|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2014:D572
Υπόθεση Αρ. 331/11
25 Ιουλίου, 2014
[ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ/ΣΤΗΣ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ.
ΜΕΤΑΞΥ:
ΙΩΑΝΝΗ ΑΥΛΩΝΙΤΗ,
Αιτητή,
και
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,
Καθ΄ων η αίτηση.
______
Λ. Πατσαλίδου (κα), για τον αιτητή
Κ. Σταυρινός, για τους καθ΄ ων η αίτηση
______
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.: Ο αιτητής, Λειτουργός Πολιτικής Άμυνας Α΄, αξιοί με την παρούσα προσφυγή:
«Δήλωση ή/και απόφαση του Δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή απόφαση των καθ΄ ων η αίτηση που κοινοποιήθηκε στον αιτητή την 1.3.2010, με επιστολή των καθ΄ ων η αίτηση που έφερε ημερομηνία 24.2.1011 και με την οποία αποφάσισαν την παράταση της διαθεσιμότητας του αιτητή για περίοδο 15 ημερών, ήτοι μέχρι 11.3.2011 και με την οποία αποφασίστηκε η μείωση των απολαβών του κατά το 1/2 , για όση περίοδο διαρκεί η διαθεσιμότητα, είναι άκυρη και στερείται οποιουδήποτε έννομου αποτελέσματος».
Τα γεγονότα που συνθέτουν την υπόθεση, όπως αυτά προκύπτουν τόσο από την αίτηση του αιτητή όσο και από την ένσταση των καθ΄ ων η αίτηση, έχουν σε συντομία ως ακολούθως:
Στο πλαίσιο πειθαρχικής έρευνας που διατάχθηκε εναντίον του, ο αιτητής τέθηκε σε διαθεσιμότητα για περίοδο 3 μηνών με απόφαση της Επιτροπής Δημοσίας Υπηρεσίας (ΕΔΥ) ημερ. 25.11.10 με την οποία μειώθηκαν και οι απολαβές του κατά το ήμισυ.
Ο αιτητής δεν έφερε ένσταση στην πιο πάνω απόφαση, αλλά όταν στις 22.2.11 του κοινοποιήθηκε δεύτερη επιστολή της ΕΔΥ με την οποία τον πληροφορούσε ότι θα εξέταζε παράταση της διαθεσιμότητάς του απευθύνθηκε σε δικηγόρους οι οποίοι με επιστολή τους ημερ. 23.2.11 διατύπωσαν σειρά λόγων προς υποστήριξη ένστασης ότι δεν συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις για παράταση της διαθεσιμότητας. Παρόλα αυτά, η ΕΔΥ, σε συνεδρία της ημερ. 24.2.11 αποφάσισε την παράταση της διαθεσιμότητας του αιτητή δυνάμει του άρθρου 85(2Α) και (1Α) των περί Δημοσίας Υπηρεσίας Νόμων του 1990-2009 (στο εξής ο Νόμος) για άλλες 15 μέρες, δηλαδή μέχρι 11.3.11. Επιπρόσθετα ανανέωσε και την απόφασή ότι κατά τη διάρκεια της διαθεσιμότητας ο αιτητής θα ελάμβανε το ½ των απολαβών του.
Ο αιτητής αντέδρασε στην παράταση της διαθεσιμότητάς του με την παρούσα προσφυγή, με την οποία ζητά την ακύρωση της σχετικής απόφασης της ΕΔΥ (στο εξής η Απόφαση). Προτού όμως εξεταστούν οι ακυρωτικοί λόγοι που διατυπώνει στην προσφυγή του θα ΄ταν χρήσιμο, για σκοπούς πιο ολοκληρωμένης εικόνας της υπόθεσης, να αναφερθούν και πρόσθετα γεγονότα που προκύπτουν από το υλικό που τέθηκε ενώπιον του Δικαστηρίου.
Μετά τη λήξη της περιόδου διαθεσιμότητας ο αιτητής επανήλθε στην Υπηρεσία του, αλλά η ΕΔΥ αποφάσισε να αναστείλει την πειθαρχική έρευνα εναντίον του μέχρις ότου εκδικαστεί η ποινική υπόθεση με αρ. 14883/11 που καταχωρίστηκε εναντίον του κατόπιν οδηγιών του Γενικού Εισαγγελέα για το αδίκημα της διάδοσης του ρατσισμού. Εκκρεμούσης όμως της εν λόγω ποινικής υπόθεσης, η ΕΔΥ, έθεσε εκ νέου τον αιτητή σε διαθεσιμότητα με απόφαση της ημερ. 24.3.11. Σ΄ ότι δε αφορά τις απολαβές του αποφάσισε, όπως και προηγουμένως, να λαμβάνει το ½ μέχρι τη λήξη της εναντίον του δικαστικής ποινικής διαδικασίας.
Εναντίον της απόφασης της ΕΔΥ ημερ. 24.3.11 ο αιτητής καταχώρησε την υπ΄ αρ. 588/11 προσφυγή, η εκδίκαση της οποίας εκκρεμεί. Όπως εκκρεμεί επίσης και η αρχική προσφυγή με αρ. 167/11 που καταχώρησε εναντίον της απόφασης της ΕΔΥ ημερ. 25.11.10, με την οποία πρωτοτέθηκε σε διαθεσιμότητα.
Η ποινική υπόθεση 14883/11 ολοκληρώθηκε στις 5.3.13 με την έκδοση αθωωτικής απόφασης για τον αιτητή, η διαθεσιμότητα του οποίου τερματίστηκε με απόφαση της ΕΔΥ ημερ. 22.4.13. Με αυτή, περαιτέρω, αποφασίστηκε όπως ό,τι ποσό κατακρατήθηκε κατά τη διάρκεια της διαθεσιμότητας από τις απολαβές του να του επιστραφεί.
Με υπόβαθρο τα πιο πάνω δεδομένα προωθήθηκε στο στάδιο των διευκρινίσεων από τον ευπαίδευτο συνήγορο των καθ΄ ων η αίτηση η θέση ότι η προσφυγή παρέμεινε άνευ αντικειμένου. Παρέπεμψε σχετικά σε νομολογία (Kουμέρας ν. ΑΗΚ (2007) 3 Α.Α.Δ. 537) σύμφωνα με την οποία η ηθική ζημιά ή βλάβη δεν συνιστά κεφάλαιο ζημίας το οποίο καλύπτεται από τις πρόνοιες του άρθρου 146.6 του Συντάγματος το οποίο καλύπτει μόνο υλικές ζημιές που στην παρούσα περίπτωση δεν υπάρχουν.
Το μέτρο της διαθεσιμότητας, αντέτεινε ο ευπαίδευτος συνήγορος του αιτητή, ήταν έκδηλα παράνομο εξ υπαρχής και συνιστούσε επέμβαση στα ανθρώπινα δικαιώματα του πελάτη του και κατά συνέπεια η προσφυγή δεν απώλεσε το αντικείμενό της.
Εξέτασα ως πρώτο ζήτημα τη θέση του συνηγόρου των καθ΄ ων η αίτηση ότι η προσφυγή παρέμεινε χωρίς αντικείμενο και κατέληξα ότι είναι ορθή και ως τέτοια γίνεται αποδεκτή. Σύμφωνα με τη νομολογία η προσφυγή χάνει το αντικείμενό της εκτός αν τίθεται θέμα «ζημιάς» διεκδικήσιμης κατά το άρθρο 146.6 του Συντάγματος (Κόλωνα Ελένη ν. Δημοκρατίας (2003) 3 Α.Α.Δ. 204). Προκειμένου περί διαθεσιμότητας η δίκη δεν καταργείται γιατί χωρίς την ακύρωση της διαθεσιμότητας αυτή θα παραμείνει ως νομίμως ισχύουσα μέχρι τον τερματισμό της. (Βλ. Αρχή Λιμένων Κύπρου ν. Πάτταλου (1999) 3 Α.Α.Δ. 399). Επίσης στην υπόθεση Στράκκα Λτδ ν. Δημοκρατίας (1991) 3 Α.Α.Δ. 643 αναφέρονται τ΄ ακόλουθα σχετικά στη σελ. 651:
«Αποτελεί βασική αρχή του δικαίου ότι η δίκη καταργείται για διάφορους λόγους στους οποίους περιλαμβάνεται η έλλειψη αντικειμένου. Κατά κανόνα η προσφυγή δεν μπορεί να προωθηθεί και πρέπει να διαγραφεί αν μετά την καταχώρηση και πριν την εκδίκαση της επισυμβούν γεγονότα που έχουν ως συνέπεια την εξαφάνιση του αντικειμένου της, όπως π.χ. η ρητή ανάκληση της προσβαλλόμενης πράξης στο σύνολο της, η σιωπηρά ανάκληση της η οποία εξυπακούεται από νέα πράξη του ίδιου οργάνου που ρυθμίζει το ίδιο θέμα και η πλήρης ικανοποίηση της αξίωσης του αιτητή. Στις περιπτώσεις αυτές η δίκη καταργείται γιατί η συνέχιση της δεν εξυπηρετεί κανένα σκοπό. Στην περίπτωση όμως που έχουν προκύψει στον αιτητή ζημιογόνες συνέπειες από την προσβαλλόμενη διοικητική πράξη ή παράλειψη ενώ αυτή βρισκόταν ακόμα σε ισχύ, η δίκη δεν καταργείται. Εναπόκειται, βέβαια, στον εκάστοτε αιτητή να αποδείξει ότι έχουν ήδη προκύψει σ' αυτόν ζημιογόνες συνέπειες από την προσβαλλόμενη πράξη πριν την ανάκληση της ή την ικανοποίηση της αξίωσης του και συντρέχει, επομένως, λόγος για τη συνέχιση της δίκης.
Το Δικαστήριο στο στάδιο αυτό δεν εξετάζει την έκταση των ζημιών, αλλά ερευνά αν εκ πρώτης όψεως παραμένει ζημιά ή βλάβη η οποία δεν εξαλείφθηκε για να αποφασίσει αν η δίκη καταργείται ή συνεχίζεται (βλ. Παπαδόπουλος ν. Δημοκρατίας (1989) 3 Α.Α.Δ. 973, 979, Μιχαηλίδης ν. Δημοκρατίας (2011) 3 Α.Α.Δ. 33.»
Στην παρούσα περίπτωση είναι αρκετό να επισημανθεί, ότι πέρα από τον τερματισμό της διαθεσιμότητας του αιτητή, δεν εκκρεμεί η οποιαδήποτε καταβολή των υπολοίπων του μισθού του που του αποκόπτοντο κατά τη διάρκεια της περιόδου που ήταν σε διαθεσιμότητα (αφού ολόκληρο το αποκοπέν ποσό του καταβλήθηκε). Συνεπώς δεν εγείρεται θέμα υλικής ζημιάς στον αιτητή και κατά την άποψή μου ο αιτητής απέτυχε να καταδείξει στην προκείμενη περίπτωση την ύπαρξη οποιουδήποτε κατάλοιπου υλικής ζημιάς σε βάρος του.
Ως εκ τούτου θεωρώ ότι η παρούσα προσφυγή έχει παραμείνει άνευ αντικειμένου και κατά συνέπεια καθίσταται αχρείαστη η εξέταση της ουσίας της.
Για τους πιο πάνω λόγους η προσφυγή απορρίπτεται και σ΄ ότι αφορά τα έξοδα κατέληξα ότι η επιδίκαση ποσού €500 ως έξοδα προς όφελος των καθ΄ ων η αίτηση θα ήταν δίκαιο υπό τις περιστάσεις και συνακόλουθα ο αιτητής καταδικάζεται και σε €500 έξοδα προς όφελος των καθ΄ ων η αίτηση.
Μ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.
/κβπ