ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

                                                          (Υποθ. Αρ.1608 /2008)

 

18 Οκτωβρίου, 2011

 

[ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ/στης]

 

Αναφορικά με το ΄Αρθρο 146 του Συντάγματος

 

WINDPOWER LTD

                                                            Αιτητές,

-και -

ΡΥΘΜΙΣΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΥΠΡΟΥ

 

                                                          Καθ΄ων η αίτηση.

------------------------

Φ.Σωφρονίου, για τους Αιτητές.

Ν.Κλεάνθους, (κα.), για κ.Χρ.Τριανταφυλλίδη, για τους καθ΄ων η αίτηση.

Ρ.Πασιουρτίδου (κα.) για Α.Τριανταφυλλίδη, για το ενδιαφερόμενο μέρος.

-----------------------

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.:  Με την παρούσα προσφυγή προσβάλλεται η απόφαση της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας Κύπρου, (Ρ.Α.Ε.Κ.) με την οποία είχε τροποποιηθεί η άδεια λειτουργίας και παραγωγής σταθμού ηλεκτρικής ενέργειας αιολικού πάρκου στην εταιρεία D.K. Wind Supply Ltd («το ενδιαφερόμενο μέρος»). 

 

Στις 27 Ιουλίου 2006 η Ρ.Α.Ε.Κ., ως αρμοδία αρχή για χορήγηση αδείας σε οποιονδήποτε παράγοντα αγοράς ηλεκτρισμού, με βάση τις διατάξεις του περί Ρύθμισης της Αγοράς Ηλεκτρισμού Νόμου του 2003, (Ν.122(Ι)/2003), αποδεχόμενη αίτηση τoυ ενδιαφερομένου μέρους χορήγησε άδεια κατασκευής σταθμού παραγωγής ηλεκτρισμού (αιολικό πάρκο) στην τοποθεσία «Ορείτες» των επαρχιών Λεμεσού και Πάφου στα τεμάχια γης με αριθμούς Φ.Σχ/52/19, 52/26, 52/27, 52/34, 52/35, 52/36, 52/42, 52/43, 52/44 και 52/51.    

 

Στις 22 Αυγούστου 2006, η Ρ.Α.Ε.Κ. χορήγησε άδεια, στο ενδιαφερόμενο μέρος, να παράξει ηλεκτρισμό από το σταθμό παραγωγής ηλεκτρισμού (αιολικό πάρκο), στην τοποθεσία «Ορείτες» και συγκεκριμένα στα τεμάχια γης τα οποία προσδιορίζονται στην προηγούμενη παράγραφο. 

 

Στις 10 Νοεμβρίου 2006, η Ρ.Α.Ε.Κ. χορήγησε άδεια στους αιτητές για την κατασκευή σταθμού παραγωγής ηλεκτρισμού (αιολικό πάρκο) στην περιοχή του δάσους «Ορείτες» των επαρχιών Λεμεσού και Πάφου στα τεμάχια γης με αριθμός Φ.Σχ.52/27 και 52/28. 

 

Στις 16 Μαϊου 2008 το ενδιαφερόμενο μέρος, με επιστολή του προς την Ρ.Α.Ε.Κ. ζήτησε τη συμπερίληψη του τεμαχίου γης, που περιλαμβάνεται στο Φ.Σχ.52/28, στην άδεια κατασκευής και λειτουργίας του δικού του αιολικού πάρκου.  Με την εν λόγω επιστολή αναφέρουν ότι είχαν πληροφορηθεί την απόρριψη, από την Υπηρεσία Περιβάλλοντος του Υπουργείου Γεωργίας, της μελέτης εκτίμησης επιπτώσεων στο περιβάλλον, που υπέβαλαν οι αιτητές για κατασκευή αιολικού πάρκου στην περιοχή «Ορείτες».  Ταυτοχρόνως, γνωστοποιούσαν στην Ρ.Α.Ε.Κ. ότι ο Υπουργός Εσωτερικών τους είχε απαγορεύσει τη χρήση τουρκοκυπριακής γης.  Και για να υλοποιήσουν, όπως αναφέρεται, τη λειτουργία του εν λόγω πάρκου είναι απαραίτητο να τοποθετηθούν οι ανεμογεννήτριες και στην έκταση γης που καλύπτει το τεμάχιο Φ.Σχ.52/28.  Στο σημείο αυτό σημειώνω ότι και η έκθεση της Υπηρεσίας Περιβάλλοντος του Υπουργείου Γεωργίας είναι ημερ. 16 Μαϊου 2008.  Η Ρ.Α.Ε.Κ. σε συνεδρία της ιδίας ημερομηνίας, δηλαδή 16 Μαϊου 2008, αποφάσισε την τροποποίηση της αδείας που χορηγήθηκε στο ενδιαφερόμενο μέρος και τη συμπερίληψη σε αυτό του Φ.Σχ.52/28.  Η εν λόγω απόφαση δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας στις 23 Μαϊου 2008 και επίσης γνωστοποιήθηκε στους αιτητές.  Οι τελευταίοι υπέβαλαν, με επιστολή, τους λόγους για τους οποίους ενίσταντο στην εν λόγω απόφαση και η Ρ.Α.Ε.Κ. προχώρησε τελικώς στις 13 Ιουνίου 2008 στην ανάκληση της αδείας που χορηγήθηκε στους αιτητές.  Εναντίον της απόφασης αυτής οι αιτητές προσέφυγαν στο Ανώτατο Δικαστήριο και με σχετική απόφαση στην Υποθ. Αρ. 1450/8 Wind Power Ltd ν. Ρυθμιστικής Ενέργειας Κύπρου, ημερ. 11 Ιουνίου 2010, το Δικαστήριο θεώρησε ότι η απόφαση ήταν αντικείμενο πλάνης και ακύρωσε τη σχετική απόφαση της Ρ.Α.Ε.Κ.

 

Τελικώς, στις 22 Ιουλίου 2008 η Ρ.Α.Ε.Κ. ικανοποίησε το αίτημα του ενδιαφερόμενου μέρους και αποφάσισε την τροποποίηση της αδείας λειτουργίας του με τη συμπερίληψη σε αυτή των τεμαχίων γης που καλύπτονται από το Φ.Σχ.52/28. 

 

Όπως σημείωσα πιο πάνω, οι αιτητές αμφισβητούν τη νομιμότητα της εν λόγω απόφασης και εισηγήθηκαν ότι  η εν λόγω απόφαση, για τροποποίηση της συγκεκριμένης αδείας έρχεται σε αντίθεση με το άρθρο 4.4 της εντολής του Υπουργού Εσωτερικών αρ.2/2006, σύμφωνα με την οποία δεν μπορεί να χορηγείται άδεια λειτουργίας δεύτερου αιολικού πάρκου σε απόσταση λιγότερη των 2 χιλιομέτρων από άλλο.  Η όλη ενέργεια της Ρ.Α.Ε.Κ. υποστήριξαν οι αιτητές, καταδεικνύει έλλειψη καλής πίστης γιατί, ενώ το συγκεκριμένο τεμάχιο γης που καλύπτεται από το Φ.Σχ.52/28 είχε παραχωρηθεί στους αιτητές με την προσβαλλόμενη ανάκληση, αφαιρέθηκε από αυτούς για να δοθεί στο ενδιαφερόμενο μέρος, με αποτέλεσμα οι αιτητές να στερούνται της δυνατότητας προώθησης της δικής τους δραστηριότητας.  Η ενέργεια αυτή πλήττει επίσης την αρχή της ισότητας, αφού οι λόγοι που προβλήθηκαν για ανάκληση της αδείας των αιτητών ήταν μεταξύ άλλων το παράπονο που εκδηλώθηκε από παρακείμενη κοινότητα.   Τούτο κατέληξαν θα ισχύει και για το ενδιαφερόμενο μέρος.

 

Σε συνάρτηση με τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στις 16 Μαϊου 2008, οι αιτητές εισηγήθηκαν ότι ελλείπει έκδηλα το στοιχείο της αμεροληψίας, αφού όλες οι αποφάσεις τόσο του Υπουργείου Γεωργίας, η επιστολή του ενδιαφερομένου μέρους, όσο και η απόφαση της Ρ.Α.Ε.Κ., είναι της ιδίας ημερομηνίας.  Ως προς την ορθότητα της περιβαλλοντικής μελέτης οι αιτητές υποστήριξαν ότι αρμόδια αρχή για την έκδοση της απαραίτητης πολεοδομικής αδείας, είναι η Πολεοδομία και ο ρόλος της περιβαλλοντικής αρχής είναι συμβουλευτικός.  Εν πάση περιπτώσει οι αιτητές εισηγήθηκαν ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δεν είναι αιτιολογημένη. 

 

Οι συνήγοροι των καθ΄ων η αίτηση με τη γραπτή τους αγόρευση υπεραμύνθηκαν της ορθότητας της απόφασης, στηριζόμενοι στο γεγονός ότι την εποχή της λήψης της απόφασης για τροποποίηση της αδείας του ενδιαφερόμενου μέρους, η χορηγηθείσα άδεια στους αιτητές, είχε ανακληθεί.  Η θέση αυτή διαφοροποιήθηκε ενόψει του γεγονότος ότι στο μεταξύ και συγκεκριμένα στις 11 Ιουνίου 2010, εκδόθηκε όπως ανέλυσα πιο πάνω, η ακυρωτική απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, στην προσφυγή που καταχώρισαν οι αιτητές αμφισβητώντας τη νομιμότητα της εν λόγω ανάκλησης.  Εν πάση περιπτώσει οι συνήγοροι ισχυρίστηκαν ότι η εν λόγω απόφαση είναι νομότυπη και πλήρως αιτιολογημένη. 

 

Μετά τη συμπλήρωση των γραπτών αγορεύσεων και κατά το στάδιο της συζήτησης της προσφυγής, οι συνήγοροι του ενδιαφερομένου μέρους καταχώρισαν συμπληρωματική αγόρευση προβάλλοντας ένα καινούργιο δεδομένο, ότι δηλαδή, οι αιτητές στερούνται εννόμου συμφέροντος να προωθήσουν την εν λόγω προσφυγή. 

 

Εξειδικεύθηκε η θέση αυτή του ενδιαφερόμενου μέρους και επικεντρώθηκε στο γεγονός ότι στην άδεια που χορηγήθηκε στο ενδιαφερόμενο μέρος, για κατασκευή αιολικού πάρκου ημερομηνίας 27 Ιουλίου 2006 και στην άδεια λειτουργίας του εν λόγω πάρκου ημερομηνίας 22 Αυγούστου 2006, είχε συμπεριληφθεί και το τεμάχιο γης με αριθμό Φ.Σχ.52/27.  Το συγκεκριμένο αυτό τεμάχιο συμπεριλήφθηκε και στην άδεια κατασκευής αιολικού πάρκου που χορηγήθηκε στους αιτητές ημερ. 10 Νοεμβρίου 2006.  Η μη αμφισβήτηση της νομιμότητας της εν λόγω άδειας, υποδηλοί κατά την εισήγηση της συνηγόρου επιδοκιμασία και κωλύεται σήμερα να εγείρει θέμα αποδοκιμάζοντας την εν λόγω απόφαση με την οποία η Ρ.Α.Ε.Κ. συμπεριέλαβε στην τροποποιημένη άδεια προς το ενδιαφερόμενο μέρος του τεμαχίου γης 52/28. 

 

Η αρχή την οποία επικαλείται η ευπαίδευτη συνήγορος για το ενδιαφερόμενο μέρος, δηλαδή της επιδοκιμασίας και της αποδοκιμασίας, δεν έχει κανένα έρεισμα ούτε μπορεί να εφαρμοστεί στην προκείμενη περίπτωση.  Η όλη δομή και τα γεγονότα τα οποία έλαβε υπόψη της η Ρ.Α.Ε.Κ. όταν υιοθέτησε την εισήγηση του ενδιαφερόμενου μέρους για τη συμπερίληψη και του τεμαχίου γης που καλύπτεται από το Φ.Σχ.52/28, σε κανένα σημείο δεν αναφέρεται ούτε καν γίνεται νύξη για το θέμα του τεμαχίου γης του Φ.Σχ.52/27. 

 

Το έτερο σκέλος του επιχειρήματος για το έννομο συμφέρον, που συμφωνώ με την εισήγηση αποτελεί θέμα δημοσίας τάξεως και εξετάζεται από το Δικαστήριο σε οποιονδήποτε στάδιο της διαδικασίας, ακόμη και αυτεπαγγέλτως, όπως αναφέρεται στην υπόθεση Δημοκρατία ν. Σίλου  (2009) Α.Α.Δ. 3, 615, εδράζεται στην εισήγηση ότι οι αιτητές δεν έχουν να αποκομίσουν οποιονδήποτε όφελος από την ενδεχόμενη ακύρωση της απόφασης της Ρ.Α.Ε.Κ. ούτε και έχουν δικαίωμα αμφισβήτησης ενόψει του γεγονότος ότι η χορηγηθείσα άδεια δημιουργεί μια προσδοκία, η οποία δεν θα υλοποιηθεί, παρά μόνο, εάν και εφόσον τηρηθούν οι πρόνοιες της αδείας και εξασφαλιστούν οι αναγκαίες άδειες από τα αρμόδια τμήματα.  Αυτό δεν έχει συμβεί στην προκείμενη περίπτωση συνεπώς, κατέληξε η συνήγορος, δεν υπάρχει ενεστώς συμφέρον. 

 

Ο ευπαίδευτος συνήγορος για τους αιτητές, κατέθεσε στο Δικαστήριο, κατά το στάδιο της δικής του αγόρευσης, με τη σύμφωνη γνώμη όλων των πλευρών, επιστολή του Τμήματος Δασών ημερ. 7 Αυγούστου 2006 προς τους αιτητές, με την οποία, το αρμόδιο τμήμα δήλωνε ότι δεν θα είχε ένσταση στη χορήγηση της δασικής γης για την κατασκευή αιολικού πάρκου, υπό τον όρο, ότι θα εξασφαλίζονταν οι αναγκαίες άδειας από τις αρμόδιες αρχές.  Στις 6 Νοεμβρίου 2006, με επιστολή του Τμήματος Δασών, το εν λόγω τμήμα πληροφορεί την Ρ.Α.Ε.Κ. ότι η δασική γη δεν δεσμεύεται για κανένα αιτητή μέχρι να εγκριθεί η εκμίσθωση της από το Υπουργικό Συμβούλιο.  Περαιτέρω, ο συνήγορος αναφέρθηκε σε επιστολή ημερ. 20 Οκτωβρίου 2006 της Ρ.Α.Ε.Κ. προς το διευθυντή του Τμήματος Δασών με την οποία δηλώνεται ότι υπάρχουν για τη συγκεκριμένη περιοχή «Ορείτες» αιτήσεις για δύο αδειούχους κατασκευής αιολικών πάρκων. 

 

Ακολούθως, ο συνήγορος αναφέρθηκε σε επιστολή ημερ. 23 Φεβρουαρίου 2007, όπου το Τμήμα Δασών γνωστοποίησε στο Διευθυντή Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως ότι από πλευράς του τμήματος δεν θα υπήρχε ένσταση στην ανάπτυξη αιολικών πάρκων σε δασική γη, υπό τον όρο, ότι θα εξασφαλιστούν οι αναγκαίες άδειες περιλαμβανομένης και της πολεοδομικής αδείας.  Κατατέθηκε προς τούτο η αρνητική απάντηση του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως ημερ. 29 Αυγούστου 2008, προς τους αιτητές, σύμφωνα με την οποία μεταξύ άλλων η άρνηση εδράζεται στη γνωμάτευση της περιβαλλοντικής αρχής ημερ. 16 Μαϊου 2008, στην οποία αναφέρθηκα πιο πάνω με λεπτομέρεια, και στην ανάκληση της αδείας κατασκευής αιολικού πάρκου, που έγινε από την Ρ.Α.Ε.Κ. στις 27 Ιουνίου 2008.  Τέλος κατατέθηκε και σύμβαση για εκμίσθωση κρατικής δασικής γης ημερ. 29 Ιουλίου 2009 μεταξύ του ενδιαφερόμενου μέρους και του Τμήματος Δασών.

 

Ως αποτέλεσμα των πιο πάνω, εισηγήθηκε ο συνήγορος, οι αιτητές έχουν έννομο συμφέρον στην προώθηση της προσφυγής τους.

 

Το έννομο συμφέρον είναι ευρύτερο του αγωγίμου δικαιώματος το οποίο αναγνωρίζεται σε μια πολιτική διαδικασία.  Τούτο επιβεβαιώθηκε στην υπόθεση Σίλου που αναφέρθηκα πιο πάνω.

 

Στην προκείμενη υπόθεση υπάρχει μια παράμετρος που διαφοροποιεί άρδην τα γεγονότα.

 

Η απόφαση της Ρ.Α.Ε.Κ. για ανάκληση της αδείας κατασκευής του αιολικού πάρκου που χορηγήθηκε στους αιτητές, έχει ακυρωθεί με απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου.

 

Η απόφαση της ανάκλησης προηγήθηκε της προσβαλλόμενης απόφασης για τροποποίηση της αδείας λειτουργίας του αιολικού πάρκου που είχε χορηγηθεί στο ενδιαφερόμενο μέρος.  Είχε αποτελέσει η πιο πάνω ένα από τους παράγοντες που «επέτρεψαν» στην Ρ.Α.Ε.Κ. να πάρει την προσβαλλόμενη. 

 

Η ακύρωση της απόφασης της Ρ.Α.Ε.Κ.   για ανάκληση της αδείας λειτουργίας των αιτητών, οδήγησε στην αναβίωση της αδείας επαναφέροντας αυτοδικαίως την πραγματική και νομική κατάσταση που ίσχυε πριν την έκδοση της .  (βλ. το Σύγγραμμα του Ε.Σπηλιωτόπουλου «Το Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου», 12^η έκδοση, παραγρ.567).

 

Αυτό το δεδομένο επιφέρει την εξαφάνιση όλων των συναφών αποτελεσμάτων και είναι ωσάν να μην έγινε ποτέ.  Ως εκ τούτου κατά το στάδιο της λήψης της προσβαλλόμενης απόφαση το τεμάχιο γης που καλύπτεται από το Φ./Σχ.52/28, είχε παραχωρηθεί στους αιτητές για «αξιοποίηση» ως αιολικού πάρκου.

 

Ως προς τις συνέπειες που επιφέρει μια ακυρωτική απόφαση επί μεταγενέστερων αποφάσεων που είχαν στηριχθεί σ΄αυτή, σχετική αναφορά γίνεται στη μελέτη της Κοντόγιωργα-Θεοχαροπούλου «Αι Συνέπειαι της Ακυρώσεως Διοικητικής Πράξεως έναντι της Διοίκησης», ΄Εκδοση 1980, σελ.124 και επόμενα.

 

Ανάλογη αντίκριση υπήρξε και από τη νομολογία και ειδικώτερα αναφέρομαι στις υποθέσεις Κλεόπα κ.ά. ν. Δημοκρατίας (2004) 3 Α.Α.Δ. 669 και Δημητριάδου  ν. Χ΄Χάννα κ.ά. (2008) 3 Α.Α.Δ. 57.

 

Ενόψει του γεγονότος ότι οι αιτητές, στο στάδιο λήψης της απόφασης της Ρ.Α.Ε.Κ. για τροποποίηση της χορηγηθείσας αδείας λειτουργίας και παραγωγής Σταθμού Ηλεκτρικής Ενέργειας (Αιολικού Πάρκου) προς το ενδιαφερόμενο μέρος, ήταν κάτοχοι ανάλογης αδείας η οποία διαφοροποιήθηκε άρδην ενόψει της αφαίρεσης του τεμαχίου γης Φ.Σχ.52/28 θεωρώ ότι έχουν έννομο συμφέρον να αμφισβητήσουν τη νομιμότητα της εν λόγω απόφασης.  Η χορηγηθείσα άδεια προς τους αιτητές, έστω και υπό όρους, η τήρηση των οποίων εξαρτόταν από άλλες υπηρεσίες, πολεοδομία, ή τμήμα δασών, τα δημιουργηθέντα έννομα αποτελέσματα για τους αιτητές επηρέασαν δυσμενώς τα άμεσα συμφέροντα τους.  Η αφαίρεση του συγκεκριμένου τεμαχίου (Φλ./Σχ.52/28) από την άδεια, ήταν καθοριστική για τα δικαιώματα τους εφ΄όσον πλήττεται το έννομο τους συμφέρον.    Συνακόλουθα η ένσταση επί του σημείου αυτού απορρίπτεται.

 

Επανερχόμενος στα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης βρίσκω ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι ακυρωτέα με μόνο το γεγονός ότι η βάση επί της οποίας στηρίχθηκε έχει ανατραπεί χωρίς να απαιτείται η έρευνα των προταθέντων λόγων ακυρώσεως, ως αλυσιτελής.

 

Θεωρώ ότι αποτελούσε καθήκον της Ρ.Α.Ε.Κ. να προχωρούσε από μόνη της στην ανάκληση της απόφασης που οδήγησε στην τροποποιηθείσα άδεια, του ενδιαφερόμενου μέρους από τον Ιούνιο 2010, όταν εκδόθηκε η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου. 

 

Ως αποτέλεσμα των πιο πάνω η προσφυγή επιτυγχάνει, η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρούται, με έξοδα υπέρ των αιτητών και εναντίον των καθ΄ων η αίτηση, όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή.

 

 

                                                          Κ. Παμπαλλής,

                                                                   Δ.

 

 

                                                         

---

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο