|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2014:D294
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 1254/2011)
6 Μαΐου 2014
[ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
GIOVANI DEVELOPERS LTD,
Αιτητές
- ΚΑΙ -
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ
ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ,
Καθ΄ ων η αίτηση
--------------------------------
Α. Λάντος, για τους Αιτητές.
Θ. Πιπερή-Χριστοδούλου (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας,
για τους Καθ΄ ων η αίτηση.
Καμιά εμφάνιση για το Ενδιαφερόμενο Μέρος.
------------------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.: Οι αιτητές είναι ιδιοκτήτες κατά το ½ μερίδιο τεσσάρων τεμαχίων στο χωριό Σωτήρα από το 2006. Το 2011 πληροφορήθηκαν ότι η Πολεοδομική Αρχή Αμμοχώστου χορήγησε πολεοδομική άδεια προς το Κοινοτικό Συμβούλιο Σωτήρας για την ανέγερση καφεστιατορίου στη βάση αίτησης που είχε υποβληθεί από το Κοινοτικό Συμβούλιο το 2008, το οποίο είχε εκμισθώσει κρατικό τεμάχιο κατόπιν απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου.
Οι αιτητές είχαν αρχικά ενστεί με επιστολή τους ημερ. 29.1.2010 προς τον Υπουργό Εσωτερικών, ενώ στη συνέχεια υπέβαλαν και ιεραρχική προσφυγή κατά της απόφασης της Πολεοδομικής Αρχής, η οποία απάντησε στις 7.9.2011 ότι δυνάμει του άρθρου 31 του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου δεν υπήρχε δυνατότητα άσκησης ιεραρχικής προσφυγής, αλλά αν τα νόμιμα δικαιώματα τους παραβλάπτονταν τότε υπήρχε περιθώριο άσκησης προσφυγής στο Ανώτατο Δικαστήριο.
Με την προσφυγή τους οι αιτητές διατείνονται ακριβώς ότι επηρεάζονται τα νόμιμα συμφέροντα τους έχοντες τα γειτονικά και συνορεύοντα τεμάχια με αυτό για το οποίο χορηγήθηκε η πολεοδομική άδεια. Η προσφυγή τους στηρίζεται σ΄ ό,τι αφορά το έννομο συμφέρον τους, το οποίο οι καθ΄ ων αμφισβητούν εγείροντας προς τούτο προδικαστική ένσταση (έτερη ένσταση περί εκπροθέσμου της προσφυγής απεσύρθη), στα ακόλουθα σημεία: (i) το μέρος της κρατικής γης που εκμισθώθηκε και επιλέγηκε για τη χορήγηση της πολεοδομικής άδειας η οποία αφορά την ανέγερση καφεστιατορίου βρίσκεται στη Ζώνη Προστασίας της Παραλίας, (ii) δεν εξασφαλίζονται οι ανάλογοι χώροι στάθμευσης ώστε οχήματα σταθμεύουν στην γύρω περιοχή, (iii) θα μπορούσαν οι ανάγκες της περιοχής να εξυπηρετούνταν από ιδιωτικά τεμάχια εκτός της Ζώνης Προστασίας της Παραλίας, (iv) τα κτήματα των αιτητών επιδέχονται ανάπτυξης που επιτρέπει την ανέγερση πολυτελών ξενοδοχείων, εστιατορίων, τουριστικού χωριού, κατοικιών και υπηρεσιών όπως εστιατορίων και καταστημάτων, εφόσον είναι ενταγμένα στην Τουριστική Ζώνη Τ2(ε) και (v) η πολεοδομική άδεια δεν θα βοηθήσει την τουριστική ανάπτυξη της περιοχής.
Οι καθ΄ ων εισηγούνται στη γραπτή τους αγόρευση και μάλιστα εν εκτάσει ότι οι αιτητές στερούνται του αναγκαίου εννόμου συμφέροντος να προσβάλουν την επίδικη πράξη. Αυτό, διότι δεν αρκεί μια απλή προσδοκία οικονομικών ωφελημάτων ή ένα απλό ενδιαφέρον για να θεμελιωθεί έννομο συμφέρον. Οι αιτητές οι οποίοι φέρουν και το βάρος θεμελίωσης του εννόμου συμφέροντος σ΄ όλα τα στάδια της διαδικασίας, δεν έχουν δείξει τον τρόπο με τον οποίο έχουν ή διατηρούν ενεστώς, προσωπικό έννομο συμφέρον εφόσον αφενός δεν έχουν ιδιότητα τέτοια που το δίκαιο αναγνωρίζει ως αποδίδουσα έννομο συμφέρον και αφετέρου δεν έχουν αποδείξει υλική ή ηθική βλάβη προερχόμενη από την προσβαλλόμενη πράξη. Ούτε με τη δικογραφία, ούτε με μαρτυρία δεν έχει καταδειχθεί το έννομο συμφέρον, ούτε και παρέχονται λεπτομέρειες του τρόπου επηρεασμού των αιτητών έχοντας υπόψη ότι η γειτνίαση από μόνη της δεν επαρκεί χωρίς επίπτωση επί των στενότερων οικονομικών συμφερόντων τους. Δεν υπάρχει συμφέρον που με βεβαιότητα απειλείται στο μέλλον. Περαιτέρω το έννομο συμφέρον πρέπει να προέρχεται και να προκύπτει άμεσα και ευθέως από την προσβαλλόμενη πράξη, άμεσα συναρτόμενο προς αυτήν. Περαιτέρω, η ανάπτυξη του καφεστιατορίου για το οποίο χορηγήθηκε η πολεοδομική άδεια δεν έχει ακόμη επισυμβεί και άρα ο όποιος επηρεασμός των αιτητών παραμένει στην ουσία ασαφής και απροσδιόριστος, ενώ ως συνιδιοκτήτες οι αιτητές προβάλλουν μόνο τη δική τους άποψη χωρίς να τη συμμερίζονται κατ΄ ανάγκη και οι έτεροι συνιδιοκτήτες.
Οι αιτητές αντίθετα θεωρούν ότι υφίσταται σ΄ αυτούς έννομο συμφέρον αφενός διότι τα τεμάχια τους βρίσκονται έμπροσθεν και είναι κατά μέρος όμορα του τεμαχίου επί του οποίου χορηγήθηκε η άδεια και αφετέρου διότι η πολεοδομική άδεια χορηγήθηκε παρανόμως επί κρατικής γης που βρίσκεται εντός της Ζώνης Προστασίας της Παραλίας, η οποία τροποποιήθηκε από τους καθ΄ ων ώστε ο χώρος επί του οποίου θα ανεγερθεί το εστιατόριο να έχει τοποθετηθεί εκτός της Ζώνης, ενώ το αργάκι που επηρεάζει το μέρος της κρατικής γης, όπου θα ανεγερθεί το καφεστιατόριο, καταργήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες από το Επαρχιακό Κτηματολόγιο Αμμοχώστου, ενώ δεν λήφθηκε υπόψη ότι το τεμάχιο της κρατικής αυτής γης δεν είχε ικανοποιητική προσπέλαση.
Τα εκατέρωθεν επιχειρήματα στη λεπτομέρεια τους θα γίνουν πιο κατανοητά στη συνέχεια κατά την ανάπτυξη του σκεπτικού που ακολουθεί.
Κατ΄ αρχάς, οι καθ΄ ων κάνουν λόγο για το γεγονός ότι οι αιτητές είναι συνιδιοκτήτες μόνο κατά το ½ μερίδιο χωρίς να είναι γνωστή η θέση των άλλων συνιδιοκτητών οι οποίοι μπορεί να συμμερίζονται τις θέσεις των αιτητών, αλλά μπορεί και να μην τις αποδέχονται. Αυτό επισημαίνεται από τους καθ΄ ων εισηγούμενοι ότι κατά πρακτικό πλέον τρόπο επηρεάζεται η νομκή θεμελίωση του εννόμου συμφέροντος των ιδίων των αιτητών. Επομένως, η Δημοκρατία κάνει λόγο ότι σε περίπτωση ακυρωτικού αποτελέσματος στα πλαίσια της παρούσας προσφυγής θα μπορούσε να είχε ως συνέπεια τη διαμαρτυρία των άλλων συνιδιοκτητών εάν εκείνοι κρίνουν ότι με τη χορηγηθείσα άδεια ευνοείται η γενικότερη ανάπτυξη της περιοχής με προέκταση βεβαίως τη δική τους ωφέλεια. Οι αιτητές από την άλλη αναφέρουν στη γραπτή τους αγόρευση ότι το άλλο ½ μερίδιο ανήκει σε κατονομαζόμενη εταιρεία «. με την οποία οι Αιτητές δεν διατηρούν καλές σχέσεις και ως εκ τούτου δεν υπήρχε περίπτωση καταχώρησης κοινής Προσφυγής.».
Το ζήτημα έχει νομολογιακά αποκρυσταλλωθεί με την πρόσφατη απόφαση της Ολομέλειας στη Δημοτικό Συμβούλιο Δήμου Πάφου ν. Όλγας Ελευθερίου Κορακίδου, Α.Ε. αρ. 29/2010, ημερ. 2.4.2014, όπου επικυρώθηκε η πρωτόδικη κρίση ότι:
«δεν μπορεί κανόνας δικαίου να στερεί τον ένα εκ των συνιδιοκτητών από το δικαίωμα του να προσβάλλει διοικητική πράξη απαλλοτρίωσης, με το σκεπτικό ότι οι άλλοι συνιδιοκτήτες αποδέχτηκαν τη διαδικασία της απαλλοτρίωσης ή ακόμα και την αποζημίωση που τους προσφέρθηκε ... Το δικό τους συμφέρον δεν παρεμβάλλεται, όπως λανθασμένα εισηγείται ο συνήγορος, προς αποκλεισμό του συμφέροντος του συνιδιοκτήτη, εδώ της αιτήτριας, το οποίο παραμένει ίδιο, άμεσο και προσωπικό.»
Λέχθηκε περαιτέρω ότι η συνιδιοκτησία έστω και μικρού μεριδίου ακινήτου, παρέχει στον συνιδιοκτήτη το σύνολο των δικαιωμάτων που το Άρθρο 23 του Συντάγματος προστατεύει (η περίπτωση εκεί αφορούσε απαλλοτρίωση ακινήτου) και δίδει δικαίωμα άσκησης προσφυγής είτε από κοινού, είτε συλλογικά με τους άλλους συνιδιοκτήτες, έστω και αν οι τελευταίοι αποδέχονται τη διοικητική πράξη. Έπεται ότι οι αιτητές δεν αποστερούνται του δικαιώματος τους να προσφύγουν κατά της επίμαχης πράξης προς έλεγχο της νομιμότητας της.
Όμως κατά τα άλλα οι αιτητές δεν νομιμοποιούνται στην έγερση της προσφυγής τους. Αυτό διότι δεν αρκεί η συνιδιοκτησία ή η γειτνίαση του δικού τους τεμαχίου με αυτό του ενδιαφερομένου μέρους για να θεμελιώσει ενεστώς, προσωπικό και άμεσο συμφέρον εν τη εννοία του Άρθρου 146.2 του Συντάγματος. Το έννομο αυτό συμφέρον πρέπει να υπάρχει σε όλα τα στάδια έγερσης και προώθησης της προσφυγής έτσι ώστε να θεωρείται ενεστώς, να είναι δηλαδή υπαρκτό σε κάθε στάδιο και να επηρεάζει άμεσα και όχι έμμεσα τους αιτητές, (Giovani Developers Ltd v. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 1252/2011, ημερ. 29.1.2014, ECLI:CY:AD:2014:D74, (Νικολάτος, Δ.). Το «ίδιον ενεστώς έννομο συμφέρον» εν τη εννοία του Άρθρου 146.2, εξυπακούει την άμεση προσβολή υφιστάμενου συμφέροντος του αιτητή που απορρέει από το Νόμο, (Νίκολας ν. Δημοκρατίας (1995) 4 Α.Α.Δ. 227).
Αναγνωρίζεται βεβαίως ότι γενικά ένας ιδιοκτήτης ακινήτου έχει έννομο συμφέρον να προσβάλει άδεια οικοδομής σε γειτονικό οικόπεδο, αλλά αυτό υπό την προϋπόθεση ότι από τη διοικητική αυτή πράξη επηρεάζεται το δικό του ακίνητο, ο δε επηρεασμός πρέπει να πιθανολογείται κατά τρόπο που ο αιτητής να δείχνει πώς η χορηγηθείσα στο γειτονικό τεμάχιο άδεια θα επηρεάσει αρνητικά ή θα βλάψει τα συμφέροντα του στο δικό του τεμάχιο, (Νίκου Χαραλάμπους: «Ο Έλεγχος και η Δράση της Δημόσιας Διοίκησης» σελ. 149). Σε ορισμένες περιπτώσεις όπου η αρνητική επίδραση και η βλάβη είναι εμφανής, το έννομο συμφέρον στοιχειοθετείται ευκολότερα, όπως στην κατ΄ εξαίρεση χορήγηση άδειας για ανέγερση πτηνοτροφικής μονάδας σε οικιστική περιοχή με εύλογη την ανησυχία του παρακείμενου ιδιοκτήτη για οχληρία και δυσοσμία. (Χαραλάμπους ν. Δημοκρατίας (1996) 3 Α.Α.Δ. 73). Υπό την έννοια της επερχόμενης βλάβης η οποία όμως απειλείται με βεβαιότητα στο μέλλον, το συμφέρον δεν παύει να είναι ενεστώς, (Gorna Systems Ltd v. Δημοκρατίας (2005) 4 Α.Α.Δ. 300, Στ.Ε. 248/36 και Γλυκερία Σιούτη: «Το Έννομο Συμφέρον στην Αίτηση Ακυρώσεως σελ. 159).
Η ουσία είναι ότι σε περιπτώσεις περιοίκων ή ακόμη και των παρομοίων υποθέσεων ανταγωνιστών των οποίων τα υλικά συμφέροντα επηρεάζονται (Παπαντωνίου ν. Δημοκρατίας (1993) 4 Α.Α.Δ. 399, N.A. Theophanous (Matik) Laundries Ltd v. Δημοκρατίας (2000) 3 Α.Α.Δ. 793 και Μηλιά Σώζου Λτδ κ.ά. ν. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 5815/2013, ημερ. 7.4.2014, ECLI:CY:AD:2014:D245, (Λιάτσος, Δ.)), πρέπει να αναδεικνύεται αυτός ο επηρεασμός είτε ως πιθανολόγηση άμεσα και αναμφισβήτητη, είτε ως μελλοντική, αλλά βεβαία και επερχόμενη. Η βλάβη αυτή πρέπει να απορρέει κατ΄ αρχάς από το ίδιο το δικόγραφο της αίτησης ακυρώσεως. Αυτό γιατί η νομιμοποίηση πράξης πρέπει να υφίσταται κατά το χρόνο της παραγωγής της διοικητικής πράξης), η οποία τίθεται υπό αμφισβήτηση, (Medochemie Ltd v. Δημοκρατίας (1997) 3 Α.Α.Δ. 567). Η δικογραφία αποτελεί το μέσο στοιχειοθέτησης της πιθανότητας αυτής. Στη δικογραφία είναι που αναμένεται να εντοπισθεί σαφής αναφορά της υφιστάμενης ή της με βεβαιότητα επερχομένης βλάβης, (Latomia Estate Ltd v. Δημοκρατίας (1999) 4 Α.Α.Δ. 391, Ανθούσης ν. Δημοκρατίας (1995) 4 Α.Α.Δ. 1709 και Κολοκάσης ν. Δημοκρατίας (2010) 3 Α.Α.Δ. 23).
Στην υπό κρίση περίπτωση τα δεδομένα δεν βοηθούν τους αιτητές οι οποίοι και δεν έχουν προτάξει συγκεκριμένες πτυχές του επηρεασμού τους που να έχουν υπερβεί το επίπεδο της θεωρητικής ζημιάς. Κατ΄ αρχάς στην ίδια την αίτηση ακυρώσεως οι αιτητές καθορίζουν τον επηρεασμό τους με αναφορά σε πέντε αιτιάσεις, οι οποίες έχουν ήδη καταγραφεί προηγουμένως στη σελ. 3 του παρόντος σκεπτικού. Για την πρώτη αιτίαση που σχετίζεται με την αλλαγή της Ζώνης Προστασίας της Παραλίας δυνάμει απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου, αναφέρεται ότι το μέρος της κρατικής γης που έχει επιλεγεί για ανέγερση του καφεστιατορίου είναι έμπροσθεν του δικού του κτήματος. Αναφέρεται επίσης ότι για το ζήτημα είχε καταχωρηθεί η προσφυγή υπ΄ αρ. 1252/2011. Την ημέρα των διευκρινίσεων στις 9.4.2014, είχε ήδη εκδοθεί η απόφαση και είναι η προαναφερθείσα Giovanni Developers Ltd v. Δημοκρατίας, ημερ. 29.1.2014, στην οποία ο Νικολάτος, Δ., απέρριψε την προσφυγή λόγω έλλειψης εννόμου συμφέροντος. Έγινε εκεί αναφορά στο έννομο συμφέρον σε περιπτώσεις επηρεασμού του περιβάλλοντος που κατά κανόνα έχουν οι τοπικές αρχές οι οποίες είναι και αρμόδιες για τη διαμόρφωση της περιβαλλοντικής και πολεοδομικής πολιτικής, και υιοθετήθηκε η απόφαση στην προσφυγή υπ΄ αρ. 187/2010, ημερ. 10.5.2013, μεταξύ των ιδίων διαδίκων. Και ότι έστω και αν το Κοινοτικό Συμβούλιο Σωτήρας ηδυνήθη να εξασφαλίσει πολεοδομική άδεια για την ανέγερση καφεστιατορίου ωφελούμενο από την αλλαγή στη Ζώνη Προστασίας, οι αιτητές δεν είχαν δείξει έννομο συμφέρον διότι είχαν απλώς κτήμα γειτνιάζον με το άλλο χωρίς να είχαν ταυτόχρονα δείξει άμεσο και όχι έμμεσο επηρεασμό. Η θέση των αιτητών ότι θα μπορούσαν να είχαν ανεγείρει και οι ίδιοι εστιατόριο και/ή περίπτερο κρίθηκε αόριστη και γενική.
Δεν διαφοροποιούνται τα δεδομένα ούτε στην υπό κρίση υπόθεση και δεν μπορεί συνεπώς να μη συμφωνήσει το Δικαστήριο με τα λεχθέντα στην προσφυγή υπ΄ αρ. 1252/2011. Όπως υποδεικνύει ορθά η Δημοκρατία στην αγόρευση της, οι αιτητές δεν αιτήθηκαν οι ίδιοι για οποιαδήποτε πολεοδομική άδεια στο δικό τους τεμάχιο ώστε να συγκεκριμενοποιήσουν την ύπαρξη βλάβης. Δεν υπάρχει αντίλογος επ΄ αυτού από τους αιτητές. Μάλιστα, οι ίδιοι οι αιτητές αναγνώρισαν στην απαντητική τους αγόρευση σελ. 5, ότι μόνο με μαρτυρία που θα διδόταν από εμπειρογνώμονες (αρχιτέκτονες, οικονομικοί αναλυτές και εκτιμητές γης), θα καταδεικνυόταν ο επηρεασμός των συμφερόντων τους για να δείξουν τη ζημιά τους. Θα ζητούσαν δε την άδεια του Δικαστηρίου να προσκομίσουν μαρτυρία για να αποδείξουν τη ζημιά διότι, «Εάν οι Αιτητές έχουν ή όχι έννομο συμφέρον να προσβάλουν την απόφαση των Καθ΄ ων η Αίτηση, είναι πραγματικό και αποδεικνύεται μόνο με μαρτυρία». Αίτηση όμως που πράγματι υπεβλήθη στις 4.10.2013 και αφορούσε μάλλον την προσαγωγή μαρτυρίας για να φανεί η παρανομία στην έκδοση της πολεοδομικής άδειας, απεσύρθη στις 20.2.2014.
Η όποια πιθανολόγηση ζημιάς αφορά λοιπόν μέλλοντα χρόνο και αυτή όμως εμφανώς είναι αβέβαιη. Όπως αναφέρεται στη Γλυκερία Σιούτη - ανωτέρω -, σελ. 159,
«Προϋπόθεση βεβαίως για να εκτιμηθεί, αν υπάρχει ενεστώς έννομο συμφέρον, αποτελεί ο συνδυασμός της πιθανότητας επελεύσεως της βλάβης με τις έννομες συνέπειες της προσβαλλόμενης πράξης. Η ανάγκη παροχής δηλ. έννομης προστασίας δεν πρέπει να ανάγεται σε ενδεχόμενες εξελίξεις του μέλλοντος, αλλά να θεμελιώνεται σε βέβαια περιστατικά του παρόντος.»
Τέτοια βέβαια περιστατικά εδώ δεν έχουν καταδειχθεί. Πέραν του γεγονότος της συνιδιοκτησίας, η οποία έχει τη δική της σημασία εφόσον οποιαδήποτε στοχευμένη μελλοντική ανάπτυξη κατά συγκεκριμένο τρόπο θα πρέπει να έχει τη σύμφωνη γνώμη όλων των συνιδιοκτητών, ουδέν συγκεκριμένο έχει παραταθεί από τους αιτητές. Δεν έχουν δοθεί στοιχεία πέραν από το γεγονός της γειτνίασης, και αυτό μόνο κατά μέρος του κτήματος, ώστε να προκύπτει συγκεκριμένος επηρεασμός, (Thanos Club Hotels Ltd v. ΕΤΕΚ (2000) 3 Α.Α.Δ. 323). Ορθά δε οι καθ΄ ων εισηγούνται ως προς τα όσα περαιτέρω οι αιτητές αναφέρουν περί παρανομίας στην αλλαγή της Ζώνης, τη χορήγηση της άδειας στο Κοινοτικό Συμβούλιο κατά παράβαση της πολεοδομικής νομοθεσίας και χωρίς αιτιολογία, χωρίς μάλιστα να είχε προηγηθεί διαδικασία για παρέκκλιση, ενώ χορηγήθηκε άδεια εστιατορίου σε πολεοδομική ζώνη που δεν προβλέπεται, (όλα αυτά δεν θα συνέβαιναν κατά την εισήγηση, αν η αίτηση υποβαλλόταν από ιδιώτη και όχι το Κοινοτικό Συμβούλιο), ότι αυτά είναι ζητήματα που έπονται της θεμελίωσης εννόμου συμφέροντος, διαφορετικά ο κάθε όμορος ιδιοκτήτης θα προσέφευγε στο Δικαστήριο εναντίον κάθε άδειας οποιασδήποτε μορφής εν είδει actio popularis. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να συζητηθεί σχετικά με ζήτημα χαλάρωσης και έκδοσης άδειας οικοδομής κατά πόσο αυτή θεμελιώθηκε κατά τη νομολογία επαρκώς με αναφορά στο δημόσιο συμφέρον, εφόσον όμως θεμελιώνεται πρώτιστα το έννομο συμφέρον του ιδιοκτήτη του εφαπτόμενου κτήματος, (Χαραλαμπίδης κ.ά. ν. Δήμου Πόλεως Χρυσοχούς κ.ά. (2002) 4 Α.Α.Δ. 1148), Δεν είναι όμως αυτή η περίπτωση στην κρινόμενη υπόθεση.
Τα ίδια ισχύουν και σε σχέση με τις άλλες αιτιάσεις των αιτητών που αναφέρονται στην επάρκεια των χώρων στάθμευσης, στην εξυπηρέτηση των αναγκών από ιδιωτικά τεμάχια και τη μη προώθηση της όλης τουριστικής ανάπτυξης της περιοχής εξ αιτίας της χορηγηθείσας άδειας. Αυτά όμως είναι θέματα που κατ΄ αρχάς αφορούν τη διακριτική ευχέρεια της διοίκησης, αλλά ούτε και εμπίπτουν στη λεγόμενη βλάβη των ιδίων των αιτητών, ούτε τους αφορούν. Και πάλι ορθά οι καθ΄ ων εισηγούνται στην αγόρευση τους ότι αυτές οι προτεινόμενες αιτιάσεις των αιτητών αφορούν τη δική τους τοποθέτηση ως προς το πώς θα έπρεπε, κατά τους ιδίους, να ήταν ο ευρύτερος πολεοδομικός σχεδιασμός στην περιοχή, βοηθητικός βέβαια προς τα δικά τους συμφέροντα.
Να σημειωθεί τέλος ότι οι θέσεις που οι αιτητές αναπτύσσουν στην αγόρευση τους δεν ταυτίζονται με τους λόγους που κατά τους ιδίους στην αίτηση ακυρώσεως θεμελιώνεται το έννομο συμφέρον τους και οι οποίοι πρωτίστως τους δίδουν το δικαίωμα να ασκήσουν την προσφυγή.
Η προσφυγή συνεπώς απορρίπτεται ως απαράδεκτη με έξοδα εναντίον των αιτητών και υπέρ των καθ΄ ων, ως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Στ. Ναθαναήλ,
Δ.
/ΕΘ