|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2015:D772
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Αρ. Υπόθεσης: 201/2014)
23 Νοεμβρίου, 2015
[Δ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ/ΣΤΗΣ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 28 ΚΑΙ 146.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
Μ.Α.Ν.Ι. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΛΤΔ
Αιτητές
- ΚΑΙ -
1. ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ
2. ΔΗΜΟΥ ΛΑΡΝΑΚΑΣ
Καθ΄ ων η αίτηση
---------
Αίτηση για επαναφορά ημερ. 30.4.2015
Γιάγκου για Ρ. Ερωτοκρίτου & Συνεργάτες ΔΕΠΕ, για τους αιτητές.
Μ. Κοτσώνη (κα), δικηγόρος της Δημοκρατίας εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για τους καθ΄ ων η αίτηση 1.
Χρ. Αθανασιάδου (κα) για Δρ. Α. Ποιητής & Σία, για τους καθ΄ ων η αίτηση 2.
---------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.: Η υπό κρίση αίτηση αφορά σε αίτηση επαναφοράς απορριφθείσας προσφυγής λόγω έλλειψης προώθησης της.
Η προσφυγή απορρίφθηκε στις 6.4.2015 όταν η υπόθεση ήταν ορισμένη για οδηγίες με σκοπό την επίδοση της προσφυγής στο ενδιαφερόμενο μέρος. Κατά τη συνεδρία όταν το Δικαστήριο επιλήφθηκε της υπόθεσης οι αιτητές δεν εκπροσωπήθηκαν από δικηγόρο ή εμφανίστηκαν αυτοπροσώπως, με αποτέλεσμα το Δικαστήριο να απορρίψει την προσφυγή με έξοδα σε βάρος τους. Ως εκ του πρακτικού βεβαιώνεται ότι αργότερα την ίδια ημέρα και λίγο πριν το Δικαστήριο διακόψει τη συνεδρία του, εμφανίστηκε δικηγόρος για να εκπροσωπήσει τους αιτητές οπότε και πληροφορήθηκε την απόρριψη της αίτησης. Ο λόγος της καθυστέρησης όπως καταγράφεται στο πρακτικό: η αναγκαιότητα παράστασης ενώπιον τριών διαφορετικών Δικαστών του Ανωτάτου Δικαστηρίου σε τέσσερις άλλες υποθέσεις γεγονός που εμπόδισε την έγκαιρη εμφάνιση πριν το Δικαστήριο επιληφθεί της υπόθεσης.
Στις 30.4.2015 καταχωρείται η υπό κρίση αίτηση όπου προωθείται η θέση ότι η μη εμφάνιση δεν οφείλεται σε καμιά περίπτωση σε κακόπιστη συμπεριφορά, αμέλεια ή αδιαφορία των αιτητών για προώθηση της αίτησης αλλά αποκλειστικά και μόνο σε γεγονότα που μπορούσαν να χαρακτηριστούν έκτακτα και δικαιολογούν την έγκριση της αίτησης, ώστε να εξυπηρετηθεί το συμφέρον της δικαιοσύνης: έγκριση της αίτησης δεν παραβλάπτει τα δικαιώματα των καθ΄ ων η αίτηση που δεν είναι δυνατόν να αποκατασταθούν με την καταβολή εξόδων, ενώ από την άλλη η απόρριψη του αιτήματος θα αποστερούσε θεμελιώδες δικαίωμα των αιτητών για πρόσβαση στη δικαιοσύνη (Άρθρο 30 του Συντάγματος, Άρθρο 6 της ΕΣΔΑ).
Οι καθ΄ ων η αίτηση 1 συγκατατέθηκαν στην έκδοση του αιτούμενου διατάγματος ενώ οι καθ΄ ων η αίτηση 2, καταχώρισαν ένσταση εισάγοντας ένα και μόνο λόγο: το εκπρόθεσμο της καταχώρισης της αίτησης στις 30.4.2015, κατά παράβαση της Δ.33 θ.5.
Προσφυγή η οποία απορρίπτεται χωρίς να εξεταστεί κατ΄ ουσίαν, λόγω έλλειψης προώθησης, θεωρείται ως εγκαταλειφθείσα. Δυνατόν όμως να επαναφερθεί αν και εφόσον το Δικαστήριο κρίνει ότι δεν υπήρξε στην πραγματικότητα πρόθεση εγκατάλειψης, αντίκριση προκύπτουσα ως εκ της φύσης της αναθεωρητικής δικαιοδοσίας (Tsingi v. Republic (1984) 3 C.L.R. 1262) θέση που υιοθετήθηκε και στην Σταυρινάκης ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 5663/2013, Απόφαση Ολομέλειας, 24.2.2014, αλλά και σε προηγούμενες αποφάσεις τόσο της Ολομέλειας, όσο και πρωτόδικων Δικαστηρίων, στις οποίες έγινε αναφορά. Tsingi (ανωτέρω), Rousos v. Republic (1985) 3 C.L.R. 119 και Σωματείο Μεταφ. ΣΕΚ κ.α. ν. Δημοκρατίας (1992) 3 Α.Α.Δ. 1:
«Το κριτήριο που προκύπτει ότι εφαρμόζεται σε περιπτώσεις επαναφοράς Αίτησης απορριφθείσας λόγω μη προώθησης της είναι κατά πόσον υπήρξε, επί του όλου ιστορικού, πραγματική πρόθεση εγκατάλειψης της προσφυγής και με σχετικό παράγοντα το εύλογο του χρόνου αντίδρασης στην απόρριψη.
Κοινό κριτήριο στις περιπτώσεις απόσυρσης και στις περιπτώσεις απόρριψης λόγω μη προώθησης φαίνεται να είναι η πραγματικότητα της πρόθεσης εγκατάλειψης της προσφυγής. Το κριτήριο όμως έχει διαφορετικές παραμέτρους σε κάθε περίπτωση.
Οι παράμετροι που αφορούν περιπτώσεις απόρριψης λόγω μη προώθησης συναρτώνται πρωτίστως προς τη διαπίστωση της πρόθεσης μη εγκατάλειψης με αναφορά στις συνθήκες της μη προώθησης και το όλο ιστορικό της υπόθεσης, ώστε να μπορέσει να συναχθεί, αντικειμενικώς, το ζητούμενο, καθ΄ όσον δεν υπήρξε θετική έκφραση της πρόθεσης εγκατάλειψης παρά μόνο παράλειψη προώθησης. ..»
Η υποχρέωση του δικηγόρου να εμφανιστεί κατά τη δικάσιμο είναι εγγενής και το βάρος που επωμίζεται σοβαρό, σχετίζεται δε άμεσα με την απονομή της δικαιοσύνης ως ζήτημα ουσίας (Ξενοφώντος ν. Χατζηαράπη (1999) 3 Α.Α.Δ. 221, Βαρδιάνος ν. Richards (1998) 1 Α.Α.Δ. 698). Τονίζεται στις εν λόγω αποφάσεις η επιτακτική ανάγκη συμμόρφωσης με τις οδηγίες του Δικαστηρίου και εισάγεται ο κανόνας ότι δεν νοείται να προβάλλεται το λάθος ή η παράλειψη συνηγόρου ώστε να υπερφαλαγγίζει τις προθεσμίες ή να οδηγεί σε αναγέννηση της διαδικασίας.
Με εμφανή ως εκ του πρακτικού, του λόγου μη έγκαιρης εμφάνισης της συνηγόρου των αιτητών, κρίνω ότι η μη εμφάνιση δεν μπορεί να εκληφθεί ως μη συμμόρφωση με τις οδηγίες του Δικαστηρίου και κατ΄ επέκταση δεν μπορεί να μορφώσει ως αφ΄ εαυτής πρόθεση εγκατάλειψης της προσφυγής. Πιστώνεται βέβαια σε βάρος των αιτητών η καθυστέρηση η οποία έχει επιδειχθεί για καταχώριση της αίτησης επαναφοράς. Οι αιτητές παρόλο που γνώριζαν ή όφειλαν να γνωρίζουν, ως εκ της εμφάνισης της συνηγόρου που εκπροσωπούσε το γραφείο του δικηγόρου των αιτητών, από τις 6.4.2015 για την απόρριψη της αίτησης, καθυστέρησαν εννέα ημέρες για να καταχωρίσουν την αίτηση, καθυστέρηση για την οποία δεν έδωσαν καμιά εξήγηση.
Παραμένει λοιπόν να εξεταστεί κατά πόσο παρέχεται έδαφος αναβίωσης της προσφυγής υπό το φως των ως άνω δεδομένων.
Στην Tsingi και Rousos (ανωτέρω) τονίστηκε ότι σε αιτήσεις αυτής της φύσης πρωτίστως εξετάζεται η αναθεωρητική φύση της διαδικασίας ώστε να μην θεωρηθεί ως εγκαταλειφθείσα, αν πράγματι δεν υπήρξε τέτοια πρόθεση.
Η απόρριψη μιας προσφυγής ακριβώς ως εκ της φύσης της την εξαφανίζει, οπότε τυχόν αναβίωση της λειτουργεί καταλυτικά εναντίον της ανατρεπτικής προθεσμίας των 75 ημερών. Δίνεται έτσι μια νέα ευκαιρία στον διοικούμενο να προωθήσει την αίτηση ακυρότητας. Την αυστηρότητα με την οποία πρέπει να αντιμετωπίζονται οι προθεσμίες σε υποθέσεις αναθεωρητικής δικαιοδοσίας δίδει και η Georghiou v. Republic (1968) 3 C.L.R. 563, που αφορούσε σε αίτηση για παράταση του χρόνου καταχώρισης έφεσης.
Παρόλο που δεν αιτιολογείται η καθυστέρηση των εννέα έστω ημερών για υποβολή της παρούσας, εν τούτοις υπό τις περιστάσεις το Δικαστήριο θα πρέπει να σταθμίσει τα δικαιώματα των αιτητών και την όλη συμπεριφορά τους, να τα αντιστοιχίσει με τα δικαιώματα των καθ΄ ων η αίτηση 2 ώστε να εξασκήσει τη διακριτική του ευχέρεια αποδίδοντας ή μη θεραπεία υπό το πνεύμα των αυθεντιών.
Έχοντας κατά νου όλα τα ανωτέρω, θεωρώ ότι η παράλειψη των αιτητών να αποταθούν εντός της προθεσμίας που τάσσει η Διαταγή, δεν μπορεί καταλυτικά να λειτουργήσει σε βάρος τους ώστε να αχθεί μέχρι τη στέρηση του δικαιώματος τους για προώθηση της υπόθεσης τους, την οποία ουδέποτε φαίνεται να είχαν πραγματική πρόθεση να εγκαταλείψουν. Απόδειξη τούτου ότι είχε εν τέλει επιτευχθεί η επίδοση στο ενδιαφερόμενο μέρος, λόγος για τον οποίο η προσφυγή αναβλήθηκε σε πολλαπλές ημερομηνίες (7.3.2014, 2.2.2015, 16.2.2015, 6.4.2015). Στο τέλος της ημέρας η μικρή καθυστέρηση των εννέα ημερών για καταχώριση της αίτησης δεν μπορεί να επιδράσει καταλυτικά στην προβληματική του Δικαστηρίου, ώστε να αποστερήσει από τους αιτητές την αιτούμενη θεραπεία.
Η αίτηση εγκρίνεται ως το Α και Β της αίτησης. Καμιά διαταγή για έξοδα.
Δ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.
/ΦΚ