|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2015:D470
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 1516/2012)
30 Ιουνίου 2015
[ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΚΥΠΡΙΑΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ,
Αιτητής
- ΚΑΙ -
ΔΗΜΟΥ ΣΤΡΟΒΟΛΟΥ,
ΚΑΙ/Η ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΣΤΡΟΒΟΛΟΥ,
ΚΑΙ/Η ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΣΤΡΟΒΟΛΟΥ,
Καθ΄ ων η αίτηση
-------------------------------------
Μ. Δαμιανού (κα) για Χριστοφίδης, Σαμψών & Σια,
για τον Αιτητή.
Γρ. Λεοντίου, για τους Καθ΄ ων η αίτηση.
--------------------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.: Ο Δήμος Στροβόλου έχει εξουσία να επιβάλλει τέλος θεάματος πάνω σε κάθε πληρωμή που γίνεται από το κοινό και εισπράττεται για είσοδο σε χώρο όπου διεξάγεται ή προβάλλεται δημόσιο θέαμα. Το τέλος αυτό επιβάλλεται σε οποιεσδήποτε εκδηλώσεις μέσα στα δημοτικά όρια του Δήμου και περιλαμβάνει και ποδοσφαιρικούς αγώνες στο Γ.Σ.Π.
Ο φόρος ή τέλος θεάματος εισπράττεται από τον θεατή από τον Κυπριακό Οργανισμό Αθλητισμού, (εφεξής «ο Κ.Ο.Α.»), εκ μέρους του Δήμου και το προϊόν των πωληθέντων εισιτηρίων εισόδου εκκαθαρίζεται και διατίθεται από μέρους του Κ.Ο.Α. σύμφωνα με τις οδηγίες και τη φροντίδα του. Ο Κ.Ο.Α., ως η ανώτατη αθλητική αρχή στη Δημοκρατία, έχει άμεση ή έμμεση εμπλοκή στις αθλητικές δραστηριότητες που διεξάγονται σε παγκύπρια κλίμακα, εκ μέρους δε αυτού πωλούνται στο κοινό εισιτήρια εισόδου συγκεκριμένης αξίας, η οποία καταβάλλεται από τον θεατή που επιθυμεί να παρακολουθήσει τη δραστηριότητα, περιλαμβανομένης και αυτής των ποδοσφαιρικών αγώνων.
Κατά την περίοδο 1.7.2012 έως 10.9.2012, διεξήχθησαν διάφοροι ποδοσφαιρικοί αγώνες στο Γ.Σ.Π., πάντοτε υπό τη φροντίδα, επίβλεψη ή διεύθυνση του Κ.Ο.Α. και πληρώθηκαν ανάλογα εισιτήρια, όσοι και οι θεατές των αγώνων αυτών. Για έκαστο ποδοσφαιρικό αγώνα, ο Δήμος εξέδιδε προς τον Κ.Ο.Α. χρεωστικό δελτίο, το οποίο και παραλαμβάνετο από αυτόν. Με την πληρωμή κάποιου χρεωστικού δελτίου, ο Δήμος εξέδιδε σχετική απόδειξη.
Η πρακτική αυτή έχει αρχή από το 2002, όταν κοινοποιήθηκε στον Κ.Ο.Α., σχετική απόφαση του Δήμου Στροβόλου με επιστολή του ημερ. 30.9.2002. Καθορίστηκε τότε ότι σύμφωνα με τις πρόνοιες του περί Δήμων Νόμου αρ. 101/85 και τους δυνάμει αυτού Κανονισμούς και συγκεκριμένα το άρθρο 85(2)(i) και τον Κανονισμό 163(1)(β) των Δημοτικών Κανονισμών Στροβόλου του 1951, ως τροποποιήθηκαν, καθώς και τους Κανονισμούς 2, 3 και 4 των περί Επιβολής και Είσπραξης Τέλους Θεάματος Κανονισμών του Δήμου Στροβόλου 2006, Κ.Δ.Π. 415/06, τέλος θεάματος θα επιβάλλεται επί της συνολικής αξίας του εισιτηρίου εισόδου και ότι αυτό το τέλος θα καταβάλλεται από τον Κ.Ο.Α. στον Δήμο με την έκδοση και αποστολή ανάλογων χρεωστικών σημειώσεων. Ο Κ.Ο.Α. απάντησε με επιστολή ημερ. 30.10.2002, λέγοντας ότι με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Κ.Ο.Α. ημερ. 9.10.2001, το ποσοστό πάνω στο οποίο επιβάλλεται φόρος θεάματος είναι το 30%. Γι΄ αυτό δεν μπορούσε ο Κ.Ο.Α. να αποδεχθεί τη θέση του Δήμου για καθορισμό του φόρου θεάματος επί του συνόλου της αξίας των εισιτηρίων. Η επιστολή του Δήμου ημερ. 30.9.2002, ουδέποτε προσεβλήθη με εμπρόθεσμη προσφυγή.
Ο Κ.Ο.Α. με την παρούσα προσφυγή του επιδιώκει να κηρύξει άκυρες και χωρίς αποτέλεσμα τις αποφάσεις του Δήμου με ημερομηνία έκδοσης 23.7.2012, 7.8.2012, 10.8.2012, 31.8.2012 και 3.9.2012. Με τις αποφάσεις αυτές προσβάλλονται οκτώ αντίστοιχα χρεωστικά δελτία, (ορισμένα εκδόθηκαν την ίδια ημερομηνία), τα οποία απεστάλησαν από τον Δήμο με την επιστολή ημερ. 11.9.2012. Στην επιστολή αυτή ο Δημοτικός Γραμματέας απευθυνόμενος στον Κ.Ο.Α., επισύναψε αντίγραφα των χρεωστικών δελτίων που είχαν κατά καιρούς αποσταλεί στον Κ.Ο.Α., αναφορικά με το φόρο θεάματος για τις αθλητικές εκδηλώσεις της περιόδου 1.7.2012 έως 10.9.2012, όλες στο στάδιο Γ.Σ.Π.
Ο Κ.Ο.Α. έχει ως βασική εισήγηση ότι δεν διοργανώνει αγώνες, δεν διοργανώνει ποδοσφαιρικούς αγώνες, δεν εκδίδει ούτε πωλεί εισιτήρια εισόδου και ουδέποτε εισέπραξε ή εισπράττει φόρο θεάματος για λογαριασμό του Δήμου. Επομένως καμία ανάμειξη δεν έχει στην είσπραξη του φόρου θεάματος και δεν έχει έναντι του Δήμου οποιαδήποτε υποχρέωση ή συμβατική ή άλλη σχέση. Εκείνο το οποίο ο Κ.Ο.Α. πράττει σύμφωνα με το άρθρο 5(2)(ζ) του περί Κυπριακού Οργανισμού Αθλητισμού Νόμου αρ. 41/69, ως τροποποιήθηκε, είναι να ορίζει ή να εγκρίνει τις τιμές των εισιτηρίων εισόδου στους αθλητικούς χώρους. Και είναι αυτή τη διάσταση του θέματος που ο Κ.Ο.Α. προσβάλλει, δηλαδή, την απαίτηση του Δήμου να εισπράττει από τον ίδιο ποσά που ούτε βρίσκονται, ούτε ήταν ποτέ στην κατοχή του, ούτε και εισπράχθηκαν από αυτόν ώστε να έχει υποχρέωση να τα καταβάλει. Αυτό μάλιστα παρά τη ρητή αποδοχή από πλευράς του Δήμου ότι ο φόρος θεάματος δεν επιβάλλεται στον ίδιο τον Κ.Ο.Α.
Ο Δήμος Στροβόλου εγείρει αριθμό προδικαστικών ενστάσεων που σχετίζονται με τη βιωσιμότητα της προσφυγής. Κατά πρώτον, η εισήγηση είναι ότι διαζευκτικά αναφέρονται στο σώμα της προσφυγής ο Δήμος Στροβόλου και/ή το Δημοτικό Συμβούλιο και/ή ο Δήμαρχος Στροβόλου, γεγονός ανεπίτρεπτο. Κατά δεύτερο λόγο, η προσφυγή είναι εκπρόθεσμη διότι η απόφαση για την είσπραξη του τέλους θεάματος από τον Κ.Ο.Α. δεν λήφθηκε στη βάση των επίδικων τιμολογίων ή με την καλυπτική επιστολή του Δήμου ημερ. 11.9.2012. Η όλη μεθοδολογία και τρόπος είσπραξης είχε ληφθεί από το 2002, όταν είχε καθορισθεί από τότε ότι ο φόρος θεάματος θα επιβάλλεται επί της συνολικής αξίας του εισιτηρίου εισόδου και θα πληρώνεται από τον Κ.Ο.Α. στον Δήμο. Εκείνη η πράξη του 2002, που ήταν η μόνη εκτελεστή διοικητική πράξη, δεν προσεβλήθη ποτέ και επομένως η προσφυγή είναι σαφώς εκπρόθεσμη. Οι αποσταλείσες χρεωστικές σημειώσεις ή δελτία που τώρα προσβάλλονται με την παρούσα προσφυγή, δεν είναι χωριστές εκτελεστές διοικητικές πράξεις, αλλά πράξεις εκτέλεσης, βεβαιωτικές της απόφασης του 2002.
Εγείρεται και προδικαστική ένσταση ως προς το έννομο συμφέρον του Κ.Ο.Α., διότι δεν είναι αυτός που καταβάλλει το ποσό του επιβαλλομένου τέλους θεάματος, αλλά απλώς εισπράττει το τίμημα το οποίο ο θεατής πληρώνει αγοράζοντας εισιτήριο εισόδου και το οποίο στη συνέχεια διοχετεύει στον Δήμο Στροβόλου. Ο Κ.Ο.Α. ενεργεί ως εισπράκτορας του τέλους θεάματος εφόσον είναι με τη δική του επίβλεψη, διεύθυνση, φροντίδα και οδηγίες που το τέλος εισπράττεται και διανέμεται στη βάση του καθορισμένου από τον Κ.Ο.Α. τιμήματος του εισιτηρίου. Τέλος, ο Δήμος Στροβόλου έχει επί του θέματος της επιβολής τέλους θεάματος επί της συνολικής τιμής του εισιτηρίου δέσμια εξουσία, επιβάλλοντας το προβλεπόμενο υπό του Νόμου και των Κανονισμών τέλος, και, επομένως, δεν τίθεται ζήτημα άσκησης διακριτικής ευχέρειας που να μπορεί να ελεγχθεί.
Ο Κ.Ο.Α. απορρίπτει όλες τις προδικαστικές ενστάσεις πλην της πρώτης ότι, δηλαδή, ο τίτλος της προσφυγής πάσχει, ζήτημα όμως που μπορεί να επιλυθεί από το Δικαστήριο με τη διαγραφή της αναφοράς στο Δημοτικό Συμβούλιο Στροβόλου και στον Δήμαρχο Στροβόλου ώστε η προσφυγή να μπορεί να συνεχιστεί με μοναδικό καθ΄ ου, τον ίδιο τον Δήμο Στροβόλου. Η συνένωση αυτή δεν έχει επηρεάσει ή παραβλάψει αρνητικά τα δικαιώματα και συμφέροντα του Δήμου. Κατά τα υπόλοιπα, η θέση του Κ.Ο.Α. είναι ότι η επιστολή του 2002 δεν περιείχε απαίτηση για είσπραξη του φόρου θεάματος, ούτε και γνώριζε ο Κ.Ο.Α. την απόφαση αυτή, την οποία εν πάση περιπτώσει εξέλαβε ότι δεν τον αφορούσε. Ο Κ.Ο.Α. αμφισβητεί επίσης τη νομιμοποίηση του Δήμου να επιδιώκει να εισπράττει ποσά από τον Κ.Ο.Α., τα οποία ο ίδιος ουδέποτε είσπραξε ή ήταν υποχρεωμένος να εισπράξει.
Η απαίτηση του Δήμου να εισπράττει τέλος θεάματος από τον ίδιο τον Κ.Ο.Α. έγινε γνωστή μόνο με την επιστολή ημερ. 11.9.2012 που παραλήφθηκε στις 18.9.2012. Επομένως, η προσφυγή δεν είναι εκπρόθεσμη, ο δε Κ.Ο.Α. έχει έννομο συμφέρον να την εγείρει εφόσον επιδιώκεται η λήψη τέλους θεάματος από αυτόν, τη στιγμή που δεν είναι ο ίδιος που εισπράττει, αλλά ούτε και διοργανώνει τους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Αντίθετα είναι η Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου που διοργανώνει αγώνες. Εφόσον ο Δήμος απαιτεί τα συγκεκριμένα ποσά από τον Κ.Ο.Α. ως διοργανωτή και/ή εισπράκτορα, ο Κ.Ο.Α. έχει άμεσο και ίδιο συμφέρον να ακουστεί αμφισβητώντας την επικαλούμενη από τον Δήμο ιδιότητα του. Στο ίδιο πνεύμα, η επίδικη διοικητική πράξη δεν μπορεί να είναι απλά πράξη εκτέλεσης διότι η απόφαση του 2002 αφορούσε στην επιβολή του φόρου θεάματος και όχι προσπάθεια είσπραξης του. Τέλος, ενώ ο Κ.Ο.Α. δεν αμφισβητεί τη δυνατότητα του Δήμου να επιβάλλει φόρο θεάματος, διαφωνεί με το κατ΄ ισχυρισμόν δικαίωμα του να επιβάλλει φορολογία πάνω σε φορολογία που και ο ίδιος ο Κ.Ο.Α. επέβαλε και ουδέποτε αμφισβητήθηκε από οποιονδήποτε.
Οι προδικαστικές ενστάσεις κρίνονται βάσιμες. Δεν χρειάζεται όμως να εξεταστεί η πρώτη περί του τίτλου της προσφυγής ενόψει των όσων ακολουθούν. Κατ΄ αρχάς, είναι οφειλόμενη η παρατήρηση ότι ατυχώς, κατ΄ ελάχιστον, ο Κ.Ο.Α. προτάσσει εισήγηση ότι μόλις με την προσβαλλόμενη πράξη του 2012, ήταν που πληροφορήθηκε την απαίτηση του Δήμου να εισπράττει από αυτόν το τέλος θεάματος. Δεν είναι η πρώτη φορά που το θέμα είχε απασχολήσει το Ανώτατο Δικαστήριο, ή, ακόμη, και τα Επαρχιακά Δικαστήρια. Στην υπόθεση Κυπριακός Οργανισμός Αθλητισμού ν. Δήμου Στροβόλου και/ή του Δημοτικού Συμβουλίου Στροβόλου και/ή του Δημάρχου Στροβόλου, προσφυγή υπ΄ αρ. 480/2009, ημερ. 10.10.2011, το Ανώτατο Δικαστήριο ασχολήθηκε με το ίδιο ακριβώς ζήτημα. Στο επίκεντρο ήταν η επιβολή του τέλους και η είσπραξη από τον Κ.Ο.Α., «φορολογίας και/ή δημοτικού τέλους θεάματος», ημερ. 10.2.2009, όπως η πράξη αυτή κοινοποιήθηκε με επιστολή του Δήμου ημερ. 16.2.2009. Με την επιστολή είχαν αναζητηθεί οι συσσωρευμένες οφειλές που είχαν δημιουργηθεί ακριβώς λόγω της αλλαγής του τρόπου υπολογισμού του τέλους ώστε από το 2002, αυτό να επιβαλλόταν επί του συνόλου του τιμήματος της αξίας του εισιτηρίου μη αφαιρούμενης της αξίας του αθλητόσημου, αντί επί του 30% της συνολικής τιμής αφαιρούμενου του αθλητόσημου εκ 70%. Η αναζήτηση της οφειλής αφορούσε όλα τα προηγηθέντα χρόνια 2002-2009.
Ηγέρθησαν παρόμοιες προδικαστικές ενστάσεις περί εκπρόθεσμης προσφυγής κ.ά., και το Δικαστήριο έκρινε ότι η πράξη του Δήμου, η οποία εκ των υστέρων και μόνο προσβαλλόταν εφόσον δεν είχε οποτεδήποτε προηγουμένως αμφισβητηθεί με ένδικα μέσα από τον Κ.Ο.Α., δεν ήταν τίποτε άλλο από «μια χρεωστική κατάσταση για συσσωρευθείσες φορολογίες ετών και επί μέρους ποδοσφαιρικών αγώνων, οι οποίες είχαν επιβληθεί μετά από κάθε αγώνα και για τη νομιμότητα της επιβολής των οποίων δεν ασκήθηκε από τον αιτητή εμπρόθεσμα, ένδικο μέσο.». Το Ανώτατο Δικαστήριο θεώρησε την προσβαλλόμενη πράξη ως μια υπενθυμητική και βεβαιωτική πράξη ώστε η προσφυγή να είχε ασκηθεί σαφώς εκπρόθεσμα, με αποτέλεσμα την απόρριψη της.
Ουδέν αντιτείνουν οι συνήγοροι του Κ.Ο.Α. στην απαντητική τους αγόρευση. Επαναλαμβάνουν τη θέση ότι ο Δήμος δεν «γνώριζε και δεν είχε υποχρέωση να γνωρίζει» επειδή η απόφαση εκείνη του 2002 δεν τον αφορούσε, θέση εντελώς ανεπίτρεπτη υπό το φως των προηγηθέντων. Εισηγούνται περαιτέρω ότι δεν είναι υπό αμφισβήτηση μόνο ο τρόπος υπολογισμού του φόρου θεάματος, τον οποίο χαρακτηρίζουν ως το ένα σκέλος της προσφυγής, αλλά υπό αμφισβήτηση είναι και το έτερο εξίσου σημαντικό σκέλος, αυτό της νομιμοποίησης του Δήμου να επιδιώκει να εισπράττει οτιδήποτε από τον Κ.Ο.Α. Και αυτό όμως έχει στην ουσία επιλυθεί με την απόφαση στην 480/2009, ημερ. 10.10.2011. Λανθασμένα λοιπόν ο Κ.Ο.Α. παραγνωρίζει την απόφαση αυτή η οποία έχει δημιουργήσει μέχρι τώρα και δεδικασμένο, εφόσον ακόμη εκκρεμεί η έφεση απ΄ αυτής.
Το παράπονο του Κ.Ο.Α. ότι σε δύο διαδικασίες στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας στις αγωγές υπ΄ αρ. 2854/2010 και 6390/2007, κρίθηκε ότι ο Δήμος είχε δικαίωμα στην έγερση αγωγής για είσπραξη των οφειλομένων, τα οποία και δεν μπορούσε να αμφισβητήσει ο Κ.Ο.Α. διότι αυτά αφορούσαν, όσον αφορά την επιβολή, αλλά και το ύψος των τελών, διοικητική πράξη, δεν δικαιολογεί τον Κ.Ο.Α. να λέγει τώρα ότι διά της αποδοχής της προδικαστικής ενστάσεως επί του εκπροθέσμου, ο Κ.Ο.Α. θα απωλέσει το κατοχυρωμένο συνταγματικό δικαίωμα του να ακουστεί ενώπιον Δικαστηρίου. Το επιχείρημα είναι παντελώς αβάσιμο. Ο Κ.Ο.Α. πρέπει να μέμφεται τον εαυτό του για το λόγο της μη έγκαιρης και εμπρόθεσμης προσφυγής στο Ανώτατο Δικαστήριο. Είναι σαφές ότι η απόφαση του Δήμου του 2002, η οποία όχι μόνο κοινοποιήθηκε, αλλά και έτυχε απάντησης από τον Κ.Ο.Α., ήταν η μόνη εκτελεστή πράξη, η οποία και θα έπρεπε από τότε να προσβληθεί με αίτηση ακυρώσεως.
Πέραν του δεδικασμένου που έχει δημιουργηθεί, επαναλαμβάνεται ότι η προσβαλλόμενη τώρα πράξη δεν είναι παρά πράξη εκτέλεσης εφόσον από τη διοίκηση, δηλαδή, από τον Δήμο Στροβόλου, η υπό αναφορά επιστολή του με την οποία απέστειλε ή υπενθύμισε τα χρεωστικά δελτία, ήταν ένα αναγκαίο μέτρο κατά την εξέλιξη της διαδικασίας εφαρμογής και είσπραξης των ποσών που είχαν αναλογίσει ως πληρωτέα στον Δήμο από τους διάφορους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Η προσβαλλόμενη πράξη είναι απλώς πράξη εκτέλεσης διότι δεν είναι με οποιονδήποτε τρόπο η αρχική πράξη παραγωγής εννόμων αποτελεσμάτων και υποχρεώσεων, αλλά απλώς η εφαρμογή της αρχικής απόφασης του Δήμου του 2002, η οποία ήταν και η μόνη εκτελεστή πράξη.
Σύμφωνα με τη νομολογία, εκτελεστή διοικητική πράξη είναι εκείνη η οποία παράγει άμεσα έννομα αποτελέσματα και επηρεάζουν τον διοικούμενο κατά τρόπο που να δημιουργεί σ΄ αυτόν έννομο συμφέρον να την προσβάλει. Γνώρισμα και μάλιστα χαρακτηριστικό της παραγωγής εννόμου αποτελέσματος, είναι η επιβολή υποχρεώσεων στον διοικούμενο η οποία να δύναται ταυτόχρονα να τύχει εφαρμογής διά νομίμου εξαναγκασμού από τη διοίκηση, (δέστε Δημοκρατία ν. Sunoil Bunkering Ltd (1994) 3 Α.Α.Δ. 26 και Γιασεμίδου ν. Δημοτικού Συμβουλίου Στροβόλου κ.ά. (Αρ. 1) (1996) 3 Α.Α.Δ. 357). Άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι η γνωστοποίηση της απόφασης στον διοικούμενο ώστε να μπορεί να την προσβάλει ως προκαλούσα άμεσα αποτελέσματα και όχι ως παραπέμπουσα σε μια απλή μελλοντική πιθανολόγηση. Κατά τον Π.Δ. Δαγτόγλου: «Γενικό Διοικητικό Δίκαιο» 5η έκδ. σελ. 289, παρ. 538, διοικητική εκτελεστή πράξη είναι εκείνη που αναπτύσσει άμεση νομική ισχύ και δεσμεύει τον αποδέκτη της, (δέστε P.A. College v. Δημοκρατίας (2002) 3 Α.Α.Δ. 187, Marfin Popular Bank Public Co. Ltd v. Υπουργείου Εμπορίου, Βιομηχανίας και Τουρισμού κ.ά. (2011) 3 Α.Α.Δ. 851 και Atlantis College (Μιχαήλ Αρέστη) ν. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 1499/2011, ημερ. 22.3.2013).
Η υπό ημερ. 30.9.2002 επιστολή του Δήμου προς τον Κ.Ο.Α. τιτλοφορείτο: «Φόρος θεάματος για ποδοσφαιρικούς αγώνες στο στάδιο Γ.Σ.Π.», πληροφορούσε δε τον Κ.Ο.Α., ότι εφεξής ο Δήμος «.. θα υπολογίζει και εισπράττει τον φόρο θεάματος για τις ποδοσφαιρικές συναντήσεις που πραγματοποιούνται στο στάδιο του Γ.Σ.Π. επί της συνολικής αξίας των εισιτηρίων, μη αφαιρουμένου του αθλητόσημου, ως προνοείται από την περί Δήμων νομοθεσία και Κανονισμούς.». Στη συνέχεια, στην ίδια επιστολή, ο Δήμος πληροφορούσε τον Κ.Ο.Α. ότι οι οδηγίες αυτές είχαν ήδη διαβιβαστεί στο προσωπικό του Δήμου που ασχολείται με τον έλεγχο των εισιτηρίων των ποδοσφαιρικών συναντήσεων «... και θα εκδίδεται σχετικό χρεωστικό προς τον Οργανισμό σας για τον φόρο θεάματος επί της συνολικής αξίας των εισιτηρίων.».
Είναι λοιπόν προφανές ότι από το 2002 και με τη γνωστοποίηση της επιστολής στον Κ.Ο.Α., είχε επιβληθεί υποχρέωση σ΄ αυτόν διαφορετική από τη ρύθμιση που προηγουμένως εφαρμοζόταν. Ο Δήμος επικαλέστηκε το Νόμο και τους Κανονισμούς για να αλλάξει τη μεθοδολογία του τρόπου επιβολής του τέλους θεάματος. Και όχι μόνο αυτό. Εξήγησε ταυτόχρονα ότι η αλλαγή στη ρύθμιση θα επέφερε και άμεσες επιπτώσεις στον Κ.Ο.Α., εφόσον θα εκδίδονταν πλέον προς εφαρμογή της απόφασης και τα ανάλογα χρεωστικά δελτία. Συνεπώς η επίπτωση της απόφασης του Δήμου επί του Κ.Ο.Α. ήταν άμεση και δι΄ αυτής παράχθηκαν έννομα αποτελέσματα, τα οποία όφειλε ο Κ.Ο.Α. εφόσον διαφωνούσε να αμφισβητούσε με την καταχώρηση προσφυγής εντός των προβλεπομένων από το Σύνταγμα διά του Άρθρου 146, χρόνου των 75 ημερών.
Στην απόφαση της Ολομέλειας στην Α.Ο.Μ.Μ. Γαλαξίας Παραγωγές Λτδ ν. Δήμου Στροβόλου (2003) 3 Α.Α.Δ. 291, εκτός των όσων θα αναφερθούν κατωτέρω ως προς το έννομο συμφέρον, κρίθηκε ότι τα χρεωστικά δελτία που είχαν αποσταλεί προς τους εφεσείοντες με τη φορολογία θεάματος για παραστάσεις και εκδηλώσεις εντός των δημοτικών ορίων, «.. δεν ενσωμάτωναν τα ίδια εκτελεστή διοικητική πράξη αλλά συνιστούσαν αξίωση ποσών ήδη προκυπτόντων κατά τα προηγηθέντα.». Όπως και εκεί, έτσι και στην παρούσα προσφυγή, το προσδιοριστικό της αίτησης ακυρώσεως σχετίζεται με τον ορισμό, επιβολή και είσπραξη της φορολογίας και/ή του δημοτικού τέλους.
Ο Κ.Ο.Α. με την απάντηση του ημερ. 30.10.2002, αναγνώρισε το δικαίωμα του Δήμου να επιβάλλει φόρο θεάματος, φόρος ή τέλος που επιβαλλόταν και προηγουμένως χωρίς αμφισβήτηση. Ήταν το ποσοστό επί του οποίου θα πληρωνόταν εφεξής που δημιούργησε το πρόβλημα. Επ΄ αυτού του ποσοστού υπήρχε διαφωνία. Αντί του 30% ο φόρος θεάματος θα επιβαλλόταν επί του συνόλου του εισιτηρίου εισόδου. Ο Κ.Ο.Α. επέστρεψε τα εκδοθέντα από το Δήμο τιμολόγια, εννοείται ως μη αποδεκτό τρόπο υπολογισμού του φόρου θεάματος, προσθέτοντας μάλιστα ότι θα προσπαθούσε να ρυθμίσει ανάλογα το όλο ζήτημα και θα ενημέρωνε προς τούτο ανάλογα τον Δήμο. Από αυτή την αντίδραση καταρρίπτονται τα επιχειρήματα του Κ.Ο.Α. στην αγόρευση του ότι η επιστολή του Δήμου ημερ. 30.9.2002 δεν τον αφορούσε, ή ότι δεν επέβαλλε οποιαδήποτε υποχρέωση (επεστράφησαν εκδοθέντα τιμολόγια), ή, ότι πολύ αργότερα πληροφορήθηκε με την τώρα προσβαλλόμενη πράξη το όλο ζήτημα. Επί όλων των σημείων αυτών, ο Κ.Ο.Α. ελέγχεται ως λανθασμένος.
Πέραν του μη εκτελεστού της προσβαλλόμενης εδώ πράξης, ο Κ.Ο.Α. σαφώς δεν έχει ούτε έννομο συμφέρον στην υποβολή της υπό κρίση αιτήσεως ακυρώσεως. Και πάλι το θέμα έχει στην ουσία τελεσίδικα κριθεί από τη νομολογία. Στην Α.Ο.Μ.Μ. Γαλαξίας Παραγωγές Λτδ - ανωτέρω -, η Ολομέλεια θεώρησε ότι οι εφεσείοντες δεν είχαν έννομο συμφέρον να προσβάλουν την πράξη διότι δεν ήταν οι ίδιοι οι αποδέκτες του φόρου θεάματος, αλλά απλώς εισπράκτορες. Ο φόρος επιβαλλόταν επί του εισιτηρίου το οποίο αγόραζαν οι θεατές και οι οποίοι ήταν τα πρόσωπα τα οποία κατέβαλλαν το φόρο. Η Ολομέλεια ακολούθησε εν προκειμένω τη Sportsman Betting Company Ltd v. Δημοκρατίας (2001) 3 Α.Α.Δ. 1069, η οποία αφορούσε φόρο για συλλογικά στοιχήματα και στην οποία κρίθηκε ότι οι αποδέκτες τους δεν νομιμοποιούνταν σε προσφυγή εφόσον ο φόρος επιβάρυνε τα πρόσωπα που συμμετείχαν στο στοίχημα, με τους αποδέκτες να ενεργούσαν ως απλοί εισπράκτορες. Η Ολομέλεια στην Α.Ο.Μ.Μ. Γαλαξίας Παραγωγές Λτδ, κατέληξε ότι «... η προσβαλλόμενη επιβολή τέλους θεάματος δεν αφορούσε τους εφεσείοντες, πως το δικό τους συμφέρον ήταν έμμεσο και όχι "ίδιον" όπως απαιτείται από το Άρθρο 146.2 του Συντάγματος και πως δεν νομιμοποιούνταν στην άσκηση των προσφυγών», απορρίπτοντας τις εφέσεις.
Ακολουθώντας την πιο πάνω θεώρηση του πράγματος, η νομολογία αυτή εφαρμόστηκε ευθέως και στον Κ.Ο.Α. Στην Κυπριακός Οργανισμός Αθλητισμού ν. Δήμου Στροβόλου κ.ά., υπόθ. αρ. 1413/2011, ημερ. 8.1.2013, το Ανώτατο Δικαστήριο σε προσφυγή ταυτόσημη με την παρούσα για άλλες βεβαίως περιόδους και χρεωστικές σημειώσεις, αποδέχθηκε παρόμοια προδικαστική ένσταση περί έλλειψης εννόμου συμφέροντος στη βάση της απόφασης της Α.Ο.Μ.Μ. Γαλαξίας Παραγωγές Λτδ. Ο Κ.Ο.Α. δεν ήταν το υποκείμενο στο φόρο πρόσωπο και δεν νομιμοποιείτο να προσφύγει στο Ανώτατο Δικαστήριο. Υποκείμενο στο φόρο πρόσωπο ήταν μόνο ο θεατής, με τον Κ.Ο.Α. να ενεργεί ως απλώς εισπράκτορας. Η ουσία ήταν ότι ο Δήμος είχε νομοθετική εξουσία να επιβάλει το τέλος θεάματος, οι δε Κανονισμοί επέτρεπαν τη ρύθμιση του θέματος της είσπραξης.
Και αυτή λοιπόν η υπόθεση (η υπ΄ αρ. 1413/2011), αφορούσε παρόμοιο θέμα ώστε να παραμένει έκπτωτη η θέση του Κ.Ο.Α. ότι για πρώτη φορά πληροφορήθηκε το ζήτημα με την υπό κρίση προσβαλλόμενη πράξη. Και ενώ η προαναφερθείσα απόφαση στην προσφυγή αρ. 480/2009, έλυσε το ζήτημα του εκπροθέσμου, η προσφυγή αρ. 1413/2011, έλυσε και το ζήτημα του εννόμου συμφέροντος.
Όλα τα ανωτέρω νομολογηθέντα δεν απαντώνται από τον Κ.Ο.Α. Αναφέρονται γενικώς στις αρχές περί εννόμου συμφέροντος, της εκτελεστότητας μιας διοικητικής πράξης κλπ, αγνοώντας την πιο πάνω δεσμευτική νομολογία επί των θεμάτων αυτών, η οποία επεκτάθηκε και σε υποθέσεις επί των ιδίων θεμάτων και μεταξύ των ιδίων διαδίκων.
Δεν χρειάζεται να εξεταστούν οποιεσδήποτε άλλες προδικαστικές ενστάσεις.
Η προσφυγή απορρίπτεται ως απαράδεκτη με €1.500 έξοδα εναντίον του αιτητή και υπέρ των καθ΄ ων.
Στ. Ναθαναήλ,
Δ.
/ΕΘ