|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ECLI:CY:AD:2014:D801
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση Αρ. 1088/2011
21 Οκτωβρίου, 2014
[ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΜΑΡΙΑ ΜΙΧΑΗΛ ΚΟΥΤΣΟΥΔΗ,
Αιτήτρια,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ,
2. ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ,
Καθ'ων η αίτηση.
_______________________________
Α.Σ. Αγγελίδης, για την Αιτήτρια.
Θ. Πιπερή (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για τους Καθ'ων η αίτηση.
____________________________________________
A Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ.: Η αιτήτρια αξιώνει την ακύρωση του διατάγματος (Α.Δ.Π. 682) που δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας, ημερομηνίας 22/7/2011, για παράταση της επίταξης της ιδιοκτησίας της για σκοπούς ανέγερσης Δημοτικού σχολείου και κατασκευής του συναφούς οδικού δικτύου.
Τα γεγονότα της προσφυγής
Η αιτήτρια είναι ιδιοκτήτρια του τεμαχίου με αρ. 407, Φ/Σχ. 50/38 στην Κοινότητα Περβολιών, της Επαρχίας Λάρνακας.
Επειδή μέρος του πιο πάνω τεμαχίου ενέπιπτε στους σχεδιασμούς του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού για την ανέγερση νέου Δημοτικού σχολείου στα Περβόλια και την κατασκευή του οδικού δικτύου που θα το εξυπηρετούσε, δημοσιεύθηκε στις 6/8/2010, σχετική γνωστοποίηση απαλλοτρίωσης του (Α.Δ.Π. 656) και διάταγμα επίταξης του (Α.Δ.Π. 662) για σκοπούς δημόσιας ωφέλειας και για περίοδο ενός έτους από τη δημοσίευση.
Η ένσταση που υποβλήθηκε από την αιτήτρια εναντίον της πιο πάνω γνωστοποίησης με έρεισμα την εκκρεμούσα αίτηση διαχωρισμού του τεμαχίου της σε οικόπεδα και επιπρόσθετα την κατ' ισχυρισμό έλλειψη δέουσας έρευνας αναφορικά με τη δυνατότητα εναλλακτικών επιλογών, απορρίφθηκε από την αρμόδια Υπουργική Επιτροπή στις 29/6/2011.
Ακολούθως, στις 22/7/2011 δημοσιεύθηκε διάταγμα απαλλοτρίωσης (Α.Δ.Π. 676) της επίδικης ιδιοκτησίας της αιτήτριας και διάταγμα παρατάσεως της περιόδου διατάγματος επιτάξεως (Α.Δ.Π. 682) για σκοπούς δημόσιας ωφέλειας για περαιτέρω περίοδο ενός έτους, «δηλ. μέχρι τις 5 Αυγούστου 2012».
Εναντίον του τελευταίου αυτού διατάγματος, καταχωρίστηκε στις 11/8/2011, η παρούσα προσφυγή και εφόσον, κατά την εκδίκαση της, η ισχύς του διατάγματος παράτασης της επίταξης εξέπνευσε, το δε διάταγμα απαλλοτρίωσης ανακλήθηκε στις 28/9/2012, η δικηγόρος των καθ'ων η αίτηση προβάλλει προδικαστικά ότι η προσφυγή απώλεσε το αντικείμενο της και κατέστη αλυσιτελής, υποκείμενη σε απόρριψη.
Ο δικηγόρος της αιτήτριας αντιτείνει, ότι η επίταξη μέρους του ακινήτου της έστω και για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα, επέφερε «προφανή επιβλαβή αποτελέσματα» και δυσμενείς επιπτώσεις ικανές να διατηρήσουν το έννομο συμφέρον της για την προώθηση και εκδίκαση της ουσίας της προσφυγής.
Επιχειρώντας να στοιχειοθετήσει την απαραίτητη, εκ πρώτης όψεως, ύπαρξη ζημιογόνων συνεπειών από την προσβαλλόμενη πράξη, η αιτήτρια αναφέρεται στην αίτηση της για άδεια διαχωρισμού της περιουσίας της, υποστηρίζοντας ότι, χωρίς τη μεσολάβηση της επίδικης επίταξης και του διατάγματος απαλλοτρίωσης, θα ήταν δυνατή, η εμπορική αξιοποίηση της, (πώληση οικοπέδων) ήδη από το 2007.
Στην υπόθεση Στράκκα Λτδ v. Δημοκρατίας (1991) 3 Α.Α.Δ. 643 τονίσθηκαν τα εξής (σελ. 651):
"Αποτελεί βασική αρχή του διοικητικού δικαίου ότι η δίκη καταργείται για διάφορους λόγους στους οποίους περιλαμβάνεται η έλλειψη αντικειμένου. Κατά κανόνα η προσφυγή δεν μπορεί να προωθηθεί και πρέπει να διαγραφεί αν μετά την καταχώρηση και πριν την εκδίκασή της επισυμβούν γεγονότα που έχουν ως συνέπεια την εξαφάνιση του αντικειμένου της, όπως π.χ. η ρητή ανάκληση της προσβαλλόμενης πράξης στο σύνολό της, η σιωπηρά ανάκληση της η οποία εξυπακούεται από νέα πράξη του ίδιου οργάνου που ρυθμίζει το ίδιο θέμα και η πλήρης ικανοποίηση της αξίωσης του αιτητή. Στις περιπτώσεις αυτές η δίκη καταργείται γιατί η συνέχιση της δεν εξυπηρετεί κανένα σκοπό. Στην περίπτωση όμως που έχουν προκύψει στον αιτητή ζημιογόνες συνέπειες από την προσβαλλόμενη διοικητική πράξη ή παράλειψη ενώ αυτή βρισκόταν ακόμα σε ισχύ, η δίκη δεν καταργείται. Εναπόκειται, βέβαια, στον εκάστοτε αιτητή να αποδείξει ότι έχουν ήδη προκύψει σ' αυτόν ζημιογόνες συνέπειες από την προσβαλλόμενη πράξη πριν την ανάκληση της ή την ικανοποίηση της αξίωσης του και συντρέχει, επομένως λόγος για τη συνέχιση της δίκης."
Οι πιο πάνω αρχές εφαρμόζονται και στην περίπτωση πράξεων περιορισμένης χρονικής ισχύος όπως η παρούσα.
Σύμφωνα με τα Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου Επικρατείας, 1929 - 1959, σελ. 242 - 243:
"δδ΄ Πράξεις περιωρισμένης χρονικής ισχύος. Διοικητική πράξις, ισχύουσα εφ' ωρισμένον χρονικόν διάστημα, παραδεκτώς προσβάλλεται δι' αιτήσεως ακυρώσεως και μετά την παρέλευσιν του χρονικού διαστήματος καθ'ον ίσχυσεν, εφ' όσον κατέλιπε διοικητικής φύσεως συνεπείας, ων την άρσιν διώκει η αίτησις. Εφ' όσον όμως η προσβαλλόμενη πράξις δεν ίσχυεν πλέον κατά τον χρόνον της καταθέσεως της αιτήσεως ακυρώσεως, ουδέ διετήρησε διοικητικής φύσεως αποτελέσματα έναντι του αιτούντος, δεν προσβάλλεται παραδεκτώς και η αίτησις στερείται αντικειμένου. Η πλέον πρόσφατος όμως νομολογία προσανατολίζεται προς την άποψιν, ότι εφ' όσον η προσβαλλομένη πράξις εφηρμόσθη και παρήγαγεν αποτέλεσμα καθ' ον χρόνον ίσχυσεν, παραδεκτώς προσβάλλεται δι' αιτήσεως ακυρώσεως, έστω και αν κατά την συζήτησιν έχη λήξει η ισχύς ταύτης, εφ' όσον δεν ήρθησαν τα κατά το χρόνο της ισχύος της παραχθέντα αποτελέσματα."
Στην κρινόμενη περίπτωση, ο αιτητής δεν έχει αποδείξει, στο βαθμό της εκ πρώτης όψεως πιθανολόγησης, την ύπαρξη ζημιογόνων συνεπειών, άμεσα προερχόμενων από το επίδικο διάταγμα παράτασης της επίταξης, το οποίο έπαυσε να ισχύει στις 5/8/2012. Δεν έχει επίσης διαφανεί κατάλοιπο διοικητικής φύσεως ή έννομα αποτελέσματα που παρήχθησαν κατά τη διάρκεια της ισχύος του και δεν εξαφανίστηκαν κατά τη λήξη του, δηλαδή κατά το στάδιο συζήτησης της υπόθεσης.
Η δε προσπάθεια διασύνδεσης του επίδικου θέματος της παράτασης της επίταξης με το αίτημα για διαίρεση του τεμαχίου, δεν ενισχύει την επιχειρηματολογία της αιτήτριας.
Η έγκριση του αιτήματος ευρίσκετο στη διακριτική ευχέρεια της αρμόδιας αρχής της οποίας η άσκηση των συναφών εξουσιών δεν είναι δυνατό να προεξοφληθεί, κατά τρόπο που να μπορεί να θεωρηθεί εκ των προτέρων δεδομένη η έκδοση άδειας με περιεχόμενο το οποίο απλά εικάζεται από την αιτήτρια.
Εξάλλου, η διοικητική απόφαση επί του αιτήματος αυτού, με την οποία χορηγήθηκε τελικά στις 24/1/2012, άδεια για διαχωρισμό 15 οικοπέδων και ενός χωραφιού, αντί 40 οικοπέδων που είχε ζητήσει η αιτήτρια, αποτέλεσε το αντικείμενο άλλης ξεχωριστής προσφυγής της ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου, με ακυρωτική κατάληξη (βλ. Μαρία Κουτσούδη v. Kυπριακής Δημοκρατίας, Υπόθεση Αρ. 362/2012, ημερομηνίας 2/6/2014, ECLI:CY:AD:2014:D367).
Για τους λόγους που εξηγήθηκαν, κρίνω ότι η παρούσα προσφυγή κατέστη άνευ αντικειμένου και ως εκ τούτου θα πρέπει να απορριφθεί.
Ως αποτέλεσμα, η προσφυγή απορρίπτεται. Αναφορικά με τα έξοδα, κρίνω ότι το ποσό των €750 είναι δίκαιο όπως επιδικαστεί και επιδικάζεται υπέρ της αιτήτριας, εφόσον η ανάκληση της επίδικης πράξης έλαβε χώρα μετά την καταχώριση της προσφυγής, η αιτήτρια όμως συνέχισε την προσφυγή της και μετά την ανάκληση.
Α. ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ,
Δ.
/ΔΓ