|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπóθεση Αρ. 1124/2009)
29 Μαρτίου, 2012
[ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΧΑΡΟΥΛΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ,
Αιτήτρια,
ν.
ΔΗΜΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ
Καθ'ων η αίτηση.
Α.Σ. Αγγελίδης, για την Αιτήτρια.
Ε. Μιχαήλ (κα) για Α. Νεοκλέους & Σία ΔΕΠΕ, για τους Καθ'ων η αίτηση.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ.: Με την παρούσα προσφυγή της η αιτήτρια επιδιώκει την ακύρωση της απόφασης των καθ'ων η αίτηση, με την οποία προήχθησαν στη θέση Γραμματειακού Λειτουργού στο Δήμο Λεμεσού τα τρία ενδιαφερόμενα μέρη, αντί της ιδίας.
Η επίδικη απόφαση λήφθηκε στη συνεδρία των καθ'ων η αίτηση, που έλαβε χώρα στις 25/6/2009. Το σχετικό απόσπασμα από τα πρακτικά της εν λόγω συνεδρίας έχει ως εξής:
"Το Συμβούλιο αφού έλαβε υπόψη το περιεχόμενο των προσωπικών φακέλων, με ιδιαίτερη έμφαση στα τρία τελευταία χρόνια, τις υπηρεσιακές εκθέσεις και τη σύσταση του Δημοτικού Γραμματέα και με βάση τα θεσμοθετημένα κριτήρια, αξία, προσόντα, αρχαιότητα, ομόφωνα αποφάσισε την προαγωγή των κ.κ. Σκεύης Αντωνιάδου, Γιώργου Συμεού και Δήμητρας Χριστοφόρου, οι οποίοι υπερέχουν σε αξία των ανθυποψηφίων τους, από την 1η Ιουλίου 2009.
Στη λήψη της πιο πάνω απόφασης έλαβε επίσης υπόψη ότι η κα Χαρούλα Θρασυβούλου κατέχει προσόντα σχετικά με τα καθήκοντα της θέσης της, όμως οι προαχθέντες υπερέχουν σημαντικά σε αξία. Έλαβε υπόψη επίσης τη διαφορά σε αρχαιότητα της κας Πέρσιας Λάμπρου, όμως και πάλι οι προαχθέντες υπερτερούν σημαντικά σε αξία."
Ως αναφέρεται και στο πιο πάνω απόσπασμα, τα ενδιαφερόμενα μέρη είχαν με το μέρος τους και τη σύσταση της Δημοτικού Γραμματέα, σύμφωνα με την οποία αυτά, με βάση την αξιολόγηση των τελευταίων χρόνων (2006, 2007 και 2008) υπερτερούσαν της αιτήτριας «σημαντικά σε αξία».
Η αιτήτρια προβάλλει αριθμό λόγων για ακύρωση της επίδικης απόφασης, μεταξύ των οποίων και ότι η σύσταση της Δημοτικού Γραμματέα πάσχει. Συγκεκριμένα η αιτήτρια ισχυρίζεται ότι οι υπηρεσιακές εκθέσεις των τελευταίων τριών χρόνων, επί των οποίων η Δημοτική Γραμματέας βάσισε τη σύσταση της, ήταν παράνομες. Και ήταν παράνομες «γιατί δεν της δόθηκαν ποτέ αυτές οι ετήσιες εκθέσεις, ώστε να υποβάλει ένσταση, όπως εδικαιούτο». Και οι τρεις αυτές εκθέσεις για ένα έκαστο έτος έγιναν ταυτόχρονα λίγο πριν τις προαγωγές (αντί διαδοχικά κατ' έτος), γι' αυτό και δεν της δόθηκαν. Οι καθ'ων η αίτηση ενήργησαν, σύμφωνα με την αιτήτρια, «αντικανονικά» και η συγκεκριμένη συμπεριφορά τους συνιστούσε «σαφή παραβίαση της φυσικής δικαιοσύνης». «Αντί ανοικτής γνωστοποίησης» της αξιολόγησης, έγινε μείωση «εν κρυπτώ», ισχυρίζεται η αιτήτρια, «χωρίς να ακουστεί και ή να έχει δικαίωμα ένστασης επί του περιεχομένου της εν λόγω εκθέσεως».
Οι καθ'ων η αίτηση δέχονται ότι και οι τρεις επίμαχες εμπιστευτικές εκθέσεις συντάχθηκαν όχι διαδοχικά κατ' έτος, αλλά «ταυτόχρονα και/ή ενιαία» και συγκεκριμένα ότι συντάχθηκαν στις 27/4/2009 και οι τρεις, δύο δηλαδή μήνες πριν τη λήψη της επίδικης απόφασης. Επικαλούνται όμως την ύπαρξη πραγματικής και/ή αντικειμενικής αδυναμίας, η οποία κατέστησε την παράβαση τυπική μη επηρεάζουσα την εγκυρότητα/νομιμότητα της επίδικης απόφασης. Ισχυρίζονται συγκεκριμένα ότι,
"1. Το σύστημα αξιολόγησης που εφαρμόζει ο Δήμος στηρίζεται στο σύστημα αξιολόγησης που εφαρμόζει η Κυπριακή Δημοκρατία.
2. Στο σύστημα αυτό εντοπίστηκαν ελλείψεις κατά την εφαρμογή του και η Κυπριακή Δημοκρατία μελετούσε και μελετά αλλαγή στο σύστημα αξιολόγησης.
3. Η Κυπριακή Δημοκρατία είχε αποστείλει στον Καθ'ου η Αίτηση νέα πρότυπα αξιολόγησης τα οποία κατά τον ουσιώδη χρόνο ευρίσκοντο υπό μελέτη για να αξιολογηθούν σχετικά.
4. Πέραν των προτύπων της Κυπριακής Δημοκρατίας ο Δήμος έλαβε και πρότυπα από το ΣΑΛΑ για να τα αξιολογήσει σχετικώς.
5. Όμως ενόψει του ότι επρόκειτο να γίνουν οι επίδικες προαγωγές και επειδή το νέο σύστημα αξιολόγησης δεν είχε ολοκληρωθεί, ο Δήμος προέβη σε ενιαία αξιολόγηση των υπαλλήλων.
6. Να σημειωθεί ότι το νέο σύστημα αξιολόγησης ευρίσκεται σήμερα υπό μελέτη."
Η διαδικασία ετοιμασίας υπηρεσιακών εκθέσεων εισάχθηκε με τους περί Δημοτικής Υπηρεσίας Κανονισμούς του Δήμου Λευκωσίας 2000 (Κ.Δ.Π. 71/2000), οι οποίοι υιοθετήθηκαν από τους περί Δημοτικής Υπηρεσίας Κανονισμούς του Δήμου Λεμεσού (Κ.Δ.Π. 370/2000).
Σύμφωνα με το άρθρο 27 των περί Δημοτικής Υπηρεσίας Κανονισμών του Δήμου Λευκωσίας 2000 (Κ.Δ.Π. 71/2000), για κάθε υπάλληλο ετοιμάζονται υπηρεσιακές εκθέσεις, όπου είναι δυνατό, το πρώτο τρίμηνο κάθε χρόνου. Οι εν λόγω εκθέσεις, αφού συνταχθούν, υποβάλλονται στο Δήμαρχο και παράλληλα κοινοποιούνται στους υπαλλήλους που τους αφορούν. Για την ετοιμασία των υπηρεσιακών εκθέσεων εφαρμόζονται οι περί Δημοσίων Υπαλλήλων (Αξιολογήσεις) Κανονισμοί του 1990 (Κ.Δ.Π. 386/1990).
Όπως προκύπτει από τη σχετική νομολογία, οι υπηρεσιακές εκθέσεις αποτελούν έναν από τους ουσιώδεις παράγοντες που λαμβάνονται υπόψη κατά τη διαδικασία προαγωγής ενός υπαλλήλου και η μη σύνταξη τους αποτελεί παραβίαση ουσιώδους τύπου. Ενδεικτικό της αναγκαιότητας σύνταξης τέτοιων εκθέσεων συνιστά το πιο κάτω απόσπασμα από την υπόθεση Alvanis v. Cyprus Telecommunications Authority (1985) 3 C.L.R. 2695:
"It is settled that formalities prescribed by the law must be observed as a condition for the validity of an administrative act. Unless the formality ignored is of an inessential character and, as such, inconsequential for the decision taken, breach of a formality laid down by law taints the decision with invalidity. A similar result must follow where action is taken outside the framework of a regulatory decision of the rule-making body. The preparation and content of confidential reports was an essential formality for the promotion of personnel of the Authority."
Στην υπόθεση Αλίκη Λιμνάτου ν. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 4057 η πλειοψηφία της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου με αναφορά στο σύγγραμμα Στ. Ι. Δεληκωστόπουλου «Η Παράβασις Ουσιώδους Τύπου ως Λόγος Ακυρώσεως των Διοικητικών Πράξεων», στο οποίο η ύπαρξη εξαιρετικών περιστάσεων εξομοιώνεται με κατάσταση ανωτέρας βίας, κατέληξε ότι οι επιπτώσεις στο κύρος διοικητικών αποφάσεων είναι δυνατό να αναιρεθούν λόγω εξαιρετικών περιστάσεων που οδήγησαν στη μη τήρηση ουσιώδους τύπου. Στην υπόθεση Ι. Σκορδής κ.ά. ν. Ε.Δ.Υ. (1994) 4(Γ) Α.Α.Δ. 1766 ο αδελφός Δικαστής Κωνσταντινίδης με αναφορά στις υποθέσεις Λιμνάτου (πιο πάνω) και Κύρος Δημοσθένους ν. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 3160, σκιαγράφησε το πλαίσιο μέσα στο οποίο εξετάζεται το θέμα ως εξής:
"Στις υποθέσεις Αλίκη Λιμνάτου και Κύρος Δημοσθένους έγινε δεκτό ότι οι επιπτώσεις στο κύρος διοικητικών αποφάσεων είναι δυνατό να αναιρεθούν εφόσον η μη τήρηση ουσιώδους τύπου οφείλεται σε "πραγματική αδυναμία". Όμως αποτελεί προϋπόθεση για την εφαρμογή της αρχής των πιο πάνω υποθέσεων η διαπίστωση από τη διοίκηση της μη τήρησης ουσιώδους τύπου και η απόδοσή της μη τήρησης σε πραγματική αδυναμία προσδιορισμένη από την ίδια. Είναι πάνω στη βάση αυτού του υπόβαθρου που το Δικαστήριο ελέγχει τη νομιμότητα του διοικητικού χειρισμού που επιλέγεται κατά παραγνώριση της παράβασης του τύπου."
Στην παρούσα υπόθεση είναι αλήθεια ότι οι υπηρεσιακές εκθέσεις που αφορούσαν στην αιτήτρια, οι οποίες υπενθυμίζω, ετοιμάστηκαν την ίδια μέρα και συγκεκριμένα δύο μήνες περίπου πριν τη λήψη της επίδικης απόφασης, κοινοποιήθηκαν στην αιτήτρια, η οποία υπέβαλε ένσταση την ίδια μέρα κατά την οποία λήφθηκε η επίδικη απόφαση, με αποτέλεσμα η ένσταση της να μην είχε τύχει εξέτασης πριν τις προαγωγές.
Η επίδικη απόφαση λήφθηκε με βάση, μεταξύ άλλων, και τις υπηρεσιακές εκθέσεις, χωρίς όμως να απασχολήσει τους καθ'ων η αίτηση η μη τήρηση ουσιώδους τύπου και συγκεκριμένα η απόκλιση από τη διαδικασία που προβλέπουν οι σχετικοί Κανονισμοί αναφορικά με την ετοιμασία ετήσιων υπηρεσιακών εκθέσεων για κάθε υπάλληλο και χωρίς η διοίκηση να έχει αποδώσει τη συγκεκριμένη απόκλιση σε πραγματική αδυναμία την οποία η ίδια να έχει προσδιορίσει. Τα όσα έχουν επικαλεσθεί οι ευπαίδευτοι συνήγοροι των καθ'ων η αίτηση, δεν μπορούν να ληφθούν υπόψη. (Βλ. Κλεάνθους ν. Δημοκρατίας (2003) 3 Α.Α.Δ. 256, Κοινότης Λυσού κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1998) 3 Α.Α.Δ. 537 και Θεοφάνους ν. Κεντρικής Τράπεζας (2002) 3 Α.Α.Δ. 384). Είναι λοιπόν η διαπίστωση μου ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση η μη ετοιμασία των εκθέσεων δεν οφείλεται σε αντικειμενική αδυναμία και συνεπώς έχει σημειωθεί παραβίαση νομοθετικών διατάξεων οι οποίες έχουν άμεση σχέση με τη διαδικασία προαγωγής. Χρήσιμη αναφορά για τις συνέπειες της απουσίας εκθέσεων μπορεί να γίνει στην υπόθεση Ιωαννίδου ν. Δημοκρατίας (1997) 3 Α.Α.Δ. 171, στην οποία λέχθηκαν από την Ολομέλεια τα πιο κάτω, τα οποία ενόψει της εφαρμογής των προνοιών της Κ.Δ.Π. 386/1990, οι οποίες ρυθμίζουν τα της ετοιμασίας των εκθέσεων των Δημοσίων Υπαλλήλων, στην ετοιμασία των εκθέσεων και των Δημοτικών Υπαλλήλων, τυγχάνουν πλήρους εφαρμογής και στην παρούσα περίπτωση:
"Κρίνουμε πως η εισήγηση του δικηγόρου της αιτήτριας είναι ορθή. Το άρθρο 35 του περί Δημοσίας Υπηρεσίας Νόμου έχει ήδη αναφερθεί. Το άρθρο 50 προβλέπει ρητά πως για όλους τους υπαλλήλους ετοιμάζονται και υποβάλλονται στην Επιτροπή ετήσιες Υπηρεσιακές Εκθέσεις κατά τον καθορισμένο τρόπο και χρόνο. Ο δικηγόρος της Δημοκρατίας και της κ. Πετρίδου έκαμαν αναφορά στη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου για να υποστηρίξουν τη θέση πως η ανυπαρξία των Υπηρεσιακών Εκθέσεων δεν μπορεί να θυματοποιήσει ενδιαφερόμενο πρόσωπο, που είναι αμέτοχο στη διαδικασία καταρτισμού τους. Η αρχή όμως της νομολογίας όχι μόνο δεν υποστηρίζει τη θέση τους, αλλά οδηγεί στην αντίθετη άποψη. Στην απόφαση Ιωάννη Χριστοδουλίδη ν. ΕΔΥ ΑΕ 1702, που εκδόθηκε στις 31.3.95, αναφέρεται πως ο μη καταρτισμός εμπιστευτικών εκθέσεων, για τα έτη 1986 και 1987, οφειλόταν στην κατάσταση που υπαγόρευε την αναβολή των διαδικασιών για πλήρωση των θέσεων, και επομένως η αντικειμενική αδυναμία καταρτισμού εμπιστευτικών εκθέσεων τα δύο αυτά χρόνια καθιστούσε την απουσία τους συγχωρητή (και γίνεται επίσης αναφορά στην υπόθεση Αλίκη Λιμνάτου και άλλοι ν. Δημοκρατίας, ΑΕ 1014, 28.11.90)
Στην υπόθεση που εξετάζουμε δεν υπήρξε αντικειμενική αδυναμία καταρτισμού των εμπιστευτικών εκθέσεων, απλώς δηλώθηκε πως αυτές δεν είχαν διαβιβαστεί στην Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας. Ο καταρτισμός των εμπιστευτικών εκθέσεων και η διαβίβαση τους στην ΕΔΥ είναι υποχρεωτική βάσει των διατάξεων του Νόμου, που αναφέρουμε πιο πάνω.
Ενιστάμεθα επίσης και στην αναφορά του Γενικού Εισαγγελέα ενώπιον της Επιτροπής, ότι γνώριζε πως η απόδοση των υποψηφίων για τα έτη 1992 και 1993, για τα οποία δεν είχαν διαβιβαστεί οι Υπηρεσιακές Εκθέσεις, ήταν η ίδια με τα προηγούμενα έτη. Εάν τέτοια τακτική γινόταν αποδεκτή, τότε θα καταστρατηγούνται οι ρητές πρόνοιες του Νόμου για τον καταρτισμό των Υπηρεσιακών Εκθέσεων, και θα υποκαθίστανται με δηλώσεις του προϊσταμένου του τμήματος για την απόδοση των υποψηφίων. Οφείλουμε επίσης να υποδείξουμε πως σύμφωνα με τις πρόνοιες του Κανονισμού 10 της ΚΔΠ 110/93, οι υπηρεσιακές εκθέσεις διαβιβάζονται στο δημόσιο λειτουργό που τον αφορούν, για να προβεί, αν επιθυμεί σε παραστάσεις, ενώ, η παράγρ. 6 του άρθρου 50 προβλέπει πως μετά από κάθε προαγωγή ο δικηγόρος κάθε υπαλλήλου, που έχει έννομο συμφέρον να την προσβάλει, μπορεί να τις επιθεωρήσει.
Κρίνουμε επομένως πως κατά τη διαδικασία προαγωγής υπήρξε καθαρή παράβαση των νομοθετικών διατάξεων, στις οποίες αναφερόμαστε στην απόφαση μας, και που έχουν άμεση σχέση με τη διαδικασία προαγωγής. Η επίδικη απόφαση ακυρώνεται με £200 έξοδα υπέρ της αιτήτριας."
Για όλους τους πιο πάνω λόγους, η προσφυγή επιτυγχάνει, με έξοδα όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο, εκτός αν συμφωνηθούν μεταξύ των διαδίκων, πλέον Φ.Π.Α. Η επίδικη απόφαση ακυρώνεται.
Α. ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ,
Δ.
/ΔΓ