|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Δεν έχει εντοπιστεί νομοθεσία ή απόφαση ή δικονομικός θεσμός στον οποίο να κάνει αναφορά η απόφαση αυτή
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 523/2013)
2 Mαΐου 2013
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δικαστής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 1Α, 11, 12, 15, 18, 30, 33, 35, 54, 61, 136, 152, 169(3), 179 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΔΗΓΙΑ 2004/38/ΕΚ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΤΗΣ ΈΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΤΟΥΣ ΝΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΜΕΝΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΚΑΙ ΤΟ Ν. 7(Ι)/2007 ΚΑΙ ΑΡΘΡΟ 11 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΡΘΡΟ 5 ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
FADEL HIJAZIE
Αιτητής
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ
Καθ΄Ου η Αίτηση.
_________
Α. Πελεκάνος, για τον Αιτητή.
Ε. Γαβριήλ (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για το Καθ΄Ου η Αίτηση.
_________________
ΑΠΟΦΑΣΗ
(Εx Tempore)
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Την 20.3.2013 ο Αιτητής κατεχώρησε προσφυγή με την οποία προσβάλλει, όπως αναφέρει, απόφαση που έφερε ημερομηνία 4.3.2012 με την οποία αυτός συνελήφθη και εκρατήθη για να απελαθεί. Προχωρά η προσφυγή σε δεύτερη θεραπεία η οποία αναφέρεται στην ίδια απόφαση ως αποφασίζουσα την απέλαση του, και σε τρίτη θεραπεία, για την οποία δεν επέμεινε σήμερα ο ευπαίδευτος συνήγορος για τον Αιτητή, ότι με την απόφαση αυτή αποφασίσθηκε η ανάκληση της άδειας παραμονής του, εκρίθη ως απαγορευμένος μετανάστης και του απαγορεύθηκε η είσοδος στη Δημοκρατία για τα επόμενα 10 έτη. Ζητά λοιπόν ακύρωση της απόφασης αυτής ο Αιτητής.
Συγχρόνως με την προσφυγή του, ο Αιτητής κατεχώρησε και αίτηση ex parte με την οποία ζητά διάταγμα με το οποίο να αναστέλλεται η προσβαλλόμενη με την προσφυγή απόφαση όσον αφορά τη σύλληψη και κράτησή του, όσον αφορά την ανάκληση της άδειας παραμονής του στην Κύπρο και όσον αφορά την απέλασή του από τη Δημοκρατία.
Το Δικαστήριο έκρινε ορθό να ζητήσει την επίδοση της αίτησης ώστε να έχει και τις απόψεις της Δημοκρατίας και η υπόθεση ορίσθη σε επόμενη ημερομηνία κατά την οποία όμως εζητήθη χρόνος για να καταχωρηθεί ένσταση από τη Δημοκρατία. Ορίσθη λοιπόν η υπόθεση την 9.4.2013 για ακρόαση με οδηγίες να καταχωρηθεί ένσταση, οπότε όμως και ανεβλήθη εφ΄όσον δεν είχε καταχωρηθεί ένσταση διότι δεν είχαν ακόμα ληφθεί τα σχετικά στοιχεία. Ως προς τον προβληματισμό που είχε ο ευπαίδευτος συνήγορος για τον Αιτητή για το κατά πόσο η περαιτέρω αναβολή θα είχε ως συνέπεια τη συνεχιζόμενη κράτηση του Αιτητή, υπήρξε παραπομπή στο ότι θα μπορούσε να μην απελαθεί ο Αιτητής μέχρις ότου ακουσθεί η υπόθεση. Αφέθη λοιπόν η υπόθεση για τις 29.4.2013, οπότε όμως και πάλι ανεβλήθη για σήμερα ως εκ του ότι υπήρχε συνεδρία της Πλήρους Ολομέλειας που είχε προτεραιότητα. Και σήμερα όμως η ένσταση δεν έχει καταχωρηθεί και εθεωρήθη ότι δεν θα έπρεπε να αναβληθεί η υπόθεση περαιτέρω, όπως εζητήθη από τη Δημοκρατία, αλλά να ακουσθεί με τα δεδομένα που είναι ενώπιον του Δικαστηρίου.
Η ευπαίδευτη συνήγορος για τη Δημοκρατία παρουσίασε όμως τρία έγγραφα. Το ένα είναι επιστολή ημερομηνίας 4.3.2013 με την οποία απορρίπτεται αίτηση του Αιτητή για residence card, όπως αναφέρεται, και άλλο έγγραφο το οποίο συνοδεύει αυτό ως αιτιολόγηση της απόφασης, Τεκμήρια A1 και A2, όπως και τρίτο έγγραφο, Τεκμήριο Β, ημερομηνίας 4.3.2013, με το οποίο πληροφορείται ο Αιτητής ότι εθεωρήθη παράνομος μετανάστης, ότι η άδεια παραμονής του ανακαλείται, ότι έχει εκδοθεί διάταγμα απέλασης και κράτησής του και ότι απαγορεύεται η είσοδος του στη Δημοκρατία εντός των επομένων 10 ετών από της απέλασης του. Τα έγγραφα αυτά συμπληρώνουν βεβαίως κάπως την εικόνα και διαφωτίζουν ως προς περαιτέρω πτυχές της προσφυγής. Συναφώς παρατηρώ ότι το μόνο έγγραφο το οποίο έχει επισυναφθεί στην προσφυγή και το οποίο αφορά τα προαναφερθέντα είναι το Τεκμήριο 4 στην ένορκη δήλωση προς υποστήριξη της αίτησης ex parte, το οποίο είναι το διάταγμα κράτησης με σκοπό την αποφασισθείσα απέλαση.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος για τον Αιτητή αναφέρει ότι αυτό ήταν και το μόνο έγγραφο το οποίο είχε στην κατοχή του ο Αιτητής, όμως πρόδηλο είναι ότι η εντύπωση η οποία επιδιώκεται να δοθεί με την ένορκη δήλωση, ότι δηλαδή ο Αιτητής συνελήφθη για να κρατηθεί χωρίς να γνωρίζει οτιδήποτε άλλο, δεν είναι ορθή εφ΄όσον τα όσα αναφέρονται στην ίδια την προσφυγή υπό τη μορφή των επιδιωκόμενων θεραπειών παραπέμπουν ευθέως σε γνώση των αναφερομένων στην επιστολή ημερομηνίας 4.3.2013, αφού μάλιστα οι θεραπείες είναι πανομοιότυπες εις όλα όσα αναφέρονται ότι έχουν αποφασισθεί σε αυτή την επιστολή. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο που, ακόμα και το παράπονο του Αιτητή ότι η ειδοποίηση που του εδόθη για το δικαίωμά του να καταχωρήσει προσφυγή αναφέρει όχι τις 75 μέρες που θα έπρεπε να αναφέρει αλλά 72 μέρες, είναι η λανθασμένη προφανώς αναφορά που γίνεται στο Τεκμήριο Β.
Αυτά όσον αφορά θέματα που συναρτώνται προς την αξιοπιστία της ενόρκου δηλώσεως και τη μη αποκάλυψη όλων των γεγονότων που όπως προκύπτει, πρέπει να ήσαν σε γνώση του Αιτητή. Τούτο και μόνο θα ήταν αρκετός λόγος για να απορριφθεί η αίτηση εφ΄όσον, προσερχόμενος στο Δικαστήριο, ο Αιτητής οφείλει στην ένορκη του δήλωση να περιλάβει πλήρη αποκάλυψη των όσων είναι εις γνώσιν του. Όπως έχει προκύψει, πρέπει να ήσαν εις γνώση του γεγονότα τα οποία έχει αποφύγει να αποκαλύψει.
Δεν περιορίζομαι όμως στο θέμα αυτό, αφού έχει γίνει πλήρης παρουσίαση της αιτήσεως στο Δικαστήριο και θα πρέπει να επεκταθώ αναφέροντας συναφώς ότι η ίδια η προσφυγή, αν και αναφέρεται, μεταξύ άλλων, και σε προσβολή της απόφασης για απέλαση του Αιτητή, δεν παραπέμπει σε αυτή καθ΄αυτή την απόφαση για απέλαση η οποία περιέχεται στο Τεκμήριο Α όσο και στο Τεκμήριο Β, με την εξήγηση ότι δεν είχε οτιδήποτε άλλο ο Αιτητής στην κατοχή του. Δεν θα σχολιάσω περαιτέρω το κατά πόσο αυτό επηρεάζει την εγκυρότητα της προσφυγής αφού αυτό θα ήταν ουσιαστικά θέμα για απόφαση σε περαιτέρω στάδιο. Επικεντρώνομαι στην ίδια την αίτηση για διάταγμα, για να παρατηρήσω ότι η αίτηση έχει τεθεί στη βάση ότι υπάρχει και έκδηλη παρανομία αλλά και ανεπίτρεπτη ζημιά. Ως προς την έκδηλη παρανομία, ουδέν αναφέρεται στην ίδια την αίτηση με την οποία ζητείται απλώς η θεραπεία του ενδιάμεσου διατάγματος και γίνεται αναφορά στις νομοθεσίες στις οποίες αυτή βασίζεται. Αναφορά στο τι συνιστά έκδηλη παρανομία γίνεται στην ένορκη δήλωση και μόνο, μη ξεχνώντας βεβαίως ότι η ένορκη δήλωση δεν είναι δυνατό, εφ΄όσον προέρχεται από τον ίδιο τον Αιτητή ο οποίος δεν είναι και νομικός, να επεκτείνεται πέραν των γεγονότων τα οποία ο ίδιος γνωρίζει. Δεν μπορεί να εκφέρει κρίση επί νομικών θεμάτων η οποία θα χρειάζετο κάποια εξειδίκευση. Ακόμα όμως και αν αφήσω το γεγονός αυτό, παρατηρώ ότι όλες οι εισηγήσεις οι οποίες έχουν γίνει ως προς την έκδηλη παρανομία παραπέμπουν σε κρίσεις οι οποίες θα πρέπει να γίνουν εφ΄όσον εξετασθούν η σχετική νομοθεσία και τα γεγονότα και εφ΄όσον η εικόνα καταστεί πλήρης με αναφορά στα γεγονότα, τα οποία ασφαλώς δεν εξαντλούνται στα όσα αναφέρονται στην ίδια την προσφυγή αλλά θα συμπληρωθούν με την ένσταση που θα γίνει, και αφού γίνει ανάλογη εξέταση των νομικών προνοιών για να εξαχθούν νομικά συμπεράσματα. Κρίση για παρανομία λοιπόν δεν μπορεί να γίνει σε αυτό το στάδιο παρά μόνο αφού διεξέλθει το Δικαστήριο σωρεία δεδομένων τα οποία έχει ενώπιον του, περιλαμβανομένων νομικών, και τούτο ισχύει και για τις εισηγήσεις για την αναρμοδιότητα αλλά και για τις εισηγήσεις για τη δέουσα έρευνα, τη μη παροχή λόγων για την απέλαση, την εμπλοκή του Υπουργικού Συμβουλίου, την παράλειψη αναφοράς νόμων και τις συνέπειες όσον αφορά το άρθρο 29, όπως επίσης και το κατά πόσο ελήφθησαν υπ΄όψη όλα τα δεδομένα προς διερεύνηση της υπόθεσης πριν τη λήψη απόφασης αλλά και το θέμα των ισχυρισμών δυσμενούς διάκρισης. Όλα αυτά είναι θέματα που θα κριθούν στην προσφυγή την ίδια και όχι στο στάδιο αυτό, στο οποίο πολύ πολύ σπανίως εκδίδεται διάταγμα στη βάση έκδηλης παρανομίας με αναφορά τη νομολογία μας. Εξ άλλου διότι διάταγμα βασιζόμενο σε έκδηλη παρανομία ουσιαστικά ισοδυναμεί με κατάληξη ότι η προσφυγή πρέπει να επιτύχει. Το Δικαστήριο σαφώς δεν είναι σε θέση να πράξει κάτι τέτοιο στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Ούτε όμως θέμα ανεπανόρθωτης βλάβης μπορεί να θεωρηθεί ότι υφίσταται εδώ. Ο Αιτητής παραπέμπει στα γεγονότα τα οποία κατά την άποψή του θα στοιχειοθετούσαν ανεπανόρθωτη βλάβη με την έννοια ότι, όπως λέει, είναι Ευρωπαίος πολίτης και επηρεάζεται το δικαίωμα ελεύθερης διακίνησης του, ότι θίγονται τα δικαιώματα της ελευθερίας του αλλά και δικαιώματα σε συνάρτηση με την οικογένειά του και την ευρύτερη ζωή στην Κύπρο στην οποία έχει παραμείνει για χρονικό διάστημα και έχει δημιουργήσει δεσμούς. Όλα αυτά είναι συνήθεις επιπτώσεις και όχι εξαιρετικές περιστάσεις που να δείχνουν ανεπανόρθωτη ζημιά και σαφώς δεν θα μπορούσαν, ακόμα και αν το Δικαστήριο είχε φθάσει μέχρι του σημείου να εξετάσει την ανεπανόρθωτη ζημιά, να κρίνει ότι υπάρχει τέτοια στη βάση των όσων έχουν τεθεί ενώπιον του.
Η αίτηση λοιπόν απορρίπτεται.
Δ. Χατζηχαμπής, Δ.
/ΚΧ"Π