|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 1371/2010)
23 Δεκεμβρίου 2011
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δικαστής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤO ΑΡΘΡO 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ODESSA HOTELS LTD
Αιτήτρια,
ν.
ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΑΠΟΧΕΤΕΥΣΕΩΝ ΠΑΡΑΛΙΜΝΙΟΥ
Καθ΄Ου η Αίτηση.
_________
Στ. Μαξιούτη για Τ. Παπαδόπουλος και Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε., για την Αιτήτρια.
Ρ. Ιάσωνος για Chrysses Demetriades & Co LLC, για το Καθ΄ου η Αίτηση.
_________________
ΑΠΟΦΑΣΗ
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Το Συμβούλιο Αποχετεύσεων Παραλιμνίου, αποφασίζοντας όπως για το 2009 ισχύουν τα ίδια τέλη όπως το 2008, δημοσίευσε σχετική γνωστοποίηση στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας την 11.12.2009. Τα τέλη, ανεφέρετο στη δημοσίευση, οφείλοντο να καταβληθούν μέχρι 30.9.2010 στα γραφεία του Συμβουλίου ή σε αναφερόμενες τράπεζες ή μέσω διαδικτύου. Η ίδια γνωστοποίηση δημοσιεύθηκε και σε τρεις καθημερινές εφημερίδες. Την 30.9.2010, και εφ΄όσον η Αιτήτρια δεν κατέβαλε τα οφειλόμενα τέλη, της εστάλη κατάσταση λογαριασμού υπό μορφή τιμολογίου προς πληρωμή. Κατόπιν τούτου η Αιτήτρια κατεχώρησε την προσφυγή κατά της ούτω αποσταλείσας κατάστασης λογαριασμού.
Το Συμβούλιο ήγειρε προδικαστικές ενστάσεις ότι η προσφυγή προσβάλλει μη εκτελεστή διοικητική πράξη και ότι είναι εκπρόθεσμη αφού δεν προσβάλλει τη γνωστοποίηση αλλά την ειδοποίηση οφειλής. Οι προδικαστικές ενστάσεις, που είναι συναφείς, εξετάζονται τώρα προδικαστικώς στη βάση των αγορεύσεων που με οδηγίες του Δικαστηρίου κατεχωρήθησαν προς τούτο.
Η ουσία των εισηγήσεων του Συμβουλίου είναι ότι εκτελεστή διοικητική πράξη είναι όχι η προσβαλλόμενη ειδοποίηση οφειλής αλλά η γνωστοποίηση, η οποία ουδέποτε προσεβλήθη, με περαιτέρω αποτέλεσμα η προσφυγή να είναι και εκπρόθεσμη ως προς τη μόνη δυνάμενη να προσβληθεί πράξη. Παραπέμπει προς τούτο σε νομολογία, και δη τις αποφάσεις Kanika Hotels Ltd v.Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λεμεσού-Αμαθούντας (1996) 3 Α.Α.Δ. 169, L´Union Nationale (Tourism & Sea Resorts) Ltd κ.α. ν. Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λεμεσού (1998) 3 Α.Α.Δ. 513 και Golden Coast Ltd v. Συμβουλίου Αποχετεύσεων Παραλιμνίου, Υπ. Αρ. 393/98. 23.5.2000.
Η Αιτήτρια, τονίζοντας ότι δεν προσβάλλεται η γνωστοποίηση αλλά η ειδοποίηση οφειλής και μέσω αυτής ο τρόπος υπολογισμού του ύψους των τελών, εισηγείται ότι η ως άνω νομολογία διακρίνεται καθ΄όσον αφορούσε την προσβολή της γνωστοποίησης, η οποία δεν προσβάλλεται εδώ αφού προσβάλλεται μόνο η ορθότητα υπολογισμού των τελών. Παρατηρεί μάλιστα ότι, αν η πράξη αυτή δεν είναι προσβλητέα, η Αιτήτρια δεν θα είχε τρόπο να αμφισβητήσει την ορθότητα του υπολογισμού ο οποίος δημιουργεί υποχρέωση για αυτήν. Ακριβώς δε ως εκ της προδικαστικής ένστασης, η Αιτήτρια υπέβαλε και αίτηση τροποποίησης της προσφυγής, η οποία και ενεκρίθη, ώστε να προσδιορίζεται το λανθασμένο του υπολογισμού των τελών.
Θεωρώ ότι με την τροποποίηση της προσφυγής τα πράγματα έχουν γίνει καθαρά. Σαφώς η νομολογία θεωρεί τη γνωστοποίηση ως εκτελεστή διοικητική πράξη αφού αυτή είναι που προσδιορίζει την έκταση της υποχρέωσης με αναφορά στην κατηγορία της ακίνητης περιουσίας και το καθοριζόμενο επί της χιλίοις της καταχωρημένης εκτιμημένης αξίας της τέλος. Κατά τα λοιπά, τα πράγματα αφορούν απλό υπολογισμό στη βάση των δύο αυτών δεδομένων, δηλαδή της κατηγορίας του ακινήτου και της εκτιμημένης αξίας του. Είναι μάλιστα σημαντικό προς τούτο ότι στην ίδια τη γνωστοποίηση αναφέρεται ότι το τέλος, εφ΄όσον είναι θέμα λογιστικού υπολογισμού, είναι πληρωτέο στα γραφεία του Συμβουλίου ή μέσω τραπέζης ή και μέσω του διαδικτύου, χωρίς να αναμένεται περαιτέρω ενέργεια εκ μέρους του Συμβουλίου. Αυτό δείχνει ότι η υποχρέωση δημιουργείται από την ίδια τη γνωστοποίηση, ώστε η κατάσταση λογαριασμού να μην είναι εκτελεστή διοικητική πράξη αν απλώς αφορά στα ήδη προκύπτοντα και ακόμα οφειλόμενα τέλη. Εκείνο όμως που η Αιτήτρια αμφισβητεί, και τούτο είναι σαφές μέσα από την τροποποίηση, είναι το ότι τα τέλη καθορίσθησαν όχι με αναφορά στην καταχωρημένη εκτιμημένη αξία των ακινήτων ως χωράφια με τέλος 1.75‰ αλλά στο ότι πρόκειται για ξενοδοχείο με τέλος 6‰ και 8‰ επί μίας πολύ μεγαλύτερης αξίας αντί της καταχωρημένης. Τούτο δείχνει ότι η Αιτήτρια αμφισβητεί την ίδια την κατάταξη των ακινήτων της στην κατηγορία που κατετάγησαν και το επακόλουθο ανάλογο τέλος αλλά και την αξία τους - την καταχωρημένη ή άλλη - ως βάση υπολογισμού. Αυτά διέρχονται μέσα από διοικητική κρίση ως προς τη φύση του ακινήτου και την αξία του για σκοπούς υπολογισμού των τελών με αναφορά στην ερμηνεία και εφαρμογή των προνοιών της γνωστοποίησης, ώστε να μην πρόκειται για απλό λογιστικό υπολογισμό.
Καταλήγω λοιπόν ότι η προσβαλλόμενη απόφαση συνιστά εκτελεστή διοικητική πράξη και οι προδικαστικές ενστάσεις απορρίπτονται.
Δ. Χατζηχαμπής, Δ.
/ΚΧ"Π