταυτόχρονα επιδοκιμάζει και αποδοκιμάζει, απαραδέκτως.
Η αιτιολογία που δόθηκε για ακύρωση της έγκρισης για στέγαση σε κυβερνητικό οικισμό στους γονείς του αιτητή περιστρεφόταν γύρω από το γεγονός ότι αυτοί απεβίωσαν πριν τις 7.4.2006. Η ημερομηνία αυτή είναι η ημερομηνία δημοσίευσης στην Επίσημη Εφημερίδα των περί Ακίνητης Ιδιοκτησίας (Παροχή Τίτλων Ιδιοκτησίας σε Εκτοπισθέντες και άλλα Πρόσωπα) (Ειδικοί) Κανονισμών του 2006, (ΚΔΠ 163/2006). Σύμφωνα με τον Κανονισμό 2:-
«"δικαιούχος" σημαίνει εκτοπισθέντα ή παθόντα ή τουρκόπληκτο, ο οποίος κατά την ημερομηνία δημοσίευσης των παρόντων Κανονισμών στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας είναι νόμιμος κάτοχος οικιστικής μονάδας και τη χρησιμοποιεί ως μόνιμη κατοικία του, αλλά δεν περιλαμβάνει πρόσωπο στο οποίο έχει επιτραπεί από τον Υπουργό να διαμένει προσωρινά σ' αυτή, είτε με την καταβολή ενοικίου είτε μη•»
Παρατηρώ πως η παρούσα περίπτωση δεν αφορά παραχώρηση τίτλου ιδιοκτησίας στην εν λόγω κατοικία ώστε να τυγχάνει εφαρμογής η πιο πάνω επικαλούμενη από τη δικηγόρο των καθ' ων η αίτηση πρόνοια της ΚΔΠ 163/2006 και κατά συνέπεια να μπορεί με την προσφυγή (146/13) να συνδεθεί καθ' οιονδήποτε τρόπο η ημερομηνία δημοσίευσης των εν λόγω Κανονισμών, δηλαδή η 7.4.2006, ώστε να καταγράφεται και ως αιτιολογία της προσβαλλόμενης απόφασης. Ούτε και, κατά την αντίληψή μου, χωρούσε αμφισβήτηση της ιδιότητας του αιτητή ως δικαιούχου στην παραμονή στην οικία, νοουμένου βεβαίως ότι πληρούνταν οι προϋποθέσεις.
Το ζήτημα όμως, δεν σταματά εδώ. Παρά το ότι στην επιστολή με την οποία γνωστοποιείτο στον αιτητή η απόφαση της Επιτροπής Στεγαστικής Βοήθειας ημερ. 16.11.2012 περιείχετο η εν λόγω ημερομηνία ως καθοριστική της έκβασης της υπόθεσης, εν τούτοις σημειώνω πως, σύμφωνα με τα στοιχεία του φακέλου, κατά τη λήψη της πιο πάνω απόφασης λήφθηκαν υπόψη οι επανειλημμένες διαπιστώσεις του εκπροσώπου του Τμήματος Πολεοδομίας σύμφωνα με τις οποίες ο αιτητής συνεχίζει να κατακρατεί την κατοικία, να διατηρεί προσωπικά του αντικείμενα εντός της οικίας, χωρίς όμως να διαμένει εκεί για διαστήματα πέραν των 3 μηνών.
Δεν μπορεί να παραγνωριστεί ότι αποτελεί όρο στην Άδεια Χρήσης πως ο ιδιοκτήτης (Διευθυντής Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως) δικαιούται να ανακτήσει κατοχή της κατοικίας όταν ο αδειούχος και η οικογένειά του παραλείπουν να διαμένουν εντός της οικίας για συνεχή περίοδο 3 μηνών.
Στην όλη πορεία της υπόθεσης δεν έχω εντοπίσει οποιαδήποτε στοιχεία τα οποία ο αιτητής να έχει προσκομίσει ως αποδεικτικά της πράγματι χρήσης της κατοικίας από τον ίδιο ή την οικογένειά του για συνεχή περίοδο τουλάχιστον 3 μηνών ώστε να ανατρέπεται η αντίθετη διαπίστωση του εκπροσώπου του Τμήματος Πολεοδομίας. Τουναντίον, ο αιτητής ενοχλήθηκε από την προσπάθεια των καθ' ων η αίτηση να ερευνήσουν περαιτέρω το ζήτημα, έστω μέσα από τις ενδείξεις κατανάλωσης ηλεκτρισμού, γεγονός που μάλλον φανερώνει τη μη ικανοποίηση από μέρους του της εν λόγω προϋπόθεσης. Αν οι ενδείξεις ήταν προς όφελός του είναι αυτονόητο πως ο αιτητής δεν θα διαμαρτυρόταν με παράπονο ενώπιον του Γραφείου Επιτρόπου Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα για την τέτοια αναζήτηση από τους καθ' ων η αίτηση. Θεωρώ, δε, εν πάση περιπτώσει εύστοχη την παρατήρηση των καθ' ων η αίτηση με αναφορά στο άρθρο 6(ε) του περί Επεξεργασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (Προστασία του Ατόμου) Νόμου του 2001 (Ν. 138(Ι)/2001) πως κατ' εξαίρεση επιτρέπεται η συλλογή και επεξεργασία ευαίσθητων δεδομένων όταν η επεξεργασία αφορά αποκλειστικά δεδομένα τα οποία είναι αναγκαία για την υπεράσπιση δικαιώματος ενώπιον δικαστηρίου, όπως εν προκειμένω.
Επισημαίνω εδώ πως ο αιτητής δεν αμφισβήτησε το γεγονός ότι διαμένει με την οικογένειά του στο εξωτερικό και ότι η χρήση της κατοικίας γίνεται όταν η δουλειά του στις Ηνωμένες Πολιτείες το επιτρέπει, με αποτέλεσμα, όπως παρατηρούν οι καθ' ων η αίτηση στην αγόρευσή τους, να χρησιμοποιεί την κατοικία «σαν εξοχική κατοικία παρά μόνιμη κατοικία».
Περαιτέρω, δεν βρίσκω πως παραβιάστηκε το δικαίωμα του αιτητή στην καταχώρηση ιεραρχικής προσφυγής εφόσον ο αιτητής είχε στη διάθεσή του τα προβλεπόμενα από το άρθρο 13(1) του Ν. 46/2005 για να καταχωρήσει ιεραρχική προσφυγή από την ημερομηνία που κοινοποιήθηκε σ' αυτόν η απόφαση και αντ' αυτού, προτίμησε να καταχωρήσει τις παρούσες προσφυγές.
Τέλος, ενόψει των πιο πάνω δεν θεωρώ πως έχουν καταπατηθεί τα επικαλούμενα Άρθρα του Συντάγματος και της ΕΣΔΑ.
Έχοντας υπόψη τα ανωτέρω, οι προσβαλλόμενες αποφάσεις επικυρώνονται δυνάμει του Άρθρου 146.4(α) του Συντάγματος. Οι προσφυγές απορρίπτονται με €1.400 έξοδα εναντίον του αιτητή.
(Υπ.) Γ. Ερωτοκρίτου, Δ.
/ΕΠσ