|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ANAΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 1356/2011)
2 Απριλίου, 2013
[ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΝΙΚΟΛΑΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ,
Αιτητής,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΟΔΙΚΩΝ ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ,
Καθ΄ων η Αίτηση.
Γκλ. Βαρωσιώτη (κα) για Γεωργιάδη και Μυλωνά, για τον Αιτητή.
Α. Καλησπέρα (κα), για τους Καθ΄ων η Αίτηση.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.: Ο Αιτητής ζητά ακύρωση της απόφασης των Καθ' ων η Αίτηση, με την οποία του επιβλήθηκαν τέλη εγγραφής και κυκλοφορίας για το μεταχειρισμένο αυτοκίνητο με αριθμό εγγραφής KZX 481 που είχε εισαχθεί από την Αγγλία στην Κύπρο.
Τα γεγονότα της υπόθεσης
Στις 8.8.2011, ο Γιαννάκης Γεωργιάδης εισήγαγε στη Δημοκρατία ένα μεταχειρισμένο όχημα Mercedes από το Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο εκτελωνίστηκε την 31.8.2011, αφού καταβλήθηκαν οι νενομισμένοι τελωνειακοί δασμοί και οι φόροι κατανάλωσης.
Ο Αιτητής αγόρασε το όχημα από τον Γιαννάκη Γεωργιάδη και στις 7.9.2011 αποτάθηκε στο Τμήμα Οδικών Μεταφορών για να το εγγράψει. Του ζητήθηκε να καταβληθεί ο φόρος εγγραφής και τα τέλη κυκλοφορίας του οχήματος, με βάση την παράγραφο 1 του Μέρους Ι του Παραρτήματος των περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Νόμων του 1972 μέχρι του 2008, στο εξής «οι Νόμοι». Ο καθορισμός του φόρου εγγραφής και τελών κυκλοφορίας, με βάση την πιο πάνω νομοθεσία, γίνεται στη βάση κλιμακούμενου φορολογικού συντελεστή βασιζόμενου στον κυβισμό της μηχανής. Ο Αιτητής μη έχοντας ουσιαστικά επιλογή, κατέβαλε υπό διαμαρτυρία το ποσό των €2.636 για το φόρο εγγραφής και το ποσό των €185 για τα τέλη κυκλοφορίας για την περίοδο από 7.9.2011-31.12.2011. Στη συνέχεια, υπέβαλε γραπτή διαμαρτυρία και ζήτησε επιστροφή των φόρων. Το Τμήμα Οδικών Μεταφορών με επιστολή του ημερ. 13.9.2011, τον πληροφόρησε ότι σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, δεν έχει περιθώριο διαφορετικού χειρισμού του θέματος και ως εκ τούτου το αίτημα του για επιστροφή του φόρου εγγραφής του οχήματος του δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί.
Ο Αιτητής με ένα ουσιαστικά λόγο ακυρότητας, προβάλλει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση παραβιάζει το Σύνταγμα και τη σχετική ημεδαπή και ευρωπαϊκή νομοθεσία.
Όπως διευκρινίζει ο Αιτητής στην απαντητική του αγόρευση, δεν προσβάλλει την καθ' αυτό επιβολή των επίδικων φορολογιών αλλά ότι οι πρόνοιες του Μέρους 1 του Παραρτήματος των Νόμων, είναι αντίθετες προς το άρθρο 110 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πρώην άρθρο 90 της Συνθήκης Εγκαθίδρυσης της Ευρωπαϊκής Κοινότητας), το οποίο προβλέπει ότι:-
«110. Κανένα κράτος μέλος δεν επιβάλλει άμεσα ή έμμεσα στα προϊόντα άλλων κρατών μελών εσωτερικούς φόρους οποιασδήποτε φύσεως, ανωτέρους από εκείνους που επιβαρύνουν άμεσα ή έμμεσα τα ομοειδή εθνικά προϊόντα.
Κανένα κράτος μέλος δεν επιβάλλει στα προϊόντα των άλλων κρατών μελών εσωτερικούς φόρους, η φύση των οποίων οδηγεί έμμεσα στην προστασία άλλων προϊόντων.»
Οι πιο πάνω πρόνοιες του άρθρου 90 (τώρα 110) εξετάστηκαν από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ). Σύμφωνα με τις αρχές που καθιέρωσε, επιτρέπεται σε ένα κράτος μέλος να επιβάλλει τέλη σε οχήματα που εισάγονται από άλλο κράτος-μέλος, νοουμένου ότι το τέλος δεν αντιβαίνει το άρθρο 90 της Συνθήκης Εγκαθίδρυσης που ίσχυε τότε. Όπως έχει νομολογηθεί από το ΔΕΕ, κατά την επιβολή φορολογίας από τις εθνικές αρχές σε μεταχειρισμένα αυτοκίνητα που μεταφέρονται από ένα κράτος μέλος σε άλλο θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η ηλικία, ο τύπος, η γενική κατάσταση και άλλα χαρακτηριστικά του υπό φορολόγηση αυτοκινήτου, ώστε το ύψος της φορολογίας να μην υπερβαίνει σε καμιά περίπτωση το ποσό του φόρου που βρίσκεται ενσωματωμένο στην εναπομείνασα αξία παρόμοιου αυτοκινήτου που είναι εγγεγραμμένο στο μητρώο του κράτους που επιβάλλει τη φορολογία, θέτοντας με αυτό τον τρόπο σε δυσμενέστερη θέση τα εισαγόμενα μεταχειρισμένα οχήματα σε σχέση με τα ομοειδή εγχώρια μεταχειρισμένα (βλ. Joao Nunes Tadeu, C-345/93, [1995] ECR I-479, Antonio Gomes Valente, C-393/98, [2001] ECR I-1327).
Ο ευπαίδευτος συνήγορος για τον Αιτητή αναφέρεται επίσης στο περιεχόμενο γνωμάτευσης του Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, ημερομηνίας 5.2.2009 στην οποία με αναφορά στη σχετική νομολογία, συμβούλευσε τη διοίκηση ότι οι σχετικοί Νόμοι εισήγαγαν δυσμενή διάκριση ως προς τα μεταχειρισμένα οχήματα που εισάγονται από ένα κράτος μέλος σε άλλο, αφού θέτει ως μόνο κριτήριο για επιβολή του επίδικου φόρου, τον κυβισμό του αυτοκινήτου και χωρίς να προβαίνει σε οποιαδήποτε έκπτωση με βάση την ηλικία, τον τύπο, τη γενική κατάσταση και τα άλλα χαρακτηριστικά του οχήματος. Η δικηγόρος του Αιτητή εισηγείται ότι η πιο πάνω θέση διατηρείται από τη Νομική Υπηρεσία μέχρι σήμερα.
Ο λόγος ακύρωσης ευσταθεί.
Κατά την άποψη μου οι επίδικοι Νόμοι παραβιάζουν το άρθρο 90 της Συνθήκης Εγκαθίδρυσης, με το οποίο η Κυπριακή Δημοκρατία με την ένταξη της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την πλήρη υιοθέτηση της Ευρωπαϊκής Νομοθεσίας ως ημεδαπής, έχει υποχρέωση να προσαρμόζει την εθνική νομοθεσία της με την Κοινοτική. Κατά την κρίση μου οι επίδικες πρόνοιες των Νόμων, με το να θέτουν ως μόνο κριτήριο για επιβολή του επίδικου φόρου, τον κυβισμό του αυτοκινήτου, χωρίς να προβλέπουν για έκπτωση με βάση την ηλικία, τον τύπο, τη γενική κατάσταση και τα άλλα χαρακτηριστικά του οχήματος, εισάγουν δυσμενή διάκριση σε σχέση με τα εισαγόμενα καινούργια οχήματα. Έχω μελετήσει και συμφωνώ με την υφιστάμενη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου επί του θέματος, όπως αυτή εκφράστηκε στις πρωτόδικες αποφάσεις στις υποθέσεις Ασπρομάλλης ν. Δημοκρατίας, Υποθ. αρ. 462/10, ημερ. 8.9.2011, Χρυσάνθου ν. Δημοκρατίας, Υποθ. αρ. 194/10, ημερ. 19.12.2011, Χριστοδούλου ν. Δημοκρατίας, Υποθ. αρ. 368/10, ημερ. 10.2.2012, Κωνσταντίνου ν. Δημοκρατίας, Υποθ. αρ. 1748/09, ημερ. 10.2.2012, Κωνσταντίνου ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 219/11, ημερ. 25.6.2012, Δημοσθένους ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 698/10, ημερ. 29.8.2012 και O. Onisiforou Motors Ltd v. Κυπριακής Δημοκρατίας, Yποθ. αρ. 1254/10, ημερ. 4.10.2012.
Προτού δώσω την τελική μου κατάληξη, θα ήθελα να σχολιάσω την όλη στάση της διοίκησης να υπερασπιστεί την παρούσα προσφυγή, στάση η οποία δεν συνάδει με τις αρχές της χρηστής διοίκησης και τις αρχές της ισότητας. Όπως υποδεικνύεται στην Κωνσταντίνου, ανωτέρω, η διοίκηση στην Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 109/2006 (η οποία αφορούσε την Pavlos Ph. Varellas Trading Co Ltd v. Δημοκρατίας, Υπόθ. Αρ. 334/05, 11.7.2006) ανακάλεσε την προσβαλλόμενη απόφαση, δηλώνοντας ότι αυτό έγινε «μετά από σωρεία ακυρωτικών αποφάσεων που εκδόθηκαν από το Ανώτατο Δικαστήριο σε παρόμοιες υποθέσεις ..» με αποτέλεσμα η Ολομέλεια να ακυρώσει την εκεί προσβαλλόμενη απόφαση, η οποία ήταν όμοια με την παρούσα. Παρά ταύτα, οι Καθ' ων η αίτηση δεν υιοθέτησαν την ίδια στάση και στην παρούσα προσφυγή, με αποτέλεσμα όχι μόνο ο Αιτητής δικαιολογημένα να διερωτάται γιατί τα δύο μέτρα και δύο σταθμά, αλλά και το κράτος να επιβαρύνεται αχρείαστα με τα δικηγορικά έξοδα.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με €1.300 υπέρ του Αιτητή. Η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρώνεται, δυνάμει του Άρθρου 146.4(β) του Συντάγματος.
(Υπ.) Γ. Ερωτοκρίτου, Δ.
/ΕΠσ