|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
ANANDA MARGA LTD. ν. REPUBLIC (1985) 3 CLR 2583
MOYO & ANOTHER ν. REPUBLIC (1988) 3 CLR 1203
Joudine Vera και ’λλος ν. Kυπριακής Δημοκρατίας (2006) 3 ΑΑΔ 500
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ECLI:CY:AD:2016:D209
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΡ. 649/2012)
18 Απριλίου, 2016
[Π. ΠΑΝΑΓΗ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
MARYNA GHUGUNOVA,
Aιτήτρια,
-ΚΑΙ-
ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΜΕΣΩ
(α) ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,
(β) ΑΝ. ΓΕΝΙΚΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,
Καθ' ων η αίτηση.
----------------------
Ανδρέας Χρ. Ευτυχίου, για την Αιτήτρια.
Βούλα Καρλεττίδου (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για τους Καθ΄ ων η Αίτηση.
----------------------
A Π Ο Φ Α Σ Η
Π. ΠΑΝΑΓΗ, Δ.:- Η αιτήτρια είναι Ουκρανή υπήκοος και αφίχθηκε στη Δημοκρατία το 2001 με άδεια εισόδου για να εργαστεί ως καλλιτέχνιδα. Στις 11.7.2001 της παραχωρήθηκε άδεια προσωρινής παραμονής με ισχύ μέχρι τις 8.5.2002. Αναχώρησε από την Κύπρο στις 25.9.2001 και στις 16.2.2002 αφίχθηκε εκ νέου με άδεια εισόδου για να εργαστεί ως καλλιτέχνιδα σε άλλο εργοδότη στη Λεμεσό. Της παραχωρήθηκε άδεια προσωρινής παραμονής μέχρι 16.2.2003. Στις 13.7.2002 αναχώρησε και πάλι από τη Δημοκρατία και επανήλθε στις 16.11.2002 για να εργαστεί σε τρίτο εργοδότη σε νυχτερινό κέντρο της Λεμεσού, ενώ της παραχωρήθηκε εκ νέου άδεια προσωρινής παραμονής μέχρι τις 16.11.2003. Στις 22.3.2003 η αιτήτρια αναχώρησε και πάλι και επανήλθε στις 16.12.2003 με άδεια εισόδου για να εργαστεί ως καλλιτέχνιδα σε άλλο εργοδότη στη Λεμεσό.
Στις 3.3.2004 η αιτήτρια τέλεσε γάμο με τον Ελληνοκύπριο Δημοσθένη Διαμαντή στο Δημαρχείο Αραδίππου και στις 22.4.2004 υπέβαλε αίτηση για εξασφάλιση άδειας προσωρινής παραμονής ως σύζυγος Κύπριου πολίτη. Η αίτηση εγκρίθηκε και της παραχωρήθηκε άδεια προσωρινής παραμονής ως επισκέπτρια με ισχύ μέχρι 3.9.2009. Στις 3.6.2009 εκδόθηκε διαζύγιο από το Οικογενειακό Δικαστήριο Λεμεσού κατόπιν αιτήσεως διαζυγίου που καταχωρίστηκε από τον Ελληνοκύπριο σύζυγο της αιτήτριας.
Στις 23.9.2009 η αιτήτρια αποτάθηκε για παράταση της άδειας παραμονής της. Το αίτημα απορρίφθηκε στις 20.1.2010 και κλήθηκε να εγκαταλείψει τη Δημοκρατία. Ωστόσο, η αιτήτρια συνέχισε να διαμένει παράνομα στη Δημοκρατία σε άγνωστη διεύθυνση και τα στοιχεία της καταχωρήθηκαν στον κατάλογο απαγορευμένων προσώπων (stop-list). Κατόπιν επανεξέτασης, όμως, ο Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Εσωτερικών στις 13.8.2010 ενέκρινε την παραχώρηση περαιτέρω άδειας προσωρινής παραμονής και εργασίας της αιτήτριας για ακόμη ένα χρόνο. Ως εκ τούτου, η αιτήτρια στις 22.9.2010 υπέβαλε σχετική αίτηση για διευθέτηση της παραμονής και εργασίας της ως πωλήτρια σε εταιρεία της Λεμεσού και της παραχωρήθηκε άδεια προσωρινής παραμονής και εργασίας μέχρι τις 22.9.2011. Ακολούθως, με επιστολή ημερoμηνίας 8.9.2011 ζήτησε όπως της παραχωρηθεί δικαίωμα διαμονής λόγω του γάμου που είχε τελέσει με τον Ελληνοκύπριο Δημοσθένη Διαμαντή, αλλά το αίτημα της απορρίφθηκε λόγω διακοπής της έγγαμης συμβίωσης «πριν τη συμπλήρωση των 3 χρόνων». Η απόρριψη του αιτήματος κοινοποιήθηκε στην αιτήτρια με επιστολή ημερομηνίας 9.2.2012, με την οποία κλήθηκε επίσης όπως αναχωρήσει για την χώρα της.
Η αιτήτρια προσβάλλει την εν λόγω απόφαση προβάλλοντας καταρχήν ότι θίγονται τα δικαιώματα που της παρέχονται από το άρθρο 5 του Έβδομου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΣΔΑ)[1] και το άρθρο 6(2)(β) της Διακήρυξης για την εξάλειψη Διακρίσεων σε βάρος Γυναικών, που εγκρίθηκε από την Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών με το ψήφισμα 2263 (στο εξής «η Διακήρυξη»)[2].
Τόσο το άρθρο 5 του Έβδομου Πρωτόκολλου της ΕΣΔΑ, όσο και το άρθρο 6(2)(β) της Διακήρυξης, η οποία οριοθέτησε το πλαίσιο των πιο βασικών και επειγόντων μέτρων που θα πρέπει να ληφθούν από τα Κράτη Μέλη με στόχο την ισότητα των δύο φύλων, έχουν παρόμοιο περιεχόμενο. Ο χαρακτήρας της Διακήρυξης, όμως, δεν είναι νομικά δεσμευτικός.
Θεωρώ, εν πάση περιπτώσει, ότι οι πιο πάνω πρόνοιες δεν έχουν εφαρμογή στην υπόθεση της αιτήτριας, η οποία αφορά στην απόρριψη αίτησης για άδεια παραμονής στη Δημοκρατία. Είναι σαφές από το περιεχόμενο των εν λόγω προνοιών ότι αφορούν στα δικαιώματα συζύγων κατά τη διάρκεια του γάμου, στον τομέα του ιδιωτικού δικαίου, καθώς και στα μέτρα που πρέπει να λαμβάνονται μετά τη διάλυση του γάμου προς όφελος των τέκνων. Εν προκειμένω, ο γάμος της αιτήτριας είχε διαλυθεί από το 2009, ενώ το ζεύγος δεν είχε αποκτήσει τέκνα. Η θέση της αιτήτριας ότι η άδεια προσωρινής παραμονής που της παραχωρήθηκε στις 23.11.2010 ήταν στη βάση των εν λόγω διατάξεων, δεν βρίσκει έρεισμα στο ενώπιον μου υλικό.
Εξάλλου, το δικαίωμα μιας χώρας να αρνηθεί την είσοδο ή παραμονή εντός της επικράτειας της σε αλλοδαπό αποτελεί έκφραση της κυριαρχίας της και δεν μπορεί να περιορισθεί εκτός με δεσμευτική σύμβαση. Το δε δικαίωμα αλλοδαπού να παραμείνει στην επικράτεια μιας χώρας δεν διασφαλίζεται από την ΕΣΔΑ και τα Πρωτόκολλα της, τα οποία δεν επιβάλλουν οποιουσδήποτε περιορισμούς πάνω στο δικαίωμα ενός κράτους να αποκλείσει ένα αλλοδαπό από τη χώρα (βλ. Moyo v. Republic (1988) 3 C.L.R. 1203, 1208, Reyes v. Δημοκρατίας κ.ά. (1996) 4 Α.Α.Δ. 401).
Ο λόγος ακύρωσης δεν ευσταθεί και απορρίπτεται.
Στη συνέχεια η αιτήτρια ισχυρίζεται ότι η επίδικη απόφαση λήφθηκε κατά παράβαση της αρχής της καλής πίστης και της χρηστής διοίκησης, εφόσον κατά την ανανέωση της προηγουμένης άδειας παραμονής της μετά την έκδοση διαζυγίου, οι καθ΄ ων η αίτηση δεν επικαλέστηκαν την αιτιολογία που φέρει η επίδικη απόφαση, ότι δηλαδή η αιτήτρια δεν συμπλήρωσε τρία χρόνια συμβίωσης με το σύζυγο της. Εξάλλου οι καθ' ων η αίτηση ανανέωναν την άδεια παραμονής της από 3.9.2004 μέχρι 3.9.2009.
Όπως προκύπτει από το περιεχόμενο του διοικητικού φακέλου και ειδικότερα από την εγκριτική επιστολή του Γενικού Διευθυντή ημερομηνίας 13.8.2010 (ερυθρό 278) και την άδεια προσωρινής παραμονής της αιτήτριας μέχρι τις 22.9.2011 (ερυθρό 277), η άδεια αυτή εγκρίθηκε υπό το φως άλλων δεδομένων και συγκεκριμένα ότι εργαζόταν ως πωλήτρια στην εταιρεία Vorelia Enterprises Ltd. Συνεπώς δεν ήταν ίδιες οι συνθήκες χορήγησης με τις προηγούμενες άδειες που εξασφάλιζε ως επισκέπτρια, σύζυγος Κυπρίου υπηκόου. Το γεγονός ότι είχαν παραχωρηθεί προηγουμένως άδειες παραμονής δεν αποτελεί εξάλλου πρόκριμα, ούτε δεσμεύει τη διακριτική ευχέρεια της διοίκησης κατά την εξέταση της επίδικης αίτησης η οποία εξετάστηκε στη βάση των δικών της δεδομένων, όπως αυτά είχαν καθοριστεί από την αιτήτρια με την επιστολή της ημερομηνίας 8.9.2011. Σύμφωνα δε με σημείωμα της Υπηρεσίας Αλλοδαπών και Μετανάστευσης, ημερομηνίας 10.5.2012, η αιτήτρια είχε σταματήσει να εργάζεται κατά τον ουσιώδη χρόνο, ενώ ο γάμος της είχε προ πολλού διαλυθεί. Συνεπώς δεν υπήρχαν πλέον οι συνθήκες που ίσχυαν προηγουμένως κάτω από τις οποίες ανανεωνόταν η άδεια της.
Εξάλλου, η διακριτική ευχέρεια του κράτους δυνάμει του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου, Κεφ. 105 (στο εξής «ο Νόμος»), να αποκλείει αλλοδαπούς ή να επιτρέπει την παραμονή τους, είναι πολύ ευρεία αλλά όχι απόλυτη. Υπόκειται στην καλόπιστη άσκηση της διακριτικής ευχέρειας. Το δικαίωμα ενός αλλοδαπού εξαντλείται στην καλόπιστη εξέταση της αίτησής του για είσοδο στη χώρα. Αναγνώριση οποιασδήποτε περαιτέρω υποχρέωσης εκ μέρους του κράτους θα ήταν ασυμβίβαστη με το κυρίαρχο δικαίωμα του κράτους να αποκλείει αλλοδαπούς (βλ. Moyo & Another v. Republic (ανωτέρω) και Αmanda Marga Ltd v. Republic (1985) 3 C.L.R. 2583). Οι καθ' ων η αίτηση, κατά την εξέταση του αιτήματος της αιτήτριας, δεν έχουν επιδείξει οποιαδήποτε κακοπιστία, ενώ διενέργησαν την απαραίτητη έρευνα.
H αιτήτρια ισχυρίζεται επίσης ότι η προσβαλλόμενη απόφαση παραβιάζει τις πρόνοιες της Οδηγίας 2003/109 ΕΚ αναφορικά με την απόκτηση του καθεστώτος του επί μακρόν διαμένοντος, καθώς και τις διατάξεις του Νόμου, ειδικότερα του άρθρου 18Θ, στον οποίο ενσωματώθηκαν οι εν λόγω πρόνοιες της Οδηγίας δυνάμει του τροποποιητικού Νόμου 8(1)/2007. Οι καθ΄ ων η αίτηση ορθά αντιτείνουν ότι η προσβαλλόμενη απόφαση αφορά απόρριψη αιτήματος προσωρινής παραμονής και όχι αίτηση για απόκτηση του καθεστώτος του επί μακρόν διαμένοντος δυνάμει των πιο πάνω διατάξεων.
Το αίτημα της αιτήτριας για προσωρινή παραμονή, δεν υποβλήθηκε στην βάση του άρθρου 18Θ του Νόμου. Περαιτέρω, θα πρέπει εδώ να τονιστεί ότι η Οδηγία 2003/109ΕΚ δεν παραχωρεί αυτόματα σε ένα αλλοδαπό επί μακρόν διαμένοντα στην Κύπρο το δικαίωμα παραμονής στη χώρα. Όπως τονίστηκε από την Ολομέλεια στην υπόθεση Joudine κ.ά. ν. Δημοκρατίας (2006) 3 Α.Α.Δ. 500, 511:
«Η παραχώρηση του πιο πάνω ωφελήματος μπορεί να γίνει μόνο μετά την ενσωμάτωση της Οδηγίας στο τοπικό νομικό πλαίσιο και την καταχώρηση σχετικής αίτησης από τον αλλοδαπό (’ρθρο 7(Ι) της Οδηγίας), νοουμένου ότι ικανοποιεί προς τούτο τις σχετικές προϋποθέσεις (’ρθρο 3 της Οδηγίας).»
Στην προκειμένη περίπτωση το αίτημα της αιτήτριας δεν εξετάστηκε πάνω σε αυτή τη βάση, διότι δεν είχε καταχωρηθεί σχετική αίτηση.
Στη βάση των ανωτέρω, οι ισχυρισμοί της αιτήτριας δεν έχουν έρεισμα. Δεν στοιχειοθετείται λόγος ακύρωσης.
Για τους πιο πάνω λόγους, η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται με έξοδα, τα οποία καθορίζονται σε 800, εναντίον της αιτήτριας και υπέρ των καθ' ων η αίτηση. Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται.
Π. ΠΑΝΑΓΗ, Δ.
/ΣΓεωργίου
[1] «’ρθρο 5 - Ισότητα ΅εταξύ συζύγων
Οι σύζυγοι απολα΅βάνουν ίσα δικαιώ΅ατα και ίσες ευθύνες ΅ορφής ιδιωτικού δικαίου ΅εταξύ τους, και στις σχέσεις τους ΅ε τα τέκνα τους, σχετικά ΅ε το γά΅ο τους, κατά τη διάρκεια του γά΅ου και σε περίπτωση διάλυσης του το ’ρθρο αυτό δεν ε΅ποδίζει τα Κράτη από τη λήψη των ΅έτρων τα οποία είναι αναγκαία προς όφελος των τέκνων»
[2] «Οι γυναίκες θα πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους άνδρες κατά τη διάρκεια του γάμου και κατά τη διάλυση του. Σε όλες τις περιπτώσεις το συμφέρον των παιδιών πρέπει να είναι υπέρτατης σημασίας.