|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2015:D193
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υποθ. Αρ.1441 /2012)
18 Mαρτίου, 2015
[Τ.ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δικαστής]
Αναφορικά με τo ΄Αρθρo 146 του Συντάγματος
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΛΑΟΝΤΑ
Αιτητής,
-και -
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, μέσω Αρχηγού Αστυνομίας
Και/ή Υπουργού Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης
Καθ΄ων η αίτηση.
-----------------------
Α.Ευσταθίου, (κα.), για τον αιτητή
Φ.Κωμοδρόμος - δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους καθ΄ων η αίτηση
---------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.: Η προσφυγή στην αρχική της μορφή αφορούσε αίτημα ακύρωσης της απόφασης των καθ΄ων η αίτηση η οποία κοινοποιήθηκε στον αιτητή δι΄επιστολής των καθ΄ων η αίτηση στις 10.7.2012 με την οποία απέρριψαν το αίτημα του για επιστροφή χρηματικού ποσού που κατακρατήθηκε λόγω διαθεσιμότητας - Σύμφωνα με τα προβαλλόμενα από τον αιτητή γεγονότα, ο αιτητής (αστυφύλακας από 2.4.2002) τέθηκε σε διαθεσιμότητα για πέντε και πλέον χρόνια από τις 20.2.2007-7.6.2012 «για το ποινικό αδίκημα της κλοπής από Δημόσιο Λειτουργό κ.ά.». Αυτό προκύπτει από το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Δ στην ένσταση και ΣΥΝΗΜΜΕΝΟ 1 στην αίτηση.
Ο αιτητής κατά τη διάρκεια της διαθεσιμότητας του λάμβανε ως χορήγημα διαθεσιμότητας το ½ των απολαβών του.
Στην ένσταση των καθ΄ων η αίτηση και στα Παραρτήματα που την συνοδεύουν, γίνεται αναφορά στην πειθαρχική υπόθεση Λεμεσού αρ.5/2007 η οποία όπως αναφέρεται στην παράγραφο 4 της ένστασης κατεχωρήθη «παράλληλα» εναντίον του αιτητή. Όπως, όμως διαπιστώνεται από τα ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ Α και Γ στην ένσταση, τονίζει η πλευρά του αιτητή πάντα, οι κατηγορίες που αφορούσαν την πειθαρχική υπόθεση αρ.5/2007 αφορούσαν ανάρμοστη συμπεριφορά, λόγω κατοχής γεμιστήρα τυφεκίου και παράβαση ή παράλειψη επειδή ο αιτητής εργαζόταν χωρίς άδεια σε Internet - Cafe. Συνεπώς, κατά τη θέση του αιτητή, η πειθαρχική αυτή υπόθεση είναι εντελώς άσχετη με το λόγο που ο αιτητής τέθηκε σε διαθεσιμότητα. Ο αιτητής τέθηκε σε διαθεσιμότητα από τις 20.2.2007-7.6.2012 για το ποινικό αδίκημα της κλοπής από Δημόσιο Λειτουργό, το οποίο εκδικάστηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού στη ποινική υπόθεση με αρ.17636/11 και ο αιτητής αθωώθηκε και απαλλάγηκε από όλες τις κατηγορίες που αντεμετώπιζε (Παράρτημα Β στην ένσταση).
Συναφώς η πλευρά του αιτητή αναφέρει ότι ουδέποτε κατηγορήθηκε ποινικά για πειθαρχικό αδίκημα που να έχει σχέση με την πενταετή διαθεσιμότητα του. Στις 26.6.2012 ο αιτητής υπέβαλε μέσω του δικηγόρου το αίτημα για επιστροφή του ποσού που του απεκόπτετο μηνιαίως κ.ά. και στις 10.7.2012 πληροφορήθηκε την απόρριψη του αιτήματος (Συνημμένο 3). Γι' αυτό και ακολούθησε η καταχώρηση της παρούσας προσφυγής.
Στη βάση των πιο πάνω πραγματικών γεγονότων, ο αιτητής προέβαλε στις αγορεύσεις του, ότι, αφενός δεν κατηγορήθηκε για πειθαρχικό αδίκημα που να έχει σχέση με τη διαθεσιμότητα του και αφετέρου όλες οι εναντίον του κατηγορίες στην ποινική υπόθεση απερρίφθησαν και ως εκ τούτου σύμφωνα με τις πρόνοιες του Κανονισμού 31(ζ) περί Αστυνομίας (Πειθαρχικών) Κανονισμών (ΚΔΠ 53/89) «θα λάβει» από την ημερομηνία που τέθηκε σε διαθεσιμότητα το μισθό και τα επιδόματα που θα δικαιούτο. Κατ΄επέκταση, καταλήγει, στη βάση των πιο πάνω δεδομένων, δεν επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια του Αρχηγού Αστυνομίας να επιστρέψει το ποσό που κατακρατήθηκε κατά τη διάρκεια της διαθεσιμότητας του αιτητή αλλά ο Αρχηγός Αστυνομίας υποχρεούται ως οφειλόμενη εκ του Νόμου ενέργεια, να επιστρέψει το ολόκληρο κατακρατηθέν ποσό.
Εκκρεμούσης της διαδικασίας εκδίκασης της παρούσας προσφυγής, ο Αρχηγός Αστυνομίας προέβη σε ανάκληση της επίδικης διοικητικής πράξης και αφού επανεξέτασε την περίπτωση του αιτητή αποφάσισε με απόφαση του ημερ. 4.10.2013 να επιστρέψει στον αιτητή €8,000 ευρώ, ενώ κατά τη θέση του, έχει να παίρνει πολύ περισσότερα.
Εν πάση περιπτώσει, ο αιτητής αντέδρασε επιφυλάσσοντας τα δικαιώματα στην πιο πάνω απόφαση του Αρχηγού Αστυνομίας, ο οποίος πίστωσε το λογαριασμό του αιτητή με το πιο πάνω ποσό. Εναντίον της πιο πάνω απόφασης ο αιτητής καταχώρησε άλλη προσφυγή, η οποία θα απασχολήσει στη συνέχεια.
Εκ της ένστασης προβάλλονται τα ακόλουθα: Ότι πέραν της ποινικής υπόθεσης, παράλληλα εναντίον του αιτητή καταχωρήθηκε η πειθαρχική υπόθεση Λεμεσού αρ.5/2007, για τα αδικήματα α) ανάρμοστη Συμπεριφορά, β) Παράβαση ή Παράλειψη, η οποία εκδικάστηκε από Πειθαρχική Επιτροπή στις 4.7.2007 και του επιβλήθηκε στην πρώτη κατηγορία χρηματικό πρόστιμο €20, και στη 2η κατηγορία πειθαρχική μετάθεση. (Αντίγραφο της σχετικής απόφασης είναι το Παράρτημα Γ). Σημειώνεται ακόμη ότι ο αιτητής βρισκόταν σε διαθεσιμότητα από τις 20.2.2007 μέχρι τις 7.6.2012. Σχετικά είναι τα έγγραφα που επισυνάπτονται ως Παράρτημα Δ.
Ο Κανονισμός 31(ζ) των περί Αστυνομίας (Πειθαρχικών) Κανονισμών (ΚΔΠ53/89), προνοεί ότι:
«Σε περίπτωση που μέλος το οποίο είχε τεθεί σε διαθεσιμότητα αναλαμβάνει εκ νέου τα καθήκοντα του, θα λάβει από την ημερομηνία που τέθηκε σε διαθεσιμότητα, το μισθό και τα επιδόματα τα οποία θα εδικαιούτο σύμφωνα με τους περί Αστυνομίας (Γενικούς) Κανονισμούς του 1989 ή οποιουσδήποτε Κανονισμούς που τους τροποποιούν ή τους αντικαθιστούν, αν
(i) Αποφασίστηκε το μέλος αυτό να μην κατηγορηθεί για πειθαρχικό αδίκημα, ή
(ii) ΄Ολες οι εναντίον του κατηγορίες έχουν απορριφθεί.
Νοείται ότι αν βρέθηκε ένοχος και η ποινή που του επιβλήθηκε είναι άλλη από απόλυση, εξαναγκασμό σε παραίτηση ή υποβιβασμό κατά βαθμό ή τάξη, μπορεί να επιστραφεί στο μέλος τόσο ποσό από τις απολαβές και τα επιδόματα που του κατακρατήθηκαν, όσο ο Αρχηγός ήθελε αποφασίσει.»
Ενόψει τούτου, ο Αρχηγός Αστυνομίας ασκώντας τις εξουσίες που του παρέχει ο πιο πάνω Κανονισμός, αποφάσισε τη μη επιστροφή του χρηματικού ποσού των €50,425.98 που του κατακρατήθηκε κατά τη διάρκεια της διαθεσιμότητας του αιτητή, όπως φαίνεται στο πρακτικό που επισυνάπτεται ως Παράρτημα Ε.
Τελικά, όπως αναφέρθηκε ήδη, η προβαλλόμενη πράξη έχει ανακληθεί εκκρεμούσης της παρούσας διαδικασίας. Ο Αρχηγός Αστυνομίας έχει εκδώσει νέα απόφαση σύμφωνα με την οποία - ως μου έχει δηλωθεί έχει καταβληθεί στον αιτητή ποσό €8,000. Η θέση των συνηγόρων του είναι ότι το αίτημα του και πάλιν δεν ικανοποιείται αφού δεν επιστρέφεται ολόκληρο το ποσό. Όμως είναι κοινή θέση ότι επ΄αυτής της απόφασης έχει καταχωρηθεί νέα προσφυγή (η υπ΄αριθμόν 6504/13).
Σε ερώτηση που υπέβαλα στην κ.Ευσταθίου αν έχει πια αντικείμενο η παρούσα, επέμενε ότι πρέπει να προωθηθεί και η παρούσα, λέγοντας συγκεκριμένα τα εξής: "Δεν μπορούσε να μη γίνει άλλη προσφυγή διότι αν δεν κάναμε εναντίον της άλλης απόφασης είναι σαν να αποδέχεσαι το αποτέλεσμα εκείνης της νέας απόφασης ...... συνεχίζει η ζημιά του αιτητή γιατί παρά την ανάκληση δεν έχει επιλυθεί το ουσιαστικό θέμα που είναι κατά την άποψη του αιτητή που είναι παράλειψη οφειλόμενης ενέργειας σύμφωνα με την οποία έπρεπε να του καταβληθεί ολόκληρο το ποσό. Αν δηλαδή αφεθεί αυτό το θέμα να αιωρείται κάθε φορά, ο Αρχηγός Αστυνομίας θα έρχεται να ανακαλεί την απόφαση του και να βγάζει νέα απόφαση και να του δίνει για παράδειγμα 500 ή 1000 ευρώ».
Ο κ.Κωμοδρόμος είχε αντίθετη θεώρηση, γι΄αυτό και το Δικαστήριο σε κάποιο στάδιο είχε εκδώσει οδηγίες για καταχώρηση συμπληρωματικών αγορεύσεων με κύριο ερώτημα αν η παρούσα προσφυγή εξακολουθεί να έχει αντικείμενο. Ένα θέμα που παρουσιάζεται διφορούμενο είναι κατά πόσο ο αιτητής είχε τεθεί σε διαθεσιμότητα για την εξεταζόμενη ως άνω ποινική υπόθεση ή για την πειθαρχική διαδικασία ή και για τα δύο. Η κα.Ευσταθίου επέμενε ιδιαίτερα επ΄αυτού του θέματος ως προσδιοριστικού της ανάγκης να επιμείνει επί της παρούσης προσφυγής. Εν πάση περιπτώσει στη συμπληρωματική της αγόρευση αλλά και ενώπιον μου επέμενε επί της ύπαρξης και εννόμου συμφέροντος γενικά του αιτητή στην προώθηση της παρούσας και εν γένει επί της ανάγκης να προωθήσει την προσφυγή, έστω και μετά την ανάκληση της πράξης ακόμη και αν δεν τίθετο θέμα κατάλοιπου ζημιάς αφού είναι κοινό έδαφος η ύπαρξη της νέας προσφυγής (αρ.6504/13) με αντικείμενο ακριβώς την ανάκληση και νέα απόφαση του Αρχηγού.
Με όλο το σεβασμό μελετώντας όλα τα επιχειρήματα της αγόρευσης της κας Ευσταθίου και όσα ανέφερε ενώπιον μου δεν μπορώ να προσδώσω υπόσταση στην εισήγηση της περί της αναγκαιότητας προώθησης της παρούσας υπόθεσης, υπό τις περιστάσεις που εδώ έχουν σημασία.
Οι νομικοί ισχυρισμοί που θέτει η ευπαίδευτη συνήγορος του αιτητή, ειδικά στο πότε μια προσφυγή χάνει το αντικείμενο της λόγω ανάκλησης, με επίκληση σχετικής νομολογίας (κυρίως των Παπαδοπούλου ν. Δημοκρατίας (1989) 3 Α.Α.Δ. 373 και Ιωσηφίδη ν. Δημοκρατίας (1998) 1 Α.Α.Δ. 490), αποτελούν γενικές αρχές που εν προκειμένω δεν έχουν περιθώριο εφαρμογής αφού στην κρινόμενη περίπτωση το έννομο του συμφέρον ο αιτητής το μετακύλησε επί της νέας απόφασης, που αποτελεί το αντικείμενο της νέας προσφυγής.
Θεωρώ, αντίθετα, εύλογα αυτά που προτάσσει ο κ.Κωμοδρόμος.
Αφού ακριβώς εν προκειμένω ουσιαστικά δεν τίθεται θέμα κατάλοιπου ζημίας ή ζημιάς και αφού οι καθ΄ων η αίτηση - στα πλαίσια και υπό το κράτος ενδεχομένως της παρούσας προσφυγής, προχώρησαν σε επανεξέταση και αποφάσισαν δια της ανακλήσεως της επίδικης απόφασης, την επιστροφή συγκεκριμένου ποσού από το σύνολο των κατακρατηθέντων, και αφού, επ΄αυτής της πράξης έχει καταχωρηθεί νέα προσφυγή, το θέμα της παρούσας προσφυγής τελειώνει εδώ.
Εφόσον, εν δυνάμει ο αιτητής με τη νέα προσφυγή, πλήττει ακριβώς την ανάκληση και τη νέα πράξη και εν δυνάμει μπορεί να διεκδικήσει το υπόλοιπο των κατακρατηθέντων αφού η νομιμότητα της πράξης κριθεί επί υποβάθρου γεγονότων που αγγίζουν εν πολλοίς και την παρούσα, κρίνω ότι το έννομο του συμφέρον στην παρούσα έχει εκλείψει και έχει μετακυληθεί στη νέα προσφυγή. (βλ. Παπαδοπούλου, (ανωτέρω), Στράκκα Λτδ ν. Δημοκρατίας (1991) 3 Α.Α.Δ. 643, και Μιχαηλίδης ν. Δημοκρατίας (2011) 3 Α.Α.Δ. 33).
Πέραν αυτού η επιμονή της κας.Ευσταθίου στην ανάγκη εκδίκασης επειδή πρέπει το Δικαστήριο να αποφασίσει για ποιο λόγο έγινε η διαθεσιμότητα του αιτητή, θα οδηγούσε στο παράδοξο αποτέλεσμα της κατατεμάχισης των επιδίκων θεμάτων μεταξύ της παρούσας και της δεύτερης προσφυγής, ενώ μάλιστα δεν υπάρχει ισχυρισμός άλλης ζημιάς. ΄Αλλωστε η ζημιά είναι άμεσα συνυφασμένη πια με την εγκυρότητα της δεύτερης πράξης, άρα αντικείμενο της δεύτερης προσφυγής. Ορθώς λοιπόν εν προκειμένω υπήρξε εισήγηση για κατάργηση της δίκης ως εκ της μη ύπαρξης αντικειμένου.
Ενόψει λοιπόν των πιο πάνω κρίνω ότι η προσφυγή υπόκειται σε απόρριψη ενόψει έλλειψης αντικειμένου και η δίκη καταργείται.
Η προσφυγή απορρίπτεται. Ενόψει των ιδιόμορφων περιστατικών της υπόθεσης και ενόψει της ανάκλησης αφενός αλλά και της εμμονής στη συνέχιση της δίκης από τον αιτητή, αφετέρου, είναι ορθό όπως ο αιτητής δικαιούται μέρος των εξόδων, επιδικάζονται λοιπόν υπέρ του €600 ευρώ έξοδα πλέον ΦΠΑ.
Τ. Ψαρά-Μιλτιάδου,
Δ.