|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2015:D640
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 2026/2012)
30 Σεπτεμβρίου 2015
[ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
1. ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΙΑΚΩΒΟΥ,
2. ΞΕΝΙΑ ΟΔΥΣΣΕΩΣ,
Αιτήτριες
- ΚΑΙ -
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ,
Καθ΄ ων η αίτηση
--------------------------------
Χ. Καραπατάκης με Θ. Ανδρέου (κα), για τις Αιτήτριες.
Ε. Γαβριήλ (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας,
για τους Καθ΄ ων η αίτηση.
--------------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.: Οι αιτήτριες παραπονούνται για την απόφαση των καθ΄ ων να τους χορηγήσουν πολεοδομική άδεια ως αποτέλεσμα της αίτησης υπ΄ αρ. LEY/01598/2011 για διαίρεση του τεμαχίου τους υπ΄ αρ. 1477 στο Στρόβολο, θεωρώντας την γνωστοποίηση χορηγήσεως της πολεοδομικής άδειας ημερ. 16.10.2012 ως άκυρη, παράνομη και χωρίς νόμιμο αποτέλεσμα.
Στα νομικά σημεία της αίτησης ακυρώσεως, το παράπονο τους ουσιαστικά εστιάζεται στην επιβολή του όρου 60 με τον οποίο επιβλήθηκε στις αιτήτριες να παραχωρήσουν και εγγράψουν μέρος της υπό ανάπτυξη ακίνητης ιδιοκτησίας τους ως δημόσιο δρόμο. Κατά τις αιτήτριες, η προσβαλλόμενη αυτή απόφαση παραβιάζει τον περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμο και τους Κανονισμούς, το Άρθρο 23 του Συντάγματος, ενώ δεν συνάδει με τη σχετική άδεια διαίρεσης του τεμαχίου 1479, ούτε και με το χωρομετρικό σχέδιο της σχετικής άδειας διαίρεσης αρ. 516 ημερ. 17.5.1994. Η εισήγηση είναι ότι οι καθ΄ ων παρέλειψαν να προβούν σε δέουσα έρευνα εφόσον προέβησαν στην επιβολή του σχετικού όρου 60 για παραχώρηση δημόσιου δρόμου (πεζοδρομίου) και αδιέξοδου δρόμου ως φαίνεται στα εγκεκριμένα σχέδια της γνωστοποίησης της χορήγησης πολεοδομικής άδειας, ενώ στην προγενέστερη έγκριση της ανάπτυξης του τεμαχίου 1479, τόσο ο πεζόδρομος, όσο και το αδιέξοδο που επηρέαζαν το τεμάχιο αρ. 1477 των αιτητριών, είχαν καταργηθεί. Πρόσθετα, οι καθ΄ ων έλαβαν την προσβαλλόμενη πράξη χωρίς δέουσα αιτιολογία, με αλλότριο σκοπό, δυσμενή διάκριση και παραβίαση των κεκτημένων τους δικαιωμάτων.
Οι καθ΄ ων στην ένσταση τους εξηγούν ότι το επίδικο τεμάχιο αρ. 1477 αποτελεί χωράφι που εμπίπτει εντός της οικιστικής ζώνης Κα6, με ανώτατο συντελεστή δόμησης 0.90:1, ανώτατο ποσοστό κάλυψης 0.50:1, ανώτατο αριθμό ορόφων 2 και ανώτατο ύψος τα 10 μέτρα. Το 1988 είχε δοθεί άδεια για διαχωρισμό των αγροτεμαχίων που υπήρχαν στην περιοχή ώστε να κατασκευαστεί οδικό δίκτυο με σκοπό να αποκτήσουν προσπέλαση και δυνατότητα ανάπτυξης. Το τεμάχιο των αιτητριών είχε επηρεαστεί τότε από δημόσιο δρόμο πλάτους 9,15 μέτρων που κατέληγε σε αδιέξοδο και χώρο επαναστροφής οχημάτων, όπως επίσης και από τη δημιουργία πεζόδρομου με βάση σχέδιο που είχε ετοιμαστεί από το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως.
Το 1994 ο Δήμος Στροβόλου τροποποίησε την άδεια διαίρεσης καταργώντας τον δημόσιο πεζόδρομο και το χώρο επαναστροφής οχημάτων, χωρίς όμως να είχε προηγηθεί διαβούλευση με το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως. Εν πάση περιπτώσει, η τροποποίηση δεν έγινε εφόσον δεν είχε υλοποιηθεί η κατασκευή του οδικού δικτύου. Το 2008, με σκοπό τη διαίρεση άλλου τεμαχίου, του υπ΄ αρ. 433, νότια του επίδικου τεμαχίου, δόθηκε άδεια που προνοούσε χώρο επαναστροφής οχημάτων σε αντικατάσταση του χώρου επαναστροφής που είχε προγραμματιστεί για το τεμάχιο αρ. 1477, αλλά στη βάση ένστασης και ιεραρχικής προσφυγής από τον ιδιοκτήτη του τεμαχίου αρ. 433, το Υπουργικό Συμβούλιο κάλεσε την Πολεοδομική Αρχή να τροποποιήσει τη χορηγηθείσα άδεια χωρίς την ύπαρξη χώρου επαναστροφής εντός του επηρεαζομένου τεμαχίου αρ. 433.
Στις 12.8.2011 υπεβλήθη η προαναφερθείσα αίτηση για πολεοδομική άδεια διαίρεσης του τεμαχίου αρ. 1477 σε δύο οικόπεδα, χωρίς να προνοείται επί των προτεινομένων από τις αιτήτριες σχεδίων, η δημιουργία χώρου επαναστροφής οχημάτων ή η δημιουργία δημόσιου πεζόδρομου. Ζητήθηκε από την Πολεοδομική Αρχή η τροποποίηση της πρότασης ώστε να εφαρμοστεί το αρχικό σχέδιο οδικού δικτύου, πρόταση που δεν αποδέχθηκαν οι αιτήτριες. Οι καθ΄ ων, ως Πολεοδομική Αρχή, χορήγησαν τότε την άδεια για διαχωρισμό του τεμαχίου με τους όρους όμως που τέθηκαν που περιλάμβαναν συμπλήρωση του δημόσιου δρόμου πλάτους 9,10 μέτρα και τη δημιουργία αδιεξόδου για επαναστροφή οχημάτων.
Αποτελεί τη θέση των αιτητριών, όπως αναπτύχθηκε στις αγορεύσεις τους, ότι η πράξη των καθ΄ ων παραμένει αναιτιολόγητη ιδιαιτέρως εφόσον η ανάγκη για αιτιολογία ήταν αυξημένη λόγω της παραβίασης του προστατευόμενου δικαιώματος ιδιοκτησίας δυνάμει του Άρθρου 23 του Συντάγματος. Χρειαζόταν, κατά τις αιτήτριες, ιδιαίτερη αιτιολογία που να δείχνει το απαραίτητο του περιορισμού, αλλά και περαιτέρω διότι με τη στέρηση μέρους της ιδιοκτησίας, ο χώρος που απομένει είναι πολύ μικρός και εν πάση περιπτώσει όχι επαρκής για την ανέγερση οποιασδήποτε οικοδομής εφόσον το ½ πλέον του τεμαχίου αρ. 1477, δεν μπορεί να αναπτυχθεί. Οι καθ΄ ων όμως ενήργησαν και κατά παράβαση της νομοθεσίας διότι για να επιβληθεί τέτοιος όρος πρέπει κατά τον ουσιώδη χρόνο της έκδοσης πολεοδομικής άδειας να υπάρχει δημοσιευμένο ρυμοτομικό ή τοπικό σχέδιο που να δείχνουν με ακρίβεια την έκταση και τον τρόπο επηρεασμού.
Ως εκ των πιο πάνω, οι αιτήτριες εισηγούνται ότι δεν διεξήχθη δέουσα έρευνα προς επιβολή του όρου 60, με την Πολεοδομική Αρχή να επιδεικνύει αντιφατική συμπεριφορά εφόσον παλαιότερα είχε αποδεχθεί την ακύρωση παρομοίων όρων που επηρέαζαν παρακείμενο τεμάχιο, αλλά και αυτό των αιτητριών. Είναι φανερό κατά τις αιτήτριες ότι υπήρξε εκ μέρους των καθ΄ ων κατάχρηση εξουσίας, αλλότριο κίνητρο και σαφής πλάνη περί τα πράγματα και το νόμο.
Η αντίθετη θέση των καθ΄ ων είναι ότι αρμόδια αρχή για την επιβολή των όρων περιλαμβανομένου και του όρου 60, είναι η Πολεοδομική Αρχή και όχι ο Δήμος Στροβόλου, ο οποίος αυθαίρετα είχε χορηγήσει και τροποποιήσει προηγούμενες άδειες χωρίς να μπορούν να επηρεάζουν τη φύση και νομιμότητα της επίδικης πράξης. Το τεμάχιο των αιτητριών εμπίπτει στην περιοχή του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας 2012, με βάση το οποίο η Πολεοδομική Αρχή μπορεί να επιβάλει όρους αναγκαίους για τη ρύθμιση, χρήση και ανάπτυξη οποιασδήποτε ακίνητης ιδιοκτησίας, περιλαμβανομένων όρων για τη δημιουργία δημοσίων πεζοδρόμων, διεύρυνση ή συνέχιση υφισταμένων, χώρων στάθμευσης, κλπ. Γι΄ αυτό το λόγο, η Πολεοδομική Αρχή αφού έλαβε υπόψη τις υφιστάμενες αναπτύξεις στην περιοχή και τις δεσμεύσεις που υπήρχαν στα πλαίσια άλλων αδειών, αποφάσισε καλή τη πίστει να επιβάλει τους επίδικους περιορισμούς κατά τη διαίρεση του τεμαχίου αρ. 1477, έχοντας κρίνει ότι η δημιουργία αδιέξοδου χώρου θα έπρεπε να χωροθετηθεί στο εν λόγω τεμάχιο. Επομένως, η παραχώρηση και κατασκευή τμήματος του δημοσίου δρόμου και αδιεξόδου εντός του τεμαχίου ήταν επιβεβλημένη για να προσφέρεται προσπέλαση στα δύο υπό δημιουργία οικόπεδα, αλλά και για να διασφαλίζεται η λειτουργική διακίνηση των οχημάτων με την κατάληξη του δημοσίου δρόμου σε αδιέξοδο.
Περαιτέρω, κατά τους καθ΄ ων, δεν υπάρχει δυσμενής ή επαχθής επηρεασμός του τεμαχίου σε βαθμό καταστρατήγησης του Άρθρου 23 του Συντάγματος, εφόσον μόνο το 20% επηρεάζεται, ενώ η Πολεοδομική Αρχή μπορεί να επιβάλει μέχρι και 40% χωρίς την καταβολή αποζημίωσης. Περαιτέρω, το δημιουργούμενο με την πολεοδομική άδεια διαίρεσης οικόπεδο υπ΄ αρ. 2 είναι έκτασης 520 τ.μ. και δεν είναι ορθή η προτεινόμενη ένσταση των αιτητριών ότι δεν μπορεί σ΄ αυτό να ανεγερθεί οικία ή υποστατικό, αφού μπορεί εκεί να οικοδομηθεί κατοικία μεγίστου εμβαδού 468 τ.μ. Ο δε επηρεασμός του τεμαχίου των αιτητριών είναι σε ποσοστό 20% σε σχέση με το εμβαδόν του και δεν αναφερόταν σε τετραγωνικά μέτρα. Με αυτή τη βάση, ο επηρεασμός του τεμαχίου των αιτητριών είναι πολύ μικρότερος από τον επηρεασμό του τεμαχίου αρ. 433 το οποίο αναδεικνύουν οι αιτήτριες εισηγούμενες άνιση μεταχείριση, το οποίο και επηρεάστηκε κατά 32%.
Εξετάζοντας την υπό κρίση αίτηση, διαπιστώνεται πρωτίστως ότι οι αιτήτριες προσβάλλουν στην ουσία τη νομιμότητα της ίδιας της πολεοδομικής άδειας στην ολότητά της, εφόσον ως γνωστό με βάση τη σχετική νομολογία, οι όροι που τίθενται σε πολεοδομική άδεια δεν είναι διαιρετοί ώστε να προσβάλλονται αυτοτελώς προς ακύρωση τους. Οι αιτήτριες εφόσον διαφωνούν με τον όρο 60, ορθά εγείρουν την προσφυγή εναντίον αυτής καθ΄ αυτής της πολεοδομικής άδειας εφόσον διαφωνούν με το νομότυπο του όρου, (Κυπριακά Διϋλιστήρια Πετρελαίου Λτδ ν. Δήμου Λάρνακας (2010) 3 Α.Α.Δ. 345, Λειβαδιώτου ν. Δήμου Αγίου Δομετίου (2010) 3 Α.Α.Δ. 456 και Kotsonis Enterprises Ltd v. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 6411/2013, ημερ. 30.1.2015), ECLI:CY:AD:2015:D54. Άλλωστε υπό το φως του άρθρου 25(2) του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου αρ. 90/72, οι όροι πολεοδομικής άδειας αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της.
Το δεύτερο που διαπιστώνεται είναι ότι υπό αμφισβήτηση τώρα είναι η χορηγηθείσα άδεια με έναυσμα τον τεθέντα όρο (60) και όχι οποιαδήποτε προηγηθείσα κατάσταση πραγμάτων, η οποία, όπως ορθά εισηγήθηκε η κα Γαβριήλ, έχει προ πολλού εκπνεύσει ώστε να μην υπάρχει πλέον έδαφος για εισήγηση περί επίπτωσης των προηγουμένων αδειών και ακυρώσεων επί της νέας πράξης. Έτσι δεν μπορεί τώρα να γίνεται λόγος για τους όρους έγκρισης της προγενέστερης άδειας αναπτύξεως του τεμαχίου αρ. 1479 που επηρέαζαν το υπό κρίση τεμάχιο υπ΄ αρ. 1477 με το αδιέξοδο και τον πεζόδρομο που εκ των υστέρων καταργήθηκαν ή ακυρώθηκαν, στο πλαίσιο ιδιαιτέρως λόγου μη δέουσας έρευνα. Οι αιτήτριες δεν μπορούν να επικαλούνται λόγους μη συμβατότητας της χορηγηθείσας σ΄ αυτές πολεοδομικής άδειας με σχέση με το γειτνιάζον τεμάχιο αρ. 1479, που είναι άλλης ιδιοκτησίας, χωρίς ο ιδιοκτήτης του να παραπονείται αυτοτελώς.
Όλα, επομένως, που αναφέρονται τόσο στην προσφυγή, όσο και στην ένσταση, αποτελούν το ιστορικό της ενώπιον του Δικαστηρίου τώρα διαφοράς και δεν σχετίζονται με τη νομιμότητα της ένθεσης του όρου (60) στη χορηγηθείσα και τώρα προσβαλλόμενη πολεοδομική άδεια. Αποτελούν ενέργειες του παρελθόντος που έχουν προ πολλού απωλέσει τον εκτελεστό διοικητικό τους χαρακτήρα και, ως γίνεται αντιληπτό, ούτε ανεφέρθη οτιδήποτε το διαφορετικό, καμιά προγενέστερη πράξη, εκτός από ένσταση και ιεραρχική προσφυγή από τον ιδιοκτήτη του τεμαχίου αρ. 433, το 2009, δεν προσεβλήθη με αίτηση ακυρώσεως στο Ανώτατο Δικαστήριο δυνάμει του Άρθρου 146.
Έπεται ότι το ζήτημα της πολεοδομικής άδειας και της ένθεσης του όρου (60) πρέπει να ιδωθεί αυτοτελώς ως προς το εύλογο, νόμιμο και το διοικητικά επιτρεπτό του. Οι αιτήτριες δεν έχουν δίκαιο στις προβαλλόμενες αιτιάσεις ακυρώσεως. Κατ΄ αρχάς, τίθεται θέμα μη ύπαρξης συγκεκριμένου ρυμοτομικού σχεδίου ως λόγος ακυρώσεως. Η Πολεοδομική Αρχή έχει όμως την ευθύνη της ρύθμισης της ανάπτυξης ή χρήσης ακίνητης ιδιοκτησίας εφόσον το ακίνητο εμπίπτει στο Τοπικό Σχέδιο Λευκωσίας 2012, γεγονός που ενώ αρνούνται οι αιτήτριες, δεν αντιτάσσουν οτιδήποτε το συγκεκριμένο, ούτε και ζητήθηκε διά μαρτυρίας διερεύνηση του θέματος. Όπως η ίδια η πολεοδομική άδεια αναφέρει στη σημείωση (α) για τα ζητήματα που εμπίπτουν στην περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών νομοθεσία, υπάρχει δημοσιευμένο ήδη Σχέδιο Ανάπτυξης που αφορά και το υπό κρίση ακίνητο, σε περίπτωση δε που οι πρόνοιες του έχουν μεταβληθεί, θα πρέπει οι εργασίες κατασκευής και διαχωρισμού να έχουν εκτελεστεί σε μη ανατρέψιμο βαθμό, με αίτηση για παράταση της ισχύος της πολεοδομικής άδειας να πρέπει να υποβληθεί εντός τριών μηνών από την ημερομηνία λήξης της. Στη σημείωση (β), γίνεται επίστηση της προσοχής στο ότι για την υλοποίηση της πολεοδομικής άδειας απαιτείται η έκδοση άδειας διαχωρισμού από την αρμόδια αρχή.
Αρμόδια αρχή στην υπό κρίση περίπτωση είναι η Πολεοδομική Αρχή εφόσον ζητήθηκε πολεοδομική άδεια διαχωρισμού τεμαχίου γης σε οικόπεδα. Όπως είναι σαφές και παγίως νομολογημένο, η πολεοδομική άδεια αποτελεί το θεμέλιο για μια προτεινόμενη ανάπτυξη και είναι με βάση τους όρους που τίθενται σ΄ αυτή, που η εκ των υστέρων άδεια οικοδομής χορηγείται με τους ίδιους όρους προς πραγμάτωση της συγκεκριμένης ανάπτυξης, (Κυπρούλλα Ματθαίου Γ. Νικόλα κ.ά. ν. Δήμου Λευκωσίας (2010) 3 Α.Α.Δ. 47 και Kotsonis Enterprises Ltd - πιο πάνω -).
Το Τοπικό Σχέδιο έχει σκοπό, σύμφωνα με το άρθρο 11(1) του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου αρ. 90/72, τη διασφάλιση μεθοδικής ανάπτυξης, ενώ με το άρθρο 25(1) και 3(α), η Πολεοδομική Αρχή δύναται να επιβάλει όρους για τη ρύθμιση της ανάπτυξης ή της χρήσης οποιασδήποτε ακίνητης ιδιοκτησίας. Η διαίρεση τεμαχίων σε οικόπεδα αποτελεί εξουσία και αρμοδιότητα της Πολεοδομικής Αρχής σύμφωνα με το άρθρο 20(2)(δ) του Νόμου και εμπίπτει στον ευρύτερο πολεοδομικό έλεγχο και στη δυνατότητα χορήγησης πολεοδομικής άδειας. Επομένως δεν ευσταθεί η αιτίαση ότι έπρεπε να υπάρχει σε ισχύ ρυμοτομικό σχέδιο το οποίο να ήταν ήδη δημοσιευμένο, δίδοντας τη δυνατότητα στις αιτήτριες να υποβάλουν ένσταση. Πέραν του γεγονότος ότι με την παρούσα προσφυγή οι αιτήτριες εκδήλωσαν την ένσταση τους στο σχετικό όρο, κατά το επόμενο στάδιο της επιδίωξης έκδοσης άδειας οικοδομής, θα μπορούν να θέσουν θέματα που κατά την άποψη τους δυνατόν να τους επηρεάζουν, έχοντας όμως υπόψη τη συνάφεια των δύο αδειών, πολεοδομικής και άδειας οικοδομής και τις νομικές εξ αυτού του γεγονότος συνέπειες, (δέστε Κυπρούλλα Ματθαίου Νικόλα - ανωτέρω -, Βασιλείου ν. Δημοκρατίας (2002) 3 Α.Α.Δ. 485 και Δήμος Λευκωσίας ν. Παπαϊωάννου (2010) 3 Α.Α.Δ. 102).
Οι υποθέσεις Δήμος Στροβόλου ν. Γιασεμίδου (1998) 3 Α.Α.Δ. 223 και η αναφερόμενη σ΄ αυτήν Χριστοδούλου ν. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 1103, δεν έχουν εφαρμογή στην υπό κρίση προσφυγή, όπως τις επικαλούνται οι αιτήτριες. Στη Χριστοδούλου, η περίπτωση αφορούσε άδεια οικοδομής και όχι διαχωρισμό γης σε οικόπεδα, γεγονός που αναγνώρισε ρητά η Ολομέλεια στη μεταγενέστερη Γιασεμίδου. Στη Γιασεμίδου, η περίπτωση αφορούσε σε άδεια διαχωρισμού μεγάλης έκτασης γης σε οικόπεα. Αρμόδια αρχή όμως εκεί δεν ήταν η Πολεοδομική Αρχή, όπως εδώ, αλλά ο Δήμος Στροβόλου. Η υπόθεση κρίθηκε με βάση τις πρόνοιες του άρθρου 9 του Κεφ. 96 και όχι με βάση το Νόμο αρ. 90/72. Αναγνωρίστηκε περαιτέρω ότι στην επιδίωξη διαίρεσης γης σε οικόπεδα δεν υπάρχει σύμφυτο δικαίωμα ανάπτυξης, εφόσον πρόκειται για κοινοτική υπόθεση που άπτεται του περιβάλλοντος, (Simonis v. Improvement Board of Latsia (1984) 3 C.L.R. 109), και ότι οι σχετικές νομοθετικές διατάξεις παρέχουν ευρεία εξουσία επέμβασης στα συμφέροντα και τα δικαιώματα των πολιτών.
Η Γιασεμίδου είχε ιδιαίτερα επίσης γεγονότα. Πρόκειτο για μια τεράστια ανάπτυξη διαχωρισμού γης σε 521 οικόπεδα. Ζητήθηκε από την αρμόδια αρχή ότι πέραν της εντυπωσιακής, όπως το έθεσε η Ολομέλεια, έκτασης γης που οι ιδιοκτήτες θα έπρεπε να παραχωρήσουν στο δημόσιο, έπρεπε να κατασκευαστεί και ένα μικρό τμήμα δημοσίου δρόμου πρωταρχικής σημασίας πλάτους 80 ποδιών με πλατύ διαχωριστικό διάζωμα, για το οποίο θα έπρεπε να επωμισθούν το κόστος κατασκευής, ενώ θα έπρεπε να κατασκευάσουν και βοηθητικούς δρόμους. Ο όλος σχεδιασμός από τη διοίκηση ήταν μελλοντικός, δεν υπήρχε τίποτα το κατασκευασμένο στην περιοχή, αφορούσε ένα μελλοντικό φιλόδοξο σχέδιο ανάπτυξης χωρίς δημοσιευμένο οποιοδήποτε τοπικό σχέδιο. Η Ολομέλεια έκρινε, κατά πλειοψηφία, ότι η παραχώρηση γης για την κατασκευή δρόμων ήταν τόσο μεγάλη ώστε να αποστερούσε από τους ιδιοκτήτες οικοπεδοποιήσιμη γη, με ταυτόχρονη την επιβάρυνση τους με ένα τεράστιο κόστος κατασκευής του αυτοκινητόδρομου ώστε να υπάρχει στέρηση και όχι απλώς περιορισμός εν τη εννοία του Άρθρου 23 του Συντάγματος.
Δεν υπάρχει συνεπώς αντιστοιχία με την παρούσα υπόθεση.
Ούτε κρίνεται ορθή η θέση των αιητριών ότι υπάρχει όχι απλώς περιορισμός στην ιδιοκτησία τους, αλλά στέρηση σε βαθμό που καταστρατηγεί το δικαίωμα απόλαυσης της ιδιοκτησίας κατά παράβαση του Άρθρου 23, με δεδομένο ότι οι αιτήτριες και ειδικά το δεύτερο οικόπεδο που θα προκύψει από το διαχωρισμό του τεμαχίου 1477, μπορεί να αναπτυχθεί κατά τον τρόπο που εξηγεί η συνήγορος των καθ΄ ων στην αγόρευση της εφόσον ο επηρεασμός είναι της τάξης του 20% και άρα στο καθαρό εμβαδόν του υπ΄ αρ. 2 οικοπέδου μπορεί να ανεγερθεί κατοικία της τάξης των 468 τ.μ., από το σύνολο των 520 τ.μ. Η αντίθετη θέση των αιτητριών στην αγόρευση τους, οι οποίες έχουν και το ανάλογο βάρος, ότι στην ουσία το υπ΄ αρ. 2 οικόπεδο δεν θα μπορεί να αναπτυχθεί παρέμεινε στη σφαίρα της εικασίας εφόσον η θέση αυτή δεν υποστηρίχθηκε από οποιαδήποτε σχέδια, αρχιτεκτονικά ή άλλα, ή οποιοδήποτε πιστοποιητικό αρμοδίου ατόμου που να συντείνει στην επιβεβαίωση της πρότασης αυτής. Στις σελ. 12-13 της αρχικής αγόρευσης τους οι ίδιες οι αιτήτριες θέτουν απλώς εν αμφιβόλω την ανάπτυξη του οικοπέδου αρ. 2 διερωτούμενες αν μπορεί να αναπτυχθεί, δεχόμενες ότι ο επηρεασμός του τεμαχίου είναι κατά το 20% του εμβαδού του. Δεν θέτουν με σαφή επιχειρήματα ή μαρτυρία ότι το επηρεαζόμενο αυτό τεμάχιο δεν μπορεί πλέον να χρησιμοποιηθεί για οικοπεδοποίηση.
Όπως έχει κατ΄ επανάληψη κριθεί, πέραν του ότι οι αιτιάσεις για περιορισμό συνταγματικών δικαιωμάτων δεν είναι δυνατόν να τίθενται με ευκολία, (δέστε Γιώργος Σκαπούλλαρου ν. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 1768/09, ημερ. 30.12.2010), οι πολεοδομικές ζώνες και τα Τοπικά Σχέδια προδιαγράφουν, μέσα από το κυρίαρχο δικαίωμα της διοίκησης, τους όρους της ανάπτυξης που στοχεύουν βέβαια στην όσο το δυνατό καλύτερη πολεοδομική ρύθμιση της περιοχής όπου τυγχάνουν εφαρμογής. Τίθενται στα πλαίσια της ευρύτερης πολιτικής και σχεδιασμού του κράτους για συστηματική ανάπτυξη και δεν αποστερούν τον ιδιοκτήτη από το δικαίωμα στην ιδιοκτησία, (Δημητριάδης κ.ά. ν. Υπουργικού Συμβουλίου (1996) 3 Α.Α.Δ. 85). Η ιδιοκτησία των εδώ αιτητών δεν καθίσταται βέβαια αδρανής (Άννα Ιωακείμ ν. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 191/08, ημερ. 15.6.2008). Για παράδειγμα, ένταξη τεμαχίου σε Ζώνη Προστασίας της Παραλίας με βάση τοπικό σχέδιο, δεν αποτελεί στέρηση περιουσίας, αλλά μόνο περιορισμό δικαιώματος (Golden Coast Ltd v. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 1305/08, ημερ. 24.9.2010).
Άλλωστε, όπως είναι γνωστό από τη νομολογία, θέματα τεχνικής εκτίμησης ανήκουν κατ΄ εξοχήν στην ίδια τη διοίκηση και το αναθεωρητικό Δικαστήριο δεν υπεισέρχεται σ΄ αυτά, τα οποία κατά κανόνα παραμένουν ανέλεγκτα, ούτε και υποκαθιστά τις αποφάσεις της διοίκησης με τις δικές του, (δέστε Παπαντωνίου κ.ά. ν. Δήμου Λευκωσίας (Αρ. 2) (2010) 3 Α.Α.Δ. 476, απόφαση της Πλήρους Ολομέλειας, Pamela Edward Storey v. Δημοκρατίας (2008) 3 Α.Α.Δ. 113 και Ε. Φιλίππου Λτδ ν. Δημοκρατίας (2004) 3 Α.Α.Δ. 389).
Η θέση των αιτητριών ότι δεν έγινε η δέουσα έρευνα από τους καθ΄ ων πριν τη χορήγηση της πολεοδομικής άδειας επίσης δεν είναι ορθή διότι είναι πρόδηλο ότι οι καθ΄ ων είχαν υπόψη τους το όλο ιστορικό της ανάπτυξης της περιοχής, αλλά και συγκεκριμένα του επίδικου τεμαχίου και έκρινε κατά τρόπο που εμπίπτει στη δική τους αρμοδιότητα, σε συνδυασμό και έχοντας υπόψη και τις πρόνοιες της παραγράφου 3.1(α)(γ) του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας, ότι η δημιουργία του αδιεξόδου θα έπρεπε να χωροθετηθεί εντός του τεμαχίου των αιτητριών διαφορετικά δεν θα ήταν δυνατός ο διαχωρισμός του σε τεμάχια με μόνη τη δημιουργία δημοσίου οδικού δικτύου. Με τον τρόπο που αποφάσισε η αρμοδία αρχή προσφέρεται προσπέλαση και στα δύο υπό δημιουργία οικόπεδα, ενώ διασφαλίζεται και η λειτουργική διακίνηση των οχημάτων με την κατάληξη του δημοσίου δρόμου σε αδιέξοδο.
Πέραν του ότι τα θέματα αυτά εμπίπτουν στην τεχνική αρμοδιότητα της διοίκησης, το Δικαστήριο δεν επεμβαίνει στον τρόπο διενέργειας της έρευνας εφόσον θεωρήσει ότι η απόφαση ήταν ευλόγως επιτρεπτή και εντός των παραμέτρων των ορίων κίνησης της διοίκησης στη βάση των δεδομένων, των γεγονότων και του διαθέσιμου υλικού, (Σχίζα ν. ΑΤΗΚ (2004) 3 Α.Α.Δ. 339, Motorways Limited v. Δημοκρατίας (1999) 3 Α.Α.Δ. 447 και Ράφτης ν. Δημοκρατίας (2002) 3 Α.Α.Δ. 345).
Είναι σημαντικό να λεχθεί ότι κατά την εξέταση και μελέτη της επίδικης αίτησης προς εξασφάλιση της πολεοδομικής άδειας οι καθ΄ ων ως αρμοδία αρχή είχαν υπόψη τους ότι υπήρχε υφιστάμενη δέσμευση για το τεμάχιο αρ. 433 για το οποίο είχε γίνει δεκτή ιεραρχική προσφυγή το 2010, σύμφωνα με τα Παραρτήματα 1 και 2 που επισυνάπτονται στην αγόρευση τους, ενώ δεν υπήρχαν οποιεσδήποτε δεσμεύσεις ή εγκεκριμένες προηγούμενες πολεοδομικές άδειες που παρέμειναν σε ισχύ για το τεμάχιο αρ. 1477 ή και για το τεμάχιο αρ. 1479. Οποιεσδήποτε προηγούμενες άδειας έπαυσαν να ήταν σε ισχύ κατά το χρόνο εξέτασης της υπό κρίση υπόθεσης. Οποιαδήποτε δε σύγκριση ή συσχετισμός της πολεοδομικής άδειας που χορηγήθηκε στις αιτήτριες, με το τεμάχιο αρ. 433, είναι ατυχής διότι τα δεδομένα των δύο περιπτώσεων είναι διαφορετικά τόσο από νομικής απόψεως, όσο και επί πραγματικών δεδομένων.
Εν τέλει το όλο θέμα ανάγεται στην εύλογη διακριτική ευχέρεια της Πολεοδομικής Αρχής και δεν διακρίνεται λόγος ακύρωσης της απόφασης της με γνώμονα την ένθεση του όρου 60 στη χορηγηθείσα πολεοδομική άδεια. Κρίνεται ότι οι καθ΄ ων ενήργησαν εντός των ορθών παραμέτρων της νομιμότητας, έχοντας υπόψη την όλη κατάσταση πραγμάτων που επηρέαζαν την ανάπτυξη του επίδικου τεμαχίου και η απόφαση τους λήφθηκε μετά από δέουσα έρευνα και με πλήρη αιτιολογία.
Η προσφυγή απορρίπτεται με €1.500 έξοδα εναντίον των αιτητριών.
Η προσβαλλόμενη πράξη επικυρώνεται με βάση το Άρθρο 146.4(α) του Συντάγματος.
Στ. Ναθαναήλ,
Δ.
/ΕΘ