|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υποθ. Αρ.253 /2010)
19 Δεκεμβρίου, 2012
[ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ/στης]
Αναφορικά με τα άρθρα 28, 29 και 146 του Συντάγματος
1. ΣΙΛΕΙΑ Π. ΠΑΥΛΑΚΗ
2. ΕΛΕΝΑ Π. ΠΑΥΛΑΚΗ
Αιτήτριες,
-και -
ΔΗΜΟΥ ΑΓΙΑΣ ΝΑΠΑΣ
Καθ΄ων η αίτηση.
------------------------
Ιρ.Δρυμιώτη, (κα.), για τις Αιτήτριες.
Αν.Βαλανίδου, (κα.), για τους Καθ΄ων η αίτηση.
-----------------------
ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.: Οι αιτητές με την παρούσα προσφυγή αμφισβητούν τη νομιμότητα της άρνησης και/ή παράλειψης των καθ΄ων η αίτηση να ανακαλέσουν παλαιότερη απαλλοτρίωση και να τους επιστρέψουν ένα μέρος του κτήματος τους.
Οι καθ΄ων η αίτηση με Γνωστοποίηση Απαλλοτρίωσης αρ.139, ημερ. 5 Φεβρουαρίου 1993, και στη συνέχεια με Διάταγμα Απαλλοτρίωσης 1175, ημερ. 16 Ιουλίου 1993, προχώρησαν στην απαλλοτρίωση μέρους του κτήματος των αιτητριών, το οποίο όπως είναι αποδεκτό, ήταν τότε, επ΄ονόματι της μητέρας τους. Ο σκοπός της απαλλοτρίωσης ήταν η δημιουργία και ανάπτυξη των συγκοινωνιών της περιοχής και ειδικότερα η δημιουργία δρόμου στην Αγία Νάπα.
Στις 5 Μαϊου 1994 εκδόθηκε η πολεοδομική άδεια υπ΄αριθμό ΑΜΧ/0330/92, για τη διάνοιξη και κατασκευή δρόμου επί των τεμαχίων που είχαν απαλλοτριωθεί, περιλαμβανομένου και του τεμαχίου των αιτητριών. Υπήρχε στην εν λόγω άδεια συγκεκριμένος όρος αριθμός 510 ο οποίος προνοούσε τα εξής:
«Πριν την έναρξη οποιωνδήποτε κατασκευαστικών εργασιών που αφορούν τη διάνοιξη των δρόμων θα πρέπει για μεν τα ιδιωτικά τεμάχια να εξασφαλιστούν οι συγκαταθέσεις των ιδιοκτητών των επηρεαζόμενων τεμαχίων ή τα επηρεαζόμενα τμήματα των ίδιων τεμαχίων να απαλλοτριωθούν από το Δήμο Αγίας Νάπας για δε τα επηρεαζόμενα τμήματα της κρατικής ή και δασικής γης θα εξασφαλιστεί σχετική έγκριση του Υπουργικού Συμβουλίου».
Ταυτοχρόνως, υπήρχε σημείωση επί της εν λόγω αδείας ότι για να καταστεί δυνατή η έκδοση πολεοδομικής αδείας, για τυχόν προτεινόμενες αναπτύξεις σε τεμάχια τα οποία θα αποκτούσαν προσπέλαση από το οδικό δίκτυο για το οποίο χορηγήθηκε η άδεια, θα πρέπει να υλοποιηθεί ο πιο πάνω όρος και σε περίπτωση απαλλοτρίωσης αυτή να υλοποιηθεί. Υπήρχε περαιτέρω υποχρέωση κατασκευής των δρόμων, μέχρι και των χωματουργικών εργασιών, έτσι ώστε να καθίσταται δυνατή η χρησιμοποίηση του δρόμου από οχήματα σε ικανοποιητικό βαθμό. Οι τότε ιδιοκτήτες συγκατατέθηκαν στην εγγραφή της ακίνητης ιδιοκτησίας στο όνομα της απαλλοτριούσας αρχής.
Στις 15 Φεβρουαρίου 1995 εκδόθηκε πολεοδομική άδεια και στις 11 Αυγούστου 1995 άδεια οικοδομής για την ανέγερση διώροφης κατοικίας επί του τεμαχίου των αιτητριών. Υπήρχε σημείωση, στην εν λόγω πολεοδομική άδεια, ότι οι επηρεασμοί του τεμαχίου που θα προέκυπταν από το οδικό δίκτυο της περιοχής θα ήταν εκείνοι για τους οποίους είχε χορηγηθεί η πολεοδομική άδεια, ημερ. 5 Μαϊου 1994. Ως εκ τούτου είχε γίνει εισήγηση προς τις αιτήτριες, πριν την έκδοση της αδείας, όπως συγκατατεθούν στην παραχώρηση των επηρεαζόμενων τμημάτων του τεμαχίου τους και υπογράψουν σχετικό έντυπο του κτηματολογίου.
Στις 27 Φεβρουαρίου 1998 εκδόθηκε πολεοδομική άδεια για ανέγερση και δεύτερης κατοικίας εντός του τεμαχίου των αιτητριών. Σύμφωνα με τον όρο 500, της εν λόγω αδείας, το τμήμα του τεμαχίου που επηρεαζόταν από το σχέδιο απαλλοτρίωσης για τη διάνοιξη του δρόμου και το προτεινόμενο οδικό δίκτυο, θα παραχωρείτο για εγγραφή ως δημόσιος δρόμος. Ταυτοχρόνως, ο όρος 501 προέβλεπε ότι τα τμήματα που επηρεάζοντο από το σχέδιο για τη δημιουργία χώρων πρασίνου θα παραχωρούντο και θα εγγράφονταν, ως δημόσιοι χώροι πρασίνου, για να δενδροφυτευτούν. Υπήρχε και πάλι σημείωση προς τους καθ΄ων η αίτηση ότι προτού προχωρήσουν στην έκδοσης της ζητούμενης αδείας οικοδομής, θα έπρεπε να ζητήσουν την έγγραφη συγκατάθεση των επηρεαζόμενων ιδιοκτητών για την παραχώρηση των τεμαχίων. Επί τούτου, οι καθ΄ων η αίτηση με σχετική επιστολή τους ημερ. 3 Ιουνίου 1998, πληροφόρησαν τις αιτήτριες ότι ήταν απαραίτητο να συμμορφωθούν με τους πιο πάνω επιβληθέντες όρους 500 και 501 της πολεοδομικής αδείας, έτσι ώστε να προωθηθεί η αίτηση τους για έκδοση αδείας οικοδομής. Αντί τούτου, οι αιτήτριες με επιστολή τους ημερ. 29 Σεπτεμβρίου 1998 είχαν αιτηθεί την τροποποίηση του οδικού δικτύου. Οι καθ΄ων η αίτηση, μετά που έλαβαν τις απόψεις του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως, απέρριψαν το αίτημα, με σχετική επιστολή τους ημερ. 19 Απριλίου1999.
Οι αιτήτριες υπέβαλαν εκ νέου αίτηση για πολεοδομική άδεια στις 29 Δεκεμβρίου 2006 με στόχο την ανέγερση και έτερης κατοικίας στο τεμάχιο τους, η οποία απερρίφθη στις 14 Απριλίου 2009. Ο λόγος άρνησης ήταν «η ανάπτυξη προτείνεται σε τεμάχιο δια μέσου του οποίου δεν έχουν διασφαλιστεί οι απαραίτητες συνθήκες ανάπτυξης της περιοχής στην οποία αυτό βρίσκεται.»
Στη συνέχεια, με επιστολή τους ημερ. 4 Νοεμβρίου 2009, οι αιτήτριες ζήτησαν επιστροφή του απαλλοτριωθέντος μέρους του κτήματος τους. Αφού δεν έλαβαν απάντηση, επανέλαβαν το αίτημα τους με επιστολή ημερ. 12 Ιανουαρίου 2010. Η παρούσα προσφυγή καταχωρήθηκε λόγω της παράλειψης και ή άρνησης των αιτητών, να ανακαλέσουν την απαλλοτρίωση, όπως σημειώθηκε αρχικώς.
Στο πλαίσιο της αγόρευσης τους οι καθ΄ων η αίτηση πρόβαλαν την απουσία εννόμου συμφέροντος, ισχυριζόμενοι ότι, το όποιο συμφέρον υπάρχει, δεν είναι άμεσο και οι αιτήτριες δεν υφίστανται οποιαδήποτε βλάβη ή ζημία. Αντιθέτως, υποστήριξε η ευπαίδευτος συνήγορος των καθ΄ων η αίτηση, οι αιτήτριες επωφελήθηκαν αφού απέκτησαν προσπέλαση στο τεμάχιο τους και εκδόθηκε πολεοδομική άδεια και άδεια οικοδομής ενόψει τούτου. Περαιτέρω εισηγήθηκε ότι οι αιτήτριες στερούνται εννόμου συμφέροντος αφού οι ίδιες έχουν απολέσει το συμφέρον τους με τις πράξεις και παραλείψεις τους.
Με βάση τα γεγονότα της υπόθεσης θεωρώ ότι η προδικαστική ένσταση ευσταθεί. Οι καθ΄ων η αίτηση προχώρησαν στην απαλλοτρίωση μέρους του τεμαχίου των αιτητριών. Εκδόθηκαν προς τούτο δύο πολεοδομικές άδειες και άδειες οικοδομής για ανέγερση ισάριθμων κατοικιών επί του τεμαχίου των αιτητριών. ΄Ηταν όρος σε όλες τις άδειες ότι το τμήμα του τεμαχίου που επηρεαζόταν θα έπρεπε να παραχωρηθεί και να εγγραφεί ως δημόσιος δρόμος. Αυτό τούτο ήταν αποτέλεσμα των ενεργειών των αιτητριών τεθείς ως όρος στη ζητηθείσα και εκδοθείσα, προς όφελος τους, πολεοδομική άδεια. Ως αποτέλεσμα τούτου οι αιτήτριες δεν ήταν ιδιοκτήτριες πλέον της εν λόγω ιδιοκτησίας. Σχετική επί του προκειμένου είναι η υπόθεση Σεργίδου ν. Δήμου Λευκωσίας (1998) 3 Α.Α.Δ. 189.
Το δικαίωμα των αιτητριών έχει επηρεαστεί από τους όρους που επεβλήθησαν στην άδεια οικοδομής και, συνεπώς, ακύρωση της προσβαλλόμενης απόφασης, δεν θα απέληγε σε διαφοροποίηση της κατάστασης, αφού την ιδιότητα του ιδιοκτήτη την είχαν απολέσει από άλλη αιτία. Τους επιβληθέντες όρους στην πολεοδομική άδεια και στην άδεια οικοδομής δεν τις είχαν προσβάλει. Είχε στο μεταξύ επέλθει αλλαγή στην ιδιοκτησία, συνεπώς δεν μπορεί να τίθεται θέμα ύπαρξης εννόμου συμφέροντος των αιτητριών.
Συνακόλουθα, η προδικαστική ένσταση γίνεται αποδεκτή. Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα υπέρ των καθ΄ων η αίτηση και εναντίον των αιτητριών.
Κ. Παμπαλλής,
Δ.