|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
KRITIOTIS ν. M'TY OF PAPHOS AND OTHERS (1986) 3 CLR 322
STAVRINOU ν. REPUBLIC (1986) 3 CLR 1195
PAPALEONTIOU ν. E.S.C. (1987) 3 CLR 1341
Δημοκρατία ν. Οικονομίδη (1994) 3 ΑΑΔ 233
Xαραλάμπους Γεώργιος ν. Kυπριακής Δημοκρατίας (2005) 3 ΑΑΔ 489
Petrolina (Holdings) Ltd ν. Kυπριακής Δημοκρατίας (2006) 3 ΑΑΔ 333
Λάμπρου Λάμπρος ν. Κυπριακής Δημοκρατίας και Άλλου (2009) 3 ΑΑΔ 79
Αριστοδήμου ν. Δημοκρατίας (1992) 4 ΑΑΔ 2498
Tofarco Ltd και Άλλοι ν. Δήμου Λευκωσίας (1994) 4 ΑΑΔ 233
ΑΡΧΗ ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΚΥΠΡΟΥ ν. ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ κ.α, Υπόθεση Αρ. 849/2003, 24 Μαρτίου 2006
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ECLI:CY:AD:2015:D562
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΡ. 1386/2011)
31 Αυγούστου, 2015
[Π. ΠΑΝΑΓΗ, Δ/ΣΤΗΣ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΑΡΧΗ ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΚΥΠΡΟΥ,
Aιτήτρια,
- ΚΑΙ -
1. ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
2. ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ,
Καθ' ων η αίτηση.
----------------------
Νίτσα Χατζηϊωάννου (κα), για την Αιτήτρια.
Θεοδώρα Πιπερή (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για τους Καθ΄ ων η αίτηση.
A Π Ο Φ Α Σ Η
Π. ΠΑΝΑΓΗ, Δ.:- H αιτήτρια στις 7.8.2009 υπέβαλε αίτηση προς την Πολεοδομική Αρχή, μέσω του Αθλητικού Σωματείου ΠΑΕΕΚ Κερύνειας, για χορήγηση πολεοδομικής άδειας για εγκατάσταση σταθμού βάσης και κεραίας κινητής τηλεφωνίας, στο κρατικό τεμάχιο με αρ. 451,Φ/Σχ.30/4.Ε1.30/5.W1, τμήμα 7 στον Άγιο Βασίλειο, Δήμου Στροβόλου, η οποία πήρε τον αριθμό ΛΕΥ/1772/2009. Το τεμάχιο είναι εκμισθωμένο από το Υπουργείο Εσωτερικών στον Κυπριακό Οργανισμό Αθλητισμού, ΚΟΑ (μισθωτής), σύμφωνα με τους όρους της σύμβασης μίσθωσης ημερ. 13.7.2006 και ο μισθωτής το έχει υπομισθώσει στο Αθλητικό Σωματείο ΠΑΕΕΚ Κερύνειας (υπομισθωτής) με βάση σχετική σύμβαση υπομίσθωσης.
Στις 16.2.2010 η Πολεοδομική Αρχή απέρριψε την αίτηση, υιοθετώντας τους ακόλουθους λόγους άρνησης:
«(500) Η αιτούμενη ανάπτυξη (Σταθμός Κινητής Τηλεφωνίας), η οποία προτείνεται σε Κρατική γη, η οποία είναι υπεκμισθωμένη στο Αθλητικό Σωματείο ΠΑΕΕΚ, δεν ικανοποιεί τους όρους της Σύμβασης Μίσθωσης (Ουσιώδης Παράγοντας, Παράγραφος 1(θ) των Γενικών Προνοιών Πολιτικής του Παραρτήματος Β του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας).
Σημείωση:
Πρόσθετα με τον πιο πάνω λόγο άρνησης αναφέρεται ότι, το τεμάχιο όπου προτείνεται η εγκατάσταση του σταθμού ραδιοεπικοινωνίας κρίνεται ακατάλληλο χωροταξικά επειδή αυτό αποτελεί τον ευρύτερο χώρο των παρακείμενων αθλητικών εγκαταστάσεων».
Η αιτήτρια, μέσω του Ανώτατου Εκτελεστικού Διευθυντή της, υπέβαλε ιεραρχική προσφυγή προβάλλοντας αφενός ότι η Σύμβαση Μίσθωσης απαγορεύει την περαιτέρω μίσθωση, αλλά όχι την παραχώρηση άδειας χρήσης χώρου, και ότι η ανάπτυξη θα έπρεπε να εγκριθεί με την προϋπόθεση εξασφάλισης άδειας χρήσης χώρου, και, αφετέρου, ότι το ίδιο το Σωματείο έδωσε τη γραπτή συγκατάθεση του για το συγκεκριμένο σημείο εγκατάστασης που προτείνεται, στην άκρη των αθλητικών εγκαταστάσεων, καθώς και ότι η προτεινόμενη ανάπτυξη συμμορφώνεται πλήρως με τη σχετική νομοθεσία, Εντολή 3/2006.
Το Υπουργείο Εσωτερικών, αφού έλαβε υπόψη την έκθεση της Πολεοδομικής Αρχής, υπέβαλε σημείωμα στην αρμόδια Υπουργική Επιτροπή. Η Επιτροπή αφού έλαβε υπόψη το σημείωμα και εξέτασε τα πραγματικά και νομικά γεγονότα, ενεργώντας σύμφωνα με το άρθρο 31 του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμο, αποφάσισε να απορρίψει την Ιεραρχική Προσφυγή. Έκρινε ότι η απόφαση της Πολεοδομικής Αρχής ήταν ορθή και σύμφωνη με τις πρόνοιες του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας και καταργώντας τον λόγο άρνησης με αρ. (500) τον αντικατέστησε με τον ακόλουθο λόγο άρνησης:
«(500) Η αιτούμενη ανάπτυξη (σταθμός βάση και κεραία κινητής τηλεφωνίας), που προτείνεται σε κρατική γη, υπεκμισθωμένη στο αθλητικό Σωματείο ΠΑΕΕΚ Κερύνειας, προσκρούει στους όρους με αρ. 5(β) και 5(γ) της Σύμβασης Μίσθωσης, με βάση την οποία αυτή εκμισθώθηκε από το Γενικό Διευθυντή Υπουργείου Εσωτερικών, εκ μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας («ιδιοκτήτη»), στον Κυπριακό Οργανισμό Αθλητισμού («Μισθωτή»), καθώς και στον όρο με αρ. 4(β) της Σύμβασης Υπομίσθωσης, σύμφωνα με την οποία αυτή υπεκμισθώθηκε από τον Κυπριακό Οργανισμό Αθλητισμού (ΚΟΑ). Στο εν λόγω Σωματείο («Υπομισθωτή»), γεγονός που συνιστά «ουσιώδη παράγοντα», για τον οποίο αυτή δεν μπορεί να επιτραπεί (Παράγραφος 1(θ) του Παραρτήματος Β του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας). Συγκεκριμένα, στον εν λόγω όρο της Σύμβασης Υπομίσθωσης, αναφέρεται ότι, το Σωματείο δε θα διαθέτει το μίσθιο για οποιοδήποτε σκοπό, που δεν εμπίπτει μέσα στους σκοπούς και τις επιδιώξεις του ΚΟΑ, αν τούτο παρεμποδίζει τη διεξαγωγή προγραμματισμένων αθλητικών εκδηλώσεων στο μίσθιο. Στην προκειμένη περίπτωση, η θέση της αιτούμενης ανάπτυξης, επηρεάζει ουσιωδώς τη λειτουργία του υπό διαμόρφωση εγκριμένου χώρου στάθμευσης, ο οποίος εξουσιοδοτήθηκε με την πολεοδομική άδεια με αρ. ΛΕΥ/0611/2002 ημερομηνίας 2 Σεπτεμβρίου 2009, για να εξυπηρετεί τη δραστηριότητα στις παρακείμενες με αυτόν αθλητικές εγκαταστάσεις.»
Η αιτήτρια προσβάλλει την απόρριψη της ιεραρχικής προσφυγής από το Υπουργικό Συμβούλιο, που της κοινοποιήθηκε με επιστολή ημερομηνίας 23.8.2011. Πρέπει δε να σημειωθεί ότι η σχετική ανάπτυξη έχει ήδη κατασκευαστεί και η κεραία έχει εγκατασταθεί.
Παραπέμποντας σε νομολογία, Tofarco Ltd κ.ά. ν. Δήμου Λευκωσίας (1994) 4 C.L.R. 233 και Αρχή Τηλεπικοινωνιών Κύπρου ν. Δημοκρατίας, Υπόθεση αρ. 849/2003 ημερ. 24.3.2006, οι καθ΄ων η αίτηση προβάλλουν προδικαστική ένσταση ότι η αιτήτρια στερείται του απαραίτητου άμεσου και προσωπικού εννόμου συμφέροντος, διότι δεν έχει οποιαδήποτε συμβατική σχέση με τον νόμιμο κάτοχο του ακινήτου επί του οποίου ζητείται η συγκεκριμένη ανάπτυξη, δηλαδή τον μισθωτή ή τον εκμισθωτή ή τον ιδιοκτήτη. Έννομο συμφέρον έχει το ίδιο το Σωματείο που υπέβαλε την αίτηση για πολεοδομική άδεια και τις ανάγκες του οποίου θα εξυπηρετούσε η αιτούμενη ανάπτυξη, ο ΚΟΑ ή το ίδιο το Κράτος.
Η αιτήτρια απαντά στην προδικαστική ένσταση παρουσιάζοντας, ως Παράρτημα Χ1 στην απαντητική της αγόρευση, γραπτή συμφωνία στην παρουσίαση της οποίας οι καθ' ων η αίτηση δεν έφεραν ένσταση, ούτε και αμφισβήτησαν το περιεχόμενο της. Από το περιεχόμενο της φαίνεται ότι η αιτήτρια ενοικίασε μέρος του ακινήτου από το Σωματείο για σκοπούς εγκατάστασης και χρήσης σταθμού βάσης και κεραιών κινητής τηλεφωνίας. Συνεπώς η αιτήτρια είναι δικαιούχος συμβατικών δικαιωμάτων επί του μισθίου και δικαιούται στη χρήση του ακινήτου. Περαιτέρω, η προσβαλλόμενη πολεοδομική απόφαση επηρεάζει την άσκηση των συμβατικών της δικαιωμάτων (σχετικός ο όρος 13(γ)(ii). Σε περιπτώσεις όπως η παρούσα, ο δικαιούχος έχει έννομο συμφέρον σε προσβολή πολεοδομικής απόφασης. Όπως λέχθηκε στην Τofarco Ltd κ.α. (1994) 3 A.A.Δ 233.:
«Στην υπόθεση Τροοδία Ιωνά Αριστοδήμου v. Δημοκρατίας, (1992) 4 Α.Α.Δ. 2498 αναφέρονται τα ακόλουθα σε σχέση με το έννομο συμφέρον.
"Το συμφέρον πρέπει να είναι έννομο, άμεσο, προσωπικό, ενεστώς και συγκεκριμένο. Έλλειψη εννόμου συμφέροντος καθιστά την προσφυγή απαράδεκτη. [Βλ., μεταξύ άλλων, Kritiotis v. Municipality of Paphos and Others (1986) 3 C.L.R. 322· Papaleontiou v. E.S.C. (1987) 3 C.L.R. 1341.] O αιτητής πρέπει να υφίσταται βλάβη με ορισμένη ιδιότητα, που αναγνωρίζεται από τους Κανόνες του Δικαίου, δηλαδή να υπάρχει μια ειδική έννομη σχέση αυτού με την προσβαλλόμενη πράξη. Το συμφέρον δεν είναι ταυτόσημο με δικαίωμα. Η έννοια του συμφέροντος, στην περίπτωση της άσκησης της αίτησης ακύρωσης, είναι ευρύτερη από την έννοια του δικαιώματος, το οποίο αναγνωρίζεται από τους Κανόνες του Διοικητικού Δικαίου και παρέχει αξίωση για μια παροχή ή παράλειψη από ένα δημόσιο νομικό πρόσωπο. Το έννομο συμφέρον αφορά κάθε νομική ή πραγματική κατάσταση που αναγνωρίζεται από το δίκαιο, από την οποία ο αιτητής,βάσει ενός ειδικού δεσμού, αντλεί ωφέλεια, η οποία θίγεται αμέσως ή εμμέσως από την προσβαλλόμενη πράξη ή παράλειψη, δηλαδή μεταβλήθηκε ή δεν ρυθμίστηκε, με συνέπεια την πρόκληση υλικής ή ηθικής βλάβης σ' αυτόν. (Βλ. Επ. Σπηλιωτόπουλου - "Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου" - Πέμπτη Έκδοση, παράγραφος 456, σελ.432-433· Θ. Τσάτσου - "Η Αίτησις ακυρώσεως ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας", Τρίτη Έκδοση, σελ. 30 και επέκεινα και, ειδικά, παράγραφο 15 σελ. 44-45.)'.......
Στην υπό κρίση υπόθεση, σύμφωνα με το άρθρο 28(1)* του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου 1972 (Ν. 90/72), όπως ίσχυε κατά τον ουσιώδη χρόνο, η αιτηθείσα πολεοδομική άδεια είναι πραγματοπαγής, όπως οι άδειες οικοδομής και διαχωρισμού. Το γεγονός δε ότι η Εταιρεία, εφόσον δεν είναι εγγεγραμμένη ιδιοκτήτρια του υπό ανάπτυξη ακινήτου, δεν μπορούσε να υποβάλει αίτηση για έκδοση πολεοδομικής άδειας, λόγω της πρόνοιας του Κανονισμού 21(1) (ανωτέρω), δεν έχει οποιαδήποτε σημασία, εφόσο και στις προαναφερθείσες δυο αυθεντίες, οι αιτήσεις στην αρμόδια Αρχή είχαν υποβληθεί από τους εγγεγραμμένους ιδιοκτήτες και όχι τους προσφεύγοντες, χωρίς αυτό να καθιστά τις προσφυγές τους απαράδεκτες για έλλειψη εννόμου συμφέροντος .»
Η αιτήτρια εγείρει τρεις συνολικά λόγους ακύρωσης. Με τον πρώτο λόγο ισχυρίζεται ότι παραβιάστηκε η εντολή 3/2006 του Υπoυργού Εσωτερικών που τιτλοφορείται «Σταθμοί Ραδιοεπικοινωνίας». Αυτή καθορίζει βασικές αρχές και κριτήρια χωροθέτησης εγκαταστάσεων που αφορούν σε τέτοιους σταθμούς και το τι πρέπει να εξετάσει η Πολεοδομική Αρχή, όπως το ύψος της κεραίας, η κατεύθυνση των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων, η πιθανή όχληση που προκαλεί, η ένταξη της σε ευαίσθητες περιοχές κ.ο.κ.
Οι καθ' ων η αίτηση προβάλουν ως αντίλογο στις θέσεις της αιτήτριας, ότι η επίδικη ανάπτυξη που βρίσκεται στο Στρόβολο διέπεται από το Τοπικό Σχέδιο Λευκωσίας (παρ. 31.3.1 και επόμενα), το οποίο ρυθμίζει αναλυτικά τις προϋποθέσεις της τοποθέτησης τέτοιων εγκαταστάσεων εντός της Λευκωσίας, όπως και από τις πρόνοιες του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Γενικού Διατάγματος Ανάπτυξης όπως αυτό τροποποιήθηκε (ΚΔΠ 341/2006).
Στην επίμαχη Εντολή 3/2006 του Υπουργού, σκοπός της οποίας ήταν ο καθορισμός ενιαίας πολιτικής για τέτοιου είδους αναπτύξεις, διευκρινίζεται ότι «ισχύει σε όλες τις περιοχές στις οποίες εφαρμόζεται ο περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμος, με εξαίρεση τη χωροθετική πολιτική, η οποία ισχύει μόνο για τις περιοχές όπου δεν καθορίζονται λεπτομερείς πολιτικές για το ίδιο θέμα στα ισχύοντα Σχέδια Ανάπτυξης» (βλ. καλυπτική επιστολή Εντολής ως Τεκμήριο 1 στην αγόρευση των καθ' ων η αίτηση). Συνεπώς, το νομικό καθεστώς που είχε εφαρμογή στην παρούσα περίπτωση κατά την εξέταση της αίτησης ήταν οι διατάξεις του οικείου Τοπικού Σχεδίου ανάπτυξης, παράλληλα με την Εντολή 3/2006 και όχι αποκλειστικά οι διατάξεις της εν λόγω εντολής.
Εξάλλου από τα στοιχεία του φακέλου επιβεβαιώνεται ότι οι καθ' ων η αίτηση αξιολόγησαν τα πολεοδομικά χαρακτηριστικά και την χωροθέτηση με βάση την παρ.31.3 του τροποποιημένου Τοπικού Σχεδίου καθώς και την Εντολή 3/2006 του Υπουργού Εσωτερικών και της σχετικής τροποποίησης ημερομηνίας 19.11.2008 (βλ. παράγραφος 3 της έκθεσης του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως, Κυανούν 36-72 στο διοικητικό φάκελο, Τεκμήριο 2).
Επίσης, οι καθ' ων η αίτηση έλαβαν υπόψη όλα τα σχετικά κριτήρια για την επίδικη χωροθέτηση (όπως ενδεικτικά αναφέρονται το ύψος των παρακείμενων οικοδομών σε όλες τις κατευθύνσεις, συσχετισμός του ύψους της κεραίας, επηρεασμός των παρακειμένων χρήσεων όπως αυτές εγκρίθηκαν με προηγούμενες πολεοδομικές άδειες, παράγοντες που σημειώνονται στις φωτογραφίες που λήφθηκαν από την επιτόπια επίσκεψη (Παρ.ΙΧ της έκθεσης)). Παραθέτω σχετικά το ακόλουθο απόσπασμα από τη σχετική έκθεση της Πολεοδομικής Αρχής προς την Υπουργική Επιτροπή:
«(γ) Η αιτούμενη ανάπτυξη, όπως προτείνεται στα υποβληθέντα με την αίτηση σχέδια, με βάση τα οποία, μεταξύ άλλων, το ύψος του σταθμού ανέρχεται σε 25μ, δεν αντίκειται στις πρόνοιες της Εντολής 3/2006 και ειδικότερα στα Γενικά Χωροθετικά Κριτήρια της παραγράφου 2 αυτής και, ως εκ τούτου, είναι δυνητικά επιτρεπτή, με αποτέλεσμα ο ισχυρισμός των προσφευγόντων για τήρηση των προνοιών της Εντολής, όσον αφορά στο περιεχόμενο της αίτησης, κατ΄ αρχάς να ευσταθεί. Ωστόσο, στην προκειμένη περίπτωση, όπως έχω διαπιστώσει από επιτόπια επίσκεψη μου στις 9 Ιουνίου 2011 την περιοχή, αυτή υλοποιήθηκε αυθαίρετα μετά την απόρριψη της αίτησης, με ύψος πολύ μικρότερο από το προτεινόμενο στα σχέδια της αίτησης και συγκεκριμένα περίπου το ίδιο με εκείνο των υφιστάμενων διώροφων οικοδομών ή των οικοδομών που δύνανται να ανεγερθούν σε ακτίνα 200μ, με βάση τις πολεοδομικές ζώνες στην περιοχή (μέγιστο ύψος 8,30μ). Συνεπώς, ούτε ο ισχυρισμός αυτός ευσταθεί, αφού δεν τηρείται η επιφύλαξη της παραγράφου 2.2 της Εντολής 3/2006 (Παράρτημα ΙΧ, φωτογραφίες).»
Με τον δεύτερο λόγο ακύρωσης η αιτήτρια θεωρεί ότι δεν έγινε δέουσα έρευνα και υπάρχει πλάνη περί τα πράγματα και/ή το Νόμο. Λανθασμένα κρίθηκε από τη διοίκηση ότι η αιτούμενη ανάπτυξη προσκρούει στους όρους 4(α) και (β) της σύμβασης υπομίσθωσης[1], αφού η επικοινωνία μεταξύ των μελών του Σωματείου αλλά και η διευκόλυνση τηλεφωνημάτων γενικά και κατά την διάρκεια των αθλητικών δραστηριοτήτων/εκδηλώσεων που θα εξυπηρετούσε η αιτούμενη ανάπτυξη όχι μόνο δεν παρεμποδίζει την διεξαγωγή προγραμματισμένων αθλητικών εκδηλώσεων αλλά εμπίπτει στους αθλητικούς σκοπούς του Σωματείου. Εξάλλου ήταν και αίτημα του ίδιου του Σωματείου (υπομισθωτή). Επιχειρηματολογούν περαιτέρω ότι η Πολεοδομική Αρχή δεν προέβηκε σε διαβούλευση με το ΚΟΑ και δεν ζητήθηκαν ο απόψεις του. Ως εκ τούτου, οι καθ΄ ων η αίτηση δεν μπορούν να ισχυρίζονται ότι η έγκριση της αίτησης θα παραβίαζε τον όρο 4(α) της σύμβασης υπομίσθωσης, αφού δεν γνωρίζουν αν συμφωνεί με την συγκεκριμένη ανάπτυξη.
Προς τα πιο πάνω συναρτάται και ο επόμενος λόγος ακύρωσης ότι η αιτιολογία της επίδικης απόφασης δεν τεκμηριώνεται επαρκώς από τα στοιχεία του φακέλου και είναι πεπλανημένη. Συγκεκριμένα ο λόγος απόρριψης εστιάζει στο ότι η εγκατάσταση του σταθμού βάσης καθιστά 87 χώρους στάθμευσης μη λειτουργικούς, ενώ κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από τα σχέδια που είχαν οι καθ' ων η αίτηση ενώπιον τους ως επισυνημμένα στην αίτηση για πολεοδομική άδεια, ούτε από τα σχέδια που περιλαμβάνονται στο Παρ. VI του Παραρτήματος 3 της ένστασης). Εν πάση περιπτώσει, οι χώροι στάθμευσης στο τεμάχιο δεν φαίνεται να έγιναν με βάση τα σχέδια αυτά (του Παρ. VI), αφού ούτε ράμπα υπάρχει στον εν λόγω χώρο στάθμευσης ενώ πίσω από το σταθμό βάσης υπάρχει λόφος και δένδρα.
Οι καθ' ων η αίτηση απαντούν ότι η πρωτογενής εκτίμηση των γεγονότων ανήκει στην διοίκηση και το δικαστήριο δεν υπεισέρχεται στις εκτιμήσεις των αρμοδίων λειτουργών που άπτονται εξειδικευμένων γνώσεων, ούτε ο χειρισμός τεχνικών ζητημάτων εμπίπτει στο πεδίο του ακυρωτικού ελέγχου. Αποτελεί θέση τους ότι η αιτιολογία προκύπτει από τη διατύπωση των τροποποιημένων λόγων άρνησης χορήγησης της άδειας στο σώμα της ίδιας της απόφασης της Υπουργικής Επιτροπής. Επίσης ότι συμπληρώνεται από τα στοιχεία του φακέλου. Παραπέμπουν δε και επαναλαμβάνουν αυτούσια τα όσα καταγράφονται στην παρ. 4 του Σημειώματος 83/13 προς την Υπουργική Επιτροπή (ερυθρά 80-92 στο Τεκμήριο 1). Περαιτέρω ισχυρίζονται ότι η αιτήτρια ανήγειρε την κεραία σε χώρο που βάσει πολεοδομικής άδειας (ΛΕΥ 0611/2002) ήταν καθορισμένος ως χώρος στάθμευσης. Η οποιαδήποτε μεταγενέστερη αδειοδότηση δεν μπορεί να επεμβαίνει σε νόμιμα εγκριθέν σχέδιο, εκτός αν προηγηθεί αίτηση για τροποποίηση των σχεδίων, κάτι που εδώ δεν έγινε.
Θεωρώ ότι οι λόγοι ακύρωσης δεν ευσταθούν. Οι αιτητές δεν προσκόμισαν οποιαδήποτε μαρτυρία που να ανατρέπει τα πορίσματα της έρευνας των καθ' ων η αίτηση, όπως αυτά εύλογα αποτυπώνονται στα στοιχεία των φακέλων. Οι καθ' ων η αίτηση διενέργησαν πλήρη έλεγχο των υποβληθέντων σχεδίων και της ανάπτυξης, όπως εγκρίθηκε με προηγούμενες άδειες, καθώς και της επιτόπιας κατάστασης. Η εισήγηση και έκθεση προς την Υπουργική Επιτροπή είναι αρκούντως τεκμηριωμένη και επιτρέπει τον δικαστικό έλεγχο.
Πιο συγκεκριμένα η εκτίμηση ότι ο σταθμός βάσης παρεμβαίνει στον, απαιτούμενο/εγκριμένο με την πολεοδομική άδεια, χώρο στάθμευσης κατά τρόπο που επηρεάζει την λειτουργία του αιτιολογείται από τους καθ' ων η αίτηση με την αναφορά ότι «καθιστά αδύνατη την λειτουργία της ράμπας και του συμβάλλοντος σε αυτή διαδρόμου διακίνησης οχημάτων, με αποτέλεσμα να καθίστανται μη λειτουργικοί 87 επιπλέον χώροι στάθμευσης». Είναι προφανές ότι η εκτίμηση έγινε σε σχέση με το εγκεκριμένο χωροταξικό σχέδιο της τελευταίας πολεοδομικής άδειας για το ακίνητο (ΛΕΥ/0611/2002) (Βλ. ερυθρό 45,47 και 81 στο φάκελο Τεκμήριο 1), λαμβάνοντας υπόψη και την επιτόπια κατάσταση (ερυθρό 44) ως έχει δημιουργηθεί με την ανέγερση του σταθμού, εντός του χώρου που προορίζεται για επέκταση του υφιστάμενου χώρου στάθμευσης. Συνεπώς το Δικαστήριο δεν μπορεί να επέμβει στην τεχνική κατά τα άλλα κρίση από τη διοίκηση, η οποία χαρακτηρίζεται ως «ανέλεγκτος» (βλ., μεταξύ άλλων, Ράφτης ν. Δημοκρατίας κ.ά. (2002 3 Α.Α.Δ. 345 και Χαραλάμπους ν. Δημοκρατίας (2005) 3 Α.Α.Δ. 489) εφόσον με βάση τα στοιχεία του φακέλου δεν τεκμηριώνεται οποιαδήποτε πλάνη περί τα πράγματα, έλλειψη αιτιολογίας ή κακή άσκηση διακριτικής ευχέρειας (βλ. Σταυρινός ν. Δημοκρατίας (1986) 3 C.L.R. 1195, 1200, Λάμπρου ν. Δημοκρατίας κ.ά. (2009) 3 A.A.Δ. 79).
Ο έλεγχος του συμβατικού πλαισίου που διέπει το ακίνητο καθώς και το κατά πόσο συνάδει η χωροθέτηση της κεραίας με τις προηγηθείσες άδειες και το εγκριμένο σχέδιο ανάπτυξης της περιοχής όχι μόνο δεν αντιστοιχούν σε εξωγενείς παράγοντες, σύμφωνα με το άρθρο 26 του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου, όπως είναι η εισήγηση της αιτήτριας, αλλά εμπίπτουν στους ευρύτερους παράγοντες που δεν αφορούν μόνο την ανάπτυξη και που η Διοίκηση, κατά την παρ. 1(θ) των Γενικών Προνοιών Πολιτικής του παρ. Β του Τοπικού Σχεδίου Λευκωσίας, μπορούσε να λάβει υπόψη. (βλ. επίσης Τοfarco Ltd (1994) 4 A.A.Δ 233, Yποθ. αρ. 620/2002, Σκυροποιϊα «Λεωνίκ» Λτδ ν. Δημοκρατίας, ημερομηνίας 22.4.2005).
Η ίδια η αιτήτρια, με την ιεραρχική προσφυγή της, έθεσε σε έλεγχο τα όρια χρήσης του ακινήτου και τους όρους των συμβολαίων μίσθωσης και υπομίσθωσης. Το επιχείρημα της αιτήτριας ότι η αιτούμενη ανάπτυξη δεν παρεμποδίζει αλλά συμβάλλει στην διεξαγωγή προγραμματισμένων αθλητικών εκδηλώσεων και υπό αυτή την έννοια ήταν εξαρχής θεμιτή η δημιουργία σταθμού βάσης δυνάμει του όρου 4(β) της Σύμβασης Υπομίσθωσης, ακόμα και αν ευσταθούσε, δεν υπερακοντίζει τον προτασσόμενο από τους καθ΄ ων η αίτηση σκοπό της κυκλοφοριακής ασφάλειας και των επαρκών χώρων στάθμευσης που θα εξυπηρετούσαν τις στοιχειώδεις ανάγκες προς όφελος της διεξαγωγής αθλητικών δραστηριοτήτων. Εξάλλου το ακυρωτικό δικαστήριο δεν διενεργεί έλεγχο σκοπιμότητας αλλά νομιμότητας ή άκρων ορίων της διακριτικής ευχέρειας της Διοίκησης, ούτε μπορεί να υποκαταστήσει την διοίκηση όταν επιλέγει μεταξύ νομίμων σκοπών εφόσον η διακριτική της ευχέρεια ασκείται εύλογα προς εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος (βλ. Δαγτόγλου, «Γενικό Διοικητικό Δίκαιο», Τρίτη έκδοση, παραγ. 345, Υπόθεση αρ. 193/2012, Ελένη Χριστοφόρου ν. Δημοκρατίας, ημερομηνίας 8.8.2014, Petrolina (Holdings) Ltd ν. Δημοκρατίας (2006)3 Α.Α.Δ 333).
Επιπρόσθετα, το παραδεκτό γεγονός ότι δεν ζητήθηκαν οι απόψεις του ΚΟΑ ως μισθωτή του ακινήτου και ότι υπήρχε η συγκατάθεση του υπεκμισθωτή, δεν μπορεί να οδηγήσει σε ακυρότητα, διότι δεν μπορεί να προκρίνει την αρμοδιότητα και εξουσία της Πολεοδομικής Αρχής δυνάμει του Νόμου να συνεκτιμήσει όλους τους νόμιμους και σχετικούς με την αιτούμενη πολεοδομική άδεια παράγοντες.
Για τους λόγους που προσπάθησα να εξηγήσω, κρίνω ότι κανένας από τους λόγους ακύρωσης δεν ευσταθεί. Η προσφυγή απορρίπτεται, με έξοδα υπέρ των καθ΄ ων η αίτηση και εναντίον της αιτήτριας, όπως θα υπολογισθούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο. Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται.
Π. Παναγή, Δ.
/ΣΓεωργίου
[1](α) Ο Υπομισθωτής υποχρεούται να διαθέτει το μίσθιο για αθλητικές εκδηλώσεις που προγραμματίζονται ή εγκρίνονται από τον Οργανισμό και γενικά για οποιοδήποτε αθλητικό σκοπό και οποτεδήποτε θέλει τούτο ζητηθεί από τον Κυπριακό Οργανισμό Αθλητισμού.
(β) Ο Υπομισθωτής δεν θα διαθέτει το μίσθιο δι΄ οιονδήποτε σκοπό που δεν εμπίπτει μέσα στους σκοπούς και τις αρμοδιότητες του Κυπριακού Οργανισμού Αθλητισμού αν τούτο θα παρεμποδίζει τη διεξαγωγή προγραμματισμένων αθλητικών εκδηλώσεων στο μίσθιο.»