|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 1652/2008)
9 Αυγούστου 2013
[ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δικαστής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 146, 23 ΚΑΙ 28 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
1. ΕΥΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
2. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΚΟΤΣΑΠΑΣ
3. ΡΩΞΑΝΗ ΚΟΤΣΑΠΑ
4. ΤΩΝΗ ΙΑΚΩΒΙΔΗΣ
5. ΝΙΤΣΑ ΙΑΚΩΒΙΔΟΥ
6. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΜΑΡΚΙΔΗΣ
7. ΚΑΙΤΗ ΜΑΡΚΙΔΟΥ
Αιτητών
ν.
1. ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
(α) ΤΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ
ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΗΣΕΩΣ
(β) ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ
2. ΔΗΜΟΥ ΓΕΡΜΑΣΟΓΕΙΑΣ
Καθ΄Ων η Αίτηση.
_________
Κωνσταντίνου (κα) για Κ. Χρυσοστομίδης και ΣΙΑ, για τους Αιτητές.
Δ. Καλλίγερος, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για τους Καθ΄ων η Αίτηση 1.
Κ. Στιβαρού (κα) για Ιωαννίδης, Δημητρίου, για τον Καθ΄ου η Αίτηση 2.
Ρ. Ιάσονος (κα) για Χρ. Δημητριάδη, για το Ενδιαφερόμενο Μέρος.
_________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ.: Το ενδιαφερόμενο μέρος είναι ιδιοκτήτρια του τεμαχίου 435 Φ/Σχ.54/43, το οποίο βρίσκεται εντός των δημοτικών ορίων του Δήμου Γερμασόγειας. Το εν λόγω τεμάχιο βρίσκεται στη Ζώνη Κα8, η οποία είναι οικιστική με ανώτατο συντελεστή δόμησης 0,60:1, ανώτατο ποσοστό κάλυψης 0,35:1, αριθμό ορόφων 2 και ανώτατο ύψος 8.30 μ. Στην περίπτωση του συγκεκριμένου τεμαχίου ίσχυε η Πρόνοια 4.2(α) Γενικές Πρόνοιες Πολιτικής, Παράρτημα Β των Τοπικών Σχεδίων (Εγκεκριμένο 2006), με βάση την οποία εφαρμόζεται ανώτατος συντελεστής δόμησης 0,90:1 και ποσοστό κάλυψης 0,50:1 χωρίς να διαφοροποιείται ο αριθμός ορόφων και το ύψος. Η Πολεοδομική Αρχή όμως, διατηρούσε δυνάμει της Πρόνοιας 4,5 τη διακριτική ευχέρεια όπως, σε περίπτωση που επιτρέψει τη χωροθέτηση άλλης χρήσης του τεμαχίου από την οικιστική, όπως π.χ. για ανέγερση Σχολής Μουσικής, όπως είναι η κρινόμενη περίπτωση, τότε γι΄αυτή την άλλη χρήση να ισχύει συντελεστής δόμησης 0, 63:1.
Στις 4.4.2007 το ενδιαφερόμενο μέρος υπέβαλε αίτηση για πολεοδομική άδεια για ανέγερση Μουσικής Σχολής (Ωδείου) και δύο διαμερισμάτων στο εν λόγω τεμάχιο. Η αίτηση εγκρίθηκε στις 22.10.2007 και εκδόθηκε η πολεοδομική άδεια ΛΕΜ/0643/07. Στις 10.4.2008 εκδόθηκε και η άδεια οικοδομής με αριθμό 2016.
Αναφορικά με την προτεινόμενη ανάπτυξη, το ενδιαφερόμενο μέρος προέβη σε ειδοποίηση με δημοσίευση σε δύο καθημερινές εφημερίδες σύμφωνα με την οποία οποιεσδήποτε παραστάσεις κατά της αίτησης θα μπορούσαν να υποβληθούν εντός 21 ημερών από τη δημοσίευση. Καμία ένσταση δεν υποβλήθηκε.
Οι αιτητές είναι ιδιοκτήτες οικιών στις οποίες διαμένουν και οι οποίες είτε εφάπτονται του τεμαχίου του ενδιαφερόμενου μέρους, είτε γειτνιάζουν με αυτό.
Με επιστολές τους ημερ. 1.7.2008 και 22.7.2008 προς τους καθ΄ων η αίτηση 2, οι αιτητές ζητούσαν να τύχουν πληροφόρησης αναφορικά με την προτιθέμενη ανάπτυξη του τεμαχίου 435, η οποία διαφημιζόταν με αναρτημένη επί του ακινήτου πινακίδα «Ωδείο» και γενικά αναφορικά με τη χορηγηθείσα άδεια οικοδομής.
Παράλληλα και συγκεκριμένα στις 7.7.2008, 31.7.2008 και 20.8.2008, οι αιτητές απέστειλαν επιστολές και στους καθ΄ων η αίτηση 1 με τις οποίες επίσης διαμαρτύρονταν για την προτιθέμενη ανάπτυξη και ζητούσαν να τύχουν πληροφόρησης.
Στις 11.8.2008 οι καθ΄ων η αίτηση 2 απηύθυναν επιστολή στους αιτητές με την οποία πληροφορούσαν τους τελευταίους ότι για την ανέγερση της συγκεκριμένης οικοδομής είχε εκδοθεί πολεοδομική άδεια. Παράλληλα παρέπεμψαν τους αιτητές για περισσότερες πληροφορίες στους καθ΄ων η αίτηση 1, οι οποίοι είχαν εκδώσει την πολεοδομική άδεια. Οι τελευταίοι με επιστολή τους ημερ. 5.9.2008, πληροφόρησαν τους αιτητές τόσο για το γεγονός έκδοσης της άδειας, όσο και για τα στοιχεία που λήφθηκαν υπόψη για σκοπούς έκδοσης της.
Αντιδρώντας οι αιτητές, καταχώρησαν την παρούσα προσφυγή με την οποία επιδιώκουν την ακύρωση τόσο της πολεοδομικής άδειας που εκδόθηκε από τους καθ΄ων η αίτηση 1 όσο και της άδειας οικοδομής που στη συνέχεια εκδόθηκε από τους καθ΄ων η αίτηση 2, προσβάλλοντας τις σχετικές αποφάσεις των καθ΄ων η αίτηση.
Πρόσθετα των ενστάσεων επί της ουσίας των λόγων ακύρωσης, οι καθ΄ων η αίτηση όπως και το ενδιαφερόμενο μέρος εγείρουν με τη μορφή προδικαστικών ενστάσεων τις θέσεις, ότι η προσφυγή είναι εκπρόθεσμη και ότι οι αιτητές στερούνται εννόμου συμφέροντος. Προχωρώ να εξετάσω τις εν λόγω προδικαστικές ενστάσεις, εφόσον επιτυχία οποιασδήποτε από αυτές θα σημάνει και το τέλος της προσφυγής σ΄αυτό το προδικαστικό στάδιο, χωρίς να παρίσταται ανάγκη εξέτασης της ουσίας των λόγων ακύρωσης.
Η προσφυγή είναι εκπρόθεσμη - 1η προδικαστική ένσταση
Η εν τω προκειμένω θέση των καθ΄ων η αίτηση και του ενδιαφερόμενου μέρους περιστρέφεται γύρω από τον πιο κάτω άξονα.
Όπως οι ίδιοι οι αιτητές ομολογούν, το γεγονός ότι η προτεινόμενη οικοδομή θα χρησιμοποιείτο ως μουσική σχολή περιήλθε σε γνώση τους τον Ιούνιο του 2008. Επομένως, το αργότερο από την 1.7.2008 που απηύθυναν την πρώτη επιστολή τους, οι αιτητές όχι μόνο γνώριζαν ότι είχαν ληφθεί οι σχετικές αποφάσεις δυνάμει των οποίων χορηγήθηκαν οι επίδικες άδειες αλλά και από τότε θα μπορούσαν να διαγνώσουν τις συνέπειες από την ανέγερση του Ωδείου. Επομένως, η καταχώρηση της προσφυγής ένα χρόνο μετά την έκδοση της πολεοδομικής άδειας και 6 μήνες μετά την έκδοση της άδειας οικοδομής, δεν μπορεί παρά να είναι εκπρόθεσμη. Υπενθυμίζω ότι η μεν πολεοδομική άδεια εκδόθηκε στις 22.10.2007, η δε άδεια οικοδομής στις 10.4.2008, ενώ η προσφυγή καταχωρήθηκε 24.10.2008. Οι καθ΄ων η αίτηση και το ενδιαφερόμενο μέρος υποστηρίζουν ότι η προθεσμία των 75 ημερών θα πρέπει να υπολογισθεί όχι από την ημερομηνία που οι αιτητές παρέλαβαν την επιστολή των καθ΄ων η αίτηση, αλλά από την ημερομηνία που εκείνοι απέστειλαν προς τους καθ΄ων η αίτηση τις δικές τους επιστολές. Επικαλούμενοι επίσης τη δημοσίευση για πρόθεση υποβολής ένστασης για ανέγερση Ωδείου, οι καθ΄ων η αίτηση και το ενδιαφερόμενο μέρος αφού το επισημαίνουν, τονίζουν το γεγονός ότι δεν υποβλήθηκε οποιαδήποτε ένσταση από τους αιτητές.
Για τους πιο κάτω λόγους, η πιο πάνω προδικαστική ένσταση δεν ευσταθεί.
Σύμφωνα με τις πρόνοιες του Άρθρου 146, η προθεσμία μέσα στην οποία θα πρέπει να ασκηθεί μια προσφυγή είναι 75 μέρες από την ημέρα δημοσίευσης της πράξης ή της απόφασης, ή σε περίπτωση που η απόφαση ή η πράξη δεν είναι δημοσιευτέα, από την ημέρα που η πράξη ή απόφαση περιήλθε σε πλήρη γνώση του αιτητή. Άσκηση προσφυγής, είτε πριν την έναρξη της εν λόγω προθεσμίας, είτε μετά την εκπνοή της, είναι καταδικασμένη σε απόρριψη, ως απαράδεκτης. Στην πρώτη περίπτωση ως πρόωρης γιατί στερείται αντικειμένου δεκτικού προσβολής και στη δεύτερη ως εκπρόθεσμης. Οι εν λόγω πρόνοιες είναι υποχρεωτικές και έχουν τεθεί για σκοπούς δημόσιας τάξης. Επομένως μπορεί να εξεταστούν ακόμα και αυτεπάγγελτα από το Δικαστήριο (John Moron v. Republic 1 R.S.C.C. 10 και Potamitis v. Water Bord of Limassol (1985) 3 C.L.R. 260).
Αναφορικά με τη γνώση της πράξης, αυτή θα πρέπει να είναι πραγματική και πλήρης, έτσι ώστε να γνωστοποιούνται στον επηρεαζόμενοι οι επιπτώσεις της απόφασης και η κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί (βλ. Λούλλα Ιωνίδου Λτδ ν. Εφόρου Φόρου Εισοδήματος (2001) 3 ΑΑΔ 1011). Η επάρκεια της γνώσης που κτάται κρίνεται στη βάση των γεγονότων και περιστατικών της κάθε υπόθεσης, οιαδήποτε δε αμφιβολία κατά πόσο ο αιτητής έλαβε γνώση ή ως προς την επάρκεια της ειδοποίησης, η αμφιβολία ενεργεί υπέρ του διοικούμενου (Μαραθεύτης ν. Δήμου Λεμεσού (2002) 3 ΑΑΔ 418). Χρήσιμη επίσης αναφορά μπορεί να γίνει στην υπόθεση Αλίκης Γεωργίου ν. Δήμου Λάρνακος (Αρ. 1) (1998) 3 ΑΑΔ 197, στην οποία η απόφαση στην υπόθεση Μαραθεύτης παραπέμπει.
Επανερχόμενος στην υπό κρίση περίπτωση, παρατηρώ τα εξής:
Στην ουσία κανένα στοιχείο δεν τέθηκε ενώπιον μου που να τεκμηριώνει γνώση από πλευράς αιτητών για τις χορηγηθείσες άδειες και τη λήψη των αποφάσεων δυνάμει των οποίων οι εν λόγω άδειες χορηγήθηκαν. Η επιστολή των αιτητών ημερ. 1.7.2008 αλλά και οι άλλες που ακολούθησαν κατά την ίδια περίοδο, στις οποίες οι καθ΄ων η αίτηση και το ενδιαφερόμενο μέρος παρέπεμψαν, κάθε άλλο παρά οδηγεί στο συμπέρασμα στο οποίο οι ευπαίδευτοι συνήγοροι τους εισηγούνται. Είναι αρκετό να διεξέλθει ένας την συγκεκριμένη επιστολή όπως και τις άλλες του Ιουλίου 2008 για να διαπιστώσει το ανεδαφικό της εκ του προκειμένου προβαλλόμενης θέσης.
Ούτε επίσης μπορεί να στοιχειοθετηθεί ως γεγονός, ότι οι αιτητές παρέλειψαν να επιδείξουν εύλογη επιμέλεια προβαίνοντας προς τούτο σε όλες τις δέουσες ενέργειες με στόχο να τύχουν επαρκούς πληροφόρησης. Αντιθέτως, εκείνο που με ασφάλεια προκύπτει είναι ότι οι αιτητές κατέβαλλαν κάθε δυνατή, υπό τις περιστάσεις, προσπάθεια για να διαπιστώσουν κατά πόσο η ανέγερση οικοδομών στο γειτονικό τους τεμάχιο ήταν σύμφωνη με το νόμο, και για το σκοπό αυτό είχαν απευθυνθεί στους καθ΄ων η αίτηση. Η άρνηση μάλιστα των τελευταίων να παράσχουν στους αιτητές οποιαδήποτε πληροφόρηση, οδήγησε στην υποβολή από τους αιτητές παραπόνων στην Επίτροπο Διοικήσεως. Αναφορικά με τη δημοσίευση στην εφημερίδα, αυτή δεν συνεπάγεται, κατά τη γνώμη μου, γνώση της προσβαλλομένης απόφασης, με την έννοια που η νομολογία έχει προσδώσει στον όρο «γνώση». Ούτε και η αντίληψη περί ανέγερσης της οικοδομής συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Η αντίληψη περί ανέγερσης υποστατικών δεν ισοδυναμεί με πλήρη και επαρκή «γνώση» εντός της έννοιας που έχει πιο πάνω αναφερθεί, του γεγονότος ότι οι απαιτούμενες πολεοδομικές και οικοδομικές άδειες, έχουν εκδοθεί.
Για τους πιο πάνω λόγους η πιο πάνω προδικαστική ένσταση απορρίπτεται.
Έλλειψη εννόμου συμφέροντος - 2η προδικαστική ένσταση
Σύμφωνα με την επί του προκειμένου θέση των καθ΄ων η αίτηση και του ενδιαφερόμενου μέρους, από μόνη της η ιδιότητα του περίοικου, την οποία επικαλούνται οι αιτητές, δεν θεμελιώνει έννομο συμφέρον. Απαιτείται και ζημία ως επακόλουθο της προσβαλλόμενης πράξης. Και οι αιτητές απέτυχαν, σύμφωνα με την προβαλλόμενη θέση, να αποδείξουν ότι έχουν επηρεαστεί δυσμενώς συνεπεία των επίδικων πράξεων.
Η νομιμοποίηση προβολής εννόμου συμφέροντος στοιχειοθετείται, σύμφωνα με τη νομολογία, όταν ο αιτητής έχει την ιδιότητα του περιοίκου και από την εν λόγω ιδιότητα βλάπτονται τα συμφέροντά του σε υποθέσεις δε όπως η παρούσα, το έννομο συμφέρον επεκτείνεται και σε ιδιοκτήτες ακινήτων των οποίων οι συνθήκες διαβίωσης ενδεχομένως να επηρεαστούν δυσμενώς λόγω της έκδοσης της πολεοδομικής άδειας (Χαραλάμπους ν. Δημοκρατίας (1996)3 ΑΑΔ 73, Thanos Club Hotels Ltd ν. Επιστημονικού Τεχνικού Επιμελητήριου Κύπρου ( 2000)3ΑΑΔ 324).
Στην παρούσα περίπτωση, η ιδιότητα των αιτητών ως περιοίκων δεν αμφισβητείται. Αμφισβητείται όμως το κατά πόσο οι αιτητές επηρεάζονται δυσμενώς από την προσβαλλόμενη απόφαση. Οι αιτητές παραπονούνται ότι οι συγκεκριμένη ανάπτυξη θα προκαλέσει μεταξύ άλλων ηχορύπανση και οχληρία, και θα δημιουργήσει κυκλοφοριακό πρόβλημα, λόγω έλλειψης επαρκών χώρων στάθμευσης. Με βάση τα όσα αναφέρουν οι αιτητές και με δοσμένο το γεγονός ότι δεν απαιτείται απόδειξη αλλά πιθανολόγηση επηρεασμού ή επιδείνωσης των συνθηκών διαβίωσης, κρίνω ότι οι αιτητές έχουν έννομο συμφέρον εντός της έννοιας του Άρθρου 146.2 για προσβολή των ειδικών αποφάσεων δυνάμει των οποίων χορηγήθησαν οι δύο άδειες, πολεοδομική και οικοδομής.
Ως αποτέλεσμα των πιο πάνω, και η δεύτερη προδικαστική ένσταση δεν μπορεί να πετύχει και απορρίπτεται.
Μετά την απόρριψη των δύο προδικαστικών ενστάσεων, προχωρώ να εξετάσω τους προσβαλλόμενους λόγους ακύρωσης.
Στα πλαίσια του πρώτου λόγου ακύρωσης, οι αιτητές προβάλλουν τον ισχυρισμό ότι οι προσβαλλόμενες άδειες χορηγήθηκαν κατά παράβαση του Τοπικού Σχεδίου Λεμεσού (τροποποιημένο) του 2003. Οι καθ΄ων η αίτηση ισχυρίζονται ότι το σχέδιο το οποίο ίσχυε κατά τον ουσιώδη χρόνο ήταν του 2006 και επομένως τα όσα επικαλούνται και προβάλλουν οι αιτητές δεν ευσταθούν, εφόσον αναφέρονται σε παραβάσεις σχεδίου που δεν ίσχυε. Επί τούτου, οι αιτητές ισχυρίζονται ότι με το τοπικό σχέδιο 2006 συγκεκριμένες παράγραφοι του 2003 ή τροποποιήθηκαν ή προστέθηκαν στο κείμενο του 2003 και επομένως η κατάσταση παρέμεινε αμετάβλητη. Όντως στο Τοπικό Σχέδιο του 2006 περιλαμβάνεται πρόνοια σύμφωνα με την οποία «τα πέντε τοπικά σχεδία του 2003 τροποποιούνται και μετονομάζονται σε τοπικό σχέδιο Λεμεσού 2006». Επομένως τα όσα επικαλούνται και προβάλλουν οι αιτητές σε σχέση με το σχέδιο του 2003 έχουν παραμείνει αμετάβλητα. Επομένως θεωρώ ότι ισχύουν και για το τοπικό σχέδιο του 2006.
Οι αιτητές ισχυρίζονται ότι παραβιάστηκαν οι πρόνοιες 6.4.1, 6.4.3 και 11.5.1 του Τοπικού Σχεδίου καθότι το εμβαδό του Ωδείου ήταν πέραν του προβλεπομένου από το Σχέδιο εμβαδού των 130 τ.μ. και η σχολή μουσικής δεν εμπίπτει στην έννοια του όρου «φροντιστήριο».
Κατ΄αρχήν θεωρώ σκόπιμο να παραθέσω τις συγκεκριμένες πρόνοιες του Τοπικού Σχεδίου.
«6.4.1 Η οικιστική χρήση ορίζεται ως η επικρατούσα χρήση στις καθορισμένες Οικιστικές Ζώνες. Παρόλα αυτά, στα οικεία Κεφάλαια του Τοπικού Σχεδίου καθορίζονται εκείνες οι χρήσεις, πέραν της οικιστικής, οι οποίες μπορεί να επιτραπούν από την Πολεοδομική Αρχή, νοουμένου ότι:
(α) Είναι συναφείς και συμβατές με την επικρατούσα οικιστική χρήση.
(β) Θεωρούνται ουσιώδεις για την εξυπηρέτηση των άμεσων και καθημερινών αναγκών των κατοίκων των οικιστικών περιοχών.
(γ) Δεν δημιουργούν ουσιαστική περιβαλλοντική επιβάρυνση ή μείωση των ανέσεων σε γειτονικές ιδιοκτησίες ή στην ευρύτερη περιοχή λόγω της κλίμακας και του τύπου της προτεινόμενης ανάπτυξης (π.χ. λόγω του όγκου της κυκλοφορίας που θα ελκύεται ή λόγω θορύβου ή άλλης ηχητικής ή αισθητικής ρύπανσης).
(δ) Η προσπέλαση στην ανάπτυξη είναι από δευτερεύοντες/συλλεκτήριους δρόμους, και όχι από τριτεύον οδικό δίκτυο (δρόμοι γειτονιάς).
(ε) Πληρούν τα πρότυπα παροχής χώρων στάθμευσης για τις αντίστοιχες προτεινόμενες χρήσεις. Σε ορισμένες περιπτώσεις τέτοιων χρήσεων η Πολεοδομική Αρχή μπορεί, όταν το θεωρήσει απαραίτητο, να απαιτήσει περισσότερους χώρους στάθμευσης στην προς ανάπτυξη ιδιοκτησία ούτως ώστε να αποφευχθεί η επιβάρυνση της περιοχής.
......................................
6.4.3 Σε Οικιστικές Ζώνες είναι δυνατό, κατά την κρίση της Πολεοδομικής Αρχής και σύμφωνα με κριτήρια και προϋποθέσεις που καθορίζονται με λεπτομέρεια στα οικεία κεφάλαια, να επιτραπούν πέραν των πιο πάνω, στέγες γερόντων και άλλες υπηρεσίες κοινωνικής μέριμνας και κοινοτικής υποδομής (σχετική η παράγραφος 12.5), γυμναστήρια μικρής κλίμακας (σχετική η παράγραφος 14.2.3), φροντιστήρια/ ινστιτούτα μέγιστου εμβαδού της τάξης των 130 τ.μ. (σχετική η παράγραφος 11.5.1),
11.5 Φροντιστήρια, Ινστιτούτα και άλλες παρόμοιες χρήσεις
11.5.1 Μικρής κλίμακας φροντιστήρια, όπως ινστιτούτα και αναπτύξεις για παρόμοιες χρήσεις, με μέγιστο εμβαδόν της τάξης των 130 τ.μ., είναι δυνατό να επιτρέπονται σε περιοχές κατοικίας, κατά προτίμηση κοντά στις πιο πάνω περιοχές και Άξονες, ή κοντά σε υφιστάμενες μη οικιστικές χρήσεις ή δημόσιους χώρους πρασίνου. Κατά τη μελέτη σχετικών αιτήσεων η Πολεοδομική Αρχή θα λαμβάνει σοβαρά υπόψη τον ενδεχόμενο επηρεασμό των ανέσεων της περιοχής. Νοείται ότι δεν είναι δυνατή η εγγραφή ξεχωριστού τίτλου ιδιοκτησίας για το μέρος της ανάπτυξης που αφορά το φροντιστήριο/ ινστιτούτο.
11.5.2 Φροντιστήρια, και αναπτύξεις για παρόμοιες χρήσεις είναι επίσης δυνατό να χωροθετούνται σε τεμάχια που εμπίπτουν σε περιοχές κατοικίας κατά μήκος δρόμων πρωταρχικής σημασίας, με μέγιστο εμβαδόν μέχρι της τάξης των 200 τ.μ., υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις:
(α) Η πρόσβαση στην ανάπτυξη δεν θα δημιουργεί συνθήκες κυκλοφοριακής ανασφάλειας κατά μήκος του δρόμου πρωταρχικής σημασίας.
(β) Η ανάπτυξη δεν θα επηρεάζει δυσμενώς τις ανέσεις και το οδικό δίκτυο της παρακείμενης οικιστικής περιοχής.
(γ) Ο αριθμός των χώρων στάθμευσης που απαιτείται με βάση το Παράρτημα Γ Πρότυπα για Παροχή Χώρων Στάθμευσης θα αυξάνεται κατά 30%.
(δ) Η οικοδομή θα απέχει τουλάχιστον 5 μέτρα από τα όρια του τεμαχίου.»
Όπως έχω ήδη αναφέρει, οι αιτητές ισχυρίζονται ότι η μουσική σχολή είναι πέραν των 130 τ.μ. και συνεπώς δεν έπρεπε, λαμβανομένων υπόψη των προνοιών 6.4.3 και των προϋποθέσεων που τέθηκαν από τις πρόνοιες 11.5.2α , 11.5.3, να επιτραπεί η ανέγερσή της, αλλά και ότι άδεια για φροντιστήριο μέχρι 200 τ.μ. χορηγείται μόνο όταν το τεμάχιο είναι κατά μήκος δρόμων πρωταρχικής σημασίας.
Οι πιο πάνω θέσεις δεν με βρίσκουν σύμφωνο. Σύμφωνα με τα σχέδια που έχουν κατατεθεί, το εμβαδόν της σχολής μουσικής ανέρχεται, σύμφωνα με σχετική αναφορά, στα 124 τ.μ. και οι καθ΄ων η αίτηση κατά την εξέταση της αίτησης θεώρησαν ότι η σχολή δεν υπερβαίνει τα 130 τ.μ. Το εμβαδόν μιας οικοδομής είναι θέμα τεχνικής φύσεως. Έχει κατ΄επανάληψη λεχθεί ότι το Δικαστήριο δεν μπορεί να υπεισέλθει στη μελέτη σχεδίων και κτιριακών εγκαταστάσεων και να αποφασίσει επί τεχνικών θεμάτων. Το έργο αυτό ανήκει στο ανέλεκτο της κρίσης της διοίκησης (Σταυρινός ν. Δημοκρατίας (1986) 3 C.L.R. 1195, 1200).
Επίσης, οι καθ΄ων η αίτηση εξέτασαν κατά πόσο η ανάπτυξη ήταν σύμφωνη με τις πρόνοιες 6.4.1 και έκριναν ότι ήταν εντός των εν λόγω προνοιών, αφού μεταξύ άλλων η πρόσβαση ήταν από δευτερεύοντα δρόμο (6.4.1(δ)) ήταν κοντά σε δημοτικό σχολείο, και είχαν διασφαλιστεί χώροι στάθμευσης και αφού λήφθηκαν οι απόψεις των τοπικών αρχών, οι οποίες δεν έφεραν ένσταση στην ειδική ανάπτυξη. Επομένως η απόφαση για έκδοση των αδειών ήταν σύμφωνη με τις πρόνοιες του Τοπικού Σχεδίου.
Περαιτέρω η μουσική σχολή εμπίπτει, κατά την άποψή μου εντός της εννοίας του φροντιστηρίου. Επομένως η χορήγηση των δύο αδειών ήταν επίσης εντός των προνοιών του Τοπικού Σχεδίου.
Ενόψει των πιο πάνω, ο πρώτος λόγος ακύρωσης δεν μπορεί να πετύχει και απορρίπτεται.
Στα πλαίσια του τρίτου λόγου ακύρωσης οι αιτητές προβάλλουν τη θέση ότι η απόφαση για έκδοση πολεοδομικής άδειας εδόθηκε από αναρμόδιο όργανο. Ισχυρίζονται ότι η εν λόγω άδεια εκδόθηκε κατά παράβαση των προνοιών του Τοπικού Σχεδίου και επομένως, εφόσον αυτή είχε εκδοθεί κατά παρέκκλιση, αρμόδιο όργανο ήταν το Υπουργικό Συμβούλιο σύμφωνα με το άρθρο 26 του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου, Ν 90/1972. Για του λόγους όμως που έχω αναφέρει πιο πάνω, η εν λόγω άδεια εκδόθηκε σύμφωνα με το Τοπικό Σχέδιο και δεν εκδόθηκε κατά παρέκκλιση. Συνεπώς αρμόδιο όργανο για έκδοση της ήταν οι καθ΄ων η αίτηση 1 και δεν τίθεται θέμα αναρμοδιότητας.
Η κατάληξή μου σε σχέση με τους λόγους ακύρωσης 1 και 3 σφραγίζει και τη μοίρα του 2ου λόγου ακύρωσης, σύμφωνα με τον οποία οι καθ΄ων η αίτηση ενήργησαν καθ΄υπέρβαση ή κατά κατάχρηση εξουσίας, εφόσον η ειδική ανάπτυξη ήταν σύμφωνη με τις πρόνοιες του Τοπικού Σχεδίου Λεμεσού.
Τέλος προβάλλεται η θέση για ελλιπή και/ή καθόλου έρευνα. Ο επί του προκειμένου ισχυρισμός των αιτητών έχει τρία σκέλη. Πρώτο, οι αιτητές ισχυρίζονται ότι οι καθ΄ων η αίτηση 1 όφειλαν, πριν προχωρήσουν στην έκδοση της πολεοδομικής άδειας, να ζητήσουν τις απόψεις της τοπικής αρχής όπως προβλέπεται από το άρθρο 86 του Νόμου καθώς και να δώσουν στους αιτητές το δικαίωμα να ακουστούν.
Όπως προκύπτει από τα συνημμένα στην Ένσταση έγγραφα - και γενικά το φάκελο, οι καθ΄ων η αίτηση μελέτησαν την υπόθεση και έλαβαν υπόψη όλα τα αναγκαία στοιχεία. Έχουν μάλιστα προβεί σε όλες τις απαραίτητες διαβουλεύσεις με όλες τις εμπλεκόμενες υπηρεσίες και τις τοπικές αρχές των οποίων οι απόψεις λήφθηκαν δεόντως υπόψη κατά τον κρίσιμο χρόνο της απόφασης για χορήγηση των αδειών.
Αναφορικά με το δικαίωμα ακρόασης, θεωρώ σκόπιμο να επισημάνω ότι τέτοιο δικαίωμα δεν παρέχεται στους αιτητές από το Νόμο. Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 43 των περί Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου του 1999 (Ν.158(1)/1999), το δικαίωμα ακρόασης παρέχεται σε κάθε πρόσωπο που θα επηρεαστεί δυσμενώς από την έκδοση πράξης ή από τη λήψη διοικητικού μέτρου που είναι πειθαρχικής φύσης ή που έχει το χαρακτήρα της κύρωσης ή που είναι άλλως πως δυσμενούς φύσης. Σύμφωνα με τη νομολογία, το δικαίωμα ακρόασης παρέχεται στις περιπτώσεις διαδικασιών πειθαρχικής φύσεως ή άλλων διαδικασιών με τις οποίες σκοπείται η λήψη μέτρων με τιμωρητικό χαρακτήρα. Η υποχρέωση της διοίκησης ν΄ ακούσει τον επηρεαζόμενο δεν εκτείνεται σε σχέση με διαδικασίες καθαρά διοικητικής φύσεως. (Παπακόκκινου κ.ά. ν. Δημοκρατίας (2002) 3 ΑΑΔ 510, 515 και Kontemeniotis v. C.B.C. (1982) 3 CLR 1027).
Επομένως το πρώτο σκέλος του συγκεκριμένου λόγου ακύρωσης κρίνεται ανεδαφικό και ως τέτοιο απορρίπτεται.
Αναφορικά με το δεύτερο σκέλος του συγκεκριμένου λόγου ακύρωσης, οι καθ΄ων η αίτηση δεν προέβηκαν, σύμφωνα με τους αιτητές, σε μελέτη κυκλοφοριακών περιβαλλοντικών και άλλων επιπτώσεων, προ της χορήγησης της επίδικης άδειας.
Σύμφωνα με το άρθρο 27 του περί Εκτίμησης των Επιπτώσεων στο Περιβάλλον από Ορισμένα Έργα Νόμο του 2005 (Ν 140(Ι)/2005) για χορήγηση πολεοδομικής άδειας θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη και η γνωμάτευση της Περιβαλλοντικής Αρχής (άρθρο 4 του Νόμου) στις περιπτώσεις έργων των κατηγοριών του πρώτου ή δεύτερου παραρτήματος. Η ανέγερση σχολής μουσικής δεν εμπίπτει στα έργα του πρώτου και δεύτερου παραρτήματος για τα οποία χρειάζεται ετοιμασία περιβαλλοντικής μελέτης. Για τέτοιου είδους ανάπτυξη δεν απαιτείται η ετοιμασία περιβαλλοντικής μελέτης. Επομένως και η συγκεκριμένη θέση των αιτητών δεν μπορεί να πετύχει και απορρίπτεται.
Το τρίτο σκέλος στηρίζεται στην παράλειψη, σύμφωνα με τους αιτητές, των καθ΄ων η αίτηση 2 να εξετάσουν, κατά πόσο το ενδιαφερόμενο μέρος τήρησε τους όρους της πολεοδομικής άδειας, προτού εκδώσουν την άδεια οικοδομής.
Σύμφωνα με τους όρους 501, 503 και 504 της πολεοδομικής άδειας,
(α) «ο χώρος διακίνησης οχημάτων να κατασκευαστεί με ασφαλτικό πρέμιξ ή άλλο σκληρό υλικό το οποίο να τύχει της έγκρισης της πολεοδομικής Αρχής. Οι υπόλοιπες επιφάνειες να επιστρωθούν με κυβόλιθους, πλακόστρωτο ή άλλο παρόμοιο υλικό που θα τύχει της έγκρισης της Πολεοδομικής Αρχής» (όρος 501).
(β) Να τοποθετηθούν μικρές πινακίδες σε περίοπτη θέση που να καθορίζουν την είσοδο/εξοδο από και προς το χώρο στάθμευσης» (όρος 503), και
(γ) «οι αίθουσες διδασκαλίας να ηχομονωθούν κατάλληλα προς ικανοποίηση της αρμόδιας Τοπικής Αρχής ούτως ώστε να μην παρατηρείται οχληρία σε παρακείμενες ιδιοκτησίες» (όρος 504).
Οι όροι της πολεοδομικής άδειας αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της άδειας οικοδομής. Επομένως θέμα εξέτασης κατά πόσο αυτοί έχουν τηρηθεί θα προκύψει μετά την περάτωση της ανάπτυξης κατά το στάδιο της έκδοσης πιστοποιητικών τελικής έγκρισης, οπόταν και στο στάδιο αυτό θα εξεταστεί το όλο θέμα. Ως εκ τούτου και το τρίτο σκέλος του συγκεκριμένου λόγου ακύρωσης απορρίπτεται.
Ως λόγος ακύρωσης, προβάλλεται επίσης η θέση, ότι η απόφαση στερείται αιτιολογίας. Ούτε και αυτός ο λόγος ακύρωσης ευσταθεί. Τόσο στην πολεοδομική άδεια όσο και στις επιστολές που στάληκαν στους αιτητές, αναφέρονται οι λόγοι για τους οποίους χορηγήθηκαν οι σχετικές άδειες.
Οι αιτητές ισχυρίζονται ότι παραβιάστηκε το Άρθρο 23 του συντάγματος και προβάλλουν την εν λόγω θέση ως πρόσθετο λόγο ακύρωσης. Συγκεκριμένα ισχυρίζονται ότι, με τη δημιουργία Ωδείου επηρεάζεται ουσιωδώς η ποιότητα ζωής τους «με αποτέλεσμα να καταστρατηγείται το εκ του Συντάγματος κατοχυρωμένο δικαίωμα τους να απολαμβάνουν ελεύθερα την περιουσία τους».
Στην υπόθεση Δημητριάδη κ.α. ν. Υπουργικού Συμβουλίου κ.α. (1996) 3 ΑΑΔ 85, επισημαίνοντας ότι το δικαίωμα ιδιοκτησίας κατοχυρώνεται συνταγματικά (Άρθρο 23.12 του Συντάγματος), η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, αναφερόμενη στις αρχές που διέπουν το εν λόγω δικαίωμα όπως και στους περιορισμούς του, μεταξύ άλλων, ανέφερε ότι το εν λόγω δικαίωμα υπόκειται σε στέρηση μόνο μέσω απαλλοτρίωσης γης το οποίο προϋποθέτει την αποζημίωση του ιδιοκτήτη, πριν της αποξένωσης της περιουσίας του και σε περιορισμούς απολύτως απαραίτητους προς το συμφέρον, μεταξύ άλλων, της πολεοδομίας ή της ανάπτυξης και χρήσης της ιδιοκτησίας για σκοπούς δημόσιας ωφέλειας, με δικαίωμα αποζημίωσης σε περίπτωση ουσιώδους μείωσης της αξίας της ιδιοκτησίας. Ενδεικτικό είναι το πιο κάτω απόσπασμα από την υπόθεση Δημητριάδη (σελ. 102):
«Όροι περιοριστικοί της χρήσης ιδιοκτησίας, που αφήνουν άθικτο τον πυρήνα του δικαιώματος ιδιοκτησίας, συνιστούν περιορισμό και όχι στέρηση.
Περιορισμοί στη χρήση ιδιοκτησίας απολήγουν σε στέρησή της, μόνο όταν καθιστούν την ιδιοκτησία αδρανή.»
Στην κρινόμενη περίπτωση κάθε άλλο παρά κάτι τέτοιο συμβαίνει. Εξάλλου και οι ίδιοι οι αιτητές δεν ισχυρίζονται ότι η ιδιοκτησία τους κατέστη αδρανής λόγω της επίδικης ανάπτυξης, για την οποία χορηγήθηκαν οι επίδικες άδειες.
Ως αποτέλεσμα, και ο συγκεκριμένος λόγος ακύρωσης δεν μπορεί να επιτύχει.
Οι αιτητές επικαλούνται επίσης το Άρθρο 28 του Συντάγματος οι πρόνοιες του οποίου έχουν στην περίπτωση τους, όπως ισχυρίζονται, παραβιαστεί. Επί της συγκεκριμένης θέσης περιορίζομαι να επισημάνω ότι οι σχετικές αναφορές των αιτητών είναι αόριστες, ασαφείς και γενικές. Τίποτε το συγκεκριμένο δεν τέθηκε υπόψη μου που να καθιστά δυνατή τη διάγνωση άνισης, γιατί αυτό είναι που ουσιαστικά ισχυρίζονται οι αιτητές, μεταχείρισης ομοίων ακινήτων. Όπως έχει κατ΄επανάληψη λεχθεί, η γενική και αόριστη αναφορά σε αντισυνταγματική παραβίαση δεν καθιστά δυνατή την εξέταση του θέματος της αντισυνταγματικότητας. (Βλ. Μαραγκός ν. Δημοκρατίας (2006) 3 ΑΑΔ, 671). Ως εκ τούτου, και ο συγκεκριμένος λόγος ακύρωσης απορρίπτεται.
Ως αποτέλεσμα όλων των πιο πάνω, η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα €1500 υπέρ ενός εκάστου των καθ΄ων η αίτηση. Οι επίδικες αποφάσεις επικυρώνονται δυνάμει του Άρθρου 146 του Συντάγματος.
Α. Πασχαλίδης, Δ.
/ΚΧ@Π