|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Mohammad Reza ZahmatKesh ν. Kυπριακής Δημοκρατίαςκαι Άλλης (2006) 3 ΑΑΔ 376
Savvas C. Nicolaides Ltd ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (2010) 3 ΑΑΔ 148
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 1343/2012)
5 Δεκεμβρίου, 2013
[ΛΙΑΤΣΟΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΟΝΟΓΙΟΥ
Αιτητής
- ΚΑΙ -
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΝ
Καθ΄ων η αίτηση
-----------------------------------
Παναγιώτης Σιακαλλής για Παπαχαραλάμπους & Αγγελίδης Δ.Ε.Π.Ε., για τον Αιτητή
Αλεξία Καλησπέρα (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας για τον Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για τους Καθ΄ων η Αίτηση
ΑΠΟΦΑΣΗ (EX-TEMPORE)
ΛΙΑΤΣΟΣ, Δ.: Ο Αιτητής με την παρούσα προσφυγή αξιώνει:
«Δήλωση και/ή απόφαση του Σεβαστού Δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή απόφαση των Καθ΄ων η αίτηση που περιέχεται στην επιστολή τους με ημερομηνία 16/7/2012 που λήφθηκε από τον Αιτητή στις 23/7/2012 και με την οποία πληροφόρησαν τον Αιτητή ότι μετά από σχετική έρευνα αποφασίστηκε ότι στον Αιτητή δεν μπορεί να συνεχιστεί η καταβολή σύνταξης ανικανότητας σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 40(5) του Περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων Νόμου και η Ιεραρχική του προσφυγή έχει απορριφθεί, είναι άκυρη και/ή παράνομη και χωρίς κανένα αποτέλεσμα.»
Τα γεγονότα που περιβάλλουν την Αίτηση δεν αμφισβητούνται, ουσιαστικά. Όπως προκύπτει, ως κοινή συνισταμένη, ο Αιτητής είναι συνταξιούχος ανικανότητας από 18/12/2006 και επανεξετάστηκε από Ιατρικό Συμβούλιο στις 18/10/2011. Το εν λόγω Συμβούλιο γνωμάτευσε ότι ο συνταξιούχος είναι ικανός για άσκηση του επαγγέλματος του μάγειρα. Παράλληλα, ολοκληρώθηκε διερεύνηση της απασχόλησής του, κατά την οποία διαφάνηκε ότι ο Αιτητής απασχολείτο ως μόνος μάγειρας ψησταριάς, την οποία διατηρούσε με τη σύζυγό του, και στην οποία εργαζόταν καθημερινά. Αναλάμβανε την ετοιμασία φαγητών. Έχει επίσης προκύψει, ως αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι ο Αιτητής, προτού παρουσιαστεί το πρόβλημα υγείας του, εργαζόταν ως αυτοτελώς εργαζόμενος μάγειρας σε καντίνα, από την οποία λάμβανε μισθό, ο οποίος, με βάση ανάλογες εισφορές που κατέβαλλε, κυμαινόταν γύρω στα €600. Από τις 4/7/2008, καταγράφεται ως μισθωτός στην εταιρεία που διατηρεί με τη σύζυγό του και λαμβάνει σήμερα μηνιαίο μισθό €550.
Με βάση τη γνωμάτευση του Ιατρικού Συμβουλίου, καθώς επίσης και τα στοιχεία διερεύνησης που αναφέρθηκαν πιο πάνω, και τα προαναφερθέντα εισοδήματά του, ο Διευθυντής Υπηρεσιών Κοινωνικών Ασφαλίσεων τερμάτισε τη σύνταξη ανικανότητας του και ειδοποίησε σχετικά τον Αιτητή, με επιστολή του ημερομηνίας 20/12/2011. Ο Αιτητής, ακολούθως, μέσω του δικηγόρου του, προσέφυγε στην Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, προσβάλλοντας την απόφαση του Διευθυντή Υπηρεσιών Κοινωνικών Ασφαλίσεων για τερματισμό της σύνταξης ανικανότητας του και ζήτησε επανεξέταση. Η έντιμη Υπουργός, βάσει της εξουσίας που της παρέχει το άρθρο 83 των περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων Νόμων 2010 εως 2012 (ο Νόμος), έκρινε ότι η απόφαση ημερομηνίας 20/12/2011, ήταν ορθή, και απέρριψε την ιεραρχική προσφυγή, ενημερώνοντας σχετικά τον Αιτητή. Τον πληροφορούσε, ταυτόχρονα, περί του δικαιώματός του για καταχώρηση προσφυγής επί της εν λόγω απόφασης, δικαίωμα το οποίο και άσκησε.
Παραπονείται, ουσιαστικά, ο Αιτητής ότι δεν έλαβε χώρα δέουσα έρευνα για εξακρίβωση όλων των στοιχείων και γεγονότων επί των οποίων βασίστηκε η έκδοση της προσβαλλόμενης απόφασης. Συγκεκριμένα, εισηγείται ότι οι μονολεκτικές αναφορές ότι είναι ικανός για εργασία και ότι κερδίζει πέραν του 1/3 του εισοδήματος που κερδίζει ένας υγιής άνθρωπος που ασκεί την ίδια εργασία, δεν αποτελεί επαρκή και δέουσα έρευνα. Προεκτείνοντας, θέτει ότι δε διερευνήθηκαν τα στοιχεία που καλύπτει ο Νόμος, συγκεκριμένα, τα άρθρο 40(5), προκειμένου να αποφασιστεί αν ο Αιτητής κερδίζει εισόδημα πέραν του 1/3 του μισθού ενός υγιούς ανθρώπου που ασκεί το ίδιο επάγγελμα.
Είναι, βεβαίως, σταθερή γραμμή της Νομολογίας, άλλωστε, συνιστά αρχή του Διοικητικού Δικαίου, ότι η παράλειψη διεξαγωγής δέουσας έρευνας αποτελεί, από μόνη της, λόγο ακύρωσης. Το τι συνιστά, όμως, δέουσα έρευνα συναρτάται πάντα με τα γεγονότα μιας συγκεκριμένης περίπτωσης. Στην υπό κρίση υπόθεση, ενώπιον της Υπουργού βρίσκονταν όλα τα στοιχεία που αφορούν την υπόθεση, και τα οποία εμφαίνονται στον σχετικό φάκελο. Προέκυψε, χωρίς αμφισβήτηση, το αποτέλεσμα της εξέτασης του Ιατρικού Συμβουλίου, το οποίο καθόρισε ως ικανό για εργασία τον Αιτητή. Παράλληλα, έρευνα που μεσολάβησε οδήγησε στο αναντίλεκτο γεγονός ότι εργαζόταν ο Αιτητής στην οικογενειακή ψησταριά ως μάγειρας. Ο δε μισθός που λάμβανε, δεν υπολειπόταν αυτού που έπαιρνε σε προηγούμενο στάδιο εργαζόμενος, επίσης, ως μάγειρας σε άλλη επιχείρηση, συγκεκριμένα, σε καντίνα. Συνεπώς, προέκυψε ότι τα εισοδήματά του κυμαίνονταν στα ίδια επίπεδα με αυτά που λάμβανε προτού παρουσιαστεί το πρόβλημα υγείας που τον κατέστησε συνταξιούχο ανικανότητας. Ως εκ τούτου, αναπόφευκτο συμπέρασμα ήταν ότι δεν έχει απολέσει τη δυνατότητά του να κερδίζει από την εργασία του, τα εισοδήματα που καθορίζονται από το εδάφιο 5 του άρθρου 40 του προαναφερθέντος Νόμου. Εκ του περισσού, προστίθεται ότι η δοθείσα αιτιολογία, η οποία αποτυπώνεται και στην προσβαλλόμενη πράξη, είναι πλήρης, αφού παρέχει όλα τα στοιχεία προς άσκηση δικαστικού ελέγχου της νομιμότητάς της.
Προτού ολοκληρώσω, ορθό είναι να επισημάνω, υιοθετώντας τις σχετικές αρχές της Νομολογίας, ότι το Δικαστήριο δεν μπορεί να προβεί σε επανεκτίμηση των γεγονότων και να υποκαταστήσει την κρίση της Αρμόδιας Αρχής με τη δική του, σημειώνοντας ότι οι σχετικές εκθέσεις και το περιεχόμενό τους, ως κρίση της Διοίκησης, είναι γενικά ανέλεγκτη (Mohammad Reza Zahmatkesh v. Δημοκρατίας (2006) 3 Α.Α.Δ. 376, Savvas C. Nicolaides Ltd v. Κυπριακής Δημοκρατίας (2010) 3 Α.Α.Δ. 148). Στην παρούσα περίπτωση, το κατά πόσο ο Αιτητής ήταν ικανός για εργασία κρίθηκε σφαιρικά από το Ιατρικό Συμβούλιο και δεν εντοπίζεται οποιαδήποτε ελλιπής έρευνα σε όλη την πορεία που οδήγησε στην έκδοση της προσβαλλόμενης απόφασης.
Με βάση τα πιο πάνω, δεν προκύπτει κανένας λόγος για τον οποίο θα ήταν δυνατή η επέμβαση του Δικαστηρίου προς ακύρωση της επίδικης πράξης.
Δικαστήριο
Ως προς τα έξοδα;
κα Καλησπέρα
Δεν απαιτούνται έξοδα.
Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
Α. Ρ. ΛΙΑΤΣΟΣ, Δ.
/ΜΣ