|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υποθ. Αρ.80/2011)
14 Ιουνίου, 2013
[ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ/στης]
Αναφορικά με τα ΄Αρθρα 23 και 146 του Συντάγματος
ΑLAN WILFRED AUGUSTINE
Αιτητής,
-και -
ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, δια του ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ
Καθ΄ων η αίτηση.
-----------------------
Ν.Αγγελίδης, για τον αιτητή
Λ.Χριστοδουλίδου-Ζαννέττου, (κα.) - Αν.Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους καθ΄ων η αίτηση
---------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.: Ο αιτητής κατάγεται από την Σρι Λάνκα και αφίχθηκε στην Κύπρο στις 25 Νοεμβρίου 2005.
Στις 19 Ιανουαρίου 2006 υπέβαλε αίτηση για άσυλο. Ενόψει της εν λόγω αιτήσεως, του δόθηκε άδεια παραμονής μέχρι τις 17 Απριλίου 2008. Στις 29 Μαΐου 2008 η Υπηρεσία Ασύλου απέρριψε την αίτηση. Ο αιτητής καταχώρισε προσφυγή στην Αναθεωρητική Αρχή Προσφύγων η οποία με απόφαση της ημερ. 29 Αυγούστου 2008, απέρριψε την ιεραρχική προσφυγή. Το Τμήμα Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης έστειλε επιστολή ημερ. 23 Οκτωβρίου 2008, προς τον αιτητή, καλώντας τον να αναχωρήσει από τη Δημοκρατία αφού, η προσφυγή του είχε απορριφθεí.
Στις 15 Νοεμβρίου 2010 ο αιτητής είχε συλληφθεί από την Αστυνομία και αφού κατηγορήθηκε για παράνομη παραμονή και εργασία του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 40 ημερών. Στις 8 Δεκεμβρίου 2010 εκδόθηκαν εναντίον του διατάγματα κράτησης και απέλασης.
Μετά την αποφυλάκιση του ο αιτητής απελάθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2010.
Με την παρούσα προσφυγή ο αιτητής προσβάλλει τη νομιμότητα των πιο πάνω διαταγμάτων κράτησης και απέλασης.
Προβλήθηκε από πλευράς αιτητή ότι η προσβαλλόμενη απόφαση λήφθηκε κατά παράβαση του άρθρου 1 του 7ου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το οποίο κυρώθηκε με το Νόμο 18(ΙΙΙ)/2000. ΄Ηταν περαιτέρω η εισήγηση ότι παραβιάστηκαν οι κανόνες φυσικής δικαιοσύνης και ειδικότερα το δικαίωμα ακρόασης. Κατά το στάδιο της σύλληψης του αιτητή δεν του είχαν ανακοινωθεί οι λόγοι της τοιαύτης σύλληψης, όπως προβλήθηκε, και επίσης κατά την περίοδο κράτησης του στερήθηκε της δυνατότητας αντιπροσώπευσης από δικηγόρο.
Η επίκληση του άρθρου 1 του 7ου Πρωτοκόλλου, όπως αναλύθηκε πιο πάνω, συνδέεται άμεσα με τη νομιμότητα παραμονής ενός αιτητή στη Δημοκρατία. Στην προκείμενη περίπτωση ο αιτητής βρισκόταν παρανόμως στη Δημοκρατία, συνακόλουθα οι πιο πάνω πρόνοιες δεν θα μπορούσαν να τύχουν εφαρμογής. Βλ. Υπόθ. Αριθμ. 704/2004 Andrees ν. Δημοκρατίας, ημερ. 16 Ιουνίου 2006.
Περαιτέρω στην υπόθεση Dmytriyeva v. Δημοκρατίας (2011) 3 Α.Α.Δ. 236 αναφέρεται:
«Το Άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου 7 προνοεί ότι:
"1. Αλλοδαπός ο οποίος είναι νόμιμος κάτοικος στην επικράτεια ενός Κράτους δεν απελαύνεται από αυτό εκτός προς εφαρμογή απόφασης η οποία λήφθηκε σύμφωνα με το νόμο και επιτρέπεται σε αυτόν,
α. να υποβάλει λόγους εναντίον της απέλασής του,
β. όπως η υπόθεση του τύχει αναθεώρησης . ..."
Προφανώς όμως, διέλαθε της προσοχής του συνηγόρου της εφεσείουσας ότι το πιο πάνω Άρθρο ρητά αναφέρει ότι εφαρμόζεται στην περίπτωση αλλοδαπού ο οποίος είναι "νόμιμος κάτοικος" στην επικράτεια Κράτους. Υπενθυμίζεται ότι η εφεσείουσα τόσο για μεγάλο χρονικό διάστημα πριν όσο και κατά το χρόνο της έκδοσης του διατάγματος απέλασής της, παράνομα ήταν που παρέμενε στη Δημοκρατία.»
Ο προβληθείς ισχυρισμός ότι η αρμοδία αρχή δεν είχε ανακοινώσει στον αιτητή τους λόγους έκδοσης των σχετικών διαταγμάτων κράτησης και απέλασης, δεν ευσταθεί. Ο αιτητής είχε ενημερωθεί για τους λόγους της απέλασης του, με επιστολή των καθ΄ων η αίτηση ημερ. 9 Δεκεμβρίου 2010. Την εν λόγω επιστολή, όπως εμφαίνεται από το φάκελο της υπόθεσης, ο αιτητής αρνήθηκε να την παραλάβει. Στο περιεχόμενο της επιστολής υπάρχει ρητή αναφορά στο δικαίωμα του αιτητή να αντιπροσωπευθεί και επίσης να ενστεί στην απέλαση του, κάτι το οποίο δεν έπραξε.
Αναφορικά με το δικαίωμα ακρόασης έχω να σημειώσω ότι αυτό παρέχεται, εκτός από τις περιπτώσεις στις οποίες γίνεται ρητή αναφορά στο Νόμο, σε πρόσωπο το οποίο θα επηρεαστεί από την έκδοση πράξης ή από τη λήψη οποιουδήποτε διοικητικού μέτρου, το οποίο είναι πειθαρχικής φύσεως ή έχει το χαρακτήρα της κύρωσης. (Βλ. Παπακόκκινου κ.ά. ν. Δημοκρατίας (2002) 3 Α.Α.Δ. 510. Η απέλαση δεν αποτελεί ούτε τιμωρία, ούτε πειθαρχική κύρωση έτσι ώστε να παρίσταται ανάγκη να ακουστεί ο αιτητής. (Βλ. Kolomoets v. Δημοκρατίας (1999) 4 Α.Α.Δ. 443.
Προβλήθηκε, περαιτέρω, από τον ευπαίδευτο συνήγορο του αιτητή, ότι η προσβαλλόμενη πράξη είναι παράνομη καθότι παραβιάζει το ΄Αρθρο 15 του Συντάγματος με το οποίο προστατεύεται και τυγχάνει σεβασμού η οικογενειακή ζωή του αιτητή. Η εισήγηση αυτή δεν με βρίσκει σύμφωνο γιατί, όπως τονίστηκε στην υπόθεση Ιωάννου ν. Δημοκρατίας (2003) 4 Α.Α.Δ. 253, το θέμα της ύπαρξης ή μη οικογενειακής ζωής είναι ουσιαστικά θέμα πραγματικό. Στην προκείμενη περίπτωση η οικογένεια του αιτητή ουδέποτε ήταν νομίμως εγκατεστημένη στη Δημοκρατία, παρέμειναν με προσωρινή άδεια παραμονής και εργασίας. Σχετικές επί του προκειμένου είναι και οι υποθέσεις Κedoum v. Δημοκρατίας (2005) 3 Α.Α.Δ. 505 και Joudine ν. Δημοκρατίας (2006) 3 Α.Α.Δ. 500.
Στην υπόθεση αριθμ.1144/2008 Kashif v. Δημοκρατίας, 11 Ιουλίου 2008, αναφέρονται από το Δικαστή Ναθαναήλ, τα εξής με τα οποία συμφωνώ:
«Η οικογενειακή ζωή δεν αποτελεί από μόνη της στοιχείο για να διαφοροποιηθεί υπέρ του αιτητή μια κατά τα άλλα έκδηλα παράνομη κατάσταση, ιδιαίτερα στον τομέα της απέλασης όπου το κυρίαρχο δικαίωμα του κράτους είναι προεξάρχον στον καθορισμό της πολιτικής, εφόσον ουδείς δικαιούται να παραμένει στην Κύπρο άνευ αδείας.»
Το δικαίωμα στην αρμοδία αρχή να επιβάλλει περιορισμούς στην ελεύθερη διακίνηση και διαμονή πολιτών της ΄Ενωσης, για σκοπούς δημοσίας ασφάλειας, δημοσίας υγείας, υπάρχει. Θα ληφθούν υπόψη κατά το στάδιο της έρευνας, μεταξύ άλλων, στοιχεία όπως η οικογενειακή κατάσταση του αιτητή, η πολιτική και πολιτισμική του ενσωμάτωση, όπως και οι ενέργειες του.
Αποτελεί, όμως, ταυτοχρόνως δικαίωμα μιας χώρας να ρυθμίζει την είσοδο και παραμονή αλλοδαπών στο έδαφος της σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και αυτό αποτελεί έκφραση της κυριαρχίας της χώρας. Η διακριτική εξουσία που παρέχεται είναι ευρεία και περιορίζεται μόνο στην υποχρέωση εξέτασης, κάθε συγκεκριμένης περίπτωσης, με καλή πίστη. Εφόσον η διακριτική αυτή ευχέρεια έχει ασκηθεί καλόπιστα το Δικαστήριο δεν υπάρχουν περιθώρια αμφισβήτησης της νομιμότητας της πράξης. Βλ. Amanda Marga Ltd v the Republic (1985) 3 C.L.R. 2583. Μοyo a.a. ν the Republic (1988) 3 C.L.R. 1203 και ΄Ηρωα ν. Δημοκρατίας (2005) 3 Α.Α.Δ. 307. Στην υπό εξέταση περίπτωση δεν έχω πεισθεί ότι η διοίκηση έχει, με οποιονδήποτε τρόπο, ενεργήσει έξω από το πλαίσιο της καλής πίστης και ως εκ τούτου η προσφυγή δεν θα έχει επιτυχή κατάληξη.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα υπέρ των καθ΄ων η αίτηση και εναντίον του αιτητή.
Κ. Παμπαλλής,
Δ.