|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2014:D669
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Αρ. Υπόθεσης: 656/2011)
11 Σεπτεμβρίου, 2014
[ Δ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 28, 29 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ.
ΑΡΧΙΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑΣ 720 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ,
Αιτητής
- ΚΑΙ -
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΤΟΥ
1. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ,
2. ΑΡΧΗΓΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Καθ΄ ων η αίτηση.
__________
Γ. Μιχαηλίδου (κα) για Νεοφύτου και Νεοφύτου, για τον αιτητή.
Ν. Γρηγορίου (κα), δικηγόρος της Δημοκρατίας για τον Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για τους καθ΄ ων η αίτηση.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.: Ο αιτητής, επιζητεί ακύρωση της απόφασης του Αρχηγού Αστυνομίας, με την οποία μετατέθηκε από την Αστυνομική Διεύθυνση της επαρχίας Λάρνακας στην Αστυνομική Διεύθυνση Μόρφου, από 14.3.2011. Η ανορθόδοξη σύνταξη, τόσο του αιτητικού, όσο και της καταγραφής των νομικών σημείων, επί των οποίων στηρίζεται η αίτηση, απαιτεί λεπτομερή παράθεση του κειμένου, ώστε να καταστεί ξεκάθαρο το πλαίσιο εξέτασης του αιτήματος:
«.δήλωση του Δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή απόφαση των καθ΄ ων η αίτηση να μεταθέσουν τον αιτητή .. είναι άκυρη ...γιατί η πιο πάνω απόφαση πάσχει από έλλειψη δέουσας έρευνας και αιτιολογίας, γιατί ήταν προϊόν κακής χρήσης της διακριτικής εξουσίας, γιατί είναι αποτέλεσμα πλάνης περί τα πράγματα και παραγνώρισης ουσιωδών παραγόντων και γιατί είναι αποτέλεσμα επιδίωξης αλλότριου σκοπού και/ή ήταν τιμωρητικής ή πειθαρχικής μορφής και γιατί παραβιάστηκε το δικαίωμα ακρόασης του αιτητή.»
Τα νομικά σημεία επί των οποίων στηρίζεται έχουν ως εξής:
«1. Άρθρα 28, 29 και 146 του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας,
2. Τον περί Αστυνομίας Νόμος 73(1(/2004 άρθρα 6, 12(1) & 13(3),
3. Ο περί Γενικών Αρχών Διοικητικού Δικαίου Νόμος 158(Ι)/1999 άρθρο 43(1), 43(2),
4. Η Αστυνομική Διάταξη αρ. 1/13 με υπότιτλο «Μεταθέσεις Γενικά», Κανονισμό 16 των περί Αστυνομίας Πειθαρχικών Κανονισμών του 1989 έως 2004,
5. Οι αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου, μεταξύ άλλων (Υπόθεση Αρ. 1387/2007) 20 Ιουνίου, 2008 Κώστας Κώστα ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω του 1. Υπουργού Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης κ.α., (2) (Υπόθεση Αρ. 481/2007) 20 Ιουνίου 2008 Κώστας Κώστα ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω του 1. Υπουργού Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης κ.α., Νίκος Χριστοδούλου ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, Υπόθεση Αρ. 1063/2006 της 23.4.2008), Κalisperas v. Republic, 3 R.S.C.C. 146, (1993) 4Δ Α.Α.Δ. 2819, 6 Δεκεμβρίου 1993, Ιωάννης Χριστοδούλου ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, Μέσω Υπουργού Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξεως και άλλου (Υπόθεση Αρ. 387/93)
6. Κανόνες της Φυσικής Δικαιοσύνης
7. Οι περί Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου Κανονισμοί του 1962, Κανονισμός 17.»
Στο τέλος της ημέρας, όπως προκύπτει από τη γραπτή αγόρευση, ο αιτητής ουσιαστικά προωθεί ακύρωση της επίδικης απόφασης, για παράβαση των αρχών της φυσικής δικαιοσύνης: του στερήθηκε το δικαίωμα ακρόασης κατά παράβαση του άρθρου 43 του περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου, Νόμος 158(Ι)/1999 και ότι η απόφαση είναι αποτέλεσμα επιδίωξης αλλότριου σκοπού: τιμωρητικής ή πειθαρχικής μορφής. Eπί αυτών των νομικών σημείων και μόνο θα κριθεί κατ΄ ουσίαν η νομιμότητα της απόφασης.
Συνοπτικά αναφέρω ότι ο αιτητής διαμένει μόνιμα στο χωριό Νήσου της επαρχίας Λευκωσίας. Τα δέκα τελευταία χρόνια από τα δεκατέσσερα και μισό χρόνια υπηρεσίας στη Δύναμη, τα υπηρέτησε στην επαρχία Λευκωσίας, ενώ προηγουμένως υπηρετούσε σε διάφορους αστυνομικούς σταθμούς, Κιτίου, Αραδίππου, Κοφίνου και Αθηαίνου.
Μετά που του κοινοποιήθηκε η επίδικη απόφαση, ο αιτητής με επιστολή μέσω του δικηγόρου του ημερ. 16.3.2011, αμφισβήτησε ότι η μετάθεση του, ικανοποιούσε τις ανάγκες της δύναμης της Αστυνομικής Διεύθυνσης Μόρφου, γινόταν για λόγους εκδίκησης: είχε καταχωρίσει αριθμό προσφυγών κατά διοικητικών αποφάσεων και παραλείψεων των καθ΄ ων η αίτηση και στόχευε στην απευθείας επαγγελματική και οικονομική του εξόντωση. Παράλληλα προώθησε και αίτημα για επαναφορά του στην Αστυνομική Διεύθυνση Λάρνακας και για οικογενειακούς λόγους.
Οι καθ΄ ων η αίτηση με επιστολή τους ημερ. 29.4.2011, απέρριψαν το αίτημα: η μετάθεση, αιτιολόγησαν, έγινε μέσα στα πλαίσια κάλυψης των υπηρεσιακών αναγκών της Δύναμης, χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε σκοπιμότητα. Το δε αίτημα του για μετάθεση σε περιοχή κοντά στον τόπο διαμονής του «σημειώθηκε και θα μελετείτο μέσα στα πλαίσια των ευρύτερων ανακατατάξεων».
Εκκρεμούσης της εκδίκασης της παρούσας προσφυγής ο αιτητής μετατέθηκε από τις 16.6.2013 στην Αστυνομική Διεύθυνση Λευκωσίας. Οι καθ΄ ων η αίτηση εισηγήθηκαν, κατά το στάδιο των διευκρινίσεων, ότι το αντικείμενο της προσφυγής έχει εκλείψει. Το αντίθετο ως αναμενόταν υποστήριξε ο συνήγορος του αιτητή. Αν η προσβαλλόμενη απόφαση ανακληθεί από τη Διοίκηση εξ υπαρχής, τότε καταρχήν το αντικείμενο της προσφυγής εκλείπει και η δίκη καταργείται. Η προσφυγή όμως δεν χάνει το αντικείμενο της, αν η ανακληθείσα πράξη προξένησε στον αιτητή κατά τη διάρκεια της ισχύος της, βλάβη ή ζημιά, για την οποία μπορεί να αποζημιωθεί εφόσον εξασφαλίσει προηγουμένως ακυρωτική απόφαση (Μalliotis a.o. ν. Municipality of Nicosia (1965) 3 C.L.R. 75, Christodoulides ν. Republic (1978) 3 C.L.R. 189, Strakka Ltd v. Repulbic (1988) 3 C.L.R. 760).
Το Δικαστήριο σύμφωνα με την απόφαση της Ολομέλειας Παπαδόπουλος ν. Δημοκρατίας (1989) 3 Α.Α.Δ. 973 «ερευνά αν εκ πρώτης όψεως παραμένει ζημιά ή βλάβη η οποία δεν εξαλείφθηκε από την ανάκληση για να αποφασίσει αν η δίκη καταργείται ή συνεχίζεται.» Η Αίτησις Ακυρώσεως του Θ. Τσάτσου, 3η έκδοση, σελ. 371.
Ο αιτητής, σε αντίθεση με ότι ισχύει στην Ελλάδα, στην Κύπρο μπορεί να αποζημιωθεί για υλικές ζημιές, αφού εξασφαλίσει ακυρωτική απόφαση, Άρθρο 146.6 του Συντάγματος. Όπως αποφασίστηκε στην Valiantis a.o n. Republic (1987) 3 C.L.R. 151, η ανάκληση της απόφασης για μετάθεση του αιτητή δεν καθιστά την προσφυγή χωρίς αντικείμενο: δεν εξαφάνισε ζημιογόνα αποτελέσματα που αυτή δημιούργησε ή πιθανόν να δημιούργησε, όταν βρισκόταν σε ισχύ. Αν ο αιτητής υπέστη ζημιά, αυτό είναι ζήτημα που εμπίπτει στην αρμοδιότητα του Επαρχιακού Δικαστηρίου. Εδώ όπως έχω παρατηρήσει δεν τέθηκε ενώπιον μου ξεκάθαρα ζήτημα ανάκλησης της πράξης ή αν πρόκειται για νέα μετάθεση.
Εν πάση περιπτώσει, με βάση τις πιο πάνω αρχές, κρίνω ότι στην παρούσα περίπτωση ενδέχεται να προκλήθηκαν ζημιογόνα αποτελέσματα στον αιτητή για την περίοδο που ίσχυε η μετάθεση του. Ως εκ τούτου αποφασίζω ότι η προσφυγή δεν έχει καταργηθεί, δεν έχει απωλέσει το αντικείμενο της.
Υποστηρίζοντας τη νομιμότητα της επίδικης απόφασης οι καθ΄ ων η αίτηση, επαναλαμβάνουν, ότι και η επιστολή τους ημερ. 29.4.2011: η μετάθεση έγινε λόγω αυξημένων αναγκών, λόγω προηγούμενων αφυπηρετήσεων μελών της Αστυνομικής Διεύθυνσης Μόρφου. Υπήρχε άμεση ανάγκη ενίσχυσης της Δύναμης όπως καταδεικνύουν και οι επιστολές του Αστυνομικού Διευθυντή Μόρφου προς τον Αρχηγό Αστυνομίας ημερ. 26.5.2010 και 1.6.2010. Μελέτη ανακατανομής του προσωπικού για το 2010, κατέδειξε τις ανάγκες που προέκυψαν και που επιτάθηκαν από τη διάνοιξη του οδοφράγματος Λιμνίτη. Απαιτείτο πλέον ενίσχυση της Αστυνομικής Διεύθυνσης Μόρφου, η οποία ενώ έπρεπε να αριθμεί 117 μέλη, κατά τον ουσιώδη χρόνο, αριθμούσε μόνο 113. Έτσι στις 10.3.2011 ο Βοηθός Αρχηγός Αστυνομίας, ενεργώντας για τον Αρχηγό Αστυνομίας, με επιστολή του της ίδιας ημερομηνίας, ενημέρωσε τον Αστυνομικό Διευθυντή Λάρνακος για αριθμό μεταθέσεων, ανάμεσα στις οποίες και η μετάθεση του αιτητή. Τελικά ο αιτητής τοποθετήθηκε στο οδόφραγμα Ζώδιας, για να καλύψει το κενό που δημιουργήθηκε όταν τέθηκε σε διαθεσιμότητα ο Αστ. 1703 Πολυκάρπου Ναπολέων. Οι καθ΄ ων η αίτηση ενισχύουν την επιχειρηματολογία τους, σημειώνοντας, ότι δεν υπάρχει επαρκής αριθμός αυτοχθόνων αστυνομικών στην επαρχία Μόρφου. Υποχρεωτικά λοιπόν η Αστυνομική Διεύθυνση θα έπρεπε να ενισχύεται από μέλη που διαμένουν σε άλλες επαρχίες, συγκεκριμένα από τα 117 μέλη της, τα 43, διαμένουν στην επαρχία Λευκωσίας. Ενώ δέχονται ότι, κατά τον χρόνο της μετάθεσης, εκκρεμούσε πειθαρχική υπόθεση εναντίον του, ενώπιον του Συμβουλίου Εφέσεων, αρνούνται τον ισχυρισμό του αιτητή ότι χρησιμοποιήθηκε η μετάθεση για σκοπούς εκδικητικούς.
Μεταγενέστερη επιστολή ημερ. 29.4.2011 (Τεκμήριο Γ στην γραπτή αγόρευση των καθ΄ ων η αίτηση) από τον Ανώτερο Υπαστυνόμο για Αστυνομικό Διευθυντή Μόρφου, σε αναφορά με την υπό κρίση προσφυγή και τη μετάθεση του αιτητή, καταγράφει τα ακόλουθα:
«Αναφέρομαι στο σημείωμα σας με Αρ. Φακ. 5 το οποίο ενσωματώθηκε σε επιστολή της Νομικής Υπηρεσίας μ΄ αρ. Φακ. Γ.Ε. Υποθ/Αριθ. 656/11 ημερ. 11/10/2011 σχετικά με το πιο πάνω θέμα και σας πληροφορώ τα ακόλουθα:
Το 2011 δεν στάληκαν επιστολές με τις οποίες να ζητείται ενίσχυση της Αστυνομικής Διεύθυνσης Μόρφου. Τούτο έγινε γιατί το θέμα τέθηκε επιτακτικά με τις επιστολές που στάληκαν το 2010 αλλά και σε κατ΄ ιδίαν συναντήσεις της Διοίκησης της Επαρχίας με την Ηγεσία της Αστυνομίας.
Περαιτέρω να σημειωθεί ότι η λειτουργία του Οδοφράγματος Λιμνίτη στις 14/10/2011 δημιούργησε πρόσθετες ανάγκες για προσωπικό.
Έχοντας υπόψη μελέτη ανακατανομής προσωπικού που διενεργήθηκε από το Αρχηγείο Αστυνομίας και τις ανάγκες που προέκυψαν από τη λειτουργία του πιο πάνω οδοφράγματος η Αστυνομική Διεύθυνση Μόρφου κατά τη βασική συγκρότηση έπρεπε να στελεχώνεται με 117 μέλη.
Κατά την ημέρα της μετάθεσης του Α/Αστυφ. 720 στις 14/3/2011 η Αστυνομική Διεύθυνση αριθμούσε 113 μέλη.
Επομένως η μετάθεση του κάλυπτε ανάγκες σε προσωπικό της Επαρχίας.
Δέον να σημειωθεί ότι κατά τον συγκεκριμένο χρόνο που διενεργήθηκε η μετάθεση κανένα άλλο μέλος είχε εκφράσει επιθυμία να τοποθετηθεί/μετατεθεί στην Αστυνομική Διεύθυνση Μόρφου.
Ο Α/Αστυφ. 720 τοποθετήθηκε στο οδόφραγμα Ζώδιας για κάλυψη του κενού που υπήρχε λόγω της διαθεσιμότητας του Α/Αστυφ. 1703 Πολύκαρπου Ναπολέων (από 6/7/2009 μέχρι και σήμερα).
Τέλος πληροφορείστε ότι οι Αστυνομικοί Σταθμοί δεν είναι στελεχωμένοι με ικανοποιητικό αριθμό μελών. Μάλιστα σε σχετική μελέτη που ετοιμάστηκε από την Αστυνομική Διεύθυνση Μόρφου το Μάρτιο του 2009 και κοινοποιήθηκε στην Ηγεσία κατατέθηκαν οι απόψεις μας για την ικανοποιητική στελέχωση των Αστυνομικών Σταθμών/Τμημάτων και την εφικτή υπό τις περιστάσεις (επισυνάπτεται σχετικός πίνακας από τη μελέτη). Μέχρι σήμερα οι αναφερόμενες ανάγκες δεν έχουν ικανοποιηθεί.»
Δυνάμει του περί Αστυνομίας Νόμου Ν. 73(Ι)/2004, ο Αρχηγός Αστυνομίας «δύναται να προβαίνει σε μεταθέσεις των μελών της, όταν κατά την κρίση του αυτό απαιτούν οι ανάγκες της Υπηρεσίας.» Κάθε μέλος της Αστυνομίας, όπως προνοείται στο ίδιο άρθρο, έχει υποχρέωση να υπηρετήσει σε οποιοδήποτε μέρος της Κύπρου και υπόκειται σε μετάθεση, ανάλογα με τις ανάγκες της Υπηρεσίας. Ανάγκες, οι οποίες κατά τους καθ΄ ων η αίτηση, ικανοποιήθηκαν, μετά που ακολουθήθηκε επαρκής έρευνα για τις ανάγκες της Αστυνομικής Διεύθυνσης Μόρφου (Τεκμήριο Β στην ένσταση).
Είναι πάγια νομολογημένο, ότι η Διοίκηση κατά την άσκηση της διακριτικής της εξουσίας, οφείλει να διεξάγει έρευνα με σκοπό να διαπιστώσει όλα τα ουσιώδη γεγονότα. Η έκταση, ο τρόπος και η διαδικασία που θα ακολουθηθεί κρίνονται αναλόγως με το υπό εξέταση θέμα (Δημοκρατία κ.α. ν. Κοινότητας Πυργών κ.α. (1996) 3 Α.Α.Δ. 503, Ε.Ε.Υ. ν. Ζάμπογλου (1977) 3 Α.Α.Δ. 270). Η μορφή της έρευνας είναι συνυφασμένη με τα περιστατικά της κάθε υπόθεσης, είναι δε επαρκής εφόσον εκτείνεται στη διερεύνηση κάθε γεγονότος που σχετίζεται με το θέμα που εξετάζεται (Μοtorways Ltd v. Υπουργού Οικονομικών κ.α. (1999) 3 Α.Α.Δ. 447, Ράφτης ν. Δημοκρατίας κ.α. (2002) 3 Α.Α.Δ. 345).
Στην παρούσα περίπτωση, όπως προκύπτει από το φάκελο, οι προσωπικές συνθήκες του αιτητή και οι ανάγκες της Υπηρεσίας δεν φαίνεται να σταθμίστηκαν, ώστε εύλογα οι καθ΄ ων η αίτηση να υποστηρίξουν την κατάληξη τους. Οι προσωπικές συνθήκες, δυσκολίες και οικονομικές συνέπειες από τη μετάθεση του αιτητή ουδόλως λήφθηκαν υπόψη. Η επιστολή των καθ΄ ων η αίτηση ημερ. 29.4.2011 αναδεικνύει του λόγου το αληθές: «το ζήτημα σημειώθηκε και θα μελετηθεί μέσα στα πλαίσια των ευρύτερων ανακατατάξεων». Η δε επιστολή ημερ. 28.12.2011 υπό Δ. Δημητρίου, Ανώτερου Υπαστυνόμου, για τον Αστυνομικό Διευθυντή Μόρφου, εκ των υστέρων αιτιολογεί τις ανάγκες και τους λόγους για τους οποίους το 2011 δεν υπεβλήθη αίτημα για ενίσχυση της Αστυνομικής Διεύθυνσης Μόρφου, αλλά τούτο έγινε επειδή «τέθηκε επιτακτικά με τις επιστολές που στάληκαν το 2010 αλλά και σε κατ΄ ιδίαν συναντήσεις της Διοίκησης της επαρχίας με την ηγεσία της Αστυνομίας. Περαιτέρω να σημειωθεί ότι η λειτουργία του Οδοφράγματος Λιμνίτη στις 14/10/2011 δημιούργησε πρόσθετες ανάγκες για προσωπικό.» Ούτε και γίνεται μνεία για τις ανάγκες της Αστυνομικής Διεύθυνσης Μόρφου για στελέχωση της με 117 μέλη όπως ισχυρίζονται οι καθ΄ ων η αίτηση στην επιστολή τους ημερ. 26.10.2011.
Οι μεταθέσεις τεκμαίρονται ότι γίνονται για το συμφέρον της Υπηρεσίας, εκτός εκεί όπου φαίνεται να γίνονται για πειθαρχικούς λόγους. Το Δικαστήριο δεν ελέγχει την κρίση της Διοίκησης ως προς τους λόγους που υπαγορεύουν τη μετάθεση, εκτός εκεί όπου αποδεικνύεται ότι η μετάθεση ήταν προϊόν κακής χρήσης της διακριτικής εξουσίας ή πλάνης περί τα πράγματα ή εκεί όπου παραγνωρίστηκαν ουσιώδη γεγονότα. Η διοίκηση υποχρεούται να γνωστοποιεί την πραγματική βάση της απόφασης για μετάθεση. Αν αποδειχθεί ότι η μετάθεση ήταν προϊόν κακής χρήσης της διακριτικής εξουσίας της Διοίκησης ή πλάνης περί τα πράγματα ή παραβίασης ουσιωδών παραγόντων, τότε αυτή μπορεί να ακυρωθεί (Isaias ν. Republic (1985) 3 C.L.R. 490). Απλή παραπομπή σε υπηρεσιακές ανάγκες είναι πολύ γενική για να είναι επαρκής (Lambrou v. Republic (1970) 3 C.L.R. 75).
Σε κάθε περίπτωση, εφόσον αποδεικνύεται ότι η μετάθεση γίνεται για εξυπηρέτηση του συμφέροντος της υπηρεσίας δεν απαιτείται κατά κανόνα να παραχωρηθεί στο λειτουργό η ευκαιρία να ακουστεί (Stavros Sentonaris v. The Greek Communal Chamber (1964) C.L.R. 300, Vafeadis v. Republic (1964) C.L.R. 454, Pierides v. Republic (1969) 3 C.L.R. 274, Isaias ν. Republic (1985) 3 C.L.R. 490, Zachariou v. Republic (1986) 3 C.L.R. 969, Papadopoulos v. Republic (1986) 3 C.L.R. 865, Kammitsis v. Republic (1987) 3 C.L.R. 384).
Για να είναι δυνατός ο έλεγχος του Δικαστηρίου στο βαθμό που είναι αυτός επιτρεπτός, θα πρέπει να είναι γνωστή η πραγματική βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε η απόφαση των καθ΄ ων η αίτηση. Δεν υπάρχουν, διαπιστώνω, οποιαδήποτε στοιχεία στην επίδικη απόφαση, που να καθιστούν την αιτιολογία και τα γεγονότα στα οποία στηρίχθηκε προφανή, ως εκ τούτου ο δικαστικός έλεγχος κρίνεται υπό τας περιστάσεις αδύνατος. Εξέταση του φακέλου του αιτητή δεν ήταν καθόλου διαφωτιστική ως το ποια ήταν η υπηρεσιακή ανάγκη που αποσκοπούσε να καλύψει η μετάθεση του αιτητή, κατά τον ουσιώδη χρόνο. Οι δύο διοικητικοί φάκελοι που έχουν κατατεθεί ενώπιον μου, δεν περιέχουν οτιδήποτε σχετικό, παρά μόνο αναδεικνύουν ιστορικό συνεχών πειθαρχικών διαδικασιών εναντίον του αιτητή, με εκκρεμούσα πρόσφατη έφεση.
Προκύπτει από τα ενώπιον μου στοιχεία ότι οι καθ΄ ων η αίτηση παρέλειψαν να εξετάσουν τα όσα έθεσε ενώπιον τους ο αιτητής, ως λόγους που συνηγορούσαν για τη μη μετάθεση του και τα προβλήματα που αυτή θα του δημιουργούσε. Το άρθρο 43(1) του περί Γενικών Αρχών Διοικητικού Δικαίου Νόμου (ανωτέρω) προβλέπει, ότι παρέχεται δικαίωμα ακρόασης σε κάθε πρόσωπο που θα επηρεαστεί από την έκδοση πράξης ή από τη λήψη διοικητικού μέτρου πειθαρχικής φύσης ή που φέρει τον χαρακτήρα της κύρωσης ή που είναι άλλως πως, δυσμενούς φύσης, ενώ το άρθρο 43(2) προνοεί ότι το διοικητικό όργανο, το οποίο προτίθεται να στηρίξει την απόφαση του σε ισχυρισμούς εναντίον προσώπου, οφείλει να παράσχει την ευκαιρία στο πρόσωπο αυτό να προβάλει τις απόψεις του και τους ισχυρισμούς του (Παντελούδης ν. Υπουργικού Συμβουλίου (1991) 3 Α.Α.Δ. .
Σε περιπτώσεις μεταθέσεων που σχετίζονται με τη συμπεριφορά υπαλλήλων, η νομολογία έχει θέσει ορισμένους κανόνες όπως έχουν διατυπωθεί στην Kalisperas v. The Republic and another, 3 R.S.C.C. 146, 151-152. Στην ανωτέρω απόφαση διατυπώθηκε η σκέψη, ότι σε περιπτώσεις όπου γίνονται μεταθέσεις για διάφορους λόγους τόσο για λόγους ανάρμοστης συμπεριφοράς και άλλους λόγους ταυτόχρονα, δυνατόν να μην είναι πάντα εύκολο να συρθεί γραμμή μεταξύ των πειθαρχικών και άλλων μεταθέσεων. Το κριτήριο που εφαρμόζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι η διακρίβωση της ουσιαστικής φύσης και του πρωταρχικού σκοπού της μετάθεσης. Σε περίπτωση αμφιβολίας, κατά πόσο μια μετάθεση είναι πειθαρχική ή όχι, τότε τέτοια αμφιβολία πρέπει να αποφασίζεται με το να θεωρηθεί ότι η μετάθεση ήταν πειθαρχική, για να παρασχεθούν στον ενδιαφερόμενο υπάλληλο, οι διασφαλίσεις εκείνες που του παρέχονται από την κατάλληλη διαδικασία που εφαρμόζεται σε πειθαρχικά ζητήματα. Εκείνο που εξάγεται ως καταληκτικό συμπέρασμα, είναι ότι αν εγερθεί στοιχείο αμφιβολίας αναφορικά με τη φύση και τον πρωταρχικό σκοπό της μετάθεσης που να οδηγεί το Δικαστήριο στο συμπέρασμα ότι η μετάθεση γίνεται για τιμωρητικούς σκοπούς, η μετάθεση πρέπει να θεωρηθεί ως πειθαρχική με αποτέλεσμα να πρέπει να δοθεί η ευκαιρία στον αιτητή να ακουστεί από τους καθ΄ ων η αίτηση προτού αποφασιστεί κατά πόσο θα μετατεθεί ή όχι. Τέτοια ευκαιρία δεν είχε δοθεί όπως διαπιστώνω στον αιτητή. Αντιθέτως τα οποιαδήποτε στοιχεία έθεσε ενώπιον της αρχής που συνηγορούσαν εναντίον της μετάθεσης του, αφέθηκαν να εξεταστούν αργότερα.
Κρίνω υπό τις περιστάσεις πως έχουν παραβιαστεί οι κανόνες φυσικής δικαιοσύνης και για το λόγο αυτό η προσβαλλόμενη απόφαση πρέπει να ακυρωθεί. Η απόφαση ακυρώνεται με €1.500 έξοδα πλέον ΦΠΑ υπέρ του αιτητή και εναντίον των καθ΄ ων η αίτηση.
Δ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.
/ΦΚ