|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 1302/2011)
11 Ιανουαρίου 2013
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δικαστής]
Αναφορικά με το αρθρο 146 του Συντάγματος
1. ΣΩΤΟΥ ΣΩΤΗΡΙΟΥ
Αιτητή
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΦΥΛΑΚΩΝ
Καθ΄Ου η Αίτηση.
_________
Ι. Νικολάου, για τον Αιτητή.
Κ. Σταυρινός, Ανώτερος Δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για τον Καθ΄Ου η Αίτηση.
_________________
ΑΠΟΦΑΣΗ
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Ο Αιτητής υπηρετούσε ως Δεσμοφύλακας στις Φυλακές. Την 19.10.2004 ο Διευθυντής του Τμήματος Φυλακών τον όρισε ως Υποδεκανέα για να εκτελεί αυξημένα καθήκοντα. Την 25.7.2011 ο Διευθυντής ανακάλεσε το διορισμό αυτό. Η προσφυγή προσβάλλει την απόφαση της 25.7.2011.
Η Δημοκρατία στην αγόρευσή της εγείρει προδικαστική ένσταση ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δεν συνιστά εκτελεστή διοικητική πράξη παρά μόνο διοικητικό μέτρο εσωτερικής φύσης. Εκρίθη ότι ήταν πρόσφορο να εξετασθεί η προδικαστική ένσταση στα πλαίσια της όλης προσφυγής, σε αυτή δε απευθύνομαι κατά πρώτον. Η Δημοκρατία, σε στήριξη της εισήγησής της, παραπέμπει σε νομολογία που καταδεικνύει ότι η ανάθεση καθηκόντων συνιστά εσωτερικό μέτρο της διοίκησης. Στη Yiallourou v. The Republic (1976) 3 CLR 214 εκρίθη ότι η τοποθέτηση της Αιτήτριας από το Central News Service στο Foreign Press Service του PIO, παρά το ότι εξυπάκουε διαφορετική εργασία και ώρες εργασίας, συνιστούσε απλώς διοικητικό μέτρο εσωτερικής φύσης, ιδιαιτέρως αφού ενέπιπτε στα καθήκοντα του σχεδίου υπηρεσίας της και δεν αλλοίωνε το status της. Η αρχή, όπως την εξέφρασε το Τριανταφυλλίδης, Π., είναι ότι (σ. 221): "An administrative measure of internal nature does not amount to an executory act."
Αναφορά από τη Δημοκρατία γίνεται και στη Ζύγκας ν. Δημοκρατίας (1991) 4 ΑΑΔ 3327, όπως και στην Κόκκαλου ν. Δημοκρατίας (1994) 4 ΑΑΔ 2007, όπου εκρίθη ότι η ανάθεση καθηκόντων άλλης θέσης, ακόμα και με αυξημένες ευθύνες, δεν συνιστά εκτελεστή διοικητική πράξη. Το ίδιο είχε αποφασισθεί στην Costea v. Republic (1983) 3 CLR 115, όπου ελέχθη από τον Πική, Δ. (ως ήτο τότε), ότι αλλαγές στη θέση του υπαλλήλου συνιστούν εκτελεστή διοικητική πράξη μόνο αν επηρεάζουν το status του και ότι (σ. 123):
"The principle emerging, is that judicial control is available to safeguard the status of public officers in the interests of legality. It is administration subject to law, not administration by the Courts. Matters of internal administration are the exclusive province of the administration. Judicial review in that area is regarded as an unjustified interference with matters of pure administration, the province of the executive, not the judiciary."
Στην Κόκκαλου η υπόθεση Τhrasyvoulou v. Land Consolidation Authority (1986) 3 CLR 1422, διεκρίθη εφ΄όσον εκεί υπήρξε διαδικασία συνεντεύξεων προς επιλογή του καταλληλότερου υπαλλήλου σε σημαντική θέση.
Από την άλλη, ο Αιτητής παραπέμπει σε νομολογία που αφορά ακριβώς την ανάθεση καθηκόντων Υποδεκανέα όπου αυτή εκρίθη ως εκτελεστή διοικητική πράξη - Ρουσιάς ν. Δημοκρατίας (1993) 4 ΑΑΔ 101 και Μασούρας ν. Δημοκρατίας, 1743/2009, κ.α., 5.4.2012. Οι υποθέσεις αυτές αφορούσαν προσβολή της απόφασης ανάθεσης καθηκόντων Υποδεκανέα σε δεσμοφύλακα, από άλλους δεσμοφύλακες στους οποίους δεν ανετέθησαν τέτοια καθήκοντα. Η Ρουσιάς εβασίσθη στο ότι υπήρξε διαδικασία σύγκρισης και επιλογής. Ομοίως και η Μασούρας, όπου υπεδείχθη μάλιστα ότι η ανάθεση των καθηκόντων εθεωρήθη ως προαγωγή εφ΄όσον διήλθε μέσα από διαδικασία επιλογής.
Με όλο το σέβας, δεν συμμερίζομαι την προσέγγιση της Ρουσιάς και Μασούρας. Όπως υπεδείχθη στην Costea, το κριτήριο είναι αντικειμενικό και όχι υποκειμενικό, ώστε να μην συναρτάται προς το πώς θεωρείται από τους εμπλεκόμενους το πράγμα, αφορά δε τη διαπίστωση αλλαγής ή όχι του status του υπαλλήλου. Η προκειμένη περίπτωση (που δεν αφορά καν αμφισβήτηση της διαδικασίας επιλογής όπως στις Thrasivoulou, Ρουσιάς και Μασούρας) είναι τέτοια που δεν καταδεικνύεται πως το status του Αιτητή αλλοιώθηκε. Του είχαν ανατεθεί αυξημένα καθήκοντα, έστω με ένα μικρό επίδομα, που, όπως υπεδείχθη στην ίδια τη διαταγή ανάθεσης, «Ο ορισμός ενός Δεσμοφύλακα ως Υποδεκανέα δεν θεωρείται προαγωγή αλλ΄ούτε και ενδιάμεσο στάδιο για προαγωγή», με την περαιτέρω επισήμανση της δυνατότητας του Διευθυντή να τον επαναφέρει στα καθήκοντα του απλού Δεσμοφύλακα αν διαπιστώσει ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα αυξημένα καθήκοντα του Υποδεκανέα. Δεν βλέπω πώς η υπόθεση μπορεί να διαφέρει από τις Yiallourou, Costea, Ζύγκας και Κόκκαλου.
Αν και η κατάληξή μου αυτή δεν καθιστά αναγκαίο να υπεισέλθω στην ουσία, θα το πράξω εφ΄όσον το θέμα της εκτελεστότητας δεν εκρίθη προδικαστικά και η προσφυγή έχει καταλήξει σε πλήρη παρουσίαση. Επί της ουσίας λοιπόν, θεωρώ ότι η απόφαση του Διευθυντή ήταν απόλυτα νόμιμη και δικαιολογημένη στη βάση των γεγονότων που εκτίθενται στην Ένσταση και δεν έχουν αμφισβητηθεί με άλλη μαρτυρία. Τα γεγονότα δείχνουν ότι ευλόγως και ορθώς ο Διευθυντής, λαμβάνοντας υπ΄όψη την όλη συμπεριφορά του Αιτητή αλλά και το πρόβλημα ψυχικής υγείας του που ο ίδιος είχε προβάλει, έκρινε ότι εδικαιολογείτο η επαναφορά του Αιτητή στα καθήκοντα του Δεσμοφύλακα. Η όλη εικόνα που είχε ενώπιον του ο Διευθυντής βοούσε και έδειχνε μόνο προς μια κατεύθυνση, εκείνη που επελέγη από το Διευθυντή.
Η προσφυγή απορρίπτεται με €1000 έξοδα υπέρ της Δημοκρατίας και εναντίον του Αιτητή.
Δ. Χατζηχαμπής, Δ.
/ΚΧ"Π