|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
[Υπόθεση Αρ. 377/2009]
9 Σεπτεμβρίου, 2011
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
1. ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΣΙΗΤΣΙΟΥ
2. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ
Αιτητές
ν.
ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ
ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ
Καθ' ων η αίτηση
Λ. Διομήδους για Καλλής και Καλλής για τους αιτητές.
Β. Χριστοφόρου (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους καθ' ων η αίτηση.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Το τεμάχιο 115 του Φ/Σχ. 53/63 στον Ύψωνα ανήκε εξ αδιαιρέτου στους αιτητές και στην Αρτεμισία Κυριάκου (η ενδιαφερόμενη). Το 1977 οι αιτητές υπέβαλαν αίτηση για άδεια οικοδομής, προσυπογραμμένη και από την ενδιαφερόμενη, ως συνιδιοκτήτρια, για την ανέγερση κατοικίας στο τεμάχιο. Η αίτηση εγκρίθηκε και η κατοικία ανεγέρθηκε.
Το 1989 υποβλήθηκε αίτηση από την ενδιαφερόμενη, προσυπογραμμένη από τους αιτητές, για άδεια οικοδομής προς ανέγερση δεύτερης κατοικίας στο τεμάχιο. Η αίτηση εγκρίθηκε αλλά περιλήφθηκε σ' αυτή ο όρος (στ) που δεν είχε τεθεί στην προηγούμενη άδεια οικοδομής. Σύμφωνα με αυτό τον όρο «το τμήμα του τεμαχίου που επηρεάζεται από το προβλεπόμενο οδικό δίκτυο θα παραχωρηθεί για τη δημιουργία μελλοντικού δρόμου». Ανεγέρθηκε και αυτή η οικοδομή αλλά δεν παραχωρήθηκε η «ρυμοτομία». Προέκυψε συνακολούθως πρόβλημα για την έκδοση πιστοποιητικού τελικής έγκρισης και, μετά από παραστάσεις, ο Έπαρχος, ως η αρμόδια αρχή, με την επιστολή του ημερομηνίας 30.1.09 προς όλους, δηλαδή και προς τους αιτητές, ζήτησε υλοποίηση του όρου. Οι αιτητές απάντησαν με την επιστολή του δικηγόρου τους ημερομηνίας 5.2.09 πως δεν υπήρχε στην άδειά τους τέτοιος όρος και αρνήθηκαν. Ο 'Επαρχος επανήλθε με την επιστολή του ημερομηνίας 13.3.09, επιμένοντας, με την υπόδειξη πως η υλοποίησή του ήταν «συνυπευθυνότητα όλων των ιδιοκτητών του τεμαχίου». Στις 6.4.2009 ασκήθηκε η παρούσα προσφυγή με αίτημα την ακύρωση του όρου (στ), ως παράνομου.
Οι καθ' ων η αίτηση δεν αμφισβήτησαν πως τέτοιος όρος, χωρίς την προηγούμενη δημοσίευση, κατά το νόμο, ρυμοτομικού σχεδίου, θα ήταν παράνομος. Όπως ακριβώς ήταν η επί της ουσίας θέση των αιτητών, με αναφορά στα άρθρα 12 και 13 του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ. 96, όπως τροποποιήθηκε. Και με παραπομπή στη νομολογία μας, ιδίως στην απόφαση της Ολομέλειας στη Χριστοδούλου κ.α. ν. Δημοκρατίας (1990) 3 ΑΑΔ 1103. Εγείρουν μόνο ένα θέμα. Εξ αιτίας της παρόδου του μεγάλου χρονικού διαστήματος, από το 1989, της ανέγερσης της οικοδομής της ενδιαφερομένης την οποία πρέπει να συμπεράνουμε ότι έβλεπαν, δεν νομιμοποιούνται. Πρέπει να θεωρηθεί ότι αποδέχθηκαν τον όρο και, πάντως, η προσφυγή τους είναι εκπρόθεσμη.
Αναγνωρίζουν οι καθ' ων η αίτηση πως η άδεια οικοδομής προς την ενδιαφερόμενη και, βεβαίως, ο επίμαχος όρος, δεν γνωστοποιήθηκαν στους αιτητές πριν από την επιστολή της 30.1.09. Θεωρούν όμως πως οι αιτητές όφειλαν να είχαν ενδιαφερθεί οπότε θα μάθαιναν για την ύπαρξη του όρου. Από τη στιγμή που συνυπέγραψαν την αίτηση για άδεια οικοδομής, θα έπρεπε να φροντίσουν να εφοδιαστούν με αντίγραφο της άδειας οικοδομής, αφού η αρμόδια αρχή δεν είχε υποχρέωση να τους τη γνωστοποιήσει.
Σημειώνω τις καταληκτικές δηλώσεις των δυο πλευρών που καθιστούν το επίδικο ζήτημα εντελώς συγκεκριμένο. Αν φαινόταν πως οι αιτητές απέκτησαν γνώση του όρου, έστω εμμέσως με τον πιο πάνω τρόπο, εξ αρχής, η προσφυγή θα πρέπει να απορριφθεί. Διαφορετικά, αν θεωρηθεί ότι απέκτησαν στην πραγματικότητα γνώση μόνο όταν άσκησαν την προσφυγή, δεν θα υπάρχει υπεράσπιση της Δημοκρατίας επί της ουσίας.
Δεν είχαν κανένα λόγο να υποπτευθούν οι αιτητές πως είχε επιβληθεί τέτοιος όρος. Αντιθέτως, αφού, δυο χρόνια προηγουμένως, είχε ακριβώς εκδοθεί η δική τους άδεια οικοδομής, χωρίς τέτοιο όρο. Δεν συμφωνώ, επομένως, πως κάτω από τα δεδομένα, από την απλή ανέγερση της οικοδομής, είναι λογικό να τους καταλογιστεί αποδοχή του όρου και, πάντως, γνώση που να παρέχει έρεισμα στις θέσεις των καθ' ων η αίτηση. Είναι παραδεκτό πως κατά το διάστημα που μεσολάβησε δεν υπήρξε οποιασδήποτε μορφής επικοινωνία του Επάρχου με τους αιτητές. Η πρώτη ενημέρωσή τους, κατά το περιεχόμενο του φακέλου, έγινε στις 30.1.09 και η προσφυγή, αφού ασκήθηκε μέσα σε 75 μέρες από τότε, είναι εμπρόθεσμη και, ασφαλώς, με έννομο συμφέρον αφού ο όρος επηρεάζει τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα των αιτητών. Στη βάση των πιο πάνω η προσφυγή επιτυγχάνει, με έξοδα. Η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρώνεται.
Γ. Κωνσταντινίδης, Δ.
/μσιαμπαρτά