|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2016:D138
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 244/2012)
3 Μαρτίου, 2016
[Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 6, 28, 146
ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ,
Αιτητής,
ν.
ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΕΓΓΡΑΦΗΣ ΚΤΗΜΑΤΟΜΕΣΙΤΩΝ,
Καθ' ων η Αίτηση.
_________________________
Αυγουστίνος Τσάρκατζης, για Χρίστο Πατσαλίδη, για τον Αιτητή.
Ανδρέας Παναγιώτου, για τους Καθ' ων η Αίτηση.
_________________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.: Αίτηση για εγγραφή του αιτητή στο Μητρώο Ασκουμένων Κτηματομεσιτών, σύμφωνα με τον περί Κτηματομεσιτών Νόμο του 2010, (Ν. 71(Ι)/2010), όπως αυτός έχει τροποποιηθεί, απορρίφθηκε, με αποτέλεσμα την καταχώριση της παρούσας προσφυγής. Ισχυρίζεται ο αιτητής ότι η απόφαση του Συμβουλίου Εγγραφής Κτηματομεσιτών, (το «Συμβούλιο»), είναι άκυρη, παράνομη και χωρίς νομικό αποτέλεσμα.
Τα γεγονότα, όπως αυτά παρατίθενται στην αίτηση αλλά και στην ένσταση των καθ' ων η αίτηση, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι καθ' όλα νόμιμη και ορθή, έχουν ως εξής: Ο αιτητής, με αίτησή του, η οποία λήφθηκε από το Συμβούλιο στις 24.5.2011, στην οποία επισυνάπτονταν αντίγραφα σχετικών με αυτήν εγγράφων, ζήτησε την εγγραφή του στο Μητρώο Ασκουμένων Κτηματομεσιτών. Το Συμβούλιο, στα πλαίσια της έρευνας και εξέτασης του αιτήματός του, διαπίστωσε ότι αυτός κατέχει το βαθμό του Λοχία στο Στρατό της Δημοκρατίας, στον οποίο και υπηρετεί ως Εθελοντής Πενταετούς Υποχρέωσης, (Ε.Π.Υ.). Στη συνέχεια, ζήτησε και πληροφορήθηκε από το Υπουργείο ΄Αμυνας ότι ο αιτητής, ως στέλεχος της Εθνικής Φρουράς, (Ε.Π.Υ.), δεν επιτρέπεται να ασκεί οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα, καθότι η άσκηση δεύτερου επαγγέλματος αποτελεί, σύμφωνα με τους Πειθαρχικούς Κανονισμούς της Εθνικής Φρουράς του 1964, όπως αυτοί έχουν τροποποιηθεί, πειθαρχικό παράπτωμα. Σημειώνεται πως αυτός εργάζεται τα απογεύματα στην εταιρεία P.G.H. CYPRIANI ESTATE AGENTS LTD ως κτηματομεσίτης, γεγονός το οποίο προκύπτει τόσο από τη βεβαίωση του Επαρχιακού Γραφείου Κοινωνικών Ασφαλίσεων, που ο ίδιος επισύναψε στην αίτησή του, όσο και από σχετική επιστολή του προς το Συμβούλιο, ημερομηνίας 3.6.2011.
Ακολούθως, το Συμβούλιο, στη συνεδρία του ημερομηνίας 13.12.2011, αφού μελέτησε το θέμα, αποφάσισε την απόρριψη της υπό εξέταση αίτησης και πληροφόρησε, σχετικά, τον αιτητή, με επιστολή ημερομηνίας 28.12.2011. Στο συγκεκριμένο πρακτικό του, αναφέρονται τα εξής:-
«Το Συμβούλιο αφού μελέτησε το θέμα και λαμβάνοντας υπόψη όλα τα ενώπιον του στοιχεία, αποφάσισε την απόρριψη της αίτησης γιατί ως Δημόσια Αρχή και για λόγους δημόσιας τάξης δεν μπορούσε, με βάση τις πρόνοιες της νέας νομοθεσίας (Ν. 71(1)/2010), ν' αποδεχθεί προς εγγραφή στο Μητρώο Ασκούμενων Κτηματομεσιτών και να εκδώσει άδεια επαγγέλματος απασχόλησης σε ασκούμενο κτηματομεσίτη ως εργοδοτούμενο υπάλληλο αδειούχου κτηματομεσίτη, αγνοώντας το γεγονός ότι αυτός είναι στρατιωτικός και σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε το Υπουργείο ΄Αμυνας δεν επιτρέπεται να έχει άλλη επαγγελματική απασχόληση, γεγονός που συνιστά και πειθαρχικό παράπτωμα (Κ.Δ.Π. 44/95).»
Ο αιτητής, με την παρούσα προσφυγή, προσβάλλει την πιο πάνω απόφαση, προβάλλοντας, μεταξύ άλλων, ότι, κατά τη λήψη της, υπήρξε έλλειψη δέουσας έρευνας και επαρκούς αιτιολογίας.
΄Οπως θα διαφανεί, στη συνέχεια, η εξέταση του πιο πάνω λόγου ακύρωσης θα κρίνει την τύχη της προσφυγής. Ο συνήγορος του αιτητή υποστήριξε ότι το Συμβούλιο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η επαγγελματική απασχόληση του πελάτη του ως ασκούμενου κτηματομεσίτη αποτελεί πειθαρχικό παράπτωμα, βασιζόμενο, αποκλειστικά, σε δύο επιστολές: Στην προς αυτό επιστολή του Υπουργείου ΄Αμυνας ημερομηνίας 18.8.2011, στην οποία, απλά, καταγράφεται, χωρίς οποιεσδήποτε περαιτέρω εξηγήσεις, ότι η άσκηση δεύτερου επαγγέλματος από Ε.Π.Υ. συνιστά πειθαρχικό παράπτωμα, και στην επιστολή της κ. Κλύτιας Τσιελεπή, χωρίς ημερομηνία, στην οποία αναφέρεται ότι, βάσει των Πειθαρχικών Κανονισμών της Εθνικής Φρουράς του 1964, απαγορεύεται στον αιτητή, ως Ε.Π.Υ., να ασκεί δεύτερο επάγγελμα. Είναι η θέση του ότι το περιεχόμενο των πιο πάνω επιστολών δεν μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για την απόρριψη της αίτησης του πελάτη του. ΄Οχι μόνο δεν υποδεικνύεται σε αυτές ο Κανονισμός που προνοεί τη συγκεκριμένη απαγόρευση, αλλά, επιπλέον, από τα ενώπιον του Δικαστηρίου στοιχεία, δεν προκύπτει η διεξαγωγή οποιασδήποτε περαιτέρω έρευνας από πλευράς του Συμβουλίου, είτε προς αναζήτηση του σχετικού Κανονισμού είτε προς διερεύνηση της ορθότητας του περιεχομένου της επιστολής του Υπουργείου ΄Αμυνας. Το γεγονός δε, υποστηρίζει, ότι η μόνη αναφορά που γίνεται στο σώμα της προσβαλλόμενης απόφασης είναι στον Κ. 14 των περί Εθελοντών Πενταετούς Υποχρεώσεως του Στρατού της Δημοκρατίας Κανονισμών του 1995, (Κ.Δ.Π. 44/95) και όχι στους Πειθαρχικούς Κανονισμούς της Εθνικής Φρουράς του 1964 καταδεικνύει, ακόμη περισσότερο, το κενό της έρευνας που υπάρχει.
Το Συμβούλιο, ισχυρίζεται, περαιτέρω, ο συνήγορος του αιτητή, αν προέβαινε στη δέουσα, υπό τις περιστάσεις, έρευνα, θα διαπίστωνε άμεσα ότι η πρόνοια, δυνάμει της οποίας η «ιδιωτική εργασία» καθίσταται πειθαρχικό παράπτωμα, εφαρμόζεται μόνο στις περιπτώσεις των μόνιμων Αξιωματικών και Υπαξιωματικών του Στρατού και όχι στους Εθελοντές Πενταετούς Υποχρέωσης, οι οποίοι δεν είναι μόνιμοι. Πιο συγκεκριμένα, εισηγείται ότι, σύμφωνα με την αναφερόμενη πρόνοια, όπως αυτή απαντάται στην παράγραφο 22 του Πρώτου Πίνακα των Πειθαρχικών Κανονισμών της Εθνικής Φρουράς του 1964[1], αποτελεί πειθαρχικό παράπτωμα η «ιδιωτική εργασία, ήτοι εάν μόνιμος αξιωματικός ή υπαξιωματικός αμέσως ή εμμέσως εργάζεται, ή ενδιαφέρεται εις οιανδήποτε ετέραν εργασίαν ή επιχείρησιν, ή λαμβάνη παντός είδους προμήθειαν ή κέρδος».
Ο συνήγορος των καθʼ ων η αίτηση υπέβαλε, σε απάντηση, ότι το Συμβούλιο διεξήγαγε τη δέουσα έρευνα, η οποία κατέδειξε ως ορθή τη θέση πως ο αιτητής, ως Ε.Π.Υ., δεν μπορεί να έχει και δεύτερη επαγγελματική απασχόληση. Προς ενίσχυση, μάλιστα, της θέσης του αυτής, παρέπεμψε σε σειρά νομοθετικών προνοιών και, κυρίως, στον Κ. 14 της Κ.Δ.Π. 44/95, ο οποίος προβλέπει ότι:-
«14. Για όσο χρόνο διαρκεί η σύμβαση απασχόλησής τους, οι ΕΠΥ θα θεωρούνται για όλους τους σκοπούς μέλη του Στρατού και θα υπόκεινται στους εκάστοτε ισχύοντες νόμους και κανονισμούς που αφορούν το Στρατό της Δημοκρατίας και την Εθνική Φρουρά.»
Σημείωσε δε πως οι πρόνοιες του εν λόγω Κανονισμού επαναλαμβάνονται, αυτούσιες, στον όρο 4 της Σύμβασης του αιτητή, έγγραφο Α στη γραπτή του αγόρευση. Παρέπεμψε, επίσης, σε σχετική εγκύκλιο της αρμόδιας αρχής, «Διαταγή Διαρκούς Ισχύος», όπως περιγράφεται, ημερομηνίας 6.2.2006, έγγραφο Β στη γραπτή του αγόρευση, σύμφωνα με την οποία απαγορεύεται σε όλα τα στελέχη της Εθνικής Φρουράς, περιλαμβανομένων και των Ε.Π.Υ. να ασκούν οποιοδήποτε δεύτερο επάγγελμα.
Ο λόγος ακύρωσης περί έλλειψης δέουσας έρευνας ευσταθεί. Σύμφωνα με τη νομολογία, το κριτήριο για την πληρότητα της έρευνας έγκειται στη διερεύνηση όλων των ουσιωδών στοιχείων που παρέχουν βάση για ασφαλή συμπεράσματα, (βλ. Νικολαΐδης κ.α. ν. Μηνά κ.α. (1994) 3 Α.Α.Δ. 321 και Ε.Ε.Υ. ν. Ζάμπογλου (1997) 3 Α.Α.Δ. 270). Στην κρινόμενη περίπτωση, το σύνολο των ενώπιον του Δικαστηρίου δεδομένων αποκαλύπτει την απουσία οποιασδήποτε αξιολόγησης, από μέρους του Συμβουλίου, αυτών που καταγράφονται τόσο στην επιστολή του Υπουργείου ΄Αμυνας ημερομηνίας 18.8.2011 όσο και στην επιστολή της κ. Κλύτιας Τσιελεπή. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η μη διαπίστωση από μέρους του Συμβουλίου του γεγονότος ότι η «ιδιωτική εργασία» δεν αποτελεί πειθαρχικό παράπτωμα για τους Ε.Π.Υ. Οι διατάξεις της Κ.Δ.Π. 44/95 είναι σαφείς και ξεκάθαρες. Οι Ε.Π.Υ. προσλαμβάνονται, αρχικά, στο βαθμό του Λοχία, με σύμβαση, για περίοδο πέντε ετών, αποσπώνται δε στην Εθνική Φρουρά και εκτελούν καθήκοντα που καθορίζονται από τον Αρχηγό της, ανάλογα με τις υπηρεσιακές ανάγκες και τους όρους της σύμβασής τους. Δε δύνανται, δηλαδή, να θεωρηθούν, σε καμιά περίπτωση, ως μόνιμοι υπάλληλοι στην Εθνική Φρουρά.
΄Οσον αφορά την εγκύκλιο ημερομηνίας 6.2.2006, στην οποία παρέπεμψε ο συνήγορος των καθʼ ων η αίτηση, αυτή δεν μπορεί να τύχει εφαρμογής στην παρούσα περίπτωση, γιατί, σύμφωνα με τη νομολογία, οι εγκύκλιοι δεν μπορούν να υπερισχύσουν νόμων ή κανονισμών, αν και αποτελούν την κυριότερη κατηγορία διοικητικών μέτρων εσωτερικής φύσεως, (βλ. Σωτηριάδης ν. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 2599, σελίδα 2604, και C.P. Envirosystems Ltd v. Δημοκρατίας (1997) 4 Α.Α.Δ. 3120). Η υποχρέωση του Συμβουλίου για περαιτέρω έρευνα ήταν, εν προκειμένω, πέραν από αναγκαία, ιδιαίτερα, αν ληφθεί υπόψη ότι ο αιτητής πληρούσε τα προσόντα που θέτει το άρθρο 12(1) του Ν. 71(I)/2010 για εγγραφή στο Μητρώο Ασκουμένων Κτηματομεσιτών.
Για το λόγο, ανωτέρω, η προσφυγή επιτυγχάνει και η προσβαλλόμενη απόφαση κηρύσσεται άκυρη και εστερημένη οποιουδήποτε αποτελέσματος, με βάση το ΄Αρθρο 146.4(β) του Συντάγματος. Επιδικάζονται €1.200,00 έξοδα, πλέον Φ.Π.Α., υπέρ του αιτητή και εναντίον των καθʼ ων η αίτηση.
Γ.Ν. Γιασεμής,
Δ.
/ΜΠ