|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2015:D351
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υποθ. Αρ.967 /2014)
15 Μαϊου, 2015
[Τ.ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δικαστής]
Αναφορικά με τo ΄Αρθρo 146 του Συντάγματος
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΟΚΚΟΥ
Αιτητής,
-και -
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, μέσω,
1. Διοικητή IV Ταξιαρχίας Πεζικού Ε.Φ. και
2. Διοικητή 213 Τάγματος Πεζικού Ε.Φ.
Καθ΄ων η αίτηση.
-----------------------
Σωτ.Οικονομίδης, για τον αιτητή
Κ.Σταυρινός - δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους καθ΄ων η αίτηση.
---------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.: Ο αιτητής δια της παρούσης προσφυγής επιδιώκει τις εξής θεραπείες:
«1. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η απόφαση του Καθ' ου η αίτηση Διοικητή της 4ης Ταξιαρχίας Πεζικού της Εθνικής Φρουράς (IV ΤΑΞ ΠΖ) ημερ. 02-05-2014, με την οποία και επαύξησε σε 4ήμερη κράτηση την πειθαρχική ποινή της επίπληξης, που είχε επιβάλει στις 17-06-2013 στον Αιτητή ο κατά το χρόνο εκείνο Διοικητής της Μονάδας του, Διοικητής του 213 Τάγματος Πεζικού (213 ΤΠ), είναι άκυρη και/ή παράνομη και/ή εστερημένη οποιασδήποτε έννομης συνέπειας.
2. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η απόφαση του Καθ' ου η αίτηση Διοικητή του 213 Τάγματος Πεζικού (213 ΤΠ) ημερ. 17-06-2013, με την οποία και έκρινε τον Αιτητή ως ένοχο 3 πειθαρχικών παραπτωμάτων και τον τιμώρησε πειθαρχικά γι' αυτά με μια συνολική ποινή επίπληξης, είναι άκυρη και/ή παράνομη και/ή εστερημένη οποιασδήποτε έννομης συνέπειας.»
Με βάση τις ενώπιον μου δηλώσεις τα γεγονότα της υπόθεσης έχουν ως εξής:
Ο Αιτητής είναι μόνιμος Αξιωματικός του Όπλου του Πεζικού του Στρατού Ξηράς του Στρατού της Δημοκρατίας, απόφοιτος της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων της Ελλάδας, Τάξης 2002. Μετά την αποφοίτησή του διορίστηκε στο Στρατό, ως Αξιωματικός με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού, από τις 22.6.2002 και από την ημερομηνία αυτή αποσπάσθηκε για υπηρεσία στην Εθνική Φρουρά. Από τις 31.12.2012 κατέχει το βαθμό του Λοχαγού και από τις 28.8.2012 μέχρι σήμερα υπηρετεί στο 213 Τάγμα Πεζικού (213 ΤΠ).
Στις 30.5.2013 διεξήχθη διοικητική-εκπαιδευτική επιθεώρηση στο 213 ΤΠ από τον Διοικητή της 4ης Ταξιαρχίας Πεζικού (IV ΤΑΞ ΠΖ), κατά την οποία διαπιστώθηκαν σοβαρές παραλείψεις και οι 1ος και 2ος Λόχοι της Μονάδας βρέθηκαν ανέτοιμοι.
Στις 4.6.2013 το 4ο Επιτελικό Γραφείο της IV ΤΑΞ ΠΖ με διαταγή του προς τον Διοικητή του 213 ΤΠ, ενημέρωσε σχετικά με τις διαπιστώσεις του Διοικητή της Ταξιαρχίας και τον κάλεσε να προβεί στον προβλεπόμενο έλεγχο ενημερώνοντάς σχετικά. (Αντίγραφο της διαταγής αυτής Παράρτημα 1 επί της ένστασης).
Ο Διοικητής της Μονάδας με διαταγή του ημερομηνίας 7.6.2013, κάλεσε τον Αιτητή, ο οποίος τύγχανε Διοικητής του 1ου Λόχου, σε διοικητική απολογία, γιατί από τα στοιχεία προσωπικής έρευνας που διενήργησε προέκυψε πιθανή διάπραξη από μέρους του, του πειθαρχικού παραπτώματος της αμέλειας καθήκοντος. (Αντίγραφο της διαταγής αυτής είναι το Παράρτημα 2).
Ο Αιτητής με αναφορά του προς τη Μονάδα του ημερομηνίας 13.6.2013, απάντησε στη πιο πάνω αναφερόμενη κλήση σε απολογία αναφέροντας, μεταξύ άλλων, ότι δεν πιστεύει πως ο Λόχος του ήταν παντελώς ανέτοιμος για τη διαταχθείσα διοικητική και εκπαιδευτική επιθεώρηση. (Αντίγραφο της αναφοράς αυτής είναι το Παράρτημα 3).
Ο Διοικητής της Μονάδας με διαταγή του προς τον Αιτητή, μέσω του 1ου Γραφείου της Μονάδας ημερομηνίας 17.6.2013 τον τιμώρησε με επίπληξη, αιτιολογώντας της απόφασή του αυτή. (Αντίγραφο αυτής επιστολής αυτής είναι το Παράρτημα 4).
Ο Διοικητής της IV ΤΑΞ ΠΖ με διαταγή του μέσω του 1ου Επιτελικού Γραφείου της Ταξιαρχίας, ημερομηνίας 2.7.2013 επαύξησε την πειθαρχική ποινή που επιβλήθηκε στον Αιτητή σε 4ήμερη κράτηση. (Αντίγραφο της διαταγής αυτής είναι το Παράρτημα 5).
Ο Αιτητής, στις 2.9.2013 καταχώρησε στο Ανώτατο Δικαστήριο την προσφυγή υπ' αριθ. 5913/13 η οποία αποσύρθηκε μετά από τη σύμφωνη γνώμη των διαδίκων και απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου ημερομηνίας 6.6.2014. (Αντίγραφο της απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου Παράρτημα 6).
Στις 14.4.2014 η Διεύθυνση Προσωπικού του ΓΕΕΦ με επιστολή της προς την IV ΤΑΞ ΠΖ την ενημέρωσε ότι η πράξη επαύξησης της ποινής έπασχε καθότι ήταν αδικαιολόγητη. (Αντίγραφο της εν λόγω επιστολής Παράρτημα 7).
Στις 8.5.2014 η IV ΤΑΞ ΠΖ με επιστολή της προς τη Διεύθυνση Προσωπικού του ΓΕΕΦ, την ενημέρωσε ότι η επαύξηση της ποινής της επίπληξης του Αιτητή άρθηκε και ακολούθως προχώρησε στην εκ νέου επαύξηση της ποινής επίπληξης σε 4ήμερη κράτηση. Αντίγραφο της εν λόγω επιστολής είναι το Παράρτημα 8.
Ο Αιτητής στις 11.6.2014 κατάθεσε στο Ανώτατο Δικαστήριο την εν λόγω Προσφυγή με την οποία ζητεί ακύρωση και των δύο πράξεων δηλαδή τόσο την απόφαση ημερ. 17/6/2013 με την οποία έκρινε τον αιτητή ένοχο τριών πειθαρχικών παραπτωμάτων και τιμωρήθηκε με συνολική ποινή επίπληξης όσο και την επαύξηση της ποινής στις 2.5.2014 σε 4 ημέρες κράτηση. Συγκεκριμένα αναφέρει ο αιτητής:
«2.1. Ότι η πρώτη προσβαλλόμενη απόφαση είναι άκυρη και/ή παράνομη, γιατί βασίζεται σε προηγηθείσα άκυρη και/ή παράνομη απόφαση και συγκεκριμένα στη με ημερ. 17-06-2013 απόφαση του Καθ' ου η αίτηση Διοικητή του 213 ΤΠ να κρίνει τον Αιτητή ως ένοχο 3 πειθαρχικών παραπτωμάτων και να τον τιμωρήσει πειθαρχικά γι' αυτά με μια συνολική ποινή επίπληξης.
2.2. Ότι η δεύτερη προσβαλλόμενη απόφαση είναι άκυρη και/ή παράνομη, γιατί έχει επιβληθεί μια συνολική ποινή για περισσότερα του ενός πειθαρχικά παραπτώματα.»
.
Είναι σαφές ότι ορθά προσβάλλονται και οι δύο πράξεις δια μιας προσφυγής αφού και οι δύο είναι συναφείς με τρόπο που η τελευταία χρονικά πράξη (της επιβολής κράτησης) να απορροφά και την πρώτη (της επίπληξης) (βλ. Π.Δ.Δαγτόγλου Γενικό Διοικητικό Δίκαιο, εκδ.5η σελ.305) και Αγαθαγγέλου κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1998) 3 Α.Α.Δ. 120).
Είναι λογικό πως η τελική πράξη, η οποία αποτελεί το τέρμα σύνθετης διοικητικής ενεργείας επάγεται τη συγχώνευση των εκτελεστικών πράξεων που προηγούνται (Ζαντής κ.ά. Ζένιου κ.ά. Α.Ε. 49/09, 2.4.2012, Γιωργαλλάς ν. Δημοκρατίας (1999) 3 Α.Α.Δ. 279).
Στη βάση λοιπόν του ενιαίου των ενεργειών του καθ΄ου η αίτηση έρχομαι να εξετάσω τη θέση που έντονα προβάλλει ο αιτητής ως λόγο ακυρότητας, ότι δηλαδή «έχει επιβληθεί μια συνολική πειθαρχική ποινή για περισσότερα του ενός πειθαρχικά παραπτώματα».
Το θέμα που εν τέλει προκύπτει είναι απλό: Μπορεί ή όχι να θεωρηθεί ότι η απόφαση του καθ΄ου η αίτηση να κρίνει τον αιτητή ένοχο σε 3 πειθαρχικά αδικήματα «αμέλειας», όπως τονίζει ο αιτητής, πάσχει διότι επιβάλλεται «συνολική ποινή» για περισσότερα του ενός αδικήματα.
Δεν βρίσκω ότι είναι βάσιμο το παράπονο του αιτητή.
Με βάση τις σχετικές διαταγές και την ευκαιρία που δόθηκε στον αιτητή για απολογία (βλ. σχετικά παραρτήματα) γίνεται ειδική αναφορά στο άρθ.3(3)(α) των Πειθαρχικών Κανονισμών που καθορίζει ακριβώς ένα αδίκημα, δηλαδή αυτό της αμέλειας καθήκοντος.
Το άρθ. 3(3)(α) έχει ως εξής:
"Aμέλεια καθήκοντος, ήτοι εάν μέλος-
(α) αμελή, ή άνευ νομίμου και επαρκούς αιτίας παραλείπη να επιληφθή ταχέως και επιμελώς των καθηκόντων αυτού ως μέλους, ή να εκτελέση ταύτα, ή
(β) .......»
΄Οπως προκύπτει από την ίδια παράθεση του Νόμου, (βλ. πιο πάνω), ένα πειθαρχικό αδίκημα αναδύεται και συνιστά την κατηγορία, της αμέλειας καθήκοντος.
Οι αναφορές που γίνονται αρχικά σε «πέντε πειθαρχικά παραπτώματα αμέλειας καθήκοντος» και μετά στο εύρημα ενοχής (μετά την απολογία του αιτητή) σε «τρία» δεν είναι τίποτε άλλο από έκθεση λεπτομερειών του παραπτώματος που σαφώς και παραπέμπουν στην ίδια κατηγορία που προσδιορίζεται μάλιστα στο ίδιο χρόνο και τόπο.
Για του λόγου το αληθές μεταφέρω αυτούσιες τις λεπτομέρειες αυτές από την επίδικη απόφαση, ημερ. 2.5.2014, παρ.8 επί της ένστασης:
«(α) Τα ατομικά και ομαδικά όπλα ήταν ασυντήρητα. (β) Το Φ.107 βρέθηκε ατακτοποίητο και ακαθάριστο (ψυγεία, φοριαμοί), (γ) Τα σακίδια των οπλιτών βρέθηκαν ασυμπλήρωτα.»
Ισχύουν και στην κρινόμενη περίπτωση αυτά που λέχθηκαν στη Δημοκρατία ν. Περδίου (2001) 3(Β) Α.Α.Δ. 1159 όπου αναφέρεται:
«Προβλήθηκε ενώπιον του συναδέλφου μας, που δίκασε πρωτόδικα την προσφυγή, πως η πειθαρχική διαδικασία έπασχε γιατί στο κατηγορητήριο ενώ είχαν διατυπωθεί δυο κατηγορίες, (α) η μη ειδοποίηση από τον εφεσίβλητο της μονάδας του για την απώλεια της στρατιωτικής του ταυτότητας και (β) της απώλειας της με δική του ευθύνη, επιβλήθηκε σ' αυτόν μια ποινή με αποτέλεσμα να μη γνωρίζει ο ίδιος, και είχε τέτοιο δικαίωμα, ποία ήταν η ποινή σε κάθε μια από τις κατηγορίες ξεχωριστά. Επιπλέον, και σε ότι αφορά τη δεύτερη κατηγορία, δεν είχε συμπληρωθεί η έρευνα γιατί δεν δόθηκε η ευκαιρία στον εφεσίβλητο να καλέσει την μητέρα του ως μάρτυρα, να επιβεβαιώσει τον τρόπο με τον οποίο καταστράφηκε η στρατιωτική του ταυτότητα.
Η Δημοκρατία δεν συμφωνεί με την πρωτόδικη απόφαση. Στην υπό συζήτηση έφεση ο δικηγόρος της εισηγείται, μεταξύ άλλων, πως είναι εσφαλμένη η προσέγγιση του συναδέλφου μας. Ήταν η θέση του πως μία ήταν η κατηγορία που διατυπώθηκε στο κατηγορητήριο και αφορούσε τη μη ειδοποίηση από τον εφεσίβλητο της απώλειας της ταυτότητας του, αμέσως μετά που το διαπίστωσε. Η παραπέρα αναφορά στην προσβαλλόμενη απόφαση για τις συνθήκες απώλειας της ταυτότητας, για τις οποίες και ο ίδιος ο εφεσίβλητος έδωσε λεπτομέρειες στην απολογία του, συνιστούν συμπλήρωση των γεγονότων της υπόθεσης. Στη μοναδική κατηγορία επιβλήθηκε από το διοικητή και η ποινή. Υποστήριξε, διαζευκτικά, πως και δύο να ήσαν οι κατηγορίες είναι νόμιμη η επιβολή μιας ποινής σ΄ολόκληρο το κατηγορητήριο.
Έχουμε τη γνώμη, με εκτίμηση βέβαια στην ετυμηγορία του συναδέλφου μας, πως η θέση του δικηγόρου της Δημοκρατίας είναι ορθή. Να παρατηρήσουμε πως επρόκειτο για πειθαρχική διαδικασία από διοικητικό όργανο η οποία επιβαλλόταν να γίνει σύμφωνα με τις αρχές της φυσικής δικαιοσύνης. Το κατηγορητήριο ήταν καθαρό. Το περιεχόμενο του έδιδε πλήρη ειδοποίηση στον εφεσίβλητο για την κατηγορία που αντιμετώπιζε. Η ποινή που επιβλήθηκε αφορούσε τη μοναδική κατηγορία που ο ίδιος ο εφεσίβλητος είχε παραδεχθεί, δηλαδή το γεγονός ότι δεν ειδοποίησε αμέσως την μονάδα του για την απώλεια της στρατιωτικής του ταυτότητας, παρά μόνο 8 μήνες αργότερα. Δε θα μας απασχολήσει η διαζευκτική εισήγηση του δικηγόρου της Δημοκρατίας.
Δεν διαπιστώνουμε ο,τιδήποτε μεμπτό στη πειθαρχική διαδικασία που κατέληξε στην τιμωρία του εφεσίβλητου.»
Είναι σαφές εν προκειμένω ότι αφού ο αιτητής κατηγορείτο για ένα και μόνο πειθαρχικό παράπτωμα όπως προσδιορίζεται από το σχετικό άρθρο 3(3)(α) ως άνω, δηλαδή της αμέλειας καθήκοντος, και το κατηγορητήριο ήταν καθαρό επί των λεπτομερειών αυτών του αδικήματος ορθά τιμωρήθηκε με μια μόνο ποινή.
Συνεπώς και οι δύο πράξεις (17.6.2013 και 2.5.2014) κρίνονται ότι δεν πάσχουν.
Η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται. Οι επίδικες πράξεις επικυρώνονται. Τα έξοδα εκ ποσού €750 επιδικάζονται υπέρ των καθ΄ων η αίτηση.
Τ. Ψαρά-Μιλτιάδου,
Δ.