|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ANAΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 5/2011)
8 Μαΐου, 2012
[ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
1. ΝΙΚΟΣ ΒΟΥΡΗΣ,
2. ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ,
3. ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΟΥΤΗΣ,
4. ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΣΙΑΤΤΑΛΟΣ,
5. ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΥΛΩΝΑΣ,
6. ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ,
7. ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ,
8. ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ,
9. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ,
Αιτητές,
ν.
κυπριακησ δημοκρατιασ, μεσω
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,
Καθ΄ων η Αίτηση.
Α. Σ. Αγγελίδης, για τους Αιτητές.
Δ. Καλλίγερος, για τους Καθ΄ων η Αίτηση.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.: Οι Αιτητές ζητούν από το Δικαστήριο δύο θεραπείες:-
Α. Ακύρωση της απόφασης των Καθ' ων η αίτηση η οποία γνωστοποιήθηκε αντίστοιχα στους Αιτητές με πανομοιότυπες επιστολές ημερ. 21.10.2010, 22.10.2010 και 26.10.2010, με τις οποίες τους ενημέρωσαν ότι ως προσωπικό του Τομέα Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων που υπηρετούν τώρα κατ' οικονομία, μετακινούνται στις Τεχνικές Υπηρεσίες των Επαρχιακών Διοικήσεων, με αποτέλεσμα να στερούνται το δικαίωμα να εκτελούν τα καθήκοντα της θέσης που κατέχουν από το διορισμό τους.
Β. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι παράλειψη των Καθ' ων η αίτηση να απαντήσουν και ενεργήσουν ως η επιστολή-διαμαρτυρία των Αιτητών ημερ. 9.12.2010 είναι άκυρη.
Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, οι Αιτητές Γιαννάκης Χριστοφόρου (αρ. 6) και Διονύσης Διονυσίου (αρ. 9), αποσύρθηκαν από την προσφυγή, με αποτέλεσμα η διαδικασία να συνεχίσει για τους υπόλοιπους.
Τα γεγονότα της υπόθεσης
Σύμφωνα με τα στοιχεία του φακέλου, οι Αιτητές υπηρετούν στο Υπουργείο Εσωτερικών και κατέχουν τη θέση Θηροφύλακα (Κλ. Α1) κάτω από το εδάφιο 150, άρθρο 02100 του Κεφ. 16.01 «Υπουργείο Εσωτερικών» του περί Προϋπολογισμού του 2011, Νόμου του 2010 (Ν.58(ΙΙ)/2010). Στο εδάφιο υπάρχει σχετική σημείωση, σύμφωνα με την οποία «οι κάτοχοι των θέσεων ανελίσσονται στη συνέχεια στις Κλίμακες Α1, Α2, Α5 και Α7(ii) πάνω σε προσωπική βάση. Aφού εξαντλήσουν την Κλίμακα Α7(ii) ανελίσσονται στη συνέχεια με ετήσιες προσαυξήσεις της Κλίμακας Α7, μέχρι την κορυφή της κλίμακας Α8(i) πάνω σε προσωπική βάση», ενώ παράλληλα οι θέσεις είναι σημειωμένες με διπλό σταυρό (++) και με την κένωσή τους, καταργούνται.
Στο παρελθόν οι Αιτητές ως Θηροφύλακες, είχαν μεταφερθεί με τον περί Ταμείου Θήρας (Τροποποιητικό) Νόμο του 1995 (Ν. 32(Ι)/95) στο Ταμείο Θήρας (Ημικρατικός Οργανισμός). Εναντίον της απόφασης αυτής, καταχωρήθηκε η προσφυγή 737/95, ημερ. 29.12.96, με την οποία κρίθηκε ότι ο Νόμος 32(Ι)/95 ήταν αντισυνταγματικός. Η απόφαση αυτή μετά από έφεση επικυρώθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο (βλ. Δημοκρατία ν. Αγαθαγγέλου κ.α. (1997) 3 ΑΑΔ 198). Μετά την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, οι Αιτητές επέστρεψαν στη Δημόσια Υπηρεσία, όπου και συνέχισαν να υπηρετούν είτε στο Υπουργείο Εσωτερικών, είτε ως αποσπασμένοι σε άλλες κυβερνητικές υπηρεσίες, χωρίς, όπως ισχυρίζονται, να υπάρχει περιθώριο ανέλιξης παρά τα πολλά χρόνια υπηρεσίας που έχουν.
Κατά το έτος 2002, συστάθηκε στο Υπουργείο Εσωτερικών ο Τομέας Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων, ο οποίος είχε ως στόχο την εφαρμογή του περί Στερεών και Επικίνδυνων Αποβλήτων Νόμου του 2002 (Ν.215(Ι)/2002), στο εξής «ο Νόμος». Ο εν λόγω Τομέας, στελεχώθηκε με αποσπάσεις μονίμων υπαλλήλων από άλλα Τμήματα του Υπουργείου Εσωτερικών, με πρόσληψη έκτακτου προσωπικού, αλλά επίσης με την επαναφορά των 9 προαναφερθέντων Θηροφυλάκων-Αιτητών από τα διάφορα Τμήματα στα οποία υπηρετούσαν, στη Διοίκηση του Υπουργείου Εσωτερικών όπου και ανήκαν οργανικά.
Έκτοτε εργάστηκαν σε καθήκοντα που τους είχαν ανατεθεί, άσχετα με τα καθήκοντα της θέσης τους, υπό την ιδιότητα του Επιθεωρητή με βάση τις πρόνοιες του Νόμου, εφόσον η Υπηρεσία Θήρας του Υπουργείου Εσωτερικών, στην οποία ανήκαν οργανικά προηγουμένως, καταργήθηκε σύμφωνα με τον περί Συμπληρωματικού Προϋπολογισμού Νόμο (αρ.2) του 2001 (Ν.22(ΙΙ)/2001).
Στη συνέχεια έγινε μελέτη των Τεχνικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Εσωτερικών, η οποία εγκρίθηκε από το Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης και Προσωπικού του Υπουργείου Οικονομικών και υλοποιήθηκε με τον περί Συμπληρωματικού Προϋπολογισμού Νόμο (Αρ.3) του 2009 (Ν.52(ΙΙ)/2009). Στη βάση των πιο κάτω, ο Τομέας Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων, εντάχθηκε κάτω από τις Τεχνικές Υπηρεσίες του Υπουργείου Εσωτερικών, των οποίων προΐσταται ο Προϊστάμενος Τεχνικών Υπηρεσιών. Κατά την κρίση του Προϊσταμένου, ορισμένες από τις αρμοδιότητες οι οποίες διεκπεραιώνονταν από τις Επαρχιακές Διοικήσεις του Υπουργείου Εσωτερικών, έπρεπε να αποκεντρωθούν ή συγχωνευτούν με τις Επαρχιακές Διοικήσεις (Κλάδους Τεχνικών Υπηρεσιών), για σκοπούς καθαρά υπηρεσιακούς και οικονομίας πόρων. Συνεπώς, θα έπρεπε για το σκοπό αυτό, να μετακινηθούν τόσο οι Επιθεωρητές (Θηροφύλακες), όσο και το Τεχνικό, αλλά και Γραμματειακό Προσωπικό που απασχολείτο με τα θέματα αυτά, προς τις Επαρχιακές Διοικήσεις.
Ως αποτέλεσμα των πιο πάνω αποφάσεων, ο Προϊστάμενος των Τεχνικών Υπηρεσιών με επιστολές του ημερομηνίας Οκτωβρίου 2010 προς τους Αιτητές και άλλους ενδιαφερόμενους, τους ενημέρωσε ότι από το Νοέμβριο 2010, μετακινούνται προς τις διάφορες Επαρχιακές Διοικήσεις, ενώ θα εξακολουθούσαν να ασκούν τα ίδια καθήκοντα με αυτά που απασχολούνταν προηγουμένως και μόνο γεωγραφικά θα μετακινούνταν και πάλιν σε τεχνικές υπηρεσίες εντός της ιδίας Επαρχίας.
Οι Αιτητές προσβάλλουν την πιο πάνω απόφαση για μετακίνησή τους για πολλοστή φορά, θεωρώντας ότι τυγχάνουν εκμετάλλευσης, αφού από το διορισμό τους ουδέποτε είχαν σταθερή φύση εργασίας με προσδιορισμένες προοπτικές ανέλιξης.
Οι Αιτητές προβάλλουν 5 λόγους ακύρωσης προς ακύρωση της προσβαλλόμενης απόφασης:- (1) ότι αυτή είναι αναιτιολόγητη και αντίθεση προς το άρθρο 60(3) του περί Γενικών Αρχών Διοικητικού Δικαίου Νόμου 1999 (Ν.158(Ι)/99), (2) ότι παραβιάζει την αρχή της ισότητας και το άρθρο 38 του Νόμου 158(Ι)/99, (3) ότι περιφρονεί τη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου και το άρθρο 60(3) του Νόμου 158(1)/99, (4) ότι παραβιάζει το δικαίωμα της προηγούμενης ακρόασης και (5) ότι πρόκειται για ανύπαρκτη απόφαση.
Οι προδικαστικές ενστάσεις
Ο συνήγορος των Καθ' ων η αίτηση προβάλλει δύο προδικαστικές ενστάσεις, αφενός ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δεν είναι εκτελεστή διοικητική πράξη, αλλά εσωτερικό μέτρο της διοίκησης και αφετέρου ότι η προσβαλλόμενη επιστολή είναι διευκρινιστική επιστολή.
Η πρώτη προδικαστική ένσταση, κατά την κρίση μου ευσταθεί. Σύμφωνα με τη νομολογία, οι μετακινήσεις υπαλλήλων στο δημόσιο τομέα, θεωρούνται εσωτερικά διοικητικά μέτρα και δεν προσδίδουν εκτελεστό χαρακτήρα στην πράξη (βλ. μεταξύ άλλων, Yiallourou v. Republic (1976) 3 CLR 214, Δημοκρατία ν. Κυριάκου (1986) 3 ΑΑΔ 1690, Χ΄΄Βασιλείου ν. Αρχής Λιμένων Κύπρου (2008) 3 ΑΑΔ 219 και Συμεών ν. Δημοκρατίας κ.α., Υπόθ. Αρ. 2344/06, ημερ. 2.6.2009). Όπως αναφέρθηκε στην Costea v. Republic (1983) 3 CLR 115, μια πράξη μετακίνησης δεν καθίσταται εκτελεστή μόνο ως αποτέλεσμα του ότι ο υπάλληλος αισθάνεται ότι αδικείται (βλ. επίσης Ζύγκας ν. Δημοκρατίας κ.α. (1991) 4(Δ) ΑΑΔ 3327 και Πουλλή ν. Υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού, Υπόθ. Αρ. 1439/09, ημερ. 7.9.2011). Στην προκειμένη περίπτωση οι Αιτητές ως Θηροφύλακες στο παρελθόν εντάχθηκαν με Νόμο, ο οποίος κρίθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο αντισυνταγματικός, στην υπηρεσία του «Ταμείου Θήρας» η οποία αργότερα καταργήθηκε. Έτσι ως δημόσιοι υπάλληλοι, στο πλαίσιο εσωτερικών μετακινήσεων, αδιαμαρτύρητα και για πολλά χρόνια είχαν ενταχθεί και υπηρετούσαν ως προσωπικό στον Τομέα Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων. Με την προσβαλλόμενη απόφαση πλέον, ο Τομέας τους εντάχθηκε στις Τεχνικές Υπηρεσίες των Επαρχιακών Διοικήσεων. Κατά την άποψή μου, η απόφαση αυτή δεν συνιστά εκτελεστή διοικητική πράξη, αφού δεν παράγει οποιαδήποτε έννομα αποτελέσματα για τους Αιτητές. Με αυτή δεν δημιουργούνται ούτε νέες υποχρεώσεις, ούτε και καταργούνται δικαιώματά τους (βλ. Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας 1929-1959, σελ. 238 και 340). Η προσβαλλόμενη απόφαση, κατά την άποψή μου, είναι ένα εσωτερικό μέτρο, το οποίο λήφθηκε από τη διοίκηση στο πλαίσιο αποφάσεων για εξοικονόμηση πόρων και για καλύτερη λειτουργία των υπηρεσιών της, με την αξιοποίηση του υπάρχοντος προσωπικού. Το ζήτημα της μετακίνησης των Αιτητών σε άλλη υπηρεσία του ίδιου Υπουργείου, καθώς και η αναδιάρθρωση και η δομή των κλιμάκων και των θέσεών τους, είναι θέμα που αφορά αποκλειστικά τη διοίκηση και όχι το Δικαστήριο το οποίο σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μπορεί να επέμβει, εκτός αν διαπιστωθεί παρανομία ή υπέρβαση των ακραίων ορίων της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου. Η ανάγκη για δημιουργία προοπτικών ανέλιξης όπως ισχυρίζονται οι Αιτητές, είναι και πάλι θέμα που δεν μπορεί να ελεγχθεί από το Δικαστήριο, αφού αφορά τις σχέσεις μεταξύ των υπαλλήλων και των αρμόδιων διοικητικών υπηρεσιών.
Η προσφυγή κρίνεται μη παραδεχτή και απορρίπτεται, με €1.300 έξοδα, υπέρ των Καθ' ων η αίτηση.
(Υπ.) Γ. Ερωτοκρίτου, Δ.
/ΕΠσ