|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2016:D150
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Αρ. Υπόθεσης: 724/2012)
10 Mαρτίου, 2016
[Δ. MIXAΗΛΙΔΟΥ, Δ/ΣΤΗΣ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΝΙΚΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ,
Αιτητής,
- ΚΑΙ -
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΩΝ
2. ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ ΑΔΕΙΩΝ,
Καθ΄ων η αίτηση.
---------
Λ. Χαβιαράς για Α. Παπαχαραλάμπους, για τον αιτητή.
Αλ. Καλησπέρα (κα), δικηγόρος της Δημοκρατίας εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για τους καθ΄ ων η αίτηση.
---------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.: Με την παρούσα αίτηση επιδιώκεται η ακύρωση της απόφασης των καθ΄ ων η αίτηση ημερ. 23.2.2012 όπως κοινοποιήθηκε στον αιτητή στις 2.4.2012, με την οποία απορρίφθηκε ιεραρχική προσφυγή του υπ΄ αρ. 20/11, για χορήγηση νέας άδειας αστικού ταξί με έδρα την αστική τροχαία περιοχή Λάρνακας.
Στις 6.11.2011 ο αιτητής υπέβαλε αίτηση προς την Αρχή Αδειών (Α.Α.) με την οποία επεδίωκε την έκδοση άδειας για μετατροπή του αγροτικού του ταξί υπ΄ αρ. εγγραφής KVV972 - AOX 40063/08, με έδρα την Ξυλοτύμπου, σε αστικό ταξί, με έδρα την αστική τροχαία περιοχή Λάρνακας. Η Α.Α. σε συνεδρία της ημερ. 4.5.2011 ομόφωνα απέρριψε το αίτημα για τους κάτωθι λόγους:
(α) δεν υπάρχει οποιαδήποτε πρόνοια στο Νόμο που να προνοεί τη μετατροπή της άδειας οδικής χρήσης από τη μία κατηγορία στην άλλη και
(β) το αίτημα που αφορά τη χορήγηση νέας άδειας αστικού ταξί δεν μπορεί να γίνει δεκτό: σύμφωνα με το άρθρο 5(3) του περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμου, Ν. 9/82, η αποδοχή αιτήσεων για τη χορήγηση αδειών οδικής χρήσης γίνεται μέσα σε προθεσμίες που καθορίζει και ανακοινώνει η Α.Α.
Στις 6.7.2011 υποβλήθηκε ιεραρχική προσφυγή εναντίον της ανωτέρω απόφασης η οποία απορρίφθηκε στις 23.2.2012.
Ενώ με την αίτηση προβάλλεται ικανός αριθμός νομικών λόγων προς ακύρωση της πράξης, με τη γραπτή αγόρευση του περιορίστηκαν στους ακόλουθους: έλλειψη δέουσας έρευνας, το αναιτιολόγητο της απόφασης και η παραβίαση των αρχών της ισότητας και της καλής πίστης.
Θεωρεί ο αιτητής ότι η Α.Α. παρέλειψε να προχωρήσει σε νέα έρευνα για τις ανάγκες της αστικής τροχαίας περιοχής Λάρνακας, αρκούμενη στη συνοπτική έκθεση ημερ. 20.11.2009, η οποία περιλαμβάνει τις άδειες χρήσης αστικών ταξί που παραχωρήθηκαν με την τελευταία προκήρυξη της Αρχής το 2001, ενώ από το 2009 και μετά δεν υπήρξε άλλη έκθεση σχετικά με τις μεταφορικές ανάγκες. Όφειλαν ακόμη οι καθ΄ ων να εξετάσουν την αίτηση, συγκρίνοντας τα ιδιαίτερα περιστατικά της, με τα περιστατικά παρόμοιων υποθέσεων για τις οποίες παραχωρήθηκε άδεια χρήσης, πράγμα που δεν έπραξαν, παράλειψη που από μόνη της θεωρεί ότι οδηγεί σε ακύρωση της προσβαλλόμενης πράξης. Παραπέμπει ο συνήγορος του αιτητή στη γραπτή του αγόρευση όπως καταχωρήθηκε ενώπιον της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών (Α.Α.Α.), στην οποία καταγράφονται παρόμοιες περιπτώσεις, οι οποίες αντιμετωπίστηκαν μετά το 2001 θετικά από τους καθ΄ ων και εγκρίθηκαν οι σχετικές άδειες, όπως δέχεται και η Α.Α.Α. με την πιο κάτω αναφορά της: «Ο ισχυρισμός του προσφεύγοντος ότι παρόμοια αιτήματα με τα δικά του έχουν ικανοποιηθεί ευσταθεί.»
Εφόσον η διοικητική αρχή επέλεξε να χειριστεί διαφορετικά την αίτηση του αιτητή, όφειλε να αιτιολογήσει ειδικά και να επεξηγήσει την αλλαγή της τακτικής της, πράγμα που δεν έπραξε, κατά τρόπο που παραβιάζει τη συνταγματική αρχή της ισότητας (Republic ν. Arakian a.o. (1972) 3 C.L.R. 294).
Οι καθ΄ ων υποστηρίζοντας τη νομιμότητα της προσβαλλόμενης πράξης προβάλλουν ότι οι καθ΄ ων έλαβαν υπόψη τους όλα τα ουσιώδη στοιχεία μέσα στα ορθά πλαίσια της νομοθεσίας και των αρχών της νομολογίας και εξήσκησαν ορθά τη διακριτική τους ευχέρεια, έχοντας ενώπιον τους το σύνολο του διοικητικού φακέλου και κάθε σχετικό στοιχείο ή έγγραφο ώστε να μορφώσει την τελική της κρίση, αιτιολογώντας πλήρως την απόφαση της με αναφορά στο νομικό καθεστώς που ίσχυε κατά τον ουσιώδη χρόνο, για τις άδειες οδικής χρήσης για φυσικά πρόσωπα. Ενώ θεωρεί ότι η αοριστία των ισχυρισμών του αιτητή περί ανισότητας δεν επιτρέπουν την εξέταση τους από το Δικαστήριο (Δημοκρατία ν. Πογιατζή (1992) 3 Α.Α.Δ. 196, Ζίζιρου κ.α. ν. Δημοκρατίας (1998) 3 Α.Α.Δ. 631). Εδώ εν πάση περιπτώσει, είναι η θέση των καθ΄ ων, δεν τίθεται θέμα τρίτων που τελούν υπό τις ίδιες ή παρόμοιες συνθήκες με την περίπτωση του αιτητή ώστε να εξεταστεί από το Δικαστήριο ο συγκεκριμένος λόγος ακυρώσεως.
Η Α.Α.Α. εξετάζοντας κατά πόσο είναι νομικά δυνατή η έκδοση άδειας οδικής χρήσης μιας κατηγορίας ταξί (αστικού ταξί) όταν για το όχημα υπάρχει άδεια οδικής χρήσης για άλλη κατηγορία (αγροτικού ταξί) παρέθεσε το κατωτέρω απόσπασμα από την Τσόκκου ν. Δημοκρατίας (1999) 4(Β) 1379, Χατζηχαμπής, Δ.:
«.Δεν υπάρχει οτιδήποτε στο Νόμο που να εμποδίζει την έκδοση άδειας αστικού ταξί αντί υφιστάμενης άδειας αγροτικού ταξί αν η έκδοση τέτοιας άδειας δικαιολογείται σε αναφορά με τα οριζόμενα από το άρθρο 9(3) κριτήρια. Δεδομένου ότι με την έκδοση άδειας αστικού ταξί θα παύσει να ισχύει η άδεια αγροτικού ταξί, η αίτηση για έκδοση άδειας αστικού ταξί θα πρέπει να κρίνεται και να αποφασίζεται επί των δεδομένων της ως αίτηση για νέα άδεια στα πλαίσια των προϋποθέσεων του Νόμου. Η Αρχή Αδειών ούτε είναι υποχρεωμένη να δεχθεί το αίτημα αλλά ούτε και κωλύεται νομικά να το εξετάσει.»
Για να προχωρήσει να εξετάσει αν η αίτηση εμπίπτει εντός των κριτηρίων που έθετε το άρθρο 9(3) του Νόμου, Ν. 9/1982, το οποίο προνοεί ότι:
«Όσον αφορά εις αστικά ταξί και αγροτικά ταξί:
(α) την έκταση καθ΄ ην τυχόν αι ανάγκαι της οικείας αστικής τροχαίας περιοχής ή αγροτικής κοινότητος, αναλόγως της περιπτώσεως, εξυπηρετούνται επαρκώς.
(β) το βαθμό εις τον οποίον είναι πιθανόν ότι ο αιτητής θα δύναται να παρέχη τας αιτούμενας μεταφορικάς υπηρεσίας.
(γ) την έκτασιν καθ΄ ην η σκοπουμένη οδική χρήσις είναι αναγκαία ή ευκταία εν τω δημοσίω συμφερόντι.
(δ) τας ανάγκας της περιοχής εν τω συνόλω της αναφορικώς προς την μεταφοράν επιβατών.»
Εξετάζοντας στη συνέχεια η Α.Α.Α. ότι σχετικό είχε τεθεί ενώπιον της και τη συνοπτική έκθεση ημερ. 20.11.2009 κατέγραψε τα ακόλουθα:
«Έχει τεθεί ενώπιον μας συνοπτική Έκθεση ημερομηνίας 20/11/2009 που περιλαμβάνει τις νέες Άδειες Οδικής Χρήσης Αστικών ταξί που έχουν παραχωρηθεί ανά Επαρχία από την τελευταία προκήρυξη και την οποία λαμβάνουμε υπόψη, τούτο δε προς διερεύνηση του ισχυρισμού του Προσφεύγοντα για μετατροπή των Αγροτικών ταξί σε Αστικών, όπου διαπιστώνουμε ότι για την Επαρχία Λάρνακας χορηγήθηκαν συνολικά τριάντα-εννέα (39) Άδειες Αστικών ταξί και υλοποιήθηκαν τριάντα-τέσσερις (34). Από αυτές, πέντε (5) Άδειες αφορούσαν ακύρωση Άδειας Οδικής Χρήσης Αγροτικών ταξί με έδρα την Πύλα και χορήγηση Αστικών ταξί με έδρα την Αστική Περιοχή Λάρνακας. Επίσης χορήγηση μίας (1) νέας Άδειας Οδικής Χρήση Αστικού ταξί στη θέση αγροτικού ταξί με έδρα το κατεχόμενο Χωριό Στύλλοι. Ο ισχυρισμός του Προσφεύγοντα ότι παρόμοια Αιτήματα με το δικό του έχουν ικανοποιηθεί, ευσταθεί. Επιπρόσθετα η Αναθεωρητική Αρχή Αδειών είναι σε θέση να γνωρίζει ότι μετά τη σύνταξη της συνοπτικής Έκθεσης ημερομηνίας 20/09/2009, στα πλαίσια εξέτασης παρόμοιων Αιτημάτων, έχουν χορηγηθεί και άλλες Άδειες Οδικής Χρήσης με αποτέλεσμα ο αριθμός τριάντα-εννέα (39) να είχε συμπληρωθεί.»
Με αναφορά δε στο άρθρο 5(3) του Νόμου εξέτασε τα όσα ο αιτητής πρόβαλε προς δικαιολόγηση του αιτήματος του: τις οικογενειακές και προσωπικές του περιστάσεις και στο ότι παρόμοιες περιπτώσεις όπως η δική του αντικρίστηκαν θετικά, για να προσθέσει όμως ότι η αίτηση του για μετατροπή του αγροτικού ταξί σε αστικό έγινε αυτοβούλως και όχι μετά από ιδία διαπίστωση της Αρχής, για ανάγκη έκδοσης νέας άδειας αστικού ταξί για την αστική τροχαία περιοχή Λάρνακας, διαπίστωση που ενεργοποιεί το άρθρο 5(3) του Νόμου οπότε και η Αρχή ζητεί την υποβολή αιτήσεων ώστε να επιλέξει, βάσει κριτηρίων, που η ίδια θα θέσει, σε ποιους θα χορηγηθεί μια τέτοια νέα άδεια. Κατά δεύτερον, ότι δεν έγινε επίκληση εκ μέρους του αιτητή ύπαρξης τέτοιων αναγκών, ούτε και τέθηκε οποιοδήποτε υπόβαθρο ή στοιχείο ώστε να διερευνηθεί αν συνέτρεχε ένα τέτοιο γεγονός. Ακόμη έλαβε υπόψη ότι από τη συνοπτική έκθεση ανωτέρω, έχουν χορηγηθεί για την επαρχία Λάρνακας 39 άδειες αστικού ταξί από το 2001 και εντεύθεν και ότι με τη χορήγηση τους και με τη δημιουργία των νέων δημόσιων συγκοινωνιών, οι ανάγκες εξυπηρέτησης της αστικής τροχαίας περιοχής Λάρνακας ικανοποιήθηκαν επαρκώς. Έλαβε επίσης υπόψη της η Α.Α.Α. ως έχουσα ιδία γνώση ως δέκτης παραπόνων, την αναγκαιότητα μείωσης ή και απόσυρσης μεγάλου αριθμού ταξί με παροχή κινήτρων για την αστική τροχαία περιοχή Λάρνακας, επειδή με τις χορηγηθείσες άδειες οδικής χρήσης μετά την προκήρυξη του 2001 οι ανάγκες για εξυπηρέτηση σε αστικά ταξί «.έχουν υπερκαλυφθεί σε τέτοιο βαθμό που οι ευκαιρίες κτήσης κέρδους έχουν περιοριστεί σημαντικά και το επάγγελμα του οδηγού ταξί έχει καταστεί ασύμφορο.» Για να καταλήξει στο κατωτέρω σκεπτικό:
«Σταθμίζοντας τα πιο πάνω γεγονότα και κάτω από το φως των προνοιών του εδαφίου (3) του Άρθρου 5, του περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμου (Ν. 9/1982) και λαμβάνοντας υπόψη μεταξύ άλλων την έκταση στην οποία οι ανάγκες της Αστικής Τροχαίας Περιοχής Λάρνακας εξυπηρετούνται επαρκώς και στην έκταση στην οποία η σκοπούμενη οδική χρήση είναι αναγκαία ή ευκταία προς το δημόσιο συμφέρον, έχουμε καταλήξει στο ασφαλές συμπέρασμα ότι οι μόνιμες μεταφορικές ανάγκες της Αστικής Τροχαίας Περιοχής Λάρνακας, εξυπηρετούνται επαρκώς από τα υφιστάμενα Αστικά ταξί, καθώς και από τις τακτικές συγκοινωνίες.
Η Αρχή Αδειών δεν προχώρησε στο να καθορίσει και να ανακοινώσει χρονικές προθεσμίες, μέσα στις οποίες θα αποδέχετο Αιτήσεις για την χορήγηση Αδειών Οδικής Χρήσης, ούτε και ανακοίνωσε ταυτόχρονα με τις χρονικές προθεσμίες κριτήρια με βάση τα οποία θα επιλέξει σε ποιον από τους Αιτητές θα χορηγηθεί η αιτούμενη νέα Άδεια. Τούτο δε προφανώς με τη διαπίστωση μέσα από την σχετική έρευνα της μη ύπαρξης αναγκών.
Η Αίτηση του Προσφεύγοντα ήταν αυτόβουλη, χωρίς την ύπαρξη των πιο πάνω. Ελλείψει τούτου το αίτημα του δεν είναι νομότυπο και ως αποτέλεσμα απορριπτέο.»
Οι λόγοι ακυρότητας δεν βρίσκουν έρεισμα και υπόκεινται σε απόρριψη. Από όλα όσα έχω ανωτέρω παραθέσει και από την ίδια την απόφαση της Α.Α.Α., προκύπτει ότι με πολλή λεπτομέρεια οι καθ΄ ων αιτιολόγησαν την προσβαλλόμενη απόφαση, αφού προηγουμένως εξέτασαν μία προς μία τις θέσεις που πρόβαλε ο αιτητής με αναφορά στις σχετικές πρόνοιες του Νόμου, ώστε να διαπιστωθεί αν πληρούνταν τα σχετικά κριτήρια που καθορίζονται εκεί για να χορηγηθεί ή μη η άδεια. Ιδιαιτέρως η Α.Α.Α. εξέτασε επισταμένως και αυτοτελώς με βάση τα κριτήρια που θέτει ο Νόμος, την επάρκεια της έρευνας και το σκεπτικό της απόφασης της Α.Α. αιτιολογώντας πλήρως την απορριπτική της απόφαση (Tsouloftas v. R. (1983) 3 C.L.R. 426).
Όντως οι ισχυρισμοί που έθεσε ο αιτητής ως προς την αρχή της παραβίασης της ισότητας, σε σχέση με άδειες που χορηγήθηκαν σε άλλες περιπτώσεις, ήσαν αόριστοι κατά τρόπο που δεν μπορούσαν να εξεταστούν από το Ανώτατο Δικαστήριο. Δεν αρκεί να προβάλλονται και να αναπτύσσονται τέτοιοι ισχυρισμοί αλλά θα πρέπει να αποδεικνύονται με επαρκή βεβαιότητα από τον αιτητή, ο οποίος φέρει και το βάρος απόδειξης τους (Μούστρας κ.α. ν. Δημοκρατίας (1998) 3 Α.Α.Δ. 70). Oύτε και τα στοιχεία που τέθηκαν επιτρέπουν την περαιτέρω εξέταση για να κριθεί αν προκύπτει αυθαίρετη διάκριση και δεν πρόκειται για εύλογες διακρίσεις οι οποίες ακολουθούν τη φύση των πραγμάτων (Mikrommatis v. Republic 2 R.S.C.C. 125 και Θαλασσινός ν. Δημοκρατίας (2005) 3 Α.Α.Δ. 270).
Υπό το φως των ανωτέρω και των προνοιών των άρθρων 5(3) και 9(3) του Νόμου με επικυρίαρχη τη διακριτική εξουσία τόσο της Α.Α. όσο και της Α.Α.Α. για παροχή αδειών οδικής χρήσης, κρίνω ότι ο αιτητής απέτυχε να θεμελιώσει τους λόγους ακυρότητας.
Η απόφαση επικυρώνεται.
Η αίτηση απορρίπτεται με €1.100 έξοδα σε βάρος του αιτητή.
Δ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.
/ΦΚ